บททั้งหมดของ หลงกลผัวกำมะลอ (NC 18+): บทที่ 41 - บทที่ 50

"ภัคไม่อ้อมค้อมนะคะ บริษัทภัคกำลังมีปัญหา ภัคอยากหาหุ้นส่วนช่วยฟื้นฟูกิจการ" หญิงสาวตัดสินใจบอกเขาไปอย่างไม่อ้อมค้อม เพราะถ้าเขาจะสืบจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะรู้ความจริง อย่างน้อยเขาคงมีความสงสารเหลืออยู่บ้าง เธอจะเปลี่ยนความสงสารนี้เป็นความรักให้ได้ ตอนนี้เธอขอเข้ามาในฐานะเพื่อน หุ้นส่วน หรืออะไรก็ได้ ที่ได้เข้ามาอยู่เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขา"อืม...ผมไม่ค่อยถนัดธุรกิจของครอบครัวคุณ เกรงว่าจะช่วยคุณไม่ได้เท่าไหร่"หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยวิ่งตามเธอ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับกัน สิ่งที่เขาพูดทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาพยายามหลีกเลี่ยง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาเก่งกาจแค่ไหน ธุรกิจที่เขาบริหารเติบโตอย่างงดงาม คำปฏิเสธแสนสุภาพนั่นยิ่งบาดลึกเข้าไปในจิตใจของเธอ"ภัครู้ว่าภัทรแค่ไม่อยากช่วย ภัทรยังโกรธภัคอยู่เหรอคะ""ผมไม่ถนัดจริงๆ ไม่ได้โกรธอะไรเลย""ไม่จริง ภัทรยังโกรธภัคที่ตอนนั้นภัคทิ้งภัทรไปอย่างนั้น"ชายหนุ่มแสยะยิ้ม เขาเนี่ยนะจะโกรธเธอ ความรู้สึกมันไม่เหลืออะไรแล้ว เขาไม่ได้มองเธอเป็นอย่างอื่นนอกจากมนุษย์ร่วมโลกคนหนึ่ง ที่เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจเธอ เพราะเขาไม่อยากให้เพื่

“คุณภัทร ทำไมไม่กลับบ้านรักษาล่ะ”คุณภัทร...ก็มา...แค่ฟังก็รู้ว่าเธอต้องงอนอะไรเขาอยู่แน่ๆ ยิ่งรู้ว่าเธองอนเขา มีหรือเขาจะปล่อยเธอไปนอนห่างจากเขา“เรียก คุณ แบบนี้แสดงว่างอนอะไรภัทร”“เปล่าสักหน่อย” คนไม่โกรธยังพยายามแกะมือเขาออกจากเอวเธอ“โกรธอะไรก็บอก อย่าให้ภัทรต้องเดาเอาเอง ภัทรไม่เก่งเรื่องการเดาใจใคร”“หึ”“จะบอกหรือไม่บอก”“ไม่ได้โกรธ ปล่อย! จะไปอาบน้ำ”“เดี๋ยวช่วยอาบ”“ไม่ต้อง อ้าว...แล้วชุดนอนล่ะ”“มีเสื้อคลุมอยู่นะ ใส่เสื้อคลุมนอนก็ได้ เดี๋ยวตอนเช้าภัทรไปเอาเสื้อผ้ามาให้”“แล้วทำไมไม่ไปเอาตั้งแต่ตอนนี้”“นี่มันดึกแล้วนะครับ ภัทรเกรงใจเพื่อนๆ บอกมาก่อนว่าโกรธอะไร”“เปล่า” คนปากแข็งก็ยังไม่ยอมบอกว่าโกรธเรื่องอะไร“ถ้าไม่บอก คืนนี้ไม่ต้องนอน ดูซิเท้าเจ็บแบบนี้จะหนียังไง”“ว้าย! ภัทร เดี๋ยวแพรหล่น”“ใครจะให้เมียหล่น”“บ้า” ใครเป็นเมียเขากัน พูดออกมาได้“อะไร อย่าบอกนะว่าคุณเป็นพวกเพลย์เกิร์ลแล้ว ได้กันสองหนไม่เรียกว่าเมียเหรอ แล้วที่จะไปจดทะเบียนจะว่ายังไง”“จดทะเบียนอะไร”“ก็ทะเบียนสมรสไง อย่าบอกนะว่าที่รักลืม ภัทรไม่ลืมนะ” ชายหนุ่มต้องเป็นคนทวงสัญญาเสียเอง ส่วนคนที่ไม่รับไม่รู

