All Chapters of ทวงรักเมีย: Chapter 31 - Chapter 40

22.00 น.“พอแล้ว” พูดกับเฟรญ่า เดินไปหาหญิงสาวซึ่งนั่งดูตรีติณณ์อัดคลิปเล่นเกมตั้งแต่เข้ามาในบ้าน ช้อนดวงตาขึ้นมองเขาอย่างออดอ้อน “ไม่ต้องมาอ้อน ขึ้นไปอาบน้ำนอน”“พึ่งสี่ทุ่มเองนะคะ”“กว่าจะอาบน้ำเสร็จอีก”“อยากดูต่อจังเลยค่ะ ปกติเฟรญ่านอนดึกกว่านี้อีก..” พูดเสียงเศร้า นานทีเธอจะเจอคนที่เล่นเกมลื่นไหล ได้มีเสน่ห์แบบนี้ ไม่ใช่จะเจอกันได้ง่ายๆ นะ บทสนทนาที่ตรีติณณ์พูดกับผู้เล่นในเกม ไหนจะการพูดจีบสาว พูดกวนส้นเท้า เฟรญ่านั่งดูก็เพลินและสนุกมาก“อุ๊ย!” ร่างอ้อนแอ้นถูกอุ้มขึ้น วางมือลงบนไหล่เขา บีบเบาๆ อย่างขัดใจ“อยากให้อุ้มก็ไม่บอก”“ไม่ได้อยากให้อุ้มสักหน่อย เฟรญ่าอยากดูพี่ตรีติณณ์เล่นเกมค่ะ”“โตแล้ว ทำตัวเหมือนเด็ก” ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ ทุกคนก็มีมุมเด็กเป็นของตัวเองอยู่ดี เธอผิดตรงไหนกัน“เจอกันพรุ่งนี้เช้าครับ” เสียงของตรีติณณ์บอกคล้อยหลังศิราชที่พาเฟรญ่าขึ้นบันไดไป ได้ยินเสียงเล็กๆ ของเฟรญ่าตะโกนกลับมาว่า ‘เจอกันค่ะ’ พร้อมเสียงกระแอมดุของศิราชเบาๆแกล้งทำเป็นขรึมใส่เมียตัวเอง ทั้งที่ตามใจยอมปล่อยให้เมียตัวน้อยนั่งดูเขาเล่นเกมเป็นชั่วโมง ตรีติณณ์ส่ายหน้าออกมา เขาหาที่สงบ เปลี่ยนบรรยา

ณ สนามบิน“โชคดีนะ ขอให้ทำตามหัวใจได้สำเร็จ” สวมกอดน้ำผึ้ง ที่จะบินไปลอนดอนวันนี้“ในความจริงแกไม่ต้องมาส่งฉันก็ได้นะ ฉันบินดึกเกรงใจ” ไม่อยากให้เฟรญ่าลำบากมาส่ง และเกรงใจคุณศิราชด้วย เพราะถ้าเฟรญ่ามาส่งเธอ คุณศิราชก็ต้องตามมาส่งด้วย“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย ฉันจะไม่ได้เจอกับแกเป็นปีเลยนะ ขอเจอหน้าเพื่อนก่อนไปไม่ได้หรือไง”“ทำไมแกน่ารักขนาดนี้เฟรญ่า” กอดเพื่อนแน่นขึ้น “ฉันอาจจะกลับมาก่อนหนึ่งปีก็ได้ถ้าอกหักเร็ว”“เพื่อนฉันไม่ได้มีดีน้อยไปกว่าใครเลยนะ พี่ยุลกิไม่รับรักก็มีคนพร้อมที่จะรักแก อย่างน้อยถ้าผิดหวังก็รีบกลับมากอดฉัน”“เข้าใจแล้ว ไว้ถึงแล้วจะโทรหานะ”“อือ เดินทางปลอดภัย” กล่าวลากันอีกหลายประโยค ก่อนจะโบกมือบ๊ายบ่าย เฟรญ่ากอดลำแขนใหญ่ของชายหนุ่มเอาไว้ มองตามแผ่นหลังเล็กของน้ำผึ้งที่ห่างจากสายตาออกไปเรื่อยๆ“ขอให้น้ำผึ้งสมหวังในความรัก” พูดออกมาเสียงแผ่วเบา ความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่ก็มาพร้อมกับความทุกข์ด้วยเหมือนกัน“กลับหรือยัง” มองศิราชแล้วก็พยักหน้ารับ เฟรญ่าพร้อมสนับสนุนทุกการตัดสินใจของเพื่อน“ขอซื้อไอติมก่อนได้ไหมคะ”“ดึกแล้ว”“ไม่มีกฎห้ามกินไอติมตอนดึกนี่คะ”ศิราชส่ายหน้า เฟ

