ครบกำหนดหนึ่งเดือนคนเลี้ยงม้ามารับซูไป๋หลานตามที่ได้รับปากไว้ เขากล่าวว่าจะเป็นแขกคนสุดท้ายในหอโคมเขียวของนาง ทั้งสองจึงร่วมเสพสังวาสกันอย่างดุเดือด “โอ้ว…อ๊า…เจ้าดีที่สุดเลย” ร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยรักเป็นจ้ำทั้งสีแดงและคล้ำเขียว ทั้งรอยใหม่และรอยเก่า นางเชิดหน้ากรีดร้องรัญจวน ลีลาสวาทของคนเลี้ยงม้าถึงใจกว่าบุรุษที่เคยเสพสมด้วย ลำลึงค์บุรุษเติมเต็มรูร่องของนางได้ก็จริง ทว่าทุกครั้งนางยังคงรู้สึกไม่เต็มอิ่ม หนึ่งเดือนในหอโคมเขียว ไม่มีวันใดที่นางไม่คิดถึงเขา ไม่มีคืนใดไม่โหยหาแท่งทวนคึกแข็งราวม้าศึกที่กล่อมนางเข้านอน “ได้คำตอบแล้วหรือขอรับคุณหนู” คนเลี้ยงม้างับซอกคอขาวจนร่างแน่งน้อยสะดุ้ง เขากำลังควบขี่นางอย่างเมามัน กักร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนแล้วตอกแท่งทวนถี่ระรัว “อู๊ย…อ๊า…ข้ายังยืนยัน…อ๊ะ…เช่นเดิม” ซูไป๋หลานหันกลับมามองคนเลี้ยงม้า ดวงตาสองคู่สบประสาน กึ่งกลางกายเชื่อมต่อกัน ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าใกล้ใบหน้างดงามที่อยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น เรียวปากหยักลึกบดคลึงริมฝีปากอวบอิ่ม คราแรกเพียงดูดดึงความนุ่มหยุ่นภายนอก ต่อมาจึงแทรกลิ้นเข้
Huling Na-update : 2025-08-22
Mag-log in
