Lahat ng Kabanata ng Price of Desire : Kabanata 1 - Kabanata 10

Pinatuloy ako ng receptionist hanggang sa elevator, at sa bawat pagtunog ng ding ng floor number, ramdam ko ang unti-unting pagbigat ng dibdib ko. Hindi dahil kinakabahan ako sa trabaho, pero dahil nasa tuktok ng gusaling ito ang taong pinatawag ako. At alam kong sa mundo niya, wala akong laban—isang simpleng delivery guy lang ako, ngayon ay biglang naakyat sa langit ng mga taong makapangyarihan. Sa huling ding ng elevator, bumukas ang pinto. Tahimik ang hallway, carpeted, malambot ang tunog ng hakbang ko. Hanggang sa tumigil ako sa dulo, sa pintuan na kasing kinis ng itim na salamin. Hinila ko ang hininga ko bago ko tinulak. At pagkapasok ko—para akong pumasok sa ibang mundo. Luxurious ang opisina. Malapad ang glass wall, tanaw ang buong lungsod. Kumikinang ang marble floor, at ang ilaw galing sa chandelier ay naglalaro sa mga frame na nakasabit sa dingding—mga abstract art na sigurado akong isang buwan ng kita ko ang katumbas ng isa lang. At doon, sa gitna ng malapad na

Pumasok kami sa loob at mabilis kong isinara ang lahat ng pinto’t bintana. Ang mga kamay ko ay mabilis na kumikilos, pinapahigpit ang bawat lock, pinipilit tiyakin na walang makakapasok. “What are you doing?” tanong ni Celestine, nakangiti pa, parang walang nangyayaring kakaiba. “Manatili ka dito at manahimik,” mariin kong sagot, ramdam ko ang bigat ng dibdib ko sa kaba. “Nagpapaputok na sila sa labas. Hindi ito biro.” Pero sa halip na kabahan, parang wala lang sa kanya. Umupo pa siya sa gilid ng kama, nag-cross legs, at nag-sip ng wine. Para bang normal lang ang lahat. “Calm down, darling,” biro pa niya, halos may halong pang-aakit. “Walang mangyayari. Isa pa, may mga guard na naka-palibot sa buong lugar na ‘to.” Hindi ko maiwasang mapalakas ang boses ko. “Mga guard? Kung kaya nilang pumasok nang gano’n kadali sa bakuran, hindi sapat ang mga guard mo. Huwag kang kampante!” Napailing lang siya at tumayo. Walang pasabi, naglakad palabas ng kwarto, parang wala siyang iniisip. “C

“Business trip tayo. Abroad. Hong Kong,” casual na sambit ni Celestine habang nag-aayos siya ng mga papeles sa mesa. Para lang siyang nag-request ng kape—pero ang sinabi niya, ibang level. Napakunot ang noo ko. “Wala pa akong passport,” sagot ko diretso, parang binuhusan ng malamig na tubig ang plano niya. Sandaling natahimik si Celestine, pero agad ding bumawi. Tumawa siya nang mahina, halos pabulong, na parang nakahanap ng laruan. “No problem. Marco, samahan mo si Dante kumuha ng passport.” Mula sa gilid, naramdaman ko ang matalim na tingin ni Marco Cinco Reyes, ang assistant na parang laging bantay-sarado kay Celestine. Wala siyang reklamo, pero ramdam kong pinipigilan niyang mag-react. Hindi halata, pero parang may selos sa mga mata niya. Hindi madali ang proseso. Ang daming papeles, pila, at requirements. Ramdam ko ang inis ni Marco habang sinasamahan ako. Parang ayaw niyang kasama ko siya, parang mas gusto niyang wala ako sa paligid ni Celestine. “Dapat kasi prepared ka.

Celestine’s POV“Bilisan mo!” halos pasigaw kong utos sa driver habang nakasandal ako sa malamig na leather seat ng sasakyan. Ramdam ko ang pintig ng puso ko na parang sasabog, bawat segundo parang tinutulak ako sa bangin ng kaba.“Ayaw ko pong tumakbo nang mabilis, Ma’am. Trapik po sa unahan. Mas lalo lang po tayong maipit kung sumingit tayo.” Maingat ang tono ng driver, parang nagmamakaawa na huwag ko nang dagdagan ang bigat ng sitwasyon.“Hindi mo ba naiintindihan?” singhal ko, halos pumutok na ang ugat sa leeg ko. “Kailangan kong makarating ngayon. Hindi bukas, hindi mamaya, kundi NGAYON!”Sandaling natahimik ang loob ng sasakyan. Sa tabi ko, nakatingin lang si Marco—ang assistant ko. Kita sa mga mata niya ang pag-aalala, pero hindi siya nagsalita. Siguro dahil alam niyang kapag nagsalita siya ngayon, baka siya pa ang mapagbuntunan ng galit ko.Bumuntong-hininga ako. Sa labas, kumikislap ang mga ilaw ng siyudad, at bawat busina ng sasakyan ay parang martilyong kumakatok sa sentido

Napahinto si Dante sa ginagawa niya kay Celestine nang biglang tumunog ang cellphone niya. Para siyang nahimasmasan—parang biglang nagising mula sa matinding init ng sandali. Ang bawat pintig ng kanyang dibdib ay mabilis, nanginginig ang kamay, at kahit nakahiga pa rin si Celestine sa ilalim niya, biglang bumigat ang konsensya niya. “Why… why did you stop?” tanong ni Celestine, ang boses nito’y puno ng pagkasabik. Halata ang pag-aantay sa bawat salitang lumabas sa kanyang bibig. Nakapikit pa ito, parang inaasahan na itutuloy ni Dante ang nasimulan nilang dalawa. Ngunit ilang segundo lang ay nanatiling nakatigil si Dante, nakatitig sa mga mata ni Celestine. Hindi niya maigalaw ang katawan, para bang nakapako siya sa sahig. Ang cellphone ay muling tumunog, mas malakas, mas nakakabulabog. Hinila ni Celestine ang batok niya, pilit na ibalik ang mga labi ni Dante sa kanya, ngunit sa sandaling iyon ay mas nanaig ang tunog ng cellphone. Mabilis siyang pumiglas, halos magmamadaling tum