บททั้งหมดของ ทาสสวาท คนเลี้ยงม้า: บทที่ 1 - บทที่ 10

จากคุณหนู สู่การเป็นทาสสวาทของคนเลี้ยงม้า สถานะอันสูงส่งปลิดปลิว ราวกับใบไม้หลุดจากขั้ว ร่างกายบริสุทธิ์แปดเปื้อนรอยมลทิน จากสูงส่ง ถูกฉุดให้ตกต่ำ ท่ามกลางความมืดของราตรีกาล เสียงหวีดหวิวของสายลมในวสันต์ฤดู จิ้งหรีดเรไรขับขานบทเพลงอย่างแข็งขัน กระนั้นยังดังมิสู้เสียงหนึ่ง กึ่งโหยหากึ่งเจ็บปวด “เจ้าคนเลี้ยงม้า” “ข้ามาแล้ว” “เจ้าคนเลี้ยงม้า เจ้าอยู่ที่ใด รีบออกมาหาข้าเดี๋ยวนี้นะ” “เจ้าคนเลี้ยงม้า…ฮึก…ฮือ…ข้าขอโทษ” กลางดึกในทุกค่ำคืนจะได้ยินเสียงสตรีนางหนึ่งเรียกหาคนเลี้ยงม้า นานวันเข้ากลายเป็นความเคยชินสำหรับข้ารับใช้ในจวนเสนาบดีซูไปเสียแล้ว ทว่าน่าแปลกนักที่มิมีผู้ใดสนใจนาง ไร้คนสงสารหรือเห็นใจ มีเพียงความเวทนาและดูแคลน สตรีวิปลาสผู้นี้ ครั้งหนึ่งเคยเป็นคุณหนูผู้สูงส่ง ใบหน้าหมดจรดงดงาม เสียทีแต่ว่ามีจิตใจโหดเหี้ยม เมื่อถึงคราวตกต่ำจึงถูกซ้ำเติม เคราะห์กรรมที่ทำมาโหมกระหน่ำใส่ระลอกแล้วระลอกเล่า สกุลซูคือขุนนางเถรตรงและภักดีต่อราชวงศ์ บรรพบุรุษสร้างคุณงามความดีนานัปการ อำนาจและความมั่

เพี้ยะ!!....ขวับ!! “อึก!!” ร่างเปลือยท่อนบนนอนราบไปกับตั่งไม้ มือหยาบกร้านกำขอบไม้ไว้แน่นยามถูกแส้ฟาดลงบนผิวกาย เนื้อปริแตกมีเลือดซึมออกมาเปื้อนแผ่นหลังเกินกว่าครึ่ง โทษของการแตะต้องร่างกายคุณหนูซู คือการโบยด้วยแส้จำนวนห้าสิบครั้ง “อย่าได้เก็บมาใส่ใจเลยหลานเอ๋อร์ แม่ลงโทษมันให้แล้ว” ฮูหยินซูผู้มีอำนาจเป็นรองเพียงนายท่านซูลูบกลุ่มผมนุ่มของบุตรสาว กล่าวปลอบโยนดรุณีตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้างอย่างรักใคร่ นางตามใจบุตรสาวทุกสิ่งอย่าง เพียงวิ่งโร่ไปฟ้องว่าถูกคนเลี้ยงม้าล่วงเกิน นางก็พามาดูการลงโทษด้วยตนเองในทันที “เจ้าค่ะท่านแม่” ซูไป๋หลานยิ้มกว้าง สาแก่ใจยิ่งนัก เห็นคนเลี้ยงม้าเจ็บปวดนางก็พึงพอใจ บัดนี้แม้แต่จะลุกขึ้นยืนยังทำได้ลำบาก เห็นทีคงต้องคลานกลับห้องแล้วกระมัง “ห้ามผู้ใดให้การช่วยเหลือมันเป็นอันขาด” คุณหนูซูกล่าวมาเช่นนี้ผู้ใดจะกล้ายื่นมือไปสอด หาไม่แล้วคงไม่แคล้วมีสภาพเช่นเดียวกับคนเลี้ยงม้าหนุ่ม แม้จะรู้สึกเวทนาทว่าก็ต้องแยกย้ายไปทำหน้าที่ใครมัน ด้วยไม่อยากหาเหาใส่หัว ทว่าก็มีเสียงซุบซิบคล้ายฝูงผึ้งกำลังบินดังในหมู่ข้ารับใช้คล้อยหลั

