บทที่ 16

บทที่ 16

ดอกไม้เจ้าปัญหา

เผลอแป๊บเดียว หรงหรานก็ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางป่าเขากับเหล่ยเซินเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว

ตลอดหนึ่งเดือนมานี้เหล่ยเซินจะทำหน้าออกไปล่าสัตว์ เนื้อและหนังของสัตว์ที่ล่ามาได้หากไม่นำมากินมาใช้เอง ก็จะเอาไปขายในเมืองเล่อฉาง

หรงหรานเกรงว่าสามีจะเหนื่อยเกินไปจึงคิดอยากแบ่งเบาภาระ อีกอย่าง เพื่อปรับตัวให้เข้ากับสถานที่นี้ นางจำต้องเรียนรู้วิถีการใช้ชีวิตร่วมกับธรรมชาติอีกเยอะ

วันถัดมานางขอตามเขาออกไปล่าสัตว์ด้วย แน่นอน เหล่ยเซินย่อมปฏิเสธ การล่าสัตว์อันตรายเกินไปสำหรับนาง ดังนั้นเขาจึงบอกให้นางเก็บสมุนไพรและผักป่าแทน

ก่อนจะกลับเมืองหลวง หรงหรานเคยช่วยเหล่ยเซินเก็บผักป่าแล้ว นางจึงรู้ว่าผักชนิดใดกินได้กินไม่ได้ ผักป่ามีมากมายเหลือเกิน หรงหรานเก็บผักใส่ตะกร้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนเหล่ยเซินยามนี้ออกไปล่าสัตว์เหมือนอย่างเคย

ตอนนั้นเอง นางพบว่าข้างกองหน่อไม้ป่ามีดอกไม้สีม่วงเข้มขึ้นกระจัดกระจาย เพราะเห็นว่าดอกไม้นั้นสีสวยดี ทั้งยังส่งกลิ่นหอมจางๆ หรงหรานจึงเด็ดขึ้นมาสูดดม ทว่าละอองเกส