All Chapters of นางร้ายพ่ายรัก ดวงใจรัชทายาท: Chapter 31 - Chapter 40

หลี่ซ่งหมินที่นั่งเงียบอยู่ เขารู้สึกได้ถึงมือเรียวงามของหญิงสาวบนแผ่นหลังของเขา เขาพยายามแล้วที่จะสะกดกลั้นอดทนกับความรู้สึกบางอย่างที่กำลังเกิดขึ้นแต่เหมือนมันจะไม่ได้ผลมันเกินทานทนเขาไม่อยากทน...อีกต่อไป... ชายหนุ่มจึงหันหน้าไปทางหญิงสาวที่กำลังเหม่อมองเขาจากทางด้านหลัง“เจ้ากำลังทำอะไร” เขาถามเสียงแผ่ว“กำลังนวดหลังให้ท่าน” นางตอบเสียงแผ่วเช่นกัน“มานี่ มา” ชายหนุ่มเอ่ยพลางใช้มือจับท้ายทอยของหญิงสาวให้ก้มหน้าลงมา“หืม...” หญิงสาวก้มหน้าลงมาแบบไม่รู้ตัว นางเพียงรู้สึกได้ถึงใบหน้าคมเข้มเคลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าของนาง ความรู้สึกแปลกประหลาดสายหนึ่งพลันแล่นเข้ามาผ่านริมฝีปากหญิงสาวเพียงหลับตา“อืม...”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากลำคอระหงของหงเหม่ยหลง หลี่ซ่งหมินค่อยๆรั้งร่างบางของหงเหม่ยหลงให้ลงมานั่งบนตักแข็งแกร่งของเขา มือข้างหนึ่งของเขาประคองท้ายทอยของนาง ส่วนอีกข้างหนึ่งเอื้อมมาจับประคองกอดเอวบางความรู้สึกซาบซ่านมากกว่าครั้งก่อนสายหนึ่งเริ่มทำงานเมื่อการจูบที่นุ่มนวลคล้ายคลึงดั่งเช่นสองคราแรกเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นดูดดื่มเมื่อเขาเริ่มแทรกซึมล้วงลึกด้วยปลายลิ้นของเขาชายหนุ่มเริ่

แสงแดดยามเช้าทอประกายลงมากระทบมวลบุปผานานาพันธุ์ในสวนสวย เวลานี้หงเหม่ยหลงพร้อมเสี่ยวอิงและสาวใช้อีกสองคนกำลังช่วยกันตัดดอกไม้เพื่อนำไปใส่แจกันก่อนที่จะนำไปประดับประดาตามห้องต่างๆในวังแห่งนี้นางไม่เคยได้ทำกิจกรรมเหล่านี้มาก่อนเลยเมื่อครั้งอยู่ที่สำนักหมื่นโลกันตร์ที่นั่นนางได้แต่ฝึกแล้วก็ฝึกกิจกรรมที่นางทำแต่ละอย่างไม่มีอะไรน่าอภิรมย์อย่างเวลานี้เลยนางจึงตั้งใจทำมันเป็นอย่างดี ทำอย่างมีความสุขสวนสวยแห่งนี้เป็นสถานที่ที่นางชอบมากเป็นพิเศษ นางตัดสินใจอยู่ที่นี่ เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องทีเดียวหญิงสาวคิดในใจอย่างนั้นพลางนึกถึงใครบางคนอย่างเผลอไผลโดยไม่รู้ตัว“แม่นางเหม่ยหลง” เสียงสาวงามนามว่าเจียวเจียวพลันดังขึ้น ปลุกหงเหม่ยหลงให้ออกจากความอภิรมย์ในทันทีวันนี้สาวงามนางนี้แต่งกายด้วยชุดสีเขียวมรกต เปิดช่วงคอลึกลงมา เผยผิวช่วงอกอย่างเย้ายวนตาทีเดียว นางกำลังเดินเข้ามาหาหงเหม่ยหลงด้วยท่าทางอ่อนช้อยสวยงามหงเหม่ยหลงหรี่ตามองพลางคิดในใจ นางเหมือนดั่งงูเขียวก็ไม่ปาน เลื้อยมาเชียวแม่งูเขียวนามว่าเจียวเจียวจีบปากจีบคอคุยกับหงเหม่ยหลง “แม่นางเหม่ยหลงได้ข่าวว่าเมื่อคืนแม่นางเหม่ยหลงได้

