Lahat ng Kabanata ng ฝันร้ายพ่ายรัก(นายน์)คนเลว | นายน์ x พาฝัน: Kabanata 21 - Kabanata 30

นายน์ได้แต่ถามตัวเองจนกระทั่งกัปตันส่งข้อความรูปภาพมาให้เขา ชายหนุ่มรีบเปิดดูข้อความของเพื่อนสนิท มันคือภาพเขาและเธอที่นอนโอบกอดกันไม่เห็นใบหน้าของเธอแต่มันเห็นใบหน้าของเขาชายหนุ่มขี้โมโหอารมณ์อารมณ์เดือดดาลพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงคนไหนทำแบบนี้กับเขา หมายถึงเรื่องลงรูป เขาไม่ชอบ เอาคือเอา เอาแค่อย่างเดียวห้ามเปิดเผยให้คนอื่นได้รู้แต่ยัยเด็กนั่นทำแบบนั้นกับเขาได้ยังไง เธอกำลังคิดอะไรอยู่คิดจะจับเขาหรือไงแล้วทำไมถึงไม่อยู่รอ หรือว่าเธอคิดจะปั่นหัวคนอย่างเขาเพื่อเอาคืนด้วยความโมโหเขารีบกดโทรหาพาฝันในทันทีแต่เธอไม่รับและยังกดสายเขาทิ้งอีกต่างหาก!!!“นี่เธอกล้าตัดสายฉันทิ้งเลยเหรอ?” ชายหนุ่มตัวโตเดือดดาลขึ้นมาทันควันนึกไม่ถึงว่ารุ่นน้องสาวจะใจกล้ากดตัดสายเขาทิ้งแบบนี้ คอยดูเถอะวันพรุ่งนี้เขาจะรีบเคลียร์กับเธอยัยตัวดีที่กล้าคิดจะหนีไปจากเขาแถมยังลงรูปไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนั้นอีกทางด้านพาฝัน“ตื่นแล้วสินะถึงได้โทรมาแบบนี้” คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเมื่อมีสายเรียกเข้าดังขึ้นและเป็นอย่างที่เธอได้คิดเอาไว้เพราะปลายสายที่โทรเข้ามาคือเขาคนนั้น..พี่นายน์ เธอรีบ

หญิงสาวเอื้อมมือไปกดสบู่เหลวจากขวดปั๊มใส่ฝ่ามือตัวเองแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้เขา เริ่มถูไปตามช่วงไหล่ลากไล้ไปตามลำคอแล้วถูไปตามท่อนแขนล่ำของคนตัวใหญ่“ถูให้ทั่วทั้งตัวสิ” เพราะเธอไม่ถูในส่วนล่างของเขาจึงทำให้เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พาฝันหันมองใบหน้าหล่อเหล่าก่อนที่จะตัดสินใจเอื้อมมือลงไปใต้น้ำเพื่อที่จะถูขาให้กับเขาแต่มือเจ้ากรรมดันไปโดนอะไรที่มันแข็งๆที่อยู่ใต้น้ำนั้น ร่างเล็กนั่งตัวแข็งทื่อ อย่าบอกนะว่าเขาถอดเสื้อผ้าออกหมดเลย“พี่ถอดหมดเลยเหรอคะ?”“ใครเขาใส่กางเกงในอาบน้ำกัน ทำให้มันแข็งแล้วรับผิดชอบด้วย” เขายิ้มกรุ้มกริ่มพลางใช้มือจับที่ใบหน้ารูปไข่ของเธอ“ไม่เอาค่ะ ขอออกไปก่อนนะ..อื้อ~” พาฝันทำท่าทีจะลุกออกจากอ่างแต่โดนคนพี่จับเธอโน้มเข้ามาจูบเสียก่อน“อื้อ อื้อ~” ร่างเล็กร้องประท้วงในลำคอ“ขอทำรอยก่อน เร็ว~ ที่คอ” ชายหนุ่มผละริมฝีปากออก ขยับซุกหน้าลงกับซอกคอขาว“อย่านะคะ เดี๋ยวคนอื่นเห็น เฟิร์นอาย~” พาฝันดันอกแกร่งเอาไว้ เธอไม่ต้องการให้เขาทำร่องรอยบนร่างกายของเธอไม่ว่าจะเป็นจุดไหนก็ตาม“ปลดกระดุมเสื้อสิ” ชายหนุ่มรุ่นพี่พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ไล่พรมจูบไปตามแก้มหอมเนียนชวนหลงใ

