All Chapters of ทวงรักเมีย: Chapter 21 - Chapter 30

“กรี๊ดดดดด! กิ๊กไม่ยอม กิมเล้งจะทำแบบนี้กับกิ๊กไม่ได้นะ” ไม่พูดเปล่า แต่เธอทำตัวเหมือนคนบ้า อะไรอยู่ใกล้มือก็ใช้มือปัดจนข้าวของตกแตกกระจายเต็มไปหมดกิมเล้งเข้าถึงตัว ไอชิเองก็รีบขอโทษลูกค้าภายในร้าน และเชื้อเชิญให้มาใหม่ในวันพรุ่งนี้ เพราะดูเหมือนวันนี้จะมีเรื่องให้ต้องจัดการหลังจากเหตุการณ์นี้“เงียบ! แล้วออกมาคุยกันข้างนอก” ตวาดลั่นใส่ผู้หญิงที่เข้ามาโวยวายไม่รู้สถานที่ ไม่รู้สถานะตัวเอง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างโกรธจัด ดึงผู้หญิงที่ชื่อกิ๊กออกไปนอกร้าน ไอชิก็รีบต่อสายโทรหาแม่บ้านที่จะเข้ามาทำความสะอาดเป็นครั้งคราวให้รีบเข้ามาจัดการที่นี่ให้เร็วที่สุด“ไม่! ฉันไม่ไป คุยในนี้ต้องคุยในนี้ คุณมีคนอื่นใช่ไหม ปล่อย! อายอะไร!? คุณอายอะไร?” สะบัดตัว ตะโกนพูดออกมาเสียงดัง หยิบหมอนที่ร่วงอยู่บนพื้นขว้างใส่กิมเล้ง แต่เป็นเพราะกิมเล้งหลบ หมอนใบนั้นถึงได้เลยผ่านร่างหนาของเขาไป“ออกไปเคลียร์กันข้างนอก” เสียงเข้มเต็มไปด้วยความดุดันดังขึ้น มือหนารับหมอนอิงใบใหญ่ที่ลอยเข้ามากระแทกหน้าเฟรญ่าเอาไว้ ถ้าเขารับไม่ทันและมันโดนหน้าเธอ จะไม่ใช่แค่ไล่ให้ทั้งคู่ออกไปเคลียร์กันข้างนอกแบบนี้“เฮีย…” เรียกเฮีย

เลี้ยวรถบริเวณปากทางเข้า ยำมาม่าในถ้วยของเธอก็หมดพอดี เฟรญ่ากินคนเดียวจนหมด เว้นแค่โรตีที่เธอคอยป้อนศิราชไปด้วย“ไฟในร้านยังเปิดอยู่เลยนี่คะ” มองไฟในร้านคาเฟ่ซึ่งยังเปิดสว่างอยู่ ปกติเวลานี้ไฟในร้านควรดับไปแล้วนี่นา “กี่โมงแล้วคะ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังจับข้อมือใหญ่ของศิราชพลิกดูเวลาบนหน้าปัดเกือบสามทุ่มแล้ว..“หรือว่ามิลล์ยังไม่กลับคะ” พูดทั้งที่มองออกไปนอกรถ ศิราชจอดรถอยู่หน้าคาเฟ่ ทว่าไม่ได้เปิดประตูลงไป เลือกที่จะลดกระจกลง มองคนที่เดินออกจากร้านตรงมาที่รถ“ทำไมยังไม่กลับอีกคะ” เสียงเล็กๆ ของเฟรญ่าเอ่ยถาม ใบหน้าละมุนเต็มไปด้วยความแปลกใจ เธอเดาไม่ผิดจริงด้วย มิลล์ยังไม่กลับเพราะปกติคนที่อยู่จนร้านปิดทุกวันคือมิลล์ แต่ตอนนี้มีพนักงานประจำเพิ่มมาอีกสามคน คงไม่ใช่มิลล์คนเดียวแล้วที่อยู่จนถึงร้านปิด“ขอโทษค่ะคุณเฟรญ่า มิลล์ปัดกวาดเช็ดถูเคาน์เตอร์เหนื่อย แอบงีบหลับ ตื่นมาอีกทีก็มืดแล้ว” บอกเธอด้วยสีหน้ารู้สึกผิด“แล้วพนักงานคนอื่นล่ะคะ”“กลับไปแล้วค่ะ เพราะมาใหม่ยังปรับตัวไม่ค่อยได้เลยให้กลับก่อนค่ะ”เฟรญ่าพยักหน้ารับน้อยๆ“แล้วมิลล์จะกลับอย่างไงเหรอ”“ปกติมิลล์โบกแท็กซี่ค่ะ หรือไม่ก็วินมอไ