“อดทนให้ได้สิขอรับคุณหนู อย่าให้ผู้ใดรู้ว่าท่านกำลังถูกกระทำลามกเช่นใดอยู่” “เจ้าคนชั่ว…อึก…อ๊ะ…เจ็บนะ…ข้าจะฆ่าเจ้า” “ก็ลองดูสิขอรับ ว่าใครจะตายก่อนกัน” นิ้วที่สองถูกสอดเข้าไปในรูสวรรค์ มันคับแน่นและบริสุทธิ์เกินกว่าจะถูกสิ่งใดล่วงล้ำ ทว่าบัดนี้กลับขยายออกกว้าง ยิ่งมองไม่เห็นสิ่งที่ทำ ก็เผยให้เห็นผนังนุ่มสีสดด้านในมากเท่านั้น “เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่…อึก…อ๊ะ…อย่าหมุนนะ” ซูไป๋หลานดิ้นพล่าน ร่างบอบบางบิดเร่าเมื่อถูกนิ้วบุรุษหมุนคว้านเป็นวงกลม มันครูดผนังเนื้อทุกทิศราวกับกำลังค้นหาบางสิ่ง สุดท้ายก็พบและกดกระแทกย้ำๆ จนนางเสร็จสม “อ๊ะ…อ๊ะ…อ่า” กายเล็กสั่นกระตุก ขับน้ำเมือกลื่นออกมาจากรูที่ถูกทะลวง ซูไป๋หลานตาปรือปรอย นางล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสูง เบาหวิวและวูบไหวอย่างที่ไม่เคยสัมผัส ไม่รับรู้กระทั่งว่ากำลังถูกลิ้นชื้นแลบเลียรอบกลีบอูม ปัดป่ายหาหยาดน้ำราวกับภมรดูดเกสรจากบุปผา “ปล่อยออกมาอีกสิขอรับ ข้าอยากลิ้มรสน้ำหวานของท่าน” เจ้าสิ่งไร้ตัวตนปล่อยร่างคุณหนูเป็นอิสระเพื่อมาดูดกลืนน้ำหวานนางยังคงมิรู้ตัว ซ้ำยังมิได้ขัดขืนเช่นในตอนแรก มันอยู่กลางหว่าง

เช้าวันต่อมาซูไป๋หลานยืนอยู่หน้าคอกม้ากับบิดา นับเป็นวันแรกในรอบสี่ปีที่มาเหยียบท้ายจวน กลิ่นมูลม้าเจือกับกลิ่นหญ้าสดเหม็นเขียวลอยตามลมมาแตะจมูกจนต้องเบ้หน้า “หึ” คุณหนูผู้สูงส่งแค่นหัวเราะในลำคอ หางตาเหลือบมองคนเลี้ยงม้าพร้อมกล่าววาจาถากถาง “เหม็นกลิ่นสาบม้าเสียจริง” ไม่ว่าอย่างไรนางก็มิชอบขี้หน้าคนต่ำต้อยผู้นี้ยิ่งนัก “เอาน่าหลานเอ๋อร์ อดทนเสียหน่อยแล้วจงเลือกม้าที่ลูกคิดว่าดีที่สุดมาหนึ่งตัว” นายท่านซูลูบผมนุ่มของบุตรสาว งานราชการในราชสำนักยุ่งเสียจนไม่มีเวลาว่างมากนัก หากวันนี้มิใช่ว่าบุตรสาวต้องเลือกของขวัญในวันพระราชสมภพให้องค์รัชทายาท เขาคงไม่พามาด้วยตนเอง ความจริงจะให้คนเลี้ยงม้าเลือกอาชาพันธุ์ดีก็ย่อมได้ ทว่าบุตรสาวอยากเลือกด้วยตนเองเขาจึงตามใจ จะได้ทูลองค์รัชทายาทได้ว่านางใส่ใจเขามากเพียงใด ทว่าแทนที่ดวงตากลมโตจะมองม้านางกลับเหลือบมองคนเลี้ยงม้าแทน เป็นเช่นที่สาวรับใช้กล่าว เขานับว่ารูปร่างดี ใบหน้าคมคร้ามนั่นก็น่ามอง ทว่าให้เทียบกับองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์ก็ไม่นับว่าเป็นอะไร ซูไป๋หลานเลิกสนใจ เดินไปหยุดหน้าคอกม้าคอกหนึ

“เมื่อครู่เป็นข้าต่างหากที่มอบรางวัลให้แก่ท่าน” ซูไป๋หลานรู้สึกว่ากำลังถูกบางอย่างถูไถกลางร่องกลีบ นางนึกฉงนในคำพูดของมัน ทั้งนึกสงสัยเจ้าสิ่งที่วนเวียนรอบปากรู ทว่าก็เสียวไม่น้อยไปกว่ากัน จึงหันกลับไปถาม “ให้รางวัลข้า…ด้วยเหตุใดเล่า” กรี๊ด!! ยังมิทันได้คำตอบ ซูไป๋หลานกลับต้องส่งเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วบริเวณโดยรอบ นกแตกจากรังบินหนีไปคนละทิศ ร่างบอบบางทรุดลงในอ้อมแขนบุรุษเพศอีกครา ม่านน้ำใสไหลมิต่างจากน้ำตก มันเอ่อล้นจากบนที่สูงสู่ที่ราบต่ำ อาบแก้มนวลเป็นสาย คุณหนูซูเจ็บปวดราวกับถูกฉีกกระชากจากภายใน “ให้รางวัล…ที่ท่านจะมอบความบริสุทธิ์ให้ข้าอย่างไรเล่า หึหึ” มันหัวเราะในลำคอ แช่แท่งทวนอวบใหญ่ค้างไว้ในกลีบบุปผาแสนบอบบาง ข้างในทั้งอุ่น ทั้งรัดแน่น แลตอดกระตุกเป็นจังหวะถี่ “เจ้า…เจ้าผิดสัญญา” ซูไป๋หลานร่ำไห้ พรหมจรรย์ถูกฉีกกระชากมิเหลือชิ้นดี เช่นนี้นางจะมีหน้าแต่งกับองค์รัชทายาทได้อย่างไร “ผิดแล้วคุณหนู มีครั้งใดที่ข้าสัญญากับท่านหรือไม่” “ฮึก…ฮือ…เจ้าตัวประหลาด…เจ้ามันชั่วช้า” ซูไป๋หลานจำนนด้วยคำพูดมิพอ บัดนี้ยัง