All Chapters of นางร้ายพ่ายรัก ดวงใจรัชทายาท: Chapter 21 - Chapter 30

เด็กหญิงคนนั้นดึงชายผ้าของหญิงสาวไว้พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“พี่สาว ช่วยพาข้าน้อยเข้าไปด้วยเจ้าค่ะ ข้าน้อยเดินไม่ไหวแล้ว”“เจ้าเป็นอะไร” หงเหม่ยหลงก้มถามเด็กสาวเนิบๆ“ข้าน้อยโดนลากตัวไปทำโทษที่ตำหนักขององค์หญิง เว่ยฟางใกล้ๆกันนี่เจ้าค่ะและโดนขังอยู่ในนั้นอยู่สองวัน เมื่อครู่คนพวกนั้นพาข้าน้อยมาวางทิ้งไว้ตรงนี้เจ้าค่ะ” เด็กสาวตอบยาวเหยียด เหมือนเกรงว่าหงเหม่ยหลงจะไม่พานางเข้าไปด้วย “เจ้าชื่ออะไร” หงเหม่ยหลงถามขึ้นพลางแบกสาวน้อยเอาไว้ที่ด้านหลังของตนแล้วค่อยๆเดินเข้ามาด้านในได้อย่างแนบเนียนไร้พิรุธใดๆ เพียงเพราะมีสาวน้อยนางนี้อยู่บนแผ่นหลัง“เสี่ยวอิงเจ้าค่ะ” เด็กสาวตอบคำ“อืม เจ้าคงกินเก่งน่าดู น้ำหนักตัวช่างไม่เข้ากันกับรูปร่างของเจ้า”“ข้าน้อยหนักมากหรือเจ้าคะ”“มาก”“ข้าน้อยต้องขอโทษพี่สาวด้วย” เสี่ยวอิงพูดปนสะอื้น“ไม่ต้องร้อง ให้ข้าพาไปทางไหน บอกมา” หงเหม่ยหลงถามเรื่อยๆมิได้แสดงอารมณ์ใดๆเสี่ยวอิงยกมือชี้ไป “ทางนั้นเจ้าค่ะ ข้าอยากไปหาท่านแม่”หงเหม่ยหลงไปตามทางที่เสี่ยวอิงบอก เพียงไม่นานก็มีหญิงสูงวัยนางหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับตะโกนเรียกสาวน้อย“เสี่ยวอิง เสี่ยวอิงเป็นอย่

หงเหม่ยหลงกอดอก สีหน้าเรียบนิ่งก่อนตอบ “ข้าไม่แน่ใจว่างูจัดว่าเป็นอาหารหรือไม่ แต่ข้าเคยกินมันแล้ว รสชาตใช้ได้ที่เดียว”นางตอบตามสัตย์ เพราะนางเคยกินมันจริงๆ ตอนที่บิดาฝึกให้นางอยู่คนเดียวในป่าใหญ่เป็นแรมปี“โอ...ท่านกินมันได้ด้วยรึ” เสี่ยวอิงถามอย่างสงสัย“แล้วท่านจับมันได้อย่างไร มันอาจฉกหรือกัดเราจนตายได้นะนั่น” เด็กสาวช่างสงสัยทุกเรื่องเสียจริงหงเหม่ยหลงยังไม่ทันได้ตอบคำใด เสียงหนึ่งพลันแทรกขึ้น “ไม่มีงานทำกันหรืออย่างไร” เสียงเสี่ยวซิงนั่นเอง“มีเจ้าค่ะ”“ไปแล้วเจ้าค่ะ”สาวใช้พลันแตกกลุ่มไปในพริบตาริมระเบียงบนตำหนักใหญ่ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับกลุ่มสาวใช้ที่นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่เมื่อครู่ตรงนั้นมีบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเขารู้สึกคล้ายกับเห็นใครบางคนที่เขารู้สึกคุ้นหน้า ถึงแม้ว่านางจะแต่งกายด้วยชุดบ่าวไพร่ได้อย่างกลมกลืน แต่...“องค์ชาย งานที่กระหม่อมได้รับมอบหมายเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว พะย่ะค่ะ” เสียงของซือเว่ยดังขึ้น ดึงสติของหลี่ซ่งหมินให้ ออกมาจากตรงจุดเดิมที่เคยมีบรรดาสาวใช้ของเขานั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่หลี่ซ่งหมินเพียงหมุนตัวกลับมานั่งที่ตั่งใกล้ตัวพลางพยักหน้าน้อยๆ มิไ

