All Chapters of นางร้ายพ่ายรัก ดวงใจรัชทายาท: Chapter 51 - Chapter 60

เวลาผ่านไปนานจนคล้อยบ่ายชายหนุ่มหญิงสาวยังคงนั่งเคียงกันอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ต้นหนึ่งปล่อยอาชาทั้งสองแทะเล็มหญ้าอยู่ไม่ไกลสองหนุ่มสาวเพียงนั่งทอดอารมณ์อยู่อย่างเพลิดเพลินภายใต้บรรยากาศบางอย่างที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รับรู้ได้หลี่ซ่งหมินยังคงโอบกระชับเอวบางของหงเหม่ยหลงให้นั่งแนบชิดกับเขาไม่ห่างกายตอนนี้หงเหม่ยหลงกำลังตะลึงกับสิ่งของที่อยู่ในมือของ หลี่ซ่งหมิน “อะไรหรือ” หงเหม่ยหลงถามออกไปอย่างไม่แน่ใจหลี่ซ่งหมินตอบคำนิ่งๆ “ของแทนใจจากข้า” พลางเอื้อมมือจับข้อมือของหงเหม่ยหลงขึ้นมาก่อนจะสวมสิ่งนี้เข้าไปสิ่งที่หลี่ซ่งหมินให้กับหงเหม่ยหลงเป็นกำไลหยกสูงค่าวงหนึ่ง ซึ่งของสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่พระมารดาของเขาชอบใส่ติดตัวตลอดเวลาขณะยังมีชีวิตอยู่“ข้ายังติดค้างการแต่งงานอลังการแก่เจ้า” ชายหนุ่มเอ่ยพลางจับตานิ่งที่ใบหน้าของหงเหม่ยหลง เขาต้องการอภิเษกกับนางถึงแม้ว่าเสด็จพ่อของเขาอาจจะไม่ยินยอมก็ตามทีหงเหม่ยหลงมองตอบหลี่ซ่งหมินยามเอ่ย “ข้าแค่ต้องการเป็นสตรีของท่าน”นางกล่าวตามสัตย์นางต้องการแค่นั้นจริงๆหลี่ซ่งหมินยิ้มน้อยๆอย่างนึกเอ็นดูก่อนเอ่ย “แน่นอน เจ้า เป็นสตรีของข้า เป็นสตรีเดียวข

แต่ละคนเมื่อมองเห็นหงเหม่ยหลงก็ทำความเคารพดังเช่นปกติถึงแม้ว่าหงเหม่ยหลงจะแตกหักกับบิดาของนาง แต่อิทธิพลของนางยังคงมีอยู่ มิได้สร่างซาลงแม้แต่น้อย เมื่อเข้ามายังห้องที่เป็นจุดหมายปลายทาง บุคคลที่เหมือนรอหงเหม่ยหลงอยู่ เพียงชำเลืองมองมาที่นางเพียงนิดมิได้กล่าวสิ่งใด“ท่านพ่อ” หงเหม่ยหลงเรียกบุคคลที่กำลังยืนนิ่งขึงด้วยมาดเคร่งขรึมทรงพลังอยู่จากทางด้านหลัง“บอกเงื่อนไขของเจ้ามา” น้ำเสียงนิ่งๆ ทว่าดุดันของหงซือกวนดังขึ้นด้วยประโยคที่เห็นได้ชัดว่าเขารู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว และคงรวมไปถึงเรื่องราวทั้งหมดของนางกับหลี่ซ่งหมินด้วยการสนทนาของสองพ่อลูกจึงเกิดขึ้น… แม้หงซือกวนจะไม่เต็มใจนักกับการกระทำของหงเหม่ยหลง แต่เขาย่อมไม่อาจขัดขวาง เพราะรู้ดีถึงนิสัยดึงดันของนาง ซึ่งไม่แตกต่างกันกับตัวของเขาเอง หากเขาไม่ทำตามที่นางต้องการแน่นอนว่า นางย่อมพยายามฝืนที่จะทำมันจนได้และสุดท้ายเขาเองที่อาจจะเป็นฝ่ายเสียใจไปตลอดชีวิตเขาทำผิดต่อภรรยาอันเป็นที่รักไปครั้งหนึ่งแล้วเขาจึงไม่อาจจะนิ่งดูดายต่อบุตรสาวเพียงหนึ่งเดียวคนนี้ถึงแม้ว่านางจะยังโกรธยังเกลียดเขาอยู่ในเรื่องที่เขาได้พลาดพลั้งสังหารมาร

