All Chapters of หวนคืนครานี้เห็นทีข้าคงต้องร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20ไล่ให้พ้นทาง “คุณชายรองเพิ่งกลับมาหรือเจ้าคะ” ห่านอี้หนิงแสร้งทำทีเป็น เดินผ่านทางมาพอดี และบังเอิญเจอเข้ากับคุณชายรองของจวน“วันนี้ที่กรมมีงานด่วนต้องตรวจสอบจึงเสียเวลาเล็กน้อย แม่นางห่านเล่าออกมาเดินเล่นหรือ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบกลับอย่างมีมารยาท“ข้าอยู่ในเรือนผู้เดียวก็ไม่มีสิ่งใดทำ จะให้ไปหาฮูหยินหลี่ก็กลัวจะรบกวนเวลาของท่านจึงทำได้แค่ออกมาเดินเล่นในสวนเจ้าค่ะ” นางแสร้งตีหน้าเศร้าพร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเช่นเดียวกันน้ำเสียงและท่าทีแสนเศร้าของห่านอี้หนิงทำเอาคนที่พบเห็นไม่อาจที่จะไม่รู้สึกสงสารนางได้“น้องสาวของข้าอาเล่อนางก็อยู่ที่เรือนไม่ใช่หรือ เจ้าสามารถไปหาเพื่อชวนนางสนทนาได้” ชายหนุ่มเสนอ“คุณหนูสามดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบอี้หนิงเจ้าค่ะ ข้ากลัวว่าจะไปทำอะไรให้นางไม่พอใจเข้าอีก”“แม่นางห่านอาจจะเข้าใจอะไรผิดไป อาเล่อน้องสาวข้าไม่ใช่คนเช่นนั้น อีกอย่างนางจะมีเหตุผลอันใดที่ต้องไม่ชอบเจ้ากัน” หลี่เมิงไม่เชื่อว่าน้องสาวที่แสนน่ารักของเขาจะเป็นผู้ที่ไร้เหตุผลที่จู่ๆ จะตั้งท่าปฏิเสธไมตรีของผู้อื่น“คุณชายรองคิดเช่นนั้นจริงหรือเจ้าค่ะ เช่นนั้นครั้งหน้าอี้หนิงจะไปเรือนของคุณห

ตอนที่ 22 ดุร้ายประดุจแม่เสือ สองสามวันมานี้ฝั่งเรือนรับรองแขกดูเหมือนจะเงียบเป็นพิเศษ คาดว่าสตรีสกุลห่านคงคิดแสร้งทำให้นางตายใจแล้วลอบกัดที่หลังเป็นการเอาคืนที่นางคอยกันท่าพี่รองทำให้แผนการของนางไม่อาจสำเร็จดั่งใจหวังท่านอ๋องเตือนแล้วว่าอีกฝ่ายคิดวางยาถ่าย อาหารทั้งหลายที่นางจะทานได้นั้นหลายวันนี้จึงต้องเป็นสิ่งที่อยู่ที่เรือนท่านแม่หรือสิ่งที่อาหวนไปเฝ้าหน้าเตาไฟด้วยตัวเองทุกขั้นตอนเท่านั้น ตอนที่ท่านแม่ถามว่าเหตุใดต้องให้อาหวนไปเฝ้าอาหารถึงหน้าเตาไฟ หญิงสาวก็ตอบกลับท่านแม่ของนางไปว่าเพราะช่วงนี้นางรู้สึกไม่ค่อยสบายจึงมีหลายสิ่งที่ไม่อยากกิน ให้อาหวนไปกำกับดูแลนางถึงจะสบายใจทางด้านสตรีแซ่ห่านเมื่อไม่สามารถทำตามแผนร้ายได้ก็คงต้องรอเวลาที่เหมาะสมไปก่อนแน่นอนว่าหลี่เยว่เล่อเองก็รอคอยให้อีกฝ่ายลงมืออีกครั้งอย่างใจเย็นเช่นกัน เช้าวันนี้จึงเป็นครั้งแรกในช่วงสองวันมานี้ที่อาหวนไม่ได้ไปเฝ้าหน้าเตาและหลี่เยว่เล่อก็ทานอาหารมื้อเช้าจนหมดแม้ไม่ได้ไปร่วมโต๊ะกับหลี่ฮูหยินในตอนเช้าสตรีแซ่ห่านยามนี้คงอดทนรอแทบไม่ไหวย่อมต้องรีบลงมือแน่ และมื้อกลางวันคงเป็นสิ่งที่นางหมายตาเอาไว้“คุณหนูบ่าวใส