ชายหนุ่มรู้ทันจึงเบี่ยงแขนหลบในท่าที่ยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงนางอยู่ไม่ยอมปล่อยหญิงสาวก้มหน้าไล่งับแขนของเขาซ้ายทีขวาที เขาก็เบี่ยงหลบซ้ายทีขวาที จนร่างของทั้งคู่กลิ้งไปตามพื้น พัลวันพันตูอยู่อย่างนั้น เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ร่างบางเริ่มเหนื่อย การเคลื่อนไหวจึงหยุดนิ่งอยู่กับที่หญิงสาวหอบ แฮ่ก แฮ่ก จนตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงนั่น พอเริ่มหายเหนื่อยก็รู้สึกถึงลมหายใจร้อนระอุที่เป่ารดต้นคอจากด้านหลัง นางจึงตั้งท่าจะดิ้นอีก จนชายหนุ่มต้องยอมจำนนกับอาการพยศที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดฤทธิ์ง่ายๆ“เป็นข้าเอง หลี่ซ่งหมิน เจ้าของห้องนี้” เขาเอ่ยขึ้นในที่สุดหญิงสาวถึงกับชะงักหยุดดิ้น แต่เพียงอึดใจเดียวเท่านั้นนางก็ดิ้นต่ออย่างแรงชายหนุ่มอยากจะหัวเราะกับกิริยาของหญิงสาวเอาล่ะ! เขาต้องยอมนางจริงๆชายหนุ่มค่อยๆปล่อยแขนและขาของเขาที่รัดนางอยู่ ก่อนจะลุกขึ้นไปจุดเทียนเพื่อให้ความสว่างภายในห้องหญิงสาวรีบลุกขึ้นจัดเสื้อผ้า จัดทรงผมให้เข้าที่เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อย จึงเงยหน้าขึ้นมองหลี่ซ่ง หมินอย่างเต็มตา พบว่าเขายืนกอดอกมองนางอยู่ หญิงสาวถึงกับหน้าแดง ทำตาวาวดั่งแมวป่า จ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง ชายห

“เจ้าควรจะทำให้สมองปลอดโปร่งขึ้นหลังจากได้อ่านหนังสือเหล่านั้นจนพอใจ” จู่ๆ หลี่ซ่งหมินก็เอ่ยขึ้น เพื่อชี้นำบางอย่างให้แก่หงเหม่ยหลงเขารู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ชิดนาง อยากคุยกับนางให้มากกว่านี้ หงเหม่ยหลงเพียงนั่งฟังนิ่งๆไม่ตอบรับคำใดๆ แต่ทว่าภายในใจกำลังเห็นด้วยกับความคิดนั้นของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของถิ่นฐานแห่งนี้ แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะกล่าวสิ่งใด หลี่ซ่งหมินก็ลุกขึ้นพร้อมทั้งถือวิสาสะจับกุมมือของหงเหม่ยหลงให้เดินตามตนออกมาจากในห้องหนังสือเสียอย่างนั้น “เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน! ท่าน!” หงเหม่ยหลงเอ่ยได้แค่นั้นพลางลุกเดินตามออกมาอย่างฉงน หญิงสาวมองเห็นเหล่าบรรดาบ่าวไพร่ตามรายทางต่างเมียงมองมาทางนางเป็นสายตาเดียวกัน นั่นจึงทำให้นางไม่อาจกล่าวสิ่งใดได้อีกต่อไป ด้วยเพราะเกรงว่าอาจจะเป็นการไม่ให้เกียรติชายหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ด้านหน้าของนางในยามนี้ เมื่อหลี่ซ่งหมินพาหงเหม่ยหลงเดินทอดน่องมาจนถึงสวนสวยแห่งหนึ่งภายในอุทยานของเขตวังของเขา เขาจึงค่อยๆหยุดเดินแต่ยังคงจับกุมมือของนางอยู่อย่างเอาแต่ใจ “ท่าน! ปล่อย! ปล่อยก่อน...” หงเ

มาถึงการวาดภาพศิลปะปลายพู่กัน สตรีอื่นๆต่างวาดภาพเป็นทิวทัศน์ ภูเขา แม่น้ำ บ้างก็วาดภาพรูปบุปผาต่างๆ ดูแล้วงดงามสบายตา แต่หงเหม่ยหลงกลับวาดภาพออกมาเป็นกระบวนท่าของการต่อสู้ต่างๆเต็มหน้ากระดาษ จนเหล่าทหารที่คอยอารักขาอยู่ภายในบริเวณการแข่งขันแทบจะเข้ามาแย่งชิงกัน เพื่อนำมันไปฝึกฝนจนสุดท้ายที่เรียกเสียงฮือฮาอย่างฉงนจากบรรดาผู้มาร่วมงานก็คือการเล่นดนตรี สาวงามนางอื่นปล่อยพลังนิ้วมือเพื่อเล่นดนตรีล้วนแล้วแต่เป็นเพลงที่มีท่วงทำนองไพเราะเสนาะหู จนได้คะแนนเต็มสิบส่วนกันถ้วนหน้า มีเพียงหงเหม่ยหลงที่ไม่ได้คะแนนเลยการเล่นดนตรีนั้นนับเป็นเรื่องที่ยากที่สุดสำหรับนางเพราะนางฝึกแต่ดาบ ฝึกแต่พลังฝ่ามือ ไม่เคยฝึกเล่นดนตรีใดๆ กิจกรรมทั่วไปสำหรับเหล่าสตรีนางมิเคยได้แตะต้องดังนั้นเมื่อนางเพียงแค่จรดปลายนิ้วเพื่อส่งพลังไปยังเครื่องดนตรีเหล่านั้น เครื่องดนตรีก็เป็นอันต้องเสียหาย บ้างก็สายขาด บ้างก็ปริแตก เปลี่ยนตัวใหม่ก็ยังเหมือนเดิม โจทย์ข้อนี้นางทำเครื่องดนตรีเสียหายไปหลายตัว จนนางต้องยอมแพ้หลี่ซ่งหมินที่นั่งมองหงเหม่ยหลงอยู่เขารู้ดีถึงสาเหตุนั้นเขาเคยเห็นพลังงานจากฝ่ามือนั้นของนางมาแล้ว ตอนที่นาง