16.45 น.เฟรญ่ามองพนักงานที่ยืนอยู่ เพื่ออธิบายในทุกข้อสงสัยของเธอ“เริ่มจากมิลล์ก่อนแล้วกันค่ะ” หันไปสบตากับมิลล์ ตอนนี้ลูกค้าหมดร้านแล้ว และเฟรญ่าจะไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ เธอมีหน้าที่ดูแลร้าน เฟรญ่าก็ต้องทำตัวให้เหมาะสมกับหน้าที่ซึ่งเธอทำ“มิลล์ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะ เพราะตอนนั้นลูกค้าเยอะมาก และวันนี้มิลล์เข้าสาย มาถึงก็ต้องทำเลย คงเป็นตอนที่มิลล์ไม่สวมหมวก ผมเลยร่วงลงไปค่ะ” พูดแล้วก็ก้มหน้าลง“ลูกค้าไม่พอใจมากค่ะ”“ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ”“โชคดีที่ลูกค้าไม่ได้โวยวายมาก ไม่อย่างนั้นร้านก็คงถูกพูดถึงในด้านลบไม่น้อย” เฟรญ่าไม่ได้พูดตะคอก เธอพูดอย่างใจเย็น “อย่ารีบจนเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เรียนมาตรงสาย เรื่องพวกนี้ก็น่าจะรู้ดีนี่คะ”“ขอโทษจริงๆ ค่ะคุณเฟรญ่า”“รอบนี้ถือเป็นการเตือนนะคะมิลล์” เฟรญ่าทราบว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ แต่เราทำอาชีพแบบนี้ ผู้บริโภคต้องการอาหารที่อร่อยและสะอาด ถ้าหากมีเรื่องแบบนี้เกิดอยู่เรื่อย ความชอบพอในร้านของเธอก็จะลดลง “มันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีกนะ” ย้ำเพื่อให้อีกฝ่ายระวังมากขึ้น รีบแค่ไหนความสะอาดยังคงเป็นสิ่งสำคัญ“ค่ะ มิลล์จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก” เฟรญ่าพยักห

พอดึกขึ้นมาหน่อย หมูกระทะที่กินไปทำให้หลายคนอิ่ม หันมาตั้งวงเหล้าคุยกันสนุกปาก เฟรญ่าเอาเค้กออกมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ไอชิ ทุกคนก็พลอยเฮฮามีส่วนร่วมไปด้วย“ขอบคุณน้องเฟรญ่ามากครับ” เป่าเค้กก่อนจะยื่นมือออกไปรับเค้ก ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปคู่เก็บไว้ด้วย “ขอถ่ายรูปกับน้องเฟรญ่าหน่อยนะเฮีย” หันไปพูดกับศิราชที่นั่งมองอยู่ ศิราชไม่พูดอะไรนั่นหมายความว่าอนุญาต เฟรญ่ายิ้มให้กล้อง ก่อนจะเรียกทุกคนมาถ่ายรูปรวมกันมีไอชิยืนอยู่ด้านหน้าตรงกลาง มีเธอยืนขนานนาบด้านข้างฝั่งขวา ส่วนศิราชยืนอยู่ด้านข้างฝั่งซ้าย ส่วนสมาชิกคนอื่นยืนอยู่ด้านหลัง พอถ่ายรูปเสร็จทุกคนก็หัวเราะเฮฮากันใหญ่ ตัดเค้กแบ่งกันกินศิราชมองรอยยิ้มของเฟรญ่าเงียบๆ การมีเธออยู่ตรงนี้ทำให้บรรยากาศดีขึ้น จากที่ปกติเป็นวันเกิดของใครก็ตาม เขาก็จะเลี้ยงหมูกระทะแบบนี้ เลี้ยงเหล้า กินเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แต่พอมีเฟรญ่าหญิงสาวก็มีเค้กให้ เรียกทุกคนถ่ายรูปรวมกัน ทุกคนก็พร้อมใจกันถ่าย แถมไอชิยังดูตื่นเต้นมากที่ได้เค้กวันเกิด“เฟรญ่าขอให้คุณไอชิมีความสุขมากๆ ค่ะ^^” เฟรญ่าอวยพร ขยับไปจับแขนของศิราชเอาไว้ “ทานเค้กให้อร่อยนะคะ”“ขอบคุณครับ” ขอบ

เดินเข้าไปในค่ายมวย นั่งลงบนม้านั่ง มองศิราชที่ใส่นวมขึ้นไปต่อยกับเด็กในค่ายบนเวที ชายหนุ่มถอดเสื้อยิ่งเห็นรอยแผลเป็นของเขาชัด“ศิราชโกรธมากเลยเหรอคะ” หันไปถามเด็กในค่าย ที่นั่งพักอยู่ไม่ไกล แม้จะไม่ได้อยู่ฟังบทสนทนาของศิราชกับสองคนนั้น แต่เฟรญ่าก็เดาออกว่าคงมีปากเสียงกันไม่น้อย“ครับ เฮียดูโกรธมากตอนที่สองคนนั้นขับรถออกไป” การพูดคุยของทั้งสามคนไม่ได้เป็นความลับ ในเมื่อคุยเสียงดังและไม่ได้เข้าไปคุยในบ้าน คนที่อยู่ในค่ายมวยได้ยินทั้งหมดศิราชต้องการตอกย้ำความกระดากอายให้สองแม่ลูกคู่นั้นรู้สึกหน้าหนาลงบ้าง“คู่ซ้อมของศิราชจะเป็นอะไรไหมคะ” พูดอย่างเป็นห่วง แต่ก็ยังมีลุงนัยคอยดูอยู่ใกล้ๆ ศิราชหาที่ระบายอารมณ์ เฟรญ่าเองก็ไม่อยากเข้าไปใกล้เขาตอนนี้ ขนาดลุงนัยยังมีความยำเกรงต่อความโมโหของศิราชอยู่บ้างไม่มีใครให้คำตอบเธอได้ เพราะแรงต่อยของศิราช การต่อยของเขาจริงจัง เหมือนไม่ใช่การซ้อมแล้ว เป็นทั้งฝ่ายเสียเปรียบและฝ่ายได้เปรียบ เพราะคู่ต่อสู้เห็นศิราชจริงจัง ต่อยจริงเจ็บจริง ก็พลอยแข็งข้อใส่ ต่อยอย่างสุดความสามารถเฟรญ่านั่งมองการต่อสู้ราวๆ ห้านาทีก็ลุกขึ้น เดินไปยืนข้างเวทีมวย พอดีกับที่ลุงน