All Chapters of โฉมสะคราญผู้นี้คือสามีข้า: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 10ร่างกายเจ้าข้าดูไม่ได้หรือหลังจากที่ท่านหมอตรวจรักษาบาดแผลของกู้ซืออันเสร็จท่านป้ากู้หรือในขณะนี้คือท่านแม่สามีของนางอย่างถูกต้องก็จากไปหลังจากที่เข้าไปดูอาการบุตรชายของนางจนวางใจแล้วว่าบุตรชายไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก“ท่านป้าออกไปแล้ว เจ้าไม่ต้องแกล้งหลับต่อแล้ว” นางเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงซึ่งเวลานี้มีร่างหนาของบุรุษนอนอยู่กินพื้นที่ฝั่งด้านนอกของเตียงตัวยาวที่ปกคลุมไปด้วยผ้าปูเตียงสีแดงมงคล“หากข้าไม่แกล้งหลับไปแล้ว เกรงว่าท่านแม่จะไม่ยอมออกไปง่ายๆ เช่นนี้” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะพยายามเอนตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีฮูหยินที่เขาเพิ่งแต่งเข้าบ้านเข้ามาช่วยประคองให้เขาเอนตัวนั่งพิงกับเตียงใหญ่“ท่านป้าเป็นห่วงเจ้าให้นางสอบถามให้สบายใจก็คงไม่เป็นไรหรอก”“ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าก็รู้ท่านแม่มากความขนาดไหน ให้นางไปถามความกับจางจงเองก็แล้วกัน”“จางจงเองก็บาดเจ็บพอๆ กับเจ้า...เจ้ายังจะใจร้ายให้เขารับหน้าท่านป้าแทนเจ้าอีก”“เจ้าไปห่วงจางจงทำไม ข้าคือคนที่เจ้าควรห่วงที่สุดไม่ใช่หรือ”เขาเอ่ยเสียงดุพลางมองใบหน้าเล็กไม่วางตาอยากต้องการคาดโทษ “แล้วยังจะเรียกท่านป้าอะไรอีก เวลานี้นางก

ตอนที่ 12กลิ่นหอมเป็นเหตุบาดแผลของกู้ซืออันนั้นหายดีเกือบทั้งหมดแล้วเหลือเพียงแค่บาดแผลที่ไหล่ซ้ายที่ยังต้องรักษาต่อไปอย่างระมัดระวังเพราะบาดแผลยังปิดไม่สนิทเขาเดินเองได้หลังจากี่พักรักษาตัวเฉยๆ อยู่บนเตียงสองวันและหลังจากที่เดินได้เขาก็ไม่ได้หยุดพักอีกเลยที่เรือนของนาง ณ ห้องหนังสือซึ่งเป็นสถานที่สำหรับทำงานของกู้ซืออันมีผู้ดูแลร้านค้าพากันเดินเข้าออกตลอดวัน เรียกได้ว่าหากพระอาทิตย์ไม่ตกดินกู้ซืออันก็จะไม่ยอมพักผ่อนดีๆ นี่หากไม่ใช่ท่านพ่อกับท่านแม่สามีไม่สั่งเด็ดขาดไม่ให้ชายหนุ่มออกนอกจวนและให้นางคอยเฝ้าเขาเอาไว้กู้ซืออันคงออกไปทำงานข้างนอกตั้งแต่เคลื่อนไหวร่างกายด้วยตัวเองได้สะดวกแล้วแม้หลายวันมานี้หลิงฉงหลงจะติดภาระกิจรับหน้าที่หลักดูแลคุณชายใหญ่กู้ซืออันผู้เป็นสามีจึงไม่ค่อยมีเวลาไปสนใจสิ่งอื่นๆ ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้นางเองก็ไม่ลืมที่จะส่งอาจินไปกำกับดูแลการทำน้ำหอมดอกไม้อาบน้ำที่เรือนฝั่งถนนบ้านเลขที่สิบสามแต่เดิมที่คราแรกดอกไม้แห้งที่นำมาทำเป็นน้ำหอมดอกไม้สำหรับอาบน้ำนั้นคือมีเพียงดอกหลันฮวา[1]เท่านั้น นางเพิ่งสั่งให้นำดอกไป๋หลานฮวา[2]แห้งและดอกเถาฮวา[3]มาลองทำดูวันนี้อาจินน่

ตอนที่ 14สหายหรือคนรักที่แท้จริง?“สหายเจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่...ข้าได้ยินมาว่าเจ้าบาดเจ็บหนักจนเกือบจะเข้าพิธีแต่งงานไม่ได้” เฉาหมิงเอ่ยถามผู้เป็นสหายสนิทอย่างเป็นห่วง ไม่เท่านั้นชายหนุ่มยังตรงมาจับที่ตัวของสหายตนเป็นเชิงสำรวจอีกด้วย“หลายวันก่อนก็ถือว่าบาดเจ็บหนักกระมัง...แต่ยามนี้แผลข้าหายดีเกือบหมดแล้ว” กู้ซืออันเอ่ยขึ้นอย่างสบายๆ พร้อมกับสบัดแขนหลบไม่ยอมให้อีกฝ่ายสำรวจตรวจดูร่างกายตน“สหายกู้นี้เจ้าหลบอะไร...รังเกียจข้า?” ผู้ถูกหลบเลี่ยงอย่างเห็นได้ชัดเอ่ยถามขึ้นในทันทีแต่ก็ยอมหยุดมือแล้วหันไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆแต่โดยดี“สายตาของท่านแม่ข้าคอยสอดส่องอยู่ทั่วไปหมด...เจ้าใกล้ข้าเป็นการสร้างข่าวลือสร้างปัญหาให้ข้า” ชายหนุ่มยังคงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก“แต่ก่อนไม่เห็นเจ้าสนใจท่านป้าหรือข่าวลือใดๆ ระหว่างพวกเราเลย...กู้ซืออันหรือว่าพอเจ้าแต่งภรรยาแล้วก็เปลี่ยนไป”“แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?” เขาถามกลับสหายสนิท“กู้ซืออันนี่เจ้ากับฮูหยินความสัมพันธ์ไม่ธรรมดาเลยสินะ”กู้ซืออันเงียบไม่ตอบอะไรอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าในแววตากับแฝงความร้อนแรงบางอย่างเอาไว้ “ระหว่า