“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากแฟนสาว“อย่าบอกนะว่าหึง”“เปล๊า! ใครจะหึง...ขี้เถ้า” เพื่อนแพรพูดแล้วก็อดเบ้ปากไม่ได้“อะไรขี้เถ้า” ชายหนุ่มงงกับคำพูดของแฟนสาว“ก็ถ่านไฟเก่า ถ้ามันมอดแล้วก็เป็นขี้เถ้าไง หรือที่รักคิดว่ามันเป็นถ่านไฟเก่า” สายตามองมาทางแฟนหนุ่มแบบนี้ ภัทรรู้ดีว่าถ้าตอบไม่ถูกใจ มีหวังคืนนี้นอนนอกห้องแน่นอน“ไม่จ้า...ขี้เถ้าแบบมอดสนิทมาก ไม่มีแม้แต่ละอองไอร้อนเลยจ้า”“แล้วไป” หญิงสาวมองหน้าแฟนหนุ่มอีกครั้งนี่ขนาดว่าไม่หึงนะ ถ้าหึงจะขนาดไหน...ชายหนุ่มแอบบ่นในใจเบาๆทั้งสองเดินเข้ามาในห้องรับแขกของคฤหาสน์ คุณหญิงน้ำทิพย์ นั่งรออยู่พร้อมกับพิริสา“พี่ภัทร” หญิงสาวรีบวิ่งมาเกาะแขนพี่ชายทันที “พี่ภัทรต้องช่วยพินะ พิไม่ได้ทำอะไรยัยนั่นเลย”น้องสาวนอกไส้ยังดึงพี่ชายมานั่งลงข้างเธอ ทิ้งให้ว่าที่พี่สะใภ้นั่งลงฝั่งตรงข้าม“สวัสดีค่ะคุณแม่”“สวัสดีค่ะคุณหมอ สบายดีไหมลูก แล้วเท้าไปโดนอะไรมา”“โดนเศษแก้วนิดหน่อยค่ะ ไม่เจ็บแล้วค่ะ”“แพรโดนแก้วบาดตอนที่แม่โทรไปเมื่อวานนั่นแหละครับ” ชายหนุ่มบอกคุณหญิงแม่ของเขา จากนั้นก็ย้ายมานั่งข้างแฟนสาว พร้อมทั้งโอบเอวแฟนสาวไว้อย่างหวงแหน“เมื่อวานที่ภัทรคุ

ที่จริงแล้วพิริสาไม่ได้ไปค้างหอเพื่อนอย่างที่เธอพูด เธอแอบกลับห้องมาในตอนดึกและพบว่าภัคจิราไม่ได้นอนอยู่ที่ห้อง เธอคิดว่าหญิงสาวคงไปนอนค้างห้องพอล และทุกอย่างก็เป็นอย่างที่เธอคิด เพราะเธอแอบเห็นหญิงสาวกินยาตัวหนึ่งก่อนนอนทุกวัน และเธอคิดว่านั่นน่าจะเป็นยาคุมกำเนิด เพราะตอนที่อยู่เมืองไทยเธอก็เห็นภัคจิราเคยกินและความคิดชั่วร้ายก็เกิดขึ้น ถ้าผู้หญิงคนนั้นท้องขึ้นมา หล่อนก็ต้องเลิกกับพี่ชายของเธอแน่นอน หญิงสาวจึงให้เพื่อนที่อยู่ที่นี่มานานหายาที่มีความคล้ายกับยาคุมกำเนิดมาใส่ในถุงนั้นแทน ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะภัคจิราแกะยาคุมกำเนิดออกจากแผงยาเพื่อไม่ให้พิริสารู้ว่าเธอกินยาคุมกำเนิดพิริสาสลับยาคุมกำเนิดกับวิตามินบำรุงสุขภาพแทน จากนั้นเธอก็กลับประเทศไทย เพราะคิดว่าอยู่ไปก็จะเป็นตัวการขัดขวางแผนการของตัวเองเปล่าๆ และก็เป็นอย่างที่เธอคิด เพราะเพียงแค่สี่เดือน หล่อนก็แต่งงานกับพอล และทิ้งพี่ชายเธอทันทีครั้งนั้นพี่ชายเธอเสียใจมาก เพราะมันคือความรักครั้งแรก และเขาคิดว่ามันคงเป็นความรักครั้งเดียวในชีวิตเขา เขาเสียศูนย์อยู่พักใหญ่ จนเมื่อเขาเรียนจบปริญญาตรี เขาก็เดินทางเรียนไปต่อปริญญาโ

“ไงครับ ภัทรรอสายตั้งนาน”“พอดีแพรคุยกับภูอยู่”“ภัทรไม่เคยรู้ว่าแพรมีน้องชายด้วย”หญิงสาวรู้สึกผิดทันที เพราะเขาแนะนำให้เธอรู้จักครอบครัวเขา แต่เธอไม่เคยแนะนำเขากับครอบครัวของเธอเลย“แพรขอโทษนะที่ไม่ได้บอก”“...” ปลายสายไม่ตอบ“ภัทรโกรธแพรเหรอคะ”“ภัทรมีสิทธิ์นั้นไหม”“สิทธิ์อะไรเหรอ”“สิทธิ์ที่จะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแพร” ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงนุ่มทุ้มลึก มันลึกเข้าไปในใจของแฟนสาวจนรู้สึกผิดจับใจ“ภัทรให้เวลาแพรหน่อยนะคะ เดี๋ยวให้เราว่างๆ แพรจะพาภัทรไปแนะนำกับพ่อแม่นะคะ”“ครับ ภัทรจะรอเมื่อแพรพร้อม”“ภัทร...โกรธแพรเหรอ”“เปล่าครับ แค่รู้สึกน้อยใจ เหมือนความรักที่ภัทรมีให้แพร มันยังไม่พอให้แพรมั่นใจ”“ภัทร ไม่ใช่อย่างนั้นนะ แพรรู้ว่าภัทรรักแพรแค่ไหน แต่ขอเวลาแพรหน่อยนะคะ”“ครับ ฝันดีนะครับ”“ค่ะ ฝันดีค่ะ” นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มพูดประโยคจบของการสนทนาก่อนเธอ นับตั้งแต่รู้จักกันมา ทุกครั้งที่โทรคุยกัน เธอจะเป็นฝ่ายขอวางสายก่อนเสมอ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป...เขากำลังโกรธเธอ...เขากำลังน้อยใจเธอกว่าเพื่อนแพรจะข่มตานอนได้ก็เกือบตีสอง เพราะส่งข้อความไปแฟนหนุ่มก็ไม่อ่าน ปกติเขาไม่เคยเมิน