“ก็ไม่ได้ทำอะไรแต่ก็อยากทำนั่นแหละ..แต่เธอไม่ยอม” นายน์มองใบหน้าของพาฝันพลางใช้มือยกขึ้นมาเช็ดคาบน้ำตาให้กับเธอแต่ก็โดนพาฝันปัดมือเขาทิ้ง“เหี้ยครับ! คะนิ้งนั่นเรากินข้าวเสร็จแล้วเหรอ..ยังเหลืออยู่เต็มชามอยู่เลย” คิมหันต์หันไปด่าเพื่อนรัก เปรยตามองจานอาหารของน้องสาวที่ยังเหลืออยู่เต็มชาม เธอกินไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น“ถ้าพี่อยากให้คะนิ้งกินเยอะๆ พี่ช่วยเอาเพื่อนของพี่ไปไกลๆได้มั้ยคะ เห็นหน้าแล้วกินไม่ลงเลยค่ะ” คะนิ้งยู่ปากเหมือนเด็กน้อยแล้วชี้มือไปที่นักรบ ทำน้ำเสียงออดอ้อนร้องขอให้พี่ชายช่วยจัดการไล่เขาออกไปสักที“ไอ้นักรบนี่มึงแกล้งอะไรน้องกู” คิมหันต์หันไปถามเพื่อนสนิทพร้อมกับถลึงตาดุใส่มันเพื่อให้น้องสาวเขาได้เห็นว่าพี่ชายอย่างเขาเข้าข้างเธอเสมอ“หึ! ไปก็ได้ พวกมึง..กูไปสูบบุหรี่รอหลังตึกคณะนะ” นักรบหัวเราะหึในลำคอเอ่ยบอกกับเพื่อนแล้วเดินอารมณ์ดีออกไป“พวกมึงไปเรียนกันได้แล้ว คะนิ้ง..พวกพี่ไปก่อนนะ” คิมหันต์มองเพื่อนที่เหลืออยู่ตรงนี้ ยกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือสุดหรูตอนนี้ใกล้เวลาเรียนแล้ว ร่างสูงหันไปยีหัวน้องสาวบอกให้เธอรู้ว่าเขาจะไปแล้ว“ไปเถอะค่ะ” คะนิ้งรีบไล่พี่ชายให้รีบไปสักที
Last Updated : 2025-08-21 Read more