ตอนที่ 24ความสั่นไหวระรัวขบวนเดินทางออกจากเมืองหลวงมุ่งสู่เหอตงในเวลาเช้าตรู่ ในขบวนประกอบไปด้วยรถม้าคันใหญ่สามคัน สองคันเอาไว้สำหรับโดยสารคนอีกคันหนึ่งเอาไว้สำหรับขนสัมภาระต่างๆหย่งไห่ชินอ๋องควบม้านำอยู่หน้าขบวนด้วยตนเองพร้อมกับผู้ติดตามคนสนิททั้งสองที่ควบม้าตามติดอยู่ด้านหลังผู้เป็นนายผู้คุ้มกันที่เป็นคนจากกรมคลังเป็นผู้บังคับรถม้าที่เสนาบดีคลังหลี่เจ๋อโดยสารอยู่พร้อมด้วยผู้ช่วยอีกสองคนซึ่งนั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกัน ส่วนรถม้าอีกคันด้านในผู้ที่โดยสารอยู่ก็คือหลี่เยว่เล่อและสาวใช้คนสนิทของนางอย่างเสี่ยวหรูอวี้ด้านข้างทั้งสองและด้านหลังขบวนมีองครักษ์ที่ขี่ม้าไปพร้อมขบวนนับรวมกันแล้วก็สิบคนพอดี ใกล้เที่ยงขบวนเดินทางจึงหยุดพักเพื่อให้คนในขบวนได้กินข้าวและพวกม้าได้พักเท้าและกินอาหารเช่นเดียวกันใต้ต้นไม้ที่มีร่มเงาทอดยาวถูกเลือกเป็นที่พักกินมื้อเที่ยงของพวกเรา เสี่ยวหรูอวี้ช่วยนางปูผ้าผืนใหญ่ลงที่พื้นเพื่อที่เวลานั่งลงไปชุดของนางจะได้ไม่เปื้อนทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปหาที่กินข้าวที่เป็นเพียงห่ออาหารแห้งที่พกพาได้สะดวกสำหรับการเดินทาง “อาเล่อเป็นอย่างไรบ้าง นั่งรถม้าเป็นเวลานานๆ รู้ส

ตอนที่ 26 เกลียดเข้ากระดูกจากที่ตั้งใจว่าจะเป็นฝ่ายไปหาศัตรูก่อน ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นศัตรูมาเยือนถึงหน้าประตูตั้งแต่เช้าตรู่ สาวใช้ของจวนรับรองเป็นผู้มาแจ้งข่าวให้นางทราบเพราะบิดาเลื่อนเวลาที่จะเดินทางไปที่พื้นที่ สร้างเขื่อนวันนี้ก็ให้นางอยู่ที่จวนไม่ต้องติดตามไปอีก ส่วนพี่ใหญ่ของนางก็ถูกไล่ให้ไปที่พื้นที่สร้างเขื่อนก่อนเช่นกันแน่นอนว่าเมื่อหลี่เยว่เล่อได้รู้ว่า บุรุษผู้นั้นที่นางเกลียดและ เคียดแค้นเข้ากระดูกดำตั้งแต่กาลก่อนมาถึงนางก็เริ่มฝีเท้าไปที่โถงรับรองกลางในทันทีทันทีที่นางก้าวเข้าไปก็พบกับชายหนุ่มผู้มีท่าทีราวกับบัณฑิตที่ สวมใส่ชุดเจ้าหน้าที่ตรวจสอบของกรมคลังเมื่อบุรุษผู้นั้นหันมาเห็นนางที่เป็นผู้เข้ามาในห้องก็ส่งยิ้มกว้างมา ให้และเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพการแสดงออกทางสีหน้าและรอยยิ้มของเขา นางรู้ดีว่าเป็นสิ่งจอมปลอมทั้งหมดหญิงสาวรู้สึกขยะแขยงต่อรอยยิ้มนั้นจนไม่อยากเห็นมันอีกหลี่เยว่เล่อเดินผ่านห่านอี้เทียนไปโดยไม่แม้จะมองอีกฝ่ายด้วยหางตา“คุณหนูสามไม่ได้พบกันนานสบายดีไหมขอรับ”“ข้าสบายดี”นางเอ่ยตอบตามมารยาทน้ำเสียงไม่ได้ยินดียินร้ายที่จะกล่าวราวกับว่าตอบไปให้จบ

ตอนที่ 28ไร้ยางอายณ ตรอกแห่งหนึ่งที่อยู่ชานเมืองเหอตงซึ่งเป็นย่านรกร้าง ชายหนุ่มที่สวมเพียงชุดสีพื้นธรรมดาไม่โดดเด่นค่อยๆ ก้าวอย่างระมัดระวังทุกฝีเท้าเพื่อที่จะไปตามนัดหมายบางอย่างเมื่อชายหนุ่มมาถึงบ้านร้างที่อยู่หลังสุดท้ายในตรอกก็ยกมือขึ้นเคาะประตูห้าครั้งเป็นสัญญาณให้ผู้ที่อยู่ในบ้านรีบออกมาเปิดประตูภายในบ้านร้างมีบุรุษอยู่สามคนหนึ่งในนั้นสวมใส่เสื้อผ้าชั้นดี ส่วนอีกสองคนเป็นลูกน้อยที่ติดตามมาด้วย“ทุกอย่างเป็นไปตามแผน...ส่วนแบ่งของข้าต้องได้ครบตามจำนวน” บุรุษผู้วัยกลางคนซึ่งบนกายมีแต่เสื้อผ้าชั้นดีเอ่ยออกมาพร้อมกับสะบัดชายผ้าอย่างรำคาญ“หากทุกอย่างสำเร็จลุล่วง ส่วนที่เจ้าควรได้รับย่อมไม่ขาดแม้สักเหวินเดียว”“ต้องรอเงินอีกใช่หรือไม่ สิบวันยี่สิบวัน ข้ารอที่จะรวยล้นฟ้าแทบจะไม่ไหวแล้ว” ผู้ที่สวมใส่อาภรณ์ชั้นดีเอ่ยจบ เขาและเหล่าลูกน้องก็พากันหัวเราะลั่น“ไม่นานเกินรอเจ้าก็จะได้รวยล้นฟ้าสมใจแน่” ชายหนุ่มเจ้าของน้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากบ้านร้างในทันที“น้องสาวมันหน้าตาใช้ได้เอาไว้งานสำเร็จแล้วข้าจะเอานางมานางบำเรอให้ได้” ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มเอ่ยอย่างสน