บททั้งหมดของ นางร้ายพ่ายรัก ดวงใจรัชทายาท: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ถ้าเก่งจริง ทำไมถึงได้แผลมาล่ะ” ชายหนุ่มแกล้งเย้า “มีทั้งแผลเก่าแผลใหม่เต็มตัวไปหมด”“หือ! ท่านพูดอะไร เนื้อตัวข้ามิได้มีแผลเป็นอะไร มีแค่แผลใหม่ที่ถูกพิษเท่านั้น”“เช่นนั้นข้าคงสำรวจผิดไป” หลี่ซ่งหมินเอ่ยพลางก้มมองไปทั่วร่างของหงเหม่ยหลงด้วยสายตาบางอย่าง“ท่าน...ท่านเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ข้าหรือ” หงเหม่ยหลงถามพลางยกมือขึ้นไขว้กันไว้ตรงหน้าอกของตน“แน่นอน ย่อมเป็นข้า ห้องนี้ไม่มีใครอื่นเข้ามาได้” ชายหนุ่มตอบหน้าตาเฉย “ท่าน...” หญิงสาวถึงกับหน้าแดง“อายอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยพลางรั้งร่างบางของหญิงสาวให้เข้ามาประชิด “มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว”“หือ!” ครานี้ใบหน้าของหญิงสาวขึ้นริ้วสีแดงไปถึงลำคอบรรยากาศโดยรอบของชายหนุ่มหญิงสาวดีขึ้นมาในทันที เหมือนไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนหลี่ซ่งหมินเอื้อมมือจัดเสื้อผ้าให้หงเหม่ยหลง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางจริงตามที่กล่าวไป ยามที่นางหมดสติ เขาทั้งเปลี่ยนผ้า ทั้งเช็ดตัว และทำแผลที่แผ่นหลังให้นางหงเหม่ยหลงเพียงยืนนิ่งๆให้เขาจัดผ้าให้ นางสัมผัสได้ถึงความรู้สึกคุ้นเคยตอนที่นางหมดสติไป ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านอยู่ทั่วร่างของนาง นางชอบสัมผัสของเขา นางชอบบุรุษตร

นอกห้องหงเหม่ยหลงเดินออกมาจากห้องหนังสือของหลี่ซ่งหมิน พลางคิดในใจ สตรีนางนั้นท่าทางไม่ธรรมดา การแต่งกายบ่งบอกฐานันดรชัดเจน หลี่ซ่งหมินเป็นองค์ชายเช่นนั้นสตรีนางนั้นย่อมเป็นองค์หญิง นางน่าจะมีส่วนสำคัญในราชสำนักไม่น้อยถึงได้รับบรรดาศักดิ์เป็นองค์หญิง เช่นนั้นก็คู่ควรแล้ว สตรีนางนั้นคู่ควรกับหลี่ซ่งหมินแล้วถึงแม้ว่าหงเหม่ยหลงจะมาจากสถานที่ห่างไกลระบบเมืองหลวงและยังคงโง่งมอยู่มากเกี่ยวกับเรื่องราวภายนอกอาณาจักรของตนเองแห่งนี้ แต่นางยังพอจะเข้าใจเรื่องพวกนี้อยู่ไม่น้อยบุรุษของราชวงศ์ย่อมเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นแล้วนางจะเห็นแก่ตัวไม่ได้ ต่อให้นางจะชมชอบเขาถึงเพียงไหนก็ตาม“เจ้า! หยุดนะ” เสียงของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังของหงเหม่ยหลง หญิงสาวหันหน้าไปตามเสียง เห็นเป็นสาวใช้นางหนึ่งและองค์หญิงที่หงเหม่ยหลงนึกถึงอยู่ “เจ้าเป็นสาวงามขององค์ชายสินะ” สาวใช้คนเดิมกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเบ่งอำนาจโดยมีองค์หญิงเว่ยฟางยืนเชิดหน้าอยู่ข้างๆ“เจ้ามีธุระอันใดกับข้าหรือไม่” หงเหม่ยหลงถามออกไปด้วยน้ำเสียงปกติสีหน้าเรียบเฉยเว่ยฟางหรี่ตามองหงเหม่ยหลงอย่างเอาเรื่อง เนื่องจากนางโดนหลี่ซ่งหมินไล่ออกมา จึง

