All Chapters of หวนคืนครานี้เห็นทีข้าคงต้องร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11 ช่องสุนัขรอดเช้าวันนี้หลังจากที่นางรับประทานอาหารเช้ากับท่านแม่เสร็จ เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็โดนรั้งตัวให้อยู่สนทนากับมารดาเพียงแค่สองคนเท่านั้นท่านแม่ของนางไล่สาวใช้ทุกคนให้ไปรอที่ด้านนอกระหว่างที่ พวกนางสองแม่ลูกพูดคุยกัน“เสี่ยวหรูอวี้ที่เจ้าเพิ่มรับมารู้วรยุทธ์ด้วยหรือ” คำถามที่ท่านแม่เอ่ยถามออกมาไม่ได้ทำให้หลี่เยว่เล่อตกใจอะไร ที่จริงนางก็คาดเดาเอาไว้อยู่แล้วตั้งแต่เมื่อวานตอนที่เห็นสายตาของท่านแม่มองมาที่นางสลับกับเสี่ยวหรูอวี้ก่อนที่จะพาฮูหยินที่ตกน้ำไปดูแล ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและปลอบฝัน“รู้บ้างเล็กน้อยเจ้าค่ะ เห็นว่าแต่ก่อนตอนที่ยังเด็กเคยฝึก ร่วมกันกับพี่ชายก่อนที่จะเข้ากองทัพไปเป็นทหาร” หลี่เยว่เล่อเอ่ยตอบ ตามที่เสี่ยวหรูอวี้เล่าให้นางฟังเมื่อตอนที่นางถามออกไปตอนเช้าก่อนที่จะมาที่เรือนท่านแม่“ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง” ฮูหยินหลี่คลายความสงสัยแต่ก็ยังอดห่วง ไม่ได้ “เสี่ยวหรูอวี้ผู้นี้เจ้าเก็บเอาไว้ข้างกายได้จริงหรือ”“ต้องเก็บเอาไว้สิเจ้าคะท่านแม่ นางเป็นถึงคนที่ข้าพามาเพราะ ถูกชะตาเชี่ยวนะเจ้าคะ อีกอย่างตอนนี้นางก็ตัวคนเดียวให้อยู่กับข้าน่ะดีแล้ว หากวันหน้าพ

ตอนที่ 13ต่างไปจากเดิมทุกอย่างที่เกิดขึ้นในจวนหย่งไห่ชินอ๋องล้วนมีผู้แอบสังเกตการณ์อยู่หลายคน หนึ่งในนั้นก็คือพ่อบ้านอันและเสี่ยวหรูอวี้ที่แอบมองผู้เป็นนายของพวกตนอยู่ใกล้ๆ“ข้ารู้สึกได้ถึงความมีชีวิตชีวา อีกไม่นานต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่” พ่อบ้านอันเอ่ยขึ้นพร้อมกับหลั่งน้ำตาจวนหย่งไห่ชินอ๋องแห่งนี้เงียบเหงามานาน แต่เดิมก็เพราะจวนแห่งนี้ขว้างใหญ่นัก แต่กลับมีเจ้านายอยู่เพียงคนเดียวจึงทำให้ทั้งจวนเงียบเหงานั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจวนแห่งนี้หลายปีแล้วที่ไม่ได้ต้อนรับผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริง เพราะส่วนใหญ่ท่านอ๋องนั้นอยู่ที่จวนอ๋องอีกแห่งที่พื้นที่ศักดินาของพระองค์ที่อยู่ไกลออกไปตัวเขาเองก็ทำหน้าที่ไปมาระหว่างที่นั่นและที่จวนแห่งนี้ โดยปกตินานๆ ครั้งเขาจึงจะกลับมาดูแลความเรียบร้อยหรือติดตามมารับใช้ท่านอ๋องเช่นเดียวกับในครั้งนี้ ปกติแล้วหลังจากที่เขากลับไปที่จวนอีกแห่งที่พื้นที่ศักดินาก็จะมีผู้อื่นรับหน้าที่ดูแลจวนแห่งนี้แทนซึ่งล้วนเป็นข้ารับใช้เก่าแก่ของจวนอ๋องแห่งนี้ที่ค่อนข้างไว้ใจได้เสี่ยวหรูอวี้ที่ยืนอยู่ข้างพ่อบ้านอันก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบประโยคหนึ่ง “คืนนี้ดูต่างไปจ

ตอนที่ 15หักหน้าผู้ที่เสแสร้ง“เจ้าแน่ใจนะว่าคุณชายรองหลี่จะมาที่นี่ในทุกเช้า” ห่านอี้หนิงเอ่ยถามอาฟางอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ“เมื่อเช้ามืดบ่าวใช้เงินจ่ายเพื่อถามข่าวมาจากเด็กรับใช้ผู้หนึ่งในเรือนคุณชายรองย่อมต้องไม่ผิดแน่เจ้าค่ะ” ผู้เป็นสาวใช้เอ่ยอย่างมั่นใจ เมื่อเช้านางตั้งใจไปดักอยู่ใกล้ๆ เรือนพักของคุณชายรองกว่าจะดึงเด็กรับใช้ผู้หนึ่งมาถามได้ไม่ใช่เรื่องง่ายทีเดียว “เด็กรับใช้ผู้นั้นเล่าว่าทุกเช้าก่อนที่คุณชายรองจะออกไปทำงานที่กรรมคลังต้องแวะให้อาหารปลาที่โถงข้างแห่งนี้เสียก่อน ไม่เคยพลาดเลยสักวัน”“เช่นนั้นข้าจะรองเชื่อเจ้าดูสักครั้งก็แล้วกัน” นางเอ่ยพลางต้องแกล้งทำทีเป็นสนใจเหล่าปลาสวยงามหลายสิบตัวที่ว่ายไปมาในน้ำนางตั้งใจให้เกิดความบังเอิญเจอฉะนั้นย่อมต้องทำเป็นให้ความสนใจกับสิ่งอื่นไม่ใช่มองหาหรือทำทีเป็นกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ“คุณหนูมีคนมาแล้วเจ้าค่ะ ดูเหมือนจะเป็นคุณชายรองหลี่”เสียงกระซิบแผ่วเบาของอาฟางเอ่ยขึ้นนั่นจึงทำให้ห่านอี้หนิง ให้ความสนใจกับเหล่าปลาในน้ำมากขึ้น นางทำทีเป็นยกยิ้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ และใช้มือวาดลงกับผิวน้ำเล็กๆ เป็นเชิงหยอกเย้าสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ใต้ผิวน้ำ