พิธีเฉลิมฉลองใช้เวลาอยู่หลายวันจึงเสร็จสิ้นไปบรรดาอาคันตุกะจากต่างแคว้นต่างทยอยกันกลับไปยังถิ่นฐานดั้งเดิมคงเหลือไว้เพียงสตรีที่ยินยอมมอบกายให้แก่หลี่ซ่งหมินที่ยังคงรั้งอยู่ชายหนุ่มเพียงรับเอาไว้ตามพระประสงค์ของพระบิดาเพื่อเป็นการรักษาน้ำใจอันดีต่อกันระหว่างแคว้นตามสัญญาการสงบศึกและเมื่อข่าวการโดนสังหารโหดแพร่สะพัดออกไป ข่าวนั้นทำให้ผู้คนต่างเกรงกลัวอิทธิพลมืดขององค์ชาย หลี่ซ่งหมินกันอย่างถ้วนหน้าบุคคลที่เคยเป็นปรปักษ์ บัดนี้กลับทำตัวเยี่ยงมิตรแท้ภายในวังของหลี่ซ่งหมินอบอวลไปด้วยบรรยากาศอันสงบสุขอย่างแท้จริงทุกคนในวังอยู่กันอย่างชื่นมื่นจะมีก็เพียงแต่หลี่ซ่งหมินที่ยังคงทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ บุคลิกสุขุมเยือกเย็นของเขาบัดนี้ยิ่งดูเย็นชาไร้อารมณ์เพิ่มขึ้นมาอยู่หลายส่วนเหล่าสาวงามที่วนเวียนมาเพื่อรอคอยจะปรนนิบัติรับใช้ต่างโดนไล่กลับไปอย่างไม่ไยดี และมันก็เป็นอย่างนี้อยู่จนเวลาล่วงเลยมาแรมปีจนกระทั่งกลายเป็นเหตุให้กระแสต้วนซิ่วจือผี่(รักร่วมเพศ)ของหลี่ซ่งหมินกลับมากระพืออีกรอบเวลาผ่านไปอีกเกือบสองปีหลี่ซ่งหมินยังคงรอคอยการกลับมาของใครบางคนอยู่อย่างนั้นแม้เขาจะส่งคนไปสืบและ

เวลาผ่านไปนานแล้ว จากป่าทึบภายในหุบเขาจนกระทั่งออกมานอกหุบเขา บุคคลทั้งสี่คนยังคงตามหาตัวของหงเหม่ยหลงอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งรัติกาลมาเยือนพวกเขาทั้งสี่จึงตัดสินใจเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง“ข้าเฟิงเหวิน” ชายหนุ่มที่มาด้วยกันกับสตรีเอ่ยขึ้นก่อน“เรียกข้าว่าหลิวฉวนหยู่ร์” หญิงสาวกล่าวตาม เฟิงเหวินและหลิวฉวนหยู่ร์นั้นเป็นสมุนคนสนิทของหงเหม่ยหลง ทั้งสองคอยติดตามหงเหม่ยหลงอยู่ห่างๆ คอยเป็นต้นทางให้หงเหม่ยหลงจากกลุ่มคนที่ตามล่าหงเหม่ยหลงอยู่ขณะนี้ทั้งสองกำลังกล่าวแนะนำตัวแก่หลี่ซ่งหมินซือเว่ยเอ่ยขึ้นก่อน “ข้าแน่ใจว่าแม่นางเหม่ยหลงเห็นพวกเราจากบนต้นไม้นั่น แต่..ทำไม” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้เขาพลางมองมาที่หลี่ซ่งหมินอย่างหวั่นๆ เห็นหลี่ซ่งหมินเพียงนั่งนิ่งๆสีหน้าเย็นเยียบหลี่ซ่งหมินเองก็คิดเช่นนั้น...แต่มิได้กล่าวออกมาทำไมกัน... เขาเพียงถามตนเองอยู่ในใจ“คาดว่านางคงไม่รู้ ว่าคนที่กำลังตามหาอยู่ คือท่าน” หลิวฉวนหยู่ร์เอ่ยขึ้น เฟิงเหวินรีบเสริม “หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ ไม่รู้ว่าท่าน คือท่าน” ตรงนี้ซือเว่ยเริ่มมีสีหน้าฉงน ก่อนเอ่ย “พวกเจ้าพูดอะไรกัน”“เฮ่อ...” เสียงถอนหายใจของเฟิง

หงเหม่ยหลงรู้สึกเย็นเยียบตามลำตัวไล่มาจนถึงใบหน้า เมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาหญิงสาวจึงสะดุ้งขึ้นทันควันพร้อมกระชับมือตรงมีดสั้นที่ข้อเท้า พลันสายตาของนางเจอเข้ากับบุรุษรูปงามผู้หนึ่ง หงเหม่ยหลงจึงกระพริบตาถี่ๆประมวลความคิด“เป็นท่าน” หงเหม่ยหลงเอ่ยออกมาแค่นั้นพร้อมถอนหายใจเบาๆหลี่ซ่งหมินสังเกตกิริยาระแวดระวังตัวตลอดเวลาของหงเหม่ยหลงก่อนจะผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าเป็นเขา แม้นางจะยังจำเขาไม่ได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ นางก็มักทำกิริยาต่างๆเป็นที่พึงใจแก่เขาเสมอ “อยู่กับข้า เจ้าอ่อนแอได้”ประโยคนี้ของหลี่ซ่งหมินทำหงเหม่ยหลงอุ่นซ่านขึ้นมา หญิงสาวจ้องหน้าเขานิ่งงัน เพียงครู่ หญิงสาวรู้สึกได้ถึงใบหน้านั้นเคลื่อนเข้ามา ตามด้วยจุมพิตนุ่มนวลหือ! หงเหม่ยหลงตกตะลึง พลันถอยหน้าออกเพื่อถอนริมฝีปากของตนออกจากริมฝีปากของเขา“ท่าน...จูบข้า” หงเหม่ยหลงเสียงดัง“อะไรของเจ้า” หลี่ซ่งหมินอมยิ้ม นึกขันกิริยาของหงเหม่ยหลงพลางเอ่ย “มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว”“หา!” ครานี้หญิงสาวถลึงตาโต หน้าแดง“มากกว่านี้หรือ แค่ไหน?” นางถามเสียงดัง“แน่ใจ? ว่าจะให้อธิบาย”“บอกมา” “อืม...” ชายหนุ่มไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี“ท่านทำสิ่งใ