หงเหม่ยหลงนั่งพิงต้นไม้ต้นเดียวกับหลี่ซ่งหมิน ชายหนุ่มหญิงสาวเพียงนั่งพิงต้นไม้ต้นเดียวกัน ไหล่ชนกันอยู่อย่างนั้นบรรยากาศรอบกายพลันเงียบลง เหลือเพียงเสียงของสายลมอ่อนแผ่วเคลื่อนผ่าน แสงแดดรำไรสีนวลอ่อนลอดผ่านใต้ต้นไม้ใหญ่สีเขียวเข้ม“ท่านมีอะไร” เสียงของหงเหม่ยหลงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยคลายขุ่นเคือง “เจ้าจะไปไหน” หลี่ซ่งหมินยังคงถามด้วยประโยคเดิมเพราะเห็นกับตาว่านางเหมือนจะเดินออกไปนอกวังของเขา“ถามคำถามนี้อีกแล้ว” หงเหม่ยหลงยอกย้อนหลี่ซ่งหมินเงียบไป เขามักจะถามประโยคนี้กับนาง เขาเกรงว่านางจะไปที่ใดกัน เกรงว่านางจะหายไปไหนกัน หน้าคมเข้มของหลี่ซ่งหมินผินมาทางหงเหม่ยหลงอย่างเผลอไผล สายตาคมของเขาจ้องมองหงเหม่ยหลงอยู่อย่างนั้นหงเหม่ยหลงที่โดนจ้องอยู่รู้สึกเสียวสันหลัง พลางคิดในใจ หรือเขาจะรู้ว่าเรากำลังจะไปรังควานสตรีของเขาไม่ได้การ! หญิงสาวคิดได้ดังนั้น จึงได้แต่ทำเป็นส่งยิ้มหวานใส่หน้าหลี่ซ่งหมิน เพื่อกลบเกลื่อนความคิดชั่วร้ายในใจ แต่หารู้ไม่ว่ายิ้มของตนทำเอาชายหนุ่มตรงหน้าถึงกับใจกระตุกรอยยิ้มของหงเหม่ยหลงทำเอาหลี่ซ่งหมินถึงกับหน้าร้อนผ่าว สตรีนางนี้ช่างร้ายก

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วยาม...หลี่ซ่งหมินจึงวางพู่กันในมือลงเป็นเชิงว่าเสร็จแล้วหงเหม่ยหลงเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นเอื้อมมือมาหยิบหนังสือตรงหน้าของชายหนุ่มก่อนจะเดินนำมันไปเก็บไว้บนชั้นด้านหลังนางทำแบบเดียวกันนี้มาหลายชั่วยามแล้ว จึงรู้งานได้ดีชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปทางหญิงสาวก่อนหยุดยืนอยู่ทางด้านหลังของนาง เขาค่อยๆเอื้อมมือจับเอวบางของนางเอาไว้อย่างเอาแต่ใจเมื่อฝ่ามือของเขาสัมผัสกับเอวบางของนางแล้ว เขารู้สึกได้ว่าร่างนั้นถึงกับชะงักงันตัวแข็งทื่อ เขาจึงยิ้มที่มุมปากขณะก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูจากด้านหลัง “เรามาต่อจากครั้งก่อนดีหรือไม่”หือ! เสียงอุทานของหงเหม่ยหลงดังอยู่ในใจพลันริมฝีปากเย็นเฉียบของหลี่ซ่งหมินก็โน้มเข้ามาที่ติ่งหูจากด้านหลังไล่ต่ำลงมาที่ลำคอระหง เพียงครู่เดียวริมฝีปากนั้นก็เริ่มเปลี่ยนเป็นร้อน มือสองข้างของชายหนุ่มที่เดิมทีเกาะกุมเอวอยู่เริ่มซุกซนจนหญิงสาวต้องรีบจับเอาไว้“เดี๋ยว เดี๋ยว” หงเหม่ยหลงรีบห้ามด้วยน้ำเสียงติดขัด “ข้าแน่ใจ ว่ายังมิได้ทำสิ่งใดยั่วยวนท่าน” แค่คิดจะทำ! หญิงสาวนึกเอาไว้ตอนที่มองซูลี่ก่อนหน้านี้“เจ้ายั่วยวนข้าตลอดเวลา” หลี่ซ่งหมินกล่าวขณะเอื้อมมือ

แสงแดดรับอรุณของเช้าวันใหม่กับทอประกายลากยาวเข้ามาผ่านทางสวนสวยเหมือนเช่นดังเดิม หงเหม่ยหลงยังคงทำกิจกรรมอยู่กับมวลบุปผาดังเดิมเหมือนเช่นทุกวันแต่ทว่า สวนแห่งนี้กลับสวยงามมากกว่าทุกวัน สวยงามมากมายเหลือคณา สวยไปถึงต้นไม้ ใบหญ้า มิใช่เฉพาะมวลดอกไม้ หนอนน้อยที่กัดกินอยู่ยังดูสวยงามจับตาหญิงสาวเพียงแน่วแน่อยู่กับงานตรงหน้า มิได้สนใจอะไรกับสายตาอิจฉาริษยาของบรรดาสาวงามที่มองมาหาตน แต่กลับมองตอบสบตาพวกนางอย่างอารมณ์ดีอืม...สาวงามพวกนี้ ดูสวยสดงดงามกันมากเลยทีเดียว แต่ละนางสวมใส่อะไรก็ดูสวยงามกันไปหมด หงเหม่ยหลงคิดในใจเมื่อมองตอบสายตากลับไปยังสายงามทั้งหลายก่อนจะสนใจงานตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง“เจ้า คิดอะไรอยู่” เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่หงเหม่ยหลงยืนอยู่ แต่หญิงสาวก็ยังมิได้สนใจจะหันหน้าไปมอง“หลงเอ๋อร์” รอบนี้ถึงกับเรียกชื่อ ทำเอาหญิงสาวต้องหันขวับไปทางต้นเสียง เป็นหลี่ซ่งหมินยืนมองนางอยู่“มานี่ มา” เสียงของหลี่ซ่งหมินเรียกเบาๆ“อ้อ” หญิงสาวถึงกับเดินอาดๆไปหาชายหนุ่มเหมือนดั่งโดนมนต์สะกด อืม...สายตานั่นริมฝีปากนั่นนางกับเขาเมื่อคืน...“เจ้าคิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มต่ำของหลี่ซ่