บททั้งหมดของ In Bed With Her Shithead Boss: บทที่ 41 - บทที่ 50

Nakasandal si Roman sa malamig na marmol ng lababo, nakatitig kay Blair na nakaharap sasalamin habang inaayos ang buhok. Mabilis gumagalaw ang mga daliri ng babae, tinutupi atiniipit ang mga hibla para ibalik ito sa ayos.Napangisi si Roman, may halong yabang at tuwang-tuwa sa itsura ni Blair—maganda parin kahitilang beses itong nawasak sa ilalim ng puwersa ng kaniyang pagkalalaki. Sa isip niya, buhay nabuhay pa rin ang alaala kung paano ito kumapit sa kanya, kung paano ito napaungol ng “Sir.”[“Sir. Ang sarap… Sir… Hindi ko na kaya…”]Paulit-ulit na umiikot sa utak niya ang mga tunog na iyon.Dahil dito, napansin ni Blair ang nakakalokong ngisi ni Roman habang nakatitig sa kaniya.“Mabubutas na ang mukha ko sa ginagawa mo. Why are you looking at me like that?” bulong niBlair, habang inaayos ang huling pin at pinapakinis ang maluwag na kulot.“Really?” sagot ni Roman, nakataas ang kilay. “Bilib lang naman kasi ako sa sekretarya ko. Angsipag mo kasi. Kahit na ginulo ko ang buhok

“Blair,” bati ni Peters bago pa man pihitin ang direksyon papunta sa opisina ni Roman. “Nanditoako para kay Roman.”Tumango si Blair at pinindot ang intercom. “Roman, nandito na si Peters.”“Pasok,” sagot ni Roman mula sa kabilang linya.Pinaraan niya si Peters at sinundan ng tingin habang tuluyan itong naglaho sa loob ng opisina.Ilang araw na rin na madalas itong nagpupunta kay Roman—at ramdam ni Blair na siguro’y maymas malalim na dahilan kung bakit. Bagama’t interesadong malaman, pinili niyang isantabi iyonat ibinalik ang pokus sa trabaho. Marami pa siyang iniisip, katulad nalang ng engagement partyna mangyayari sa huli ng linggo.Sa loob ng opisina, ganito naman ang kaganapan:Nakasandal si Roman sa upuan habang matalim ang mga matang nakatitig sa kaniyang head ofsecurity.“May update ba tungkol sa nawawalang pera?”Umiling si Peters. “Wala pa ring bagong galaw. Pero sa oras na may pumasok, nakahanda natayo para mahuli kung sino man ang may kagagawan.”“I hate it that someo

Nakaupo si Roman sa harap ng desk niya at nakatitig sa cellphone. Gabi na at oras na paraumuwi. Subalit alam niyang bago maiuwi si Blair at muling maangkin, kailangan niyangtumawag sa ilang mga tao. At ang unang tawag na kaniyang gagawin ay maaaring angpinakanakakakaba sa lahat.Sa totoo lang, marami na siyang dinaanang mahihirap na tawag — business deals, pakikipag-usap sa mga kakompentensiya, at kahit pa pagsara ng isang kumpanya. Pero iba ang gagawinniya ngayon. Hindi ito tungkol sa negosyo. Tungkol ito kay Blair.Huminga siya nang malalim habang binubuksan ang file ni Blair upang hanapin ang number nakailangan niya. Nang nakita na ito, agad niyang tinawagan ang numero.Sa pangalawang tunog ay sumagot ang may-ari ng kabilang linya.“Hello? Sutton speaking,” ang may halong kabang sagot ng ate ni Blair. Hindi naman niya kasikilala ang numero, kaya’t natural lang na mag-alinlangan ito.Humingang malalim magmuli si Roman bago mahinahong tumugon. “Sutton, it’s me, RomanKingston.

Hinawakan ni Roman si Blair para tulungan siyang makatayo. Ramdam pa rin ni Blair angpanghihina ng mga tuhod niya, ang panginginig ng kaniyang mga kamay habang unti-untingnawawala ang adrenaline sa katawan.Nang mapansin ito ni Roman, hindi na siya nagpatumpik-tumpik pa. Binuhat niya si Blair na parabang isa siyang magaang dahon. Kahit pa nagprotesta ang dalaga, nanatili si Roman at matatagsiyang binuhat.Binuksan ni Ethan ang pinto ng kotse para maging mas madali ang lahat. Nang maiayos na niRoman si Blair sa loob, marahan niyang sinara ang pinto at binigyan si Ethan ng pasasalamatbago umikot ng lakad papunta roon sa driver’s side.Tahimik lang si Blair habang nagmamaneho si Roman. Hindi mawala sa kaniyang isip ang mganangyari.‘Aksidente lang ba talaga ang lahat?’Sa tuwing nanunumbalik ang bawat eksena, pabigat ng pabigat ang kaniyang nararamdaman.‘Paano nalang kung hindi ako nagawang iiwas ni Ethan?’Malamang na nasa hospital na siya, o sa kasamaang palad ay sa morgue pa n

Unti-unting nagising si Blair mula sa pagkakatulog. Bahagya siyang kumilos, ngunit napatigilnang maramdaman ang bigat ng katawan. Balot ng makapal na kumot, iniunat niya ang mgakamay. Dadako sana siyang maghihikab ngunit natigilan ng maramdaman na may nakatitig sakaniya.Nang bumaling siya sa katabi, tumambad si Roman. Tahimik itong nagmamasid mula sa gilid ngkama.“Titig na titig ka,” reklamo ni Blair gamit ang paos na tinig.“You’re pretty when sleeping,” paliwanag ni Roman bago nagpakawala ng ngiti.Mabilis na umakyat ang init ng magkahalong kilig at hiya sa mga mukha ni Blair, kaya namankinuha niya ang unan at tinakpan ang sarili. “That’s not fair,” reklamo pa niyang muli. “Mukhakaya akong sabog ngayon.”Malakas ang kutob niya na sa ngayon, magulo at gusot-gusot ang buhok.Subalit agad naman ang pagtutol ng kaniyang kausap. “Hindi ha. You don’t look like mess. Youlook like… you’re mine.” Binaba niya ang unan at hinaplos ang pisngi ni Blair.Nang maramdaman ang init ng palad