Semua Bab แฟนเช่าของฉันเป็นท่านรอง: Bab 11 - Bab 20

ห้องจัดเลี้ยงที่หรูหราถูกประดับด้วยดอกไม้ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ สร้างความสดชื่นและความรู้สึกอบอุ่นกระจายไปทั่วห้องของ เสียงดนตรีบรรเลงเพลงสากลสร้างบรรยากาศโรแมนติก วันนี้เป็นวันสำคัญของพรชนกหรือต่ายเพื่อนคนแรกในกลุ่มที่กำลังจะสละโสดอัญญารินทร์ก้าวเข้ามาในงานพร้อมกับอธิปัตย์ในชุดเดรสยาวสีชมพูอ่อนขับผิวขาวผ่องของเธอให้โดดเด่นยิ่งขึ้น อธิปัตย์ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มดูสง่างามและภูมิฐาน รูปร่างสูงโปร่งของเขาทำให้เขากลายเป็นจุดสนใจทันทีที่ก้าวเข้ามาในงาน มือโอบเอวอัญญารินทร์ไว้หลวมๆ อย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับคู่รักที่คบกันมานานทันทีที่เดินเข้ามาในงาน สายตาหลายคู่ก็หันมามองที่ทั้งสองคน โดยเฉพาะกลุ่มเพื่อนสนิทของอัญญารินทร์ที่ยืนรวมตัวกันอยู่มุมหนึ่งของห้อง“อัญญา” เสียงสิรดาดังขึ้นอย่างตื่นเต้น เธอรีบเดินตรงเข้ามาหาเพื่อนรักพร้อมรอยยิ้มกว้าง“แกมาแล้วเหรอ ทำไมมาช้าจัง”“รถติดนิดหน่อยน่ะ”“แล้วนี่ใช่คนที่เล่าให้ฉันฟังไหม” สิรดาพูดกับเพื่อนแต่หันไปยิ้มให้กับอธิปัตย์อย่างเป็นมิตร“คุณอธิปคะนี่ใบเตยเพื่อนของอัญญาค่ะ ใบเตยนี่คุณอธิป”“สวัสดีครับคุณใบเตย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ อัญญาเล่าเรื่องคุณให้ผมฟังเ

อธิปัตย์ขับรถออกจากบ้านของอัญญารินทร์มาแล้วแต่สมองยังคิดวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าห้องจัดเลี้ยงสายตาของจิรวัฒน์ที่มองอัญญรินทร์นั้นมันไม่ใช่สายตาของคนที่เพิ่งเลิกรากันไปเมื่อไม่นานมานี้เลย มันยังคงเต็มไปด้วยความห่วงใย ความเสียใจและที่สำคัญที่สุดคือความรักซึ่งอธิปัตย์สัมผัสได้ถึงมันเขาไม่ใช่คนโง่ที่จะมองไม่ออกว่าอีกฝ่ายยังคงรู้สึกอย่างไรกับอัญญารินทร์ริมฝีปากของอธิปัตย์เม้มแน่น เขารู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกต้องการทำหน้าที่แฟนเช่า แต่มันเป็นความรู้สึกหวงแหนอย่างแท้จริง เขาจะไม่ยอมให้อัญญารินทร์กลับไปหาผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด อธิปัตย์ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้ ทั้งที่เพิ่งรู้จักอัญญารินทร์ได้ไม่นานนัก แต่ในใจของเขามันสั่งให้ปกป้องผู้หญิงคนนี้เอาไว้ เขาคุยกับอัญญารินทร์และมั่นใจว่าเธอจบกับอดีตแล้วแต่ในเมื่ออีกคนอยากจะเริ่มใหม่เขาคงยอมไม่ได้เขาขับรถกลับคอนโดมิเนียมด้วยความรู้สึกเป็นห่วงปนหวงแหนในสมองสับสนไปหมด อธิปัตย์จอดรถแล้วเดินตรงขึ้นห้อง เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน สายตาของจิรวัฒน์ยังคงติดอยู่ในหัว ความรู้สึกของอัญญารินทร์ที่แสดง

สองวันแล้วที่อธิปัตย์หายไปจากชีวิตของอัญญารินทร์ หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ เพราะเขาไม่โทรหา ไม่แวะมาดื่มกาแฟ เธอรู้ว่าเขาให้เวลาเธอคิดแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคิดถึงเขา เสียงหัวเราะ รอยยิ้มและเรื่องราวที่เขานำมาเล่ามันวนเวียนอยู่ในความคิดของเธออยู่ตลอดอัญญารินทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหลายครั้ง คิดจะกดโทรหาเขา แต่ก็ต้องวางลงเพราะความไม่กล้า เธออดคิดไม่ได้ว่าบางทีตอนนี้อธิปัตย์อาจจะเปลี่ยนใจไปแล้ว เพราะคงไม่มีใครอยากเปลี่ยนชีวิตตัวเองเพื่อใครคนหนึ่งง่ายๆ หรือที่เขาพูดอาจจะเป็นแค่คำหลอกลวงและเธอเองก็หลงเชื่อกับคำพูดของเขา ความคิดเหล่านี้ทำให้เธอรู้สึกเศร้าเหมือนกับคนกำลังอกหักทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มต้นคบกันด้วยซ้ำ“พี่อัญญาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูซึมๆ นะคะ” กวางถามขึ้นอย่างห่วงใย เมื่อเห็นเจ้านายเอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกร้าน“เปล่าหรอกกวาง พี่แค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ” อัญญารินทร์ฝืนยิ้ม“สงสัยคิดถึงคุณอธิปล่ะสิใช่ไหมคะ” กวางแซวเบาๆ อัญญารินทร์หน้าแดงเล็กน้อย“พี่จะคิดถึงเขาทำไมล่ะ เขาก็แค่แฟนเช่านะ” เธอตอบปฏิเสธ แต่ในใจกลับยอมรับว่ากวางพูดถูกกวางเห็นท่าทางของเจ้านายก็พอรู้ว่าตอนนี้คงกำลังคิดถึงคุณอธิป