“ไม่ต้องร้อง” โอบไหล่บางเดินไปยังถังน้ำแข็ง เปิดขวดน้ำยื่นให้เธอดื่ม หญิงสาวมองเขาน้ำตาคลอแต่ก็ยอมยื่นมือออกมารับ“หลอด..”“ไม่มี”“งั้นไม่กินค่ะ” ยื่นขวดน้ำคืนเขา ศิราชมองเธอพลางส่ายหน้า ยื่นมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาออกให้เธอ“อ้าปาก” ริมฝีปากเล็กเผยออกเล็กน้อย ชายหนุ่มจึงจ่อปากขวดน้ำที่ปากของเธอ ค่อยๆ ยกขวดน้ำขึ้นช้าๆ เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เรื่องมากกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ต่างจากผู้ชายอย่างเขา ถึงจะไม่มีหลอดก็สามารถกระดกขึ้นดื่มได้“กินได้ไหม?” ใช้มือเช็ดหยดน้ำบนริมฝีปากเล็ก สีหน้าเธอดีขึ้นแล้ว“ได้ค่ะ”“แล้วจะเรื่องมากถามหาหลอดทำไม” มือเล็กตีลงบนแขนเขา“ชอบว่ากันตลอดเลย” เธอถามหาหลอด หากไม่มีเฟรญ่าก็ไม่ได้โวยวายว่าจะต้องมีให้ได้เสียหน่อย“ไม่ได้ว่า” มองหน้าเธอ เชยคางเล็กขึ้น หยิบเส้นผมทัดหูให้เธอ “หายร้องไห้หรือยัง” ตาเธอยังแดงอยู่ ทว่าไม่มีน้ำตาหลงเหลืออยู่แล้ว“ทำไมต้องดุกันด้วย เฟรญ่าไม่ได้เป็นลูกศิษย์ของศิราชจริงๆ เสียหน่อย” จิ้มนิ้วลงบนอกเขา “ยิ่งศิราชดุเฟรญ่าก็ยิ่งไม่มีแรงต่อยนะคะ” พอเขาเสียงดัง จ้องเธอนิ่ง แรงเธอก็ยิ่งถดถอยเหมือนคนขาดกำลังใจ“ขนาดนั้นเชียว”พยักหน้ารับหงึกหงัก

ดึงเฟรญ่านั่งบนตัก เกยคางบนไหล่เธอ คลอเคลียริมฝีปากกับหูเล็ก “อย่าคิดมากละ” กระซิบบอกเธอ กระชับมือที่กอดเธออยู่เอาไว้แน่น“เจ้านายกำลังบอกลูกน้องว่าอย่าคิดมากเรื่องอะไรเหรอคะ” หันไปมองศิราช ปลายจมูกของทั้งคู่ชนกัน“คิดว่าไง?” ถามเธอกลับ “ไม่ว่าอย่างไง คนที่ฉันจะปล่อยให้ท้องคนเดียวก็คือเธอ ไม่รับเป็นพ่อเด็กของใครหรอกนะ”กะพริบตามองเขาอย่างไม่เข้าใจ ศิราชกดริมฝีปากจุ๊บปากเธอ แนบแก้มของตัวเองลงบนแก้มนุ่ม“ถ้าผู้หญิงคนนั้นใช้ไม้ตายกับเธอ ว่าอยู่ๆ ก็ท้องกับฉันขึ้นมา ให้รู้ไว้ว่าฉันยังไม่เคยเอากับแก้ม” ฟังดูเหมือนนิยาย แต่คนที่หัวตันคิดอะไรไม่ออก อยากได้อะไรก็ต้องได้ มันทำได้หมดทุกอย่าง “ฉันเอาแค่กับเธอ คนอื่นไม่เคย ตอนไม่มีเธอก็เอากับจิ๋มกระป๋อง”“ฮืออศิราช” ตีมือบนแขนเขา “จะพูดตรงเกินไปแล้วนะคะ” มีใครพูดเรื่องพวกนี้ได้ตรงเท่าเขาบ้าง เฟรญ่ายังไม่เคยเจอ“ฉันไม่รู้จะพูดอ้อมๆ อย่างไง ฉันก็เป็นแบบนี้ รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็ต้องรับให้ได้” หอมแก้มเธอแล้วเปลี่ยนเป็นเกยคางบนไหล่บาง“ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วเหรอคะ”“ไม่มี”“มัดมือชกกันชัดๆ เลย” ทำแก้มป่อง ศิราชยกยิ้ม เธอชอบทำแก้มป่องบ่อยจนเขานึกเอ็นดู

เสียงกดรหัสพร้อมกับประตูที่เปิดออก ดึงสายตาของเฟรญ่าที่นอนขดตัวกอดหมอนอิงอยู่บนโซฟา ให้ยกศีรษะขึ้นมอง“กลับมาเร็วจังค่ะ…” พูดจบประโยคก็ปิดปากเข้าหากันสนิท ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง มองคนที่เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางตื่นกลัว“เธอ..เป็นใคร?” เลิกคิ้วขึ้นถามเธอ พับเสื้อแขนยาวถึงข้อศอก ถอดหมวกถอดแมสออก ก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอก มีกระเป๋าหนึ่งใบสะพายอยู่ด้านหลัง“…”“แค่บอกชื่อครับ” สบตากับร่างบางตรงหน้า ถึงจะพอเดาออกว่าเธอคนนี้เป็นใคร แต่ก็ต้องการความมั่นใจเหมือนกัน“ฉันเฟรญ่าค่ะ”“เมียเฮียศิราช” ทันทีที่เธอพูดชื่อจบ ตรีติณณ์ก็พูดถึงสถานะของเธอทันที หันมองสภาพในบ้านที่ดูมีสีสันแต่ยังคงดูสะอาดตาเพียงนิด เดินเข้าไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับเมียของเฮียใหญ่ “ผมตรีติณณ์ น้องชายของเฮียศิราช ยินดีที่ได้พบกันอย่างเป็นทางการ” ยิ้มส่งให้เธอเพียงนิด จับตาดูทุกปฏิกิริยาการขยับร่างกายของเธอ“น้องชายเหรอคะ”“ไม่เคยเห็นผมสินะครับ พี่ชายผมไม่เคยพูดถึงผมให้พี่สะใภ้ฟังเลยสินะครับ” เอนหลังพิงพนักโซฟา ประสานมือไว้บนตักด้วยท่าทางสบาย“พี่สะใภ้เหรอคะ” เธอเข้าใจความหมาย แต่การปรากฏตัวของคนตรงหน้าทำให้เฟรญ่าสมองตื้อ คิดตามไม่ทัน“อ