ตอนที่ 17จับคู่บุพเพเพราะคืนนี้นางต้องติดตามท่านพ่อท่านแม่เข้าร่วมงานเลี้ยงในวัง ตลอดบ่ายวันนี้หญิงสาวจึงวุ่นวายอยู่กับการเตรียมพร้อมสำหรับไปร่วมงาน แน่นอนว่าท่านแม่ของนางถึงขั้นมาดูแลความเรียบร้อยให้นางด้วยตนเอง“อาหวนเจ้าเกล้าผมดีๆ หวีให้เรียบร้อย” “เจ้าฮูหยิน” อาหวนรับคำพร้อมกับลงมือหวีผมให้คุณหนูของนางอย่างเบามือและตั้งใจเป็นอย่างยิ่งเจ้าของเรือนผมงามที่กำลังนั่งตัวตรงให้สาวใช้คนสนิทหวีผมอยู่นั้น ได้มองสบตากับท่านแม่ของนางผ่านกระจกเงาบานใหญ่“ท่านแม่เจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะถามท่านหน่อยเจ้าค่ะ”“เรื่องอันใดหรือ” หลี่ฮูหยินเอ่ยถามบุตรสาว“ข้าอยากจะถามว่าท่านคิดเห็นอย่างไรกับพี่รองและรั่วรั่วเจ้าคะ”“พี่รองของเจ้ากับรั่วรั่วมีสิ่งใดที่แม่ต้องออกความเห็นกัน” หลี่ฮูหยินถามกลับบุตรสาวตน“มีสิเจ้าค่ะ ท่านแม่ไม่รู้สึกหรือว่าทั้งสองคนเหมาะสมกัน” ร่างเล็กเอ่ยออกมาเสียงดังกว่าปกติเล็กน้อย นางอยากจะหันกลับไปคุยกับมารดาตรงๆ อย่างใจคิดแต่ก็ยังคงต้องนั่งตัวตรงให้อาหวนหวีผมให้อยู่จึงไม่อาจทำตามใจได้“เจ้าถามเช่นนี้หรือเมื่อวานมีสิ่งใดเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้น”“ก็ไม่เชิงว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นนะเจ้าค

ตอนที่ 19ดอกไม้ไฟที่สว่างไสวที่สุด“เมื่อเจ้าอายุยี่สิบห้าปีก็สามารถออกจากวังได้ใช่หรือไม่” “ใช่แล้วเจ้าค่ะ แต่หม่อมฉันอาจจะไม่ออกไป”“ทำไมล่ะ เจ้าไม่อยากกลับไปอยู่กับครอบครัวหรือ” นางเอ่ยถามอย่างสงสัย หลี่เยว่เล่อพอรู้อยู่บางว่าหลังจากครบอายุแล้วก่อนออกจากวังยังจะได้เงินอีกคนละนิดหน่อยติดมือไปด้วย เมื่อถึงเวลานั้นนางกำนัลคนนี้ก็สามารถใช้ชีวิตกับที่บ้านได้อย่างไม่ลำบาก“หม่อมฉันไม่มีครอบครัวหลงเหลืออยู่แล้วเจ้าค่ะ เมื่อปีที่แล้วท่านแม่ที่เป็นญาติคนสุดท้ายก็ได้ตายจากไปเพราะอาการป่วย” นางเข้ามาเป็นนางกำนัลก็เพราะอยากได้เงินไปรักษาแม่แต่ก็ไม่สามารถยื้อเวลาของท่านแม่ไปได้มากกว่านี้“เมื่อเจ้าอายุครบยี่สิบห้า หากอยากอยู่ในวังต่อก็อยู่ไปเถอะ แต่หากอยากออกไปก็สามารถไปหาข้าที่จวนสกุลหลี่ได้ ข้าจะรับเจ้าเอาไว้เอง”“ขอบคุณคุณหนูที่เมตตาข้าเจ้าค่ะ”“คุยกันมาตั้งนานข้ายังไม่รู้ชื่อของเจ้าเลย เจ้ามีนามว่าอันใดหรือ”“ข้าน้อยมีนามคำเดียวว่าอัน แซ่เมิ่งเจ้าค่ะ”“นางกำนัลเมิ่งอัน ข้าชื่อหลี่เยว่เล่อ บิดาของข้าคือเสนาบดีกรมคลังหลี่เจ๋อ”พวกนางทำความรู้จักกันทั้งคุยเรื่องสัพเพเหระเกี่ยวกับเรื่องเล็กๆ