บททั้งหมดของ In Bed With Her Shithead Boss: บทที่ 101 - บทที่ 110

Nakatayo si Sutton sa harap ng salamin, inaayos pa ang ilang detalye ng buhok at makeuphabang hinihintay ang pagdating ng nobyo na si Luca.Ang kaniyang buhok ay kulay matingkad na ginto, at ang asul niyang mga mata ay natatakpanng berdeng contact lens na kaniyang ginamit sa photoshoot kanina lamang.Habang tinitignan ang sarili, naalala niya ng tawag ni Luca mula sa airport at ang balitangpapauwi na ito. Limang linggo na mula noong huli silang nagkita. At dahil dito, talaga namangnananabik na si Sutton na magkasama silang muli. Ito na kasi ang pinakamatagal na araw kungkailan hindi sila nagkita. Kaya naman kahit marinig lang boses ni Luca, hindi na niya maitago angpagkasabik.“Luca’s voice was down,” ang napansin ni Sutton.Pagod siguro siya, ang hula nito. Pero hindi naman naging hadlang ang dahilang ito kahit panoon. Dumidiretso palagi si Luca sa kaniya kahit galing sa malayong biyahe. Hindi pa nga silaumaabot sa kwarto, sinasalubong na siya nito ng yakap at halik, na para

Isang linggo siyang naghintay.Pitong araw ng katahimikan.Walang plano si Sutton na maghintay nang matagal. Sinabi niya sa sarili: dalawang araw lang.Tatlo na kung sobra. Sapat na ‘yon para magkalinawan, para huminga,at para mag-isip. Kasinormal lang naman ‘yun, ‘di ba? Kapag nasaktan o natakot ang tao, umaatras muna. Pero sahuli… babalik din.At si Luca—babalik din siya.Kapag naisip niyang hindi siya niloko, kapag napagtantong niyang nagsasabi siya ng totoo…babalik din ‘to.Araw-araw, ito ang kaniyang dasal. Binubulong habang nakatitig sa phone, habang naka-patongang hinlalaki niya sa pangalan ni Luca sa contact list. Tuwing magvibrate ang phone, parang maykumikirot sa sikmura niya. Pero kapag tahimik lang ito, parang may parte sa kanya ang sasabog.Nag-iwan siya ng mga mensahe. May isang voicemail pa: “Please… call me.”Pero wala siyang natanggap na tawag. At ni minsan, hindi sinagot ni Luca ang tawag niya.Pagdating ng ikalimang araw, unti-unti nang naubos ang pag-asa. Nagl

Tumalon si Luca palabas ng kotse bago pa ito tuluyang huminto, na para bang hindi na siyamakapaghintay. Waring apoy ay tumakbo ito papasok ng gusali. Dahil sa pagmamadali, hindi naniya nasagot ang bati ng doorman at nagpatuloy lamang.Parang walang katapusan ang paghihintay sa elevator. Pinindot pa nga niya ang open button nghalos apat na beses. Nang makapasok na, agad niyang dinako ang numero otso sa pindutan.Tumaas ang elevator, kasabay ng pagpigil niya sa paghinga.Marami siyang dapat ayusin. Napakarami!Sa wakas, bumukas na ang pinto sa ikawalong palapag. Lumabas siya, tumawid sa hallway, atsinimulang katukin ang pamilyar na pinto.“Audrey!” sigaw niya. “Si Luca ‘to. Open the door. Kailangan nating mag-usap!”Pero, walang sumagot.Kaya mas nilakasan niya ang tawag at ang pagkatok.“Sweetheart. Let me in. May kailangan akong sabihin!”Naghintay siya.At naghintay.Ngunit katahimikan lamang ang bumungad.Nanikip ang dibdib ni Luca at napaisip ito.‘Audrey was calling me yesterd

Galit na galit si Luca sa sarili bago pa lang siya pumasok sa kwarto. Mabigat ang kaniyang dibdib.Hindi dahil sa ama, kung hindi dahil sa katotohanang wala na si Audrey.Nakaupo ang kaniyang tatay na si Nick De Santis sa likod ng desk. May hawak itong mamahalingwhiskey.Si Antonio, ang nakababata niyang kapatid, nakasandal sa pader habang nagmamasid. Ramdamna niya ang tensyong nagbabadya sa pagitan ni Luca at ng ama.“You wanted to speak,” ang patiuna ni Nick. Ni hindi man lang siya tumingin pabalik sa anak.Nanatiling nakatayo si Luca. Pagkatapos, sumagot ito, “Yes.”“I only have one life, Luca,” sagot ni Nick, may halong pait sa mga ngiti. “And I wanted to fullylive. At pagkatapos, susundan ko na ang nanay niyo sa langit ng mas maaga.”Hinayaan ni Luca ang pansamantalang katahimikan bago sabihin ang nais iparating. Dahil alamniyang kakailangan ni Nick ng alak kapag narinig niya ito.“Hindi ko po siya papakasalan.”At nasabi na nga niya.Mabagal at mariing napapikit si Nick. Pag

Umusog paabante si Sutton sa upuan niya, pilit naghahanap ng posisyon kung saan hindi sasakitang likod. Mahigit anim na buwan na siyang buntis, at ang reception desk ng Cyber10 aynamistulang personal torture chamber.Matigas kasi ang upuan. Kailangan din niyang manatili rito sa mahabang oras at ngitian ang mgaexecutive na wala naman talagang alam sa trabaho. Pero magtitiis parin siya.Iyan naman ang ginawa niya mula pa noong una – ang magtiis. Kahit nga modelling, natrabahong kinasusuklaman, ginawa niya. Gayunpaman, ito ang nagpatuition sa kaniyang mgakapatid. Napag-aral niya sina Blair at Keira hanggang sa makapagtapos. Nakakuha naman siyang degree sa computer science. Sa talent ni Sutton, kaya niyang paikutin ang kalahati ng codingteam gamit lang ang isang kamay.“Ah,” napangiwi si Sutton nang maramdaman ang bata na sumipa sa kaniyang tadyang. Sakatunayan, nakatanggap na siya ng babala sa doktor. Sinabihan siya nito na itigil muna ang deskjob. Subalit may rentang dapat baya