All Chapters of ทวงรักเมีย: Chapter 11 - Chapter 20

สามวันต่อมา..“ขอโทษครับ ขอนั่งด้วยได้ไหม” เงยหน้าจากไอแพด ขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาทักเธอ วางจานเค้กลงบนโต๊ะ ถามเธอยิ้มๆ เฟรญ่ามองโต๊ะตัวอื่นที่ยังว่างอยู่ ก่อนจะกลับมาสบตาหนุ่มรุ่นใหญ่สักลายทั้งตัว“ถ้าอยากนั่งโต๊ะตัวนี้ ฉันจะย้ายให้นะคะ” เก็บไอแพด หยิบปากกาสมุดและถ้วยสตอเบอร์รี่ที่เธอล้างออกมากินเพื่อย้ายโต๊ะ ตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว ลูกค้าหมดแล้ว และที่ยังเหลืออยู่คงเป็นลูกค้าที่นัดไว้กับศิราช ซึ่งก็น่าจะเป็นลูกค้าคนสุดท้ายของร้านเธอ“ขอนั่งด้วยไม่ได้หรือครับ” ใช้แขนขวางเธอเอาไว้ พอเห็นท่าทีตกใจของเธอ ก็ยอมลดแขนลง “ขอโทษครับ คุณคงกลัวคนสักลาย”“ไม่ใช่นะคะ” รีบปฏิเสธ เธอจะกลัวคนสักลายได้อย่างไงกัน ตอนนี้เธอยังชอบดูลายสักอยู่เลย แต่ชอบดูผ่านสมุดที่ศิราชเป็นคนสเก็ตช์ภาพเอาไว้มากกว่า เธอทำงานที่นี่เจอคนสักลายทุกวัน ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลยสักนิด“งั้นจะให้เกียรตินั่งร่วมโต๊ะกับผมได้ไหมครับ ลุกหนีแบบนี้ผมเสียความมั่นใจมากเลยนะ”“ขอโทษนะคะคุณลูกค้า แต่ฉันมีงานต้องทำ และต้องการใช้สมาธิด้วยค่ะ” ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย เดินผ่านไปนั่งโต๊ะตัวอื่น วันนี้เป็นวันสิ้นเดือนแล้ว เธอต้องสรุปรายรับรายจ่ายและยอด

21.49 น.กดปลายจมูกลงบนต้นแขนของศิราช มือเล็กควานหาแมสก์ปิดจมูกในกระเป๋า ศิราชหันมาหาเธอประคองศีรษะเล็กแนบอก หยิบกระเป๋าของเธอออกมา มองหาแมสก์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทั้งโต๊ะที่เห็นแบบนั้นก็พลอยมองมาด้วยท่าทางสงสัยหยิบแมสก์ออกมาสวมให้เฟรญ่า ประคองใบหน้าเล็กไว้ในอุ้งมือ หยิบทิชชูออกมาซับน้ำตาให้เธอ“ไม่เป็นอะไร” ลูบศีรษะเล็ก ดึงเธอเข้ามากอด เป็นคำพูดแรกที่เขาพูดกับเธอ หลังจากเงียบไปนาน เขากำลังเรียกเช็กบิลทั้งหมดเพราะทุกคนอิ่มกันแล้ว แต่ในระหว่างนั้นกลับมีคนเอาแก้วเบียร์เดินมาวางบนโต๊ะตรงหน้าที่เฟรญ่านั่งอยู่ โดยทับอยู่บนกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง มันจะไม่มีอะไรเลย ถ้าตัวของผู้ชายคนนั้นไม่มีกลิ่นของบุหรี่ติดมาด้วย จมูกเธอไวต่อกลิ่นพวกนี้มากไอชิที่เห็นเฮียของตนไม่คิดจะให้ค่ากระดาษแผ่นนั้น ปลอบเมียตัวน้อยของตัวเองอย่างเดียว จึงลุกขึ้นเดินไปหยิบกระดาษขึ้นดู‘ดูไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่เลยนะ’“อยากรู้จัก” อ่านออกเสียงออกมา ทุกคนบนโต๊ะต่างมองตรงไปที่ไอชิ คนที่วางแก้วเห็นแต่ด้านหลังจำไม่ได้ เพราะทันทีที่ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ เฟรญ่าก็แสดงอาการแพ้ออกมาทันที ทุกคนจึงหันมาสนใจเฟรญ่าแทน“เฮีย มีคนอยาก

01.00 น.กลับเข้ามาในห้องเวลาตีหนึ่ง หลังออกไปอัดบุหรี่เข้าปอดเพื่อระบายความตึงเครียด และกลับเข้าไปอาบน้ำอีกครั้งสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ดึงคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้เขา หันหน้ามาสบตากัน เฟรญ่ายังไม่หลับ เขารู้ และเธอขืนตัวเอาไว้ ขยับตัวเข้าไปเบียดชิดแผ่นหลังบาง กดปากกดจมูกลงซอกคอเล็ก สอดมือเข้าไปบีบก้อนนุ่มที่ไอ้เวรนั่นบอกว่าน่าฟัดแต่โทษที คนที่มีสิทธิ์ฟัดเธอมีแค่เขาคนเดียวว่ะ“อย่าค่ะ” ขยับตัวหนีเขา แต่ศิราชก็ดึงเธอกลับมาชิดตัวได้อยู่ดี “อ๊ะ อย่าเขี่ยสิคะ” ใช้ปลายนิ้วเขี่ยเม็ดบัวสีชมพู อ้าปากงับหูเล็ก เฟรญ่าหดคอหนี หันตัวนอนหงาย หันศีรษะมาสบตากับเขา ดึงแขนเขาออกจากหน้าอกเธอเฟรญ่าไม่ได้มีแรงมากพอทำให้เขายอมทำตามความต้องการของเธอหรอก แต่ที่เธอดึงแขนเขาออกได้ เป็นเพราะเขายอมเธอมากกว่า“มีเรื่องจะบอกเฟรญ่าไหมคะ”“เธอหมายถึงเรื่องไหนล่ะ?” เท้าแขนกับที่นอน ใช้นิ้วพันเส้นผมของเธอเล่น สบตากับกระต่ายตัวน้อยที่กำลังมองเขาอย่างจับผิด “ถ้าเป็นเรื่องที่เธอกำลังจะตั้งคำถามกับฉันว่าไปมีเรื่องได้อย่างไง ไม่มี”“งั้นเฟรญ่าจะไปถามคนอื่น”“เหรอ มีใครให้คำตอบเธอได้ดีกว่าฉันล่ะ” คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุตั

เธอควรตอบผู้หญิงตรงหน้าว่าอย่างไงดีนะ สถานะคลุมเครือมากเกินกว่าที่จะตอบออกไปได้“ตอบยากมากเลยเหรอคะ”“ฉันทำงานอยู่ที่คาเฟ่ค่ะ ใกล้ๆ ตรงนี้” ชี้นิ้วไปยังคาเฟ่ซึ่งวันนี้มีป้ายห้อยว่าปิดอยู่“อ๋ออ พนักงานของที่นี่” พยักหน้าเข้าใจเธอตอบมากกว่านี้ไม่ได้หรอก ใช้คำว่าพนักงานชัดเจนกับสถานะที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ที่สุดแล้ว เสียงปิดประตูรถบ่งบอกว่าเจ้าของรถหงุดหงิดมากแค่ไหนเดินเข้ามาหาเธอ ดึงแขนเธอออกจากมือเล็กของผู้หญิงตรงหน้า ดันเฟรญ่าให้ขึ้นไปนั่งบนรถ โดยใช้ตัวเองบังเธอไว้ทั้งตัว ปิดประตูรถ หันไปมองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแก้มแก้มเป็นบุตรบุญธรรมของคุณป้า การเข้าหาเขาแบบโจ่งแจ้งไม่มีใครดูไม่ออกว่าเธอต้องการอะไร ศิราชไม่ได้กลับบ้านเป็นปี ไม่กลับเข้าไปเหยียบบ้านหลังใหญ่ แต่ก็ชอบมีคนมาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของเขาจนน่ารำคาญ“เมีย ไม่ใช่พนักงาน” เน้นย้ำกับเธอชัดๆ อีกฝ่ายอ้าปากค้างกับคำพูดไม่คาดคิดของเขา อุตส่าห์ปิดตัวตนว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แต่สุดท้ายก็ตามมาเจอเขาที่นี่จนได้พลังแห่งความเสือกเดินอ้อมรถขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ เคลื่อนตัวรถออกไป ไม่สนใจสีหน้านิ่งอึ้งของใครทั้งนั้น“เฮียแม่ง..โคตรชัดเจน”

เดินแยกกับศิราชที่นำของไปเก็บที่รถ เดินดูของตกแต่งร้าน เฟรญ่าชอบตกแต่งร้าน บรรยากาศในร้านดีก็จะดึงดูดลูกค้าได้ดี ลูกค้าชอบเธอก็พลอยมีความสุขไปด้วย เงินที่ถูกโอนเข้าบัญชีทุกเดือนจะได้ใช้ก็คราวนี้หยิบของใส่รถเข็น ริมฝีปากแย้มยิ้มมีความสุข เธอผ่อนคลายยามเห็นของน่ารัก นึกภาพเอาไว้ในหัวดิบดีว่าจะตกแต่งออกมาอย่างไง นอกจากรับหน้าที่ทำขนมแล้ว เฟรญ่ายังรับหน้าที่ตกแต่งร้านเองด้วย แค่คิดก็มีความสุขแล้ว เธอไม่เคยเหนื่อยกับงานที่ตัวเองชอบเลยไม่รู้ว่าใช้เวลาเลือกของนานเท่าไหร่ ของในรถเข็นเธอถึงได้เยอะจนเกือบเต็ม จอดรถเข็นไว้ ผละตัวออกไปดูของอีกนิด หยิบมือถือที่กำลังสั่นของตัวเองขึ้นมาดู ไม่ทันได้กดรับ เฟรญ่าก็เซล้มลง สมาร์ตโฟนในมือหลุดร่วงลงกับพื้น และถ้าไม่ได้ลำแขนแข็งแรงของใครบางคน ที่ยื่นเข้ามารับตัวเธอเอาไว้ เฟรญ่าคงได้หน้าทิ่มล้มลงไปกับพื้นแล้ว เพราะแรงชนไม่เบาเอาเสียเลย“ข ขอโทษค่ะ” โค้งศีรษะลงขอโทษ เพราะเธอผิดเต็มๆ เฟรญ่ามัวแต่มองสมาร์ตโฟนในมือไม่มองทาง ถึงได้ไปชนใครเข้าอีกฝ่ายไม่ตอบเธอ ปล่อยมือจากตัวเธอ ก้มหน้าลงหยิบสมาร์ตโฟนที่กำลังสั่นอยู่บนพื้น มองหน้าจอมือถือสลับกับเธอ รอยยิ้มเลวร้า