Lahat ng Kabanata ng ทาสสวาท คนเลี้ยงม้า: Kabanata 11 - Kabanata 20

“พอแล้ว…รีบเอาเข้ามาก่อนจะมีผู้ใดผ่านมาพบเร็วเข้า” ซูไป๋หลานมองซ้ายขวาพลางเอ่ยเร่งเร้า มิทราบดึกดื่นยามใดแล้ว หากข้ารับใช้ตื่นขึ้นมาทำงานคงได้เห็นภาพไม่ควรเข้า “ใจร้อนเสียจริง ท่านชื่นชอบแท่งทวนของข้าขนาดนั้นเชียวหรือ” คนเลี้ยงม้าพูดเย้า ซูไป๋หลานทั้งโกรธทั้งอาย จึงถลึงตามอง เขาเห็นเช่นนั้นก็หยุดกลั่นแกล้ง ชักนิ้วออกและกระแทกแท่งทวนร้อนผ่าวเข้ารูสวรรค์ในคราวเดียวสุดลำ ปลายหัวกระแทกลึกชนเข้ากับผนังมดลูกจนใส่เข้าไปไม่ได้อีกแล้ว!! “อ๊ะ…อึก” ซูไป๋หลานรีบยกมือขึ้นมากัดกลั้นเสียงร้องเจ็บปวดก่อนที่นางจะทำให้คนที่หลับใหลหลุดจากห้วงนิทราและแห่กันมาที่นี่ ต้องทราบว่าคอกม้ากับเรือนนอนข้ารับใช้อยู่ห่างกันไม่มากนัก ประมาณยี่สิบกว่าจั้ง [1] เห็นจะได้ “อ๊ะ…เจ้า…ตั้งใจจะเอา…อ๊ะ…คืนข้างั้น…ระ…รึ” เสียงที่เปล่งออกมากระท่อนกระแท่นอยู่บ้าง เป็นเพราะนางถูกลำกายบุรุษสอดใส่รัวเร็วตั้งแต่แรกเริ่ม โดยมิรอให้ปรับตัวหรือตั้งรับใดทั้งสิ้น “หึ…จะว่าอย่างนั้นก็ได้ขอรับ” เสียงแค่นหัวเราะนี้นางก็ได้ยินจนชิน ซูไป๋หลานกัดริมฝีปากล่างจนเลือดซึม นางคับแค้นใจที่ต้องตกอยู่ใน

“มองและจดจำเอาไว้นะขอรับ…ความรู้สึกที่ถูกลำกายบุรุษสอดใส่” คำพูดหยาบโลนมิทำให้นางโกรธ ซูไป๋หลานกลั้นหายใจเกร็งหน้าท้องเมื่อแท่งทวนแทงเข้ามาในร่าง นางเจ็บอยู่บ้างทว่าไม่มากเท่าตอนแรก อาจเป็นเพราะครั้งนี้เขาให้ร่องรักของนางค่อยๆ ได้ปรับตัวด้วยกระมัง คันฉ่องบานใหญ่สะท้อนภาพใบหน้างดงามทว่าบิดเบี้ยว นางอึดอัดมากกว่าเจ็บปวด เสียดไปบ้างแต่ก็เสียวไม่น้อย ยิ่งเขาค่อยๆ แทงเข้ามาทีละนิดนางจึงรับรู้ถึงเจ้าสิ่งนั้นได้ชัดเจน บั้นท้ายอวบหยัดรับแท่งทวนอย่างมิเกรงกลัว ร่างบอบบางสั่นระริกเมื่อลำลึงค์คนเลี้ยงม้าเข้ามาจนสุด นางมองใบหน้าของตนก็เขินอายจนเผลอขมิบร่องรัก มองเลยไปด้านหลังเห็นคนเลี้ยงม้ากำลังกระตุกยิ้มมุมปากพลันรัดสิ่งที่สอดคาอยู่ภายในแน่นกว่าเดิม ซูไป๋หลานทำไปด้วยความไร้เดียงสา ทว่าคนเลี้ยงม้ากลับชมชอบ ค่อยๆ สาวแท่งทวนเข้าออกอย่างเชื่องช้า เขาเองก็ชอบความรู้สึกที่ถูกรัดจนแทบขาดใจอยู่มิน้อย “อึก…อ๊ะ…ร้อน…ปวดไปหมดเลย” รูสวรรค์ปวดหน่วงเมื่อถูกกระทำอย่างเชื่องช้า ซูไป๋หลานก้ำกึ่งระหว่างทรมานและสุขสม ขาเรียวสั่นระริกทว่าฝืนหยัดยืน รู้เพียงว่าไม่ต้องการให้แท่งทวนหลุด