วันพฤหัสบดีอธิปัตย์ก็มาที่ร้านของอัญญารินทร์ตั้งแต่เช้าเพื่อช่วยดูว่าช่างติดตั้งกล้องวงจรปิดครบทุกจุดตามที่คุยกันไว้เมื่อตอนเย็นของเมื่อวานหรือเปล่าจากนั้นเขาก็ช่างเชื่อมต่อสัญญาณกล้องเข้ากับมือถือของเขาด้วยเพื่อจะได้เปิดดูระหว่างที่ไม่อยู่ที่นี่หลังจากทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยในเวลาบ่ายเขาก็ไปทานอาหารกับอัญญินทร์ก่อนจะขอตัวกลับเพราะอยากให้หญิงสาวได้พักผ่อน ส่วนตัวเขาเองนั้นตัดสินใจแล้วว่าจะกลับเข้าไปที่บ้านอธิปัตย์ขับรถเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวเขาบีบแตรที่หน้าบ้านและรอจนกระทั่งสาวใช้คนหนึ่งเดินมาเปิด“คุณอธิป” สาวใช้วัยกลางคนตกใจที่เห็นเจ้านายกลับมาบ้านทั้งที่ไม่เคยมีใครพูดเรื่องนี้มาก่อน“อย่าพึ่งตกใจเลยสาลี่เปิดประตูให้ฉันเข้าไปก่อนเถอะ” เขาหัวเราะกับท่าทางสาลี่ที่เหมือนกับคนโดนผีหลอกสาวใช้รีบเปิดประตูให้จากนั้นอธิปัตย์ก็ขับรถเข้าไปจอดด้านหน้าของประตูบ้านก่อนจะลงจากรถและเข้าไปทักทายบิดามารดาที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้อง“สวัสดีครับ คุณพ่อสวัสดีครับคุณแม่”“อธิป!.....มาได้ยังไงแล้วใครไปรับที่สนามบิน โธ่....ลูกแม่จะมาทั้งทีทำไมไม่บอก” คุณทิพย์สุดาลุกขึ้นแล้วโผเข้ากอดลูกชายด้วยคว

เช้าวันจันทร์อธิปัตย์ไปเริ่มงานที่บริษัทตามกำหนด ชายหนุ่มแต่งกายด้วยชุดสูทสีเข้มดูภูมิฐานและน่าเชื่อถือ บรรยากาศในบริษัทดูเหมือนจะคุ้นเคยสำหรับเขาอยู่แล้ว การประชุมแรกในฐานะรองประธานผ่านไปได้ด้วยดี เขาสามารถตอบคำถามและให้แสดงความคิดเห็นกับเรื่องที่ประชุมเป็นอย่างดี สร้างความประทับใจให้กับบอร์ดบริหารและพนักงานที่เข้าร่วมประชุมถึงแม้จะยุ่งกับงานใหม่ แต่พอถึงเวลาพักกลางวันเขาก็โทรศัพท์ไปหาอัญญารินทร์แต่ก็คุยกับเธอได้ไม่นานเพราะช่วงเวลาพักเที่ยงที่ร้านของเธอก็ยุ่งมากหลังเลิกงานเขาถอดสูทออกและขับรถไปหาอัญญารินทร์ที่ร้านของเธอทันที“ร้านปิดแล้วเหรอครับ” อธิปัตย์ทักทายด้วยรอยยิ้มอย่างทุกครั้ง“สำหรับคนอื่นปิดแล้วค่ะ แต่สำหรับคุณอธิปอัญญาเปิดต่อให้อีกนิดก็ได้ค่ะ วันนี้ไปทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยมั้ยคะ หิวหรือเปล่า” หญิงสาวถามอย่างห่วงใย“เหนื่อยมากเลยแล้วก็หิวมากด้วย เราไปกินข้าวข้างนอกกันนะผมว่าขนมปังคงไม่อิ่มแน่”“ได้ค่ะ” อัญญารินทร์ปิดไฟในร้านขณะที่เขาช่วยเธอดึงประตูลงก่อนจะพากันไปทานอาหารที่ร้านซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงแค่สามคูหาเมื่อมาถึงอธิปัตย์ก็รีบสั่งอาหารพอพนักงานยกมาเสิร์ฟเข