Semua Bab Price of Desire : Bab 11 - Bab 20

Liza’s POVMabilis ang bawat hakbang ko palabas ng bahay nila Dante. Para bang bawat yapak, may kasamang bigat na humihila pababa sa puso ko. Hindi ko na napigilang umiyak—sa tagal ng pinipigilan ko ang damdamin kong ito, ngayon lang siya sumabog.Kaibigan lang.Paulit-ulit yung salitang iyon na parang martilyong dumadagundong sa utak ko. Dalawampung taon… dalawang dekada akong nasa tabi niya. Bata pa lang kami, ako na yung sandalan niya. Ako yung unang tinatakbuhan niya kapag may problema. Ako yung nag-aalaga sa Mama niya kapag wala siya.At ngayon? Kaibigan lang.Napahinto ako sa madilim na kalsada, pinunasan ang luha ko pero lalo lang silang dumami. Hindi ko alam kung saan ako pupunta, basta ang alam ko, kailangan kong lumayo. Dahil kung mananatili ako roon, baka masabi ko ang mga salitang ikasisira naming dalawa.NarrationNatanaw ni Dante mula sa pintuan ang mabilis na paglayo ni Liza. Gusto niyang habulin ito, pero tila may humaharang sa kanyang mga paa. Parang ang bigat ng bawa

Sa mga susunod na araw, hindi ako mapalagay. Hindi ko rin alam kung bakit. Parang may mabigat na laging nakadikit sa dibdib ko tuwing nakikita ko si Dante. He’s always there — tahimik, nakabantay, tapat sa tungkulin niya bilang bodyguard ko. Pero ang problema, ako mismo ang hindi na tumatahimik sa loob.Bakit ba kasi ganito? Dapat malinaw. Dapat simple lang. Ako si Celestine — may pangalan, may posisyon, may mundong hindi basta-basta puwedeng lapitan ng kahit sino. Siya naman, isang bodyguard lang. Pero tuwing napapansin ko yung mga simpleng kilos niya — kung paano niya binubuksan ang pinto bago pa ako makalapit, kung paano niya tinitiyak na maayos ang mesa bago ako umupo, o kung paano niya tinatakpan ang gilid ko kapag maraming tao — parang… parang hindi na lang basta trabaho iyon para sa akin.At iyon ang kinatatakutan ko.Minsan, kapag hindi siya nakatingin, I allow myself to stare. Habang nakatalikod siya, habang nag-aayos ng kotse, habang nagsasalita sa cellphone. Hindi siya mala

Celestine POV: Nagising ako sa kalagitnaan ng gabi. Hindi ko alam kung anong oras na, pero tahimik ang buong silid maliban sa mahinang tunog ng aircon. Dumeretso ang paningin ko sa kabilang kama—doon si Marco, naka-lupaypay, halos nakabuka pa ang bibig sa sobrang pagod. Halos mahulog na nga siya sa gilid ng kama kung hindi lang sa kumot na nakabalot sa kanya.At least tahimik siya ngayon, bulong ko sa sarili. Kung gising si Marco, siguradong may kung anu-ano na naman siyang report o katanungan.Pero isang bagay ang nakatawag ng pansin ko—ang pinto ng veranda, bahagyang nakabukas. Pumapasok ang malamig na hangin, sinasayaw ang kurtina. Sa sahig, anino ng isang matipunong lalaki ang bumabakat, kita mula sa ilaw ng buwan na tumatama sa glass door.Napakunot-noo ako.Hinawi ko ang kumot, tumayo ng dahan-dahan para hindi magising si Marco, at naglakad papunta sa veranda. Pagbukas ko ng pinto, agad akong sinalubong ng malamig na hangin, at doon ko nakita si Dante—nakatalikod, nakatayo sa g

POV: Dante Maaga akong nagising. Hindi pa sumisikat ng husto ang araw pero ramdam ko na yung lamig na pumapasok mula sa aircon ng hotel suite. Tahimik ang paligid—’yung klase ng katahimikan na parang ayaw mong sirain. Kaya imbes na bumalik sa higaan, naglakad ako papunta sa maliit na pantry ng suite para magtimpla ng kape. Hindi ako sanay na wala akong ginagawa. Kahit off-duty dapat, parang may built-in alarm sa katawan ko na nagsasabing “gumalaw ka, magbantay ka.” Binuksan ko yung coffee maker, nilagyan ng tubig, tapos sinaksak. Habang hinihintay kong kumulo, sumandal ako sa counter at humigop muna ng hangin. Tahimik. Peaceful. Hanggang biglang— TRRRIIINGGGG! Napapitlag ako. Napatingin agad ako sa paligid. Yung cellphone ni ma’am Celestine pala, nakapatong lang sa mesa sa tabi ng kama niya. Bago pa ako makalapit, tumahimik. Pero ilang segundo lang, sumunod naman yung phone ni Marco. Ang ingay. Paulit-ulit. Parang may tugtugan silang dalawa, salitan ng ringtone. Napailing a

Celestine’s POV The press conference room smelled like coffee, sweat, and desperation. Hindi ko alam kung alin sa tatlo ang mas matapang, pero sigurado akong ako yung dahilan kung bakit lahat sila nakatitig ngayon, hawak ang kani-kanilang camera, mic, at recorder na parang mga espada na nakatutok sa leeg ko. Ako si Celestine Navarro, the so-called “Heiress of Chaos,” kung pagbabasehan ang mga headline kagabi. Kung sino man ang nag-coin ng nickname na ‘yon, sana masagasaan ng service van ng hotel ko. Pero here I am—naka power suit, naka heels, at nakaupo sa gitna ng mesa na may nakapatong na mic. Sa gilid ko si Marco, halatang pawis na pawis kahit naka-aircon, hawak ang papel na punong-puno ng notes na wala namang sense kasi alam kong hindi ko rin susundin. Sa kabilang gilid, si Dante—nakaupo lang, tahimik, parang pader. Walang reaction, walang salita, pero ramdam kong andiyan siya. “Miss Navarro,” unang tanong ng reporter sa unahan. “How do you respond to the allegations that you