เช้าวันต่อมาคุณหนูใหญ่ทำทีไปเดินเล่นแถวคอกม้า ทว่ายิ่งเข้าใกล้ก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของสตรีนางหนึ่ง ในที่สุดซูไป๋หลานก็เห็นว่าเป็นหญิงรับใช้ในครัว สตรีนางนั้นมีใบหน้าแดงก่ำ บิดม้วนตัวไปมาคล้ายกำลังเขินอาย ดวงตากลมช้อนมองคนเลี้ยงม้าเป็นระยะ ทั้งสองใกล้ชิดกันขณะกำลังสนทนาบางอย่างที่ดูมีความสุขยิ่งนัก อากัปกิริยาให้ท่าของหญิงรับใช้สร้างความขุ่นเคืองใจให้ซูไป๋หลานไม่น้อย “พวกเจ้ามายืนคุยเล่นกันเช่นนี้ งานการไม่ทำกันแล้วหรือ” เรือนร่างบอบบางในอาภรณ์หรูหราสีชมพูอ่อนพลิ้วไหวไปตามการย่างก้าวของเจ้าของ ซูไป๋หลานเร่งรีบโดยที่นางเองก็ยังไม่รู้ตัว เพียงเพื่อมาขัดจังหวะระหว่างบุรุษของนาง และสตรีต่ำต้อยผู้หนึ่ง หญิงรับใช้ตกใจจนใบหน้าซีดขาว เห็นหน้านางเปลี่ยนจากแดงก่ำมาซีดเซียวซูไป๋หลานพลันอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย นางเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าคนทั้งสอง หญิงรับใช้รีบคุกเข่าลงแทบเท้า ต่างจากคนเลี้ยงม้าที่ยังคงยืนนิ่ง “ขออภัยเจ้าค่ะคุณหนู ข้าจะรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้” นางละล่ำละลักบอกด้วยร่างสั่นเทา ใจคอของคุณหนูใหญ่โหดร้ายเช่นไรพวกนางล้วนรู้ดี วันนี้คงไม่แคล้วถูกลงโทษป

“หากไม่ทำก็อดตาย อย่าลืมสิว่าข้าเป็นแค่คนเลี้ยงม้า ไม่มีปัญญาเลี้ยงท่านให้สุขสบายได้ ท่านเองนอกจากความงามแล้วก็ยังไม่มีความสามารถใดโดดเด่น งานการใดล้วนไม่เคยจับต้อง หากไม่เป็นนางโลม ท่านยังทำอันใดได้อีกหรือ” คนเลี้ยงม้าและคุณหนูที่ตกลงปลงใจหนีตามกันมายืนอยู่หน้าหอนางโลมอันดับหนึ่ง ซูไป๋หลานไม่พอใจที่ถูกคนรักผลักไสให้ปรนเปรอบุรุษมากหน้า ทว่ารูร่องที่ไม่ได้รับการเติมเต็มมาหลายวันก็ร่ำร้องให้นางทำอะไรสักอย่าง ตั้งแต่ถูกไล่ออกจากจวน ผ่านมาหลายวันคนเลี้ยงม้าไม่เคยแตะต้องตัวนางเลยสักครั้ง ถึงแม้ซูไป๋หลานจะอ้อนวอนเท่าใดเขาก็ไม่ยอมร่วมเสพสังวาสกับนางเช่นที่ผ่านมา ราวกับว่าต้องการให้นางดิ้นทุรนทุราย โหยหาแท่งทวนของบุรุษ กระทั่งไม่สนว่าจะเป็นของผู้ใด “อีกอย่างท่านเองก็ต้องการแท่งทวนของบุรุษเพศมิใช่หรอกหรือ” ราวกับเห็นความปรารถนาในดวงตากลมโต คนเลี้ยงม้าแสยะยิ้มโน้มตัวลงกระซิบข้างหู “ลองดูก็ไม่เสียหายนี่ขอรับ ท่านจะได้ตำลึงทอง อีกทั้งได้เติมเต็มส่วนที่กำลังชื้นแฉะมาหลายวัน” “ข้าต้องการเพียงเจ้า…เจ้าคนเลี้ยงม้า” “เพราะว่าท่านเคยเสพสังวาสแค่กับข้า จึง

บุรุษที่ถูกโฉมงามกำราบจนสิ้นท่าปลดปล่อยอารมณ์กำหนัดออกมาในเวลาไม่ถึงสองเค่อ [2] ร่างสูงใหญ่พลิกตัวของซูไป๋หลานลงไปนอนราบกับเตียงแทน ทิ้งให้นางหอบหายใจสั่นกระเส่าเพียงลำพัง แท่งทวนอวบใหญ่ถอนออกมาจากโพรงนุ่มในคราวเดียว คล้ายว่าตัดใจดึงพรวดก่อนที่จะทนไม่ไหว เขาลงมานั่งคุกเข่าเบื้องหน้าองค์รัชทายาท แนบศีรษะจรดพื้นพร้อมกล่าวอย่างหนักแน่น “กระหม่อมยินดีรับโทษพ่ะย่ะค่ะ” “ช่างเถิด ข้าคงประเมินนางต่ำเกินไป เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าแก้ตัว หากครั้งนี้เจ้าทนได้ ข้าจะถือเสียว่าความผิดก่อนหน้าไม่เคยเกิดขึ้น” องค์รัชทายาทโบกมือว่าเขาคร้านจะใส่ใจ ต้องทราบว่าองครักษ์เงาตามติดเจ้าชีวิตประหนึ่งเงาดังชื่อเรียก มิต้องพูดถึงเรื่องการเสพสุขกับสตรี ปลดปล่อยกำหนัดแห่งบุรุษอย่างที่ควรจะเป็นตามธรรมชาติของมนุษย์ ต่อให้ถูกฝึกฝนเรื่องความอดทนมากกว่านี้ ก็คงยากจะยับยั้งเมื่อราคะเข้าครอบงำ ดังนั้นองค์รัชทายาทจึงนึกเรื่องสนุกได้ อีกทั้งยังไม่คิดจะประหารตระกูลซูให้สิ้นดังที่ปากว่า ต้องทราบว่าตระกูลซูนั้นมีอำนาจมากเพียงใด บอกว่าจะสังหารก็ใช่ว่าจะสังหารได้ ซ้ำยังเป็นตระกูลขุนนา