พลอยกล่าวคำทักทายสวัสดีไปยังพี่ชายสุดหล่อที่พักหลังไม่ค่อยจะได้เจอหน้ากันสักเท่าไหร่เพราะต่างคนก็ต่างมีเรื่องที่ต้องทำจึงไม่มีเวลาว่างที่จะมาพบกัน“สวัสดีครับคุณอา” พอร์ช ชายหนุ่มลูกพี่ลูกน้องของพลอยยกมือขึ้นไหว้ไปยังพ่อของพลอยที่มีศักดิ์เป็นอาของเขา“ใช่ เป็นไงบ้างเรา เรียนเป็นไง” พอร์ชหันกลับมามองน้องสาวของตัวเองพร้อมกับพยักหน้ารับเอ่ยถามน้องสาวถึงเรื่องเรียนว่าเป็นอย่างไรบ้างและสบายดีหรือเปล่า“ก็ดีค่ะ” พลอยยิ้มแห้งเรียนเรียนมันไม่ยากเลยแต่ติดปัญหาเรื่องคนมากกว่าแค่เพียงคิดก็ทำให้เธอถึงกับต้องถอนหายใจออกมา“แล้วนี่..” พอร์ชหันมองพาฝันที่กำลังยื่นนิ่งเตรียมที่จะส่งคำทักทายให้กับเขาอยู่แต่ติดที่พวกเขาสองพี่น้องคุยกันไม่ยอมหยุดเลยเสียที“นี่พาฝันเพื่อนรักของพลอยเองค่ะ พี่พอร์ชจำยัยฝันไม่ได้เหรอคะ?” พลอยผายมือไปที่เพื่อนรักรีบแนะนำตัวเธอเสร็จสรรพแต่ก็แอบแปลกใจอยู่ยัยฝันมาที่บ้านเธอออกจะบ่อย ทำไมพี่ชายเธอถึงจำฝันไม่ได้ทั้งที่ก็เคยพบเจอกันตั้งหลายต่อหลายครั้ง“ฝัน? ฝันที่เมื่อก่อนอวบๆใช่มั้ย? อะ พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มทวนชื่อเธอขึ้นมาพลางครุ่นคิดไปถึงเด็กสาวที่เป็นเพื่อนสนิทกับพลอย ก็มีอยู่คน

“ไม่ค่ะ เฟิร์นมีเรียน! พี่อยากคุยอะไรพูดตรงนี้ได้เลย” เสียงหวานบอกให้พี่เขาพูดคุยกับเธอตรงนี้ได้เลยเพราะดูแล้วตรงนี้ปลอดภัยมีคนเดินพลุกพล่าน เขาคงจะไม่กล้าทำอะไรเธอหรอกมั้ง“แน่ใจ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามพร้อมทั้งขยับเข้าใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ“ค่ะ”“เมื่อวานทำไมไม่รับสายพี่หรือเที่ยวเล่นกับเพื่อนสนุกจนลืมพี่ไปแล้ว” นายน์เอามือกอดอกถามคนตัวเล็กที่ค่อยๆขยับหนีไปด้านหลังอยู่เรื่อย เขาใช้สายตาไล่มองเธอพร้อมกับขยับกายใช้มือไปกั้นทางหนีของเธอเอาไว้ กักขังเธอเอาไว้ให้อยู่ในอ้อมแขนของเขา“ไม่ได้ลืมค่ะแต่ไม่เคยมีพี่อยู่ในชีวิตอยู่แล้ว” พาฝันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาดักทางหนีของเธอเข้าให้แล้ว เมื่อหนีไม่ได้ก็ต้องสู้ เธอเชิดใบหน้าขึ้นมองตาเขาอย่างถือดี“นี่เธอ..” นายน์ที่ไม่เคยเจอคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากของเธอมาก่อนก็อึ้งไปเล็กน้อย ใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชายหนุ่มรุ่นพี่ออกแรงดึงรั้งร่างเล็กให้เดินตามเขา“มากับพี่เดี๋ยวนี้!!”“พี่คะ ช่วยด้วยค่ะ” พาฝันรีบตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากชายผู้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงจุดที่เธอยืนอยู่สักเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มชุดดำรีบวิ่งเข้ามาช่วยกันนายน์ออกจากพาฝัน

เสียงหวานเอ่ยขึ้นพลางหันไปหยิบกระเป๋าสะพายใบสวยที่ซึ่งเขาเป็นคนซื้อให้กับเธอ นายน์หันมองใบหน้าสวยหวานไร้ที่ติของคนตัวเล็กยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัยพาฝันมองหน้าของเขาทำให้เกิดความรู้แปลกๆขึ้นมานี่เขาจะมาไม้ไหนอีกนะ~“ยัง”“ทำไมอีก..คะ” ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างไม่พอใจทั้งๆที่เธอก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยแล้วทำไมถึงยังออกจากห้องของเขาไม่ได้อีก อย่าบอกนะว่าเขาจะผิดคำพูดกับเธอจะกักขังเธอให้อยู่ในห้องของเขาต่อไปอีกแล้วสินะ“ฝนตก” ชายหนุ่มตัวร้ายพูดออกมาเพียงแค่นั้นพาฝันจึงรีบเดินไปเปิดผ้าม่านทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างบานเล็ก ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆสีเทาทะมึนเม็ดฝนตกลงมาไม่ขาดสายลมพายุพัดแรงจนต้นไม้โอนเอนไปมาราวกับจะหักลงมาเสียให้ได้“จริงด้วย” เสียงเล็กเอ่ยพึมพำออกมาเมื่อพบว่าทางด้านนอกฝนตกจริงและแรงมากด้วย ร่มเธอก็ไม่ได้พกมาเอาไงดีจะออกไปแบบนี้ดีมั้ย พาฝันกวาดสายตามองไปรอบๆห้องสายตาพบเข้ากับตะกร้าที่เอาไว้ใส่ร่มและมีร่มอยู่ในนั้น“ขอยืมร่มหน่อยได้หรือคะ?” เธอเปล่งเสียงร้องขอ เธอแค่ขอยืมร่มจากคนอย่างเขาแต่เขากลับพูดประโยคที่มันไม่ได้เกี่ยวกับคำถามเมื่อครู่ของเธอเลยด้วยซ้ำ“นอนที่นี่ได้นะ~”