หงเหม่ยหลงกำลังเดินอยู่บนทางเดินซึ่งเชื่อมต่อระหว่างเรือนจัดเก็บอาหารและโรงครัว เพื่อมารับอาหารไปยังเรือนใหญ่ของหลี่ซ่งหมิน หญิงสาวมักจะเดินแผ่วเบาเป็นปกติวิสัย จึงทำให้บุคคลที่อยู่ในครัวไม่ได้ยินเสียงเดินของนาง จึงไม่รู้ว่ามีคนมายังห้องครัวที่พวกตนกำลังทำบางอย่างอยู่“เสร็จหรือยัง” เสียงสตรีนางหนึ่งดังขึ้นจากในครัว แม้หงเหม่ยหลงจะอยู่ห่างจากห้องครัวอยู่บ้าง แต่ประสาทสัมผัสของนางค่อนข้างไว จึงได้ยินชัดเจน“เร็วหน่อย เดี๋ยวมีใครมาเห็น” เสียงสตรีอีกคนดังขึ้นประโยคนี้ทำเอาหงเหม่ยหลงต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย“แล้วใครจะมารับไปถวายองค์ชาย” เสียงคุยกันยังคงต่อเนื่อง“เป็นสตรีคนหนึ่งที่ได้รับใช้องค์ชายแล้ว จะได้ไม่ผิดสังเกต” หงเหม่ยหลงได้ฟังถึงกับหรี่ตาลง ก่อนจะเดินไปยังห้องครัวอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ประตูห้องครัวเปิดออก สตรีทั้งสามถึงกับหันหน้าไปทางประตูพร้อมกันแต่ยังคงสงวนท่าทีเหมือนไม่เคยคุยอะไรกันสตรีทั้งสามล้วนเป็นสาวงามที่ได้รับคัดเลือกเข้ามาเมื่อเหล่าสาวงามเห็นหงเหม่ยหลง พวกนางจึงปรี่เข้ามาจีบปากจีบคอคุยด้วยอย่างอ่อนหวาน “ที่แท้เป็นแม่นางเหม่ยหลง มาเจ้าค่ะ อาหารที่ต้องนำไปถวาย

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มิรู้ได้ หงเหม่ยหลงรู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่ด้านหลังของตนเอง จึงได้สติก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพที่หญิงสาวได้เห็นเป็นภาพแรก คือเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย เมื่อเอียงหน้าไป เห็นเป็นผ้าม่านสวยงามหรูหราประดับอยู่โดยรอบที่เตียงหนานุ่มใต้ร่างของนาง“ฟื้นแล้วหรือ” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ หงเหม่ยหลงต้องรีบดึงสติกลับมาทั้งหมด ก่อนหันไปทางต้นเสียงหญิงสาวเห็นเป็นหลี่ซ่งหมินนั่งอยู่ตรงตั่งที่โต๊ะชุดหนึ่งห่างออกไปจากเตียงนอนเพียงเล็กน้อย ความอบอุ่นบางเบาชนิดหนึ่งแล่นเข้ามาในใจของหญิงสาวจนนางต้องกระพริบตาถี่ๆ “เจ้าก่อเรื่องวุ่นวายให้ข้าไม่น้อย” ประโยคของหลี่ซ่ง หมินทำเอาความอบอุ่นในใจของหงเหม่ยหลงหายไปในทันที“เจ้ามีอะไรจะอธิบายกับข้าหรือไม่” หลี่ซ่งหมินกล่าวพลางลุกเดินมานั่งที่ขอบเตียงตรงที่หงเหม่ยหลงนอนอยู่ หญิงสาวทำได้เพียงเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นพลันภาพของสาวงามที่พูดจาใส่ร้ายตนตามด้วยทหารที่พูดประโยคหนึ่งว่า 'นึกแล้วเชียวว่าต้องเป็นเจ้า' ปรากฏขึ้นมาในความคิดของหญิงสาวด้วยบุคลิกลักษณะของนางที่เป็นถึงลูกสาวจอมมาร ทั้งยังมีหน้าตาดุดัน สายตาคมดุไร้คว

จากการที่หลี่ซ่งหมินอยู่กับนางแล้วมีการเข้าใจว่าหลี่ซ่งหมินโปรนปรานนาง ทำให้เจียวเจียวยืมมือนางเพื่อนำอาหารมีพิษเหล่านั้นมาถวายให้หลี่ซ่งหมินโดยสะดวกแต่เมื่อแผนการของเจียวเจียวผิดพลาดจึงโยนความผิดมาที่นาง เพื่อหมายจะกำจัดนางทิ้ง เฮ่อ! หงเหม่ยหลงหลุดถอนหายใจเฮือกหนึ่งออกมา ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งพลางครุ่นคิดเรื่องพวกนี้นับได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมากในชีวิตของนาง แต่กับบุรุษผู้นั้น มิรู้ได้ว่าทำไม นางถึงกลับกลายเป็นสตรีโง่งมอย่างไม่น่าให้อภัย ยามนี้อาการของนางดีขึ้นมากแล้ว ไม่มีความเจ็บปวดใดๆมากนัก หญิงสาวเพียงก้มมองเสื้อผ้าของตน เมื่อจับดูเสื้อผ้า จึงรู้ได้ว่าไม่ใช่ชุดเดิมที่ใส่อยู่ก่อนหน้าแต่ช่างเถอะ ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนี้ ประเด็นของนางตอนนี้คือจัดการกับนางอสรพิษลิ้นสองแฉกเจียวเจียวนั่นหงเหม่ยหลงยืดตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากนอนอยู่เป็นนานและยังอ่อนเพลียอยู่ จึงทำให้การทรงตัวยังไม่ดีเท่าที่ควร หญิงสาวถึงกับเซไปด้านหลังหนึ่งก้าว“เจ้าจะฝืนตัวเองไปไหนกัน” เสียงของหลี่ซ่งหมินพลันดังขึ้นที่หน้าประตูห้องหงเหม่ยหลงเพียงชะงักเล็กน้อยก่อนจะเกร็งตัวให้มั่นคงใน