ตอนที่ 16ข้าไม่ตกใจสักนิด“จู่ๆ เจ้าก็วิ่งออกมาจากจวน...รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นกังวล” เจ้าของน้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อรถม้าเคลื่อนตัวแล้วและเขาแน่ใจว่าฮูหยินน้อยของตนจะไม่สามารถหนีได้อีก “ฮูหยินคงไม่คิดจะโดดหนีไปหรอกใช่หรือไม่”“ข้าจะโดดหนีไปได้อย่างไร” นางเอ่ยปฏิเสธพร้อมกับหัวเราะกลบเกลื่อน ความคิดที่จะโดดหนีไปมีตั้งแต่เห็นเขาอยู่บนรถม้าแล้ว แต่นางก็เลือกที่จะไม่ทำ มิใช่สินางโดดไม่ทันรถม้าออกตัวเสียก่อนนางจะเคลื่อนไหวได้ทันต่างหาก “อีกอย่างต้องขออภัยที่ทำให้ท่านพี่กังวล...ที่ข้าวิ่งออกจากจวนมาก็เพราะห่วงงานที่เรือนน่ะวันนี้มีปรับสูตรใหม่” นางอ้างไปเรื่อยอีกครั้ง“ข้านึกว่าฮูหยินตกใจการกระทำของข้าซะอีก”“มิใช่...ข้าจะตกใจทำไม” รอยยิ้มเจื่อนๆ ถูกนางเผยออกมาอีกครั้ง“ฮูหยินไม่ตกใจการกระทำของข้า?”“ข้าไม่ตกใจสักนิด” เขาอยากจะถามซ้ำไปมาทำไมนัก ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่ว่านางพยายามกลบเกลื่อนแต่เขาก็จะให้นางยอมรับให้ได้“เช่นนั้นก็ดี…ครั้งหน้าข้าจะได้ไม่ต้องกลัวว่าฮูหยินจะตกใจอีก”“.........” เขายังจะเอ่ยออกมาถึงครั้งหน้าอะไรอีกได้หน้าตาเฉยเช่นนี้ นางไร้คำจะเฉไฉได้แต่หันไปมองเขาอย่างงงงันกู้ซืออันจ้

ตอนที่ 18แม่ค้ามือใหม่ในมือของหลิงฉงหลงนั้นยังมีน้ำหอมอาบน้ำสูตรแรกที่ยังไม่ได้ปรับสูตรเป็นสูตรที่จะทำขายอีกประมาณกว่าหกสิบขวดจากสามดอกไม้ นางปรึกษากับสวีมี่อิงผู้ช่วยและผู้ดูแลร้านคนใหม่ของนางเอาไว้แล้วว่าต้องการนำน้ำหอมอาบน้ำหกสิบขวดที่อยู่ขายออกไปก่อนหนึ่งเพื่อระบายสินค้าสองเพื่อทดลองตลาดและความสนใจต่อสินค้าไปในตัวแน่นอนว่าตลาดสินค้าของนางเน้นไปทางสตรีเป็นหลัก ยามนี้ตัวนาง สวีมี่อิงและอาจินจึงพากันมาตั้งแผงขายของเล็กๆ อยู่ที่ตลาดทางทิศใต้ของเมืองซึ่งตลาดแห่งนี้ส่วนใหญ่ก็ขายเป็นพวกของใช้สตรีพวกผ้าไหมเครื่องประดับเครื่องประทินโฉม“น้ำหอมอาบน้ำ ร้านข้ามีน้ำหอมอาบน้ำขายแวะชมดูสินค้าร้านข้าก่อนได้นะทุกท่าน” เสียงอาจินร้องเรียกลูกค้าเข้าร้านอย่างกระตือรือร้นหลังจากที่ตั้งแผงขายได้สักพักหนึ่งน้ำหอมดอกไม้ก็ขายออกไปได้บ้างเล็กน้อย สวีมี่อิงขอตัวกลับไปดูการปรับปรุงร้านเวลานี้จึงเหลือเพียงแค่นางกับอาจินเท่านั้นที่อยู่เฝ้าแผง “อาจินเจ้ามานั่งพักก่อนเถอะ” นางเรียกให้สาวใช้ของตนเข้ามานั่งพักดื่มน้ำก่อนหลังจากที่เห็นว่านางตะโกนขายของจนเหนื่อยแล้ว “หิวหรือไม่อยากออกไปซื้ออะไรกินสักหน่อยไหม”“