All Chapters of วิวาห์วุ่นอุ้มบุญรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะมิรา” เสียงหวานเอ่ยถามเพื่อนออกไปตามสาย “ฝนกลับมาจากโรงพยาบาลแล้วใช่ไหม สะดวกคุยหรือเปล่า” น้ำเสียงของมิรา เริ่มสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ทำให้ฝนสุดาถึงกับแปลกใจ เพราะปกติแล้วมิราเป็นคนเข้มแข็ง ไม่มีน้ำตาให้กับเรื่องใดๆ ง่ายๆ นอกจากวันที่เธอจับได้ว่ากัปตันหนุ่มนอกใจ แล้วเขาเลือกผู้หญิงคนใหม่ พร้อมกับขอยุติสัมพันธ์บอกเลิกเธอไปอย่างไม่ไยดี “เกิดอะไรขึ้นมิรา เธอกำลังร้องไห้อยู่ใช่ไหม ใครทำอะไรบอกฝนมา ไม่เอาหยุดร้องก่อน” “เบส! เบสโกหกมิรา เขายังไม่ได้เลิกกับแฟน ที่สำคัญ...ฮึกฮื้อ!” มิราพูดยังไม่ทันจบประโยค หญิงสาวก็ร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง ซึ่งฝนสุดาแน่ใจว่า มันคงเป็นเรื่องใหญ่ เพื่อรักของเธอถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายออกมาแบบนี้ “เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งร้องตอนนี้มิราอยู่ที่ไหน ฝนจะไปหา”

“แม่ชอบชุดนี้ คุณทศพลว่าไงคะ ประมูลเริ่มต้นที่ห้าสิบล้าน”หญิงสูงวัยละสายตาจากจอสมาร์ตโฟนเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับหันไปถามความคิดเห็นจากผู้เป็นสามี “ราคาไม่ใช่ปัญหาสำหรับว่าที่สะใภ้ของบ้านพลพิพัฒกุลวานิช ถ้าคุณชอบและเห็นว่ามันเหมาะกับหนูนุชผมก็ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว” ชายสูงวัยละสายตาจากวรสารในมือ พร้อมกับคำตอบที่ทำให้ภรรยาของเขารู้สึกชอบใจ “ถ้าการประมูลมีการแข่งขันกันสูง ราคาแตะร้อยล้าน คุณแม่ยังคิดที่จะให้ผมประมูลต่อไปอีกหรือเปล่าครับ” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยถามมารดาออกมา เพื่อความแน่ใจ สำหรับตัวเขาแล้วร้อยบาทหรือร้อยล้านค่าของมันไม่อยู่ที่ราคาของเครื่องเพชร แต่มันอยู่คนสวมใส่มากกว่า “กี่ร้อยล้านก็ประมูลมาสิหมอ จะยอมเสียหน้าทำไม เดี๋ยวทุกคนในงานก็แอบไปซุบซิบนินทาหาว่าบ้านเรารวยไม่จริง แม่เบื่อคนพวกนั้น สังคมที่เต็มไ

“คุณหมอเมามาก ฝนคิดว่าคุณควรไปเปลี่ยนชุดนี้ออก จะได้นอนสบาย เดี๋ยวฝนจะปูที่นอนให้ใหม่ ลุกก่อนค่ะ” เวลานี้ใบหน้าของเธอคงแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย หญิงสาวพยายามสรรหาคำพูดที่ฟังแล้วรู้สึกดี เพื่อให้นายแพทย์หนุ่มถอยออกห่างจากตัวของเธอ เพราะในเวลานี้ร่างเล็กของฝนสุดา ไม่ต่างจากการอยู่ภายใต้อ้อมกอดของนายแพทย์หนุ่ม ยิ่งเธอพยายามถอยห่างเขากลับรั้งร่างเล็กเข้าแนบแน่นมากขึ้น “ผมไม่ได้เมา ทำไมคุณถึงพยายามผลักไสผมจัง ในขณะที่ผู้หญิงคนอื่น รอจังหวะที่จะเข้าหาผมทุกเวลาเมื่อมีโอกาส” “คุณหมอค่ะ ฝนเป็นแค่คนไข้ อย่าให้ความชิดใกล้และอารมณ์ชั่ววูบ ทำให้เราสองคนต้องแคลงใจกัน ฝนไม่อยากอยู่อย่างหวาดระแวง ภายใต้ความสัมพันธ์ที่มันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้” ฝนสุดาพยายามอธิบายให้เขาหนุ่มเข้าใจ เพราะเธอรู้ดีว่าสถานะของคนไข้ที่อยู่ภายใต้การดูแลของนายแพทย์หนุ่ม ความใกล้ชิดอาจจะทำให้เขาละเธอเผลอมีใจให้กัน แต่ความผูกพันมันอาจจะไม่ยั่งยืน ถ้าหากความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่ได้มาจากก้นบึ้งของหัวใจ “ผมจะให้เวลาคุณปรับตัว ในช่วงระยะเว

“ฝนไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ” ฝนสุดารีบพูดปฏิเสธ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมา ซึ่งเป็นจังหวะที่ทำให้คนทั้งคู่ได้สบตากันพอดี จนทำให้หญิงสาวรู้สึกเขินอายพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่ก็ช้ากว่ามือของนายแพทย์หนุ่ม เมื่อเขากำลังแตะลงมาที่ปลายคางแหลมของเธอ เพื่อไม่ให้เบือนหนีหันมองไปทางอื่น เวลานี้หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง เมื่อดวงตาคมฉายแววเป็นประกาย พร้อมกับความนัยที่ลึกซึ้ง ถูกถ่ายทอดออกมาผ่านม่านตาของนายแพทย์หนุ่ม เวลานี้เหมือนโลกกำลังหยุดหมุน เมื่อหญิงสาวกำลังตกอยู่ในภวังค์ ต่อให้สมองต่อต้าน ก็มิอาจสู้แรงพิศวาสได้ ริมฝีปากร้อนฉ่าทาบทับลงมาที่เรียวปากของฝนสุดา รสจูบครานี้แตกต่างจากช่วงค่ำคืนที่ผ่านมาเมื่อคนตัวเล็กหลับตาพริ้มเผยอริมฝีปากอ้ารับด้วยความเต็มใจ มือเรียวกอบกุมลงไปที่ต้นแขนของนายแพทย์หนุ่มไว้แน่น เมื่อเขาสอดปลายลิ้นแตะกระหวัดเข้ามากวาดต้อน ฉกชิมเอาความหอมหวานจากโพรงปากของเธอ จนฝนสุดาเริ่มหายใจติดขัด เธอไม่เคยรับรู้พิษสงของการถูกจูบแบบนี้มาก่อน เมื่อความเร่าร้

“ทานได้ค่ะ อร่อยด้วยขอบคุณนะคะ” ฝนสุดาพูดพร้อมกับตักข้าวใส่ปาก ทุกคนที่เขาทำเมนูที่แตกต่างให้เธอได้รับประทาน มันอร่อยจนเธอลืมอาหารที่ตัวเองเคยทำเลยด้วยซ้ำไป “อร่อยก็ทานเยอะๆ ที่สำคัญคุณควรดื่มนมให้ได้อย่างน้อยวันละสามแก้ว” “รู้แล้วค่ะ....” ฝนสุดาตอบกลับพร้อมทั้งลากเสียงยาว เหมือนกับว่ากำลังถูกนายแพทย์หนุ่มกวนเวลารับประทานอาหารของเธอ “ลองทานผัดผักนี่ด้วยสิ ทำไมชอบต้มจืดตำลึงเหรอ หืม” นายแพทย์หนุ่มถามออกไป พร้อมกับตักผัดผักใส่จานให้กับหญิงสาว “อร่อยค่ะฝนชอบ ขอบคุณนะคะ” “แล้วแหวนหายไปไหน” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเขาแน่ใจว่าเมื่อคืนเป็นคนสวมให้เธอกับมือ “คือ...ฝนรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ ฝนก็เลยถอดวางไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง”หญิงสาวพูดจบประโยค นายแพทย์หนุ่มได้ลุกพรวดพราดเดินเข้าไปในห้องนอนทันที จนฝนส