ตอนที่ 13 ต้องกันรักครั้งเก่า

 

อธิปัตย์ขับรถออกจากบ้านของอัญญารินทร์มาแล้วแต่สมองยังคิดวนเวียนอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าห้องจัดเลี้ยง

สายตาของจิรวัฒน์ที่มองอัญญรินทร์นั้นมันไม่ใช่สายตาของคนที่เพิ่งเลิกรากันไปเมื่อไม่นานมานี้เลย มันยังคงเต็มไปด้วยความห่วงใย ความเสียใจและที่สำคัญที่สุดคือความรักซึ่งอธิปัตย์สัมผัสได้ถึงมันเขาไม่ใช่คนโง่ที่จะมองไม่ออกว่าอีกฝ่ายยังคงรู้สึกอย่างไรกับอัญญารินทร์

ริมฝีปากของอธิปัตย์เม้มแน่น เขารู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกต้องการทำหน้าที่แฟนเช่า แต่มันเป็นความรู้สึกหวงแหนอย่างแท้จริง เขาจะไม่ยอมให้อัญญารินทร์กลับไปหาผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด อธิปัตย์ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้ ทั้งที่เพิ่งรู้จักอัญญารินทร์ได้ไม่นานนัก แต่ในใจของเขามันสั่งให้ปกป้องผู้หญิงคนนี้เอาไว้ เขาคุยกับอัญญารินทร์และมั่นใจว่าเธอจบกับอดีตแล้วแต่ในเมื่ออีกคนอยากจะเริ่มใหม่เขาคงยอมไม่ได้

เขาขับรถกลับคอนโดมิเนียมด้วยความรู้สึกเป็นห่วงปนหวงแหนในสมองสับสนไปหมด อธิปัตย์จอดรถแล้วเดินตรงขึ้นห้อง เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน สายตาของจิรวัฒน์ยังคงติดอยู่ในหัว ความรู้สึกของอัญญารินทร์ที่แสดงออกตอนที่เจออดีตแฟนก็ทำให้เขาไม่สบายใจ

เธอเจ็บปวดเขาเห็นมันชัดเจนในดวงตาของเธอและเขาก็ไม่ชอบมันเลย

“ฉันจะไม่ยอมให้นายกลับมาทำให้เธอเสียใจอีก” อธิปัตย์พึมพำกับตัวเองในความมืด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูรูปถ่ายของอัญญารินทร์อีกครั้ง รอยยิ้มของเธอบนรูปถ่ายทำให้เขารู้สึกอบอุ่นแต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ รอยยิ้มนั้นก็จางหายไป

รุ่งเช้าอธิปัตย์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับแผนการในหัว เขาตัดสินใจแล้วว่าจะทำอย่างไรต่อไปเพื่อให้อัญญารินทร์ไม่ต้องกลับไปยุ่งเกี่ยวกับจิรวัฒน์อีก

หลังจากทำธุระส่วนตัวแล้วอธิปัตย์ขับรถมาที่ร้านอัญญาคาเฟ่ ตั้งแต่ร้านเปิด

“สวัสดีครับอัญญา” อธิปัตย์ทักทายอย่างเป็นกันเองทันทีที่เห็นอัญญารินทร์กำลังจัดร้านอยู่

อัญญารินทร์เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความประหลาดใจ

“อ้าว คุณอธิปมาเช้าจังเลยนะคะ ทานอะไรมาหรือยัง”

“ยังเลยครับ ว่าจะมาฝากท้องแถวนี้ก่อนไปทำธุระครับ เช้าแบบนี้มีอะไรทานไหม”

“เช้าแบบนี้ส่วนใหญ่ลูกค้าจะสั่งกาแฟกับแซนด์วิชหรือไม่ก็แพนเค้กค่ะ คณนอธิปรับอะไรดีคะ”

“ขอเป็นเอสร้อนกับแซนด์วิชก็แล้วกันนะครับ”

“รอสักครู่นะคะเดี๋ยวอัญญาไปเอามาให้ค่ะ”

ขณะที่อัญญารินทร์กำลังง่วนกับการชงกาแฟและเตรียมขนมอยู่นั้น อธิปัตย์ก็สังเกตเห็นกวางกำลังจัดโต๊ะอยู่ใกล้ๆ เขาจึงเรียกเธอเบาๆ แล้วยิ้มให้อย่างที่เป็นมิตร

“กวางมานี่หน่อยสิ” เขาเรียกเธอเบาๆ

“มีอะไรคะคะพี่อธิป” กวางคุ้นเคยกับอธิปัตย์ดีเพราะเขาเคยมาที่นี่อยู่หลายครั้ง

“พี่มีเรื่องอยากจะรบกวนหน่อยน่ะ” อธิปัตย์พูดเสียงเบาลงเล็กน้อย พลางเหลือบมองไปที่อัญญารินทร์ที่กำลังยืนหันหลังอยู่

“มีอะไรให้กวางช่วยคะ เกี่ยวกับพี่อัญญาใช่ไหม”

“ก็ประมาณนั้นแหละ คืองี้นะ เมื่อคืนนี้พี่เจอแฟนเก่าของคุณอัญญาที่งานแต่งน่ะ” อธิปัตย์เริ่มเกริ่น

“พี่กอล์ฟเหรอคะ”

“ใช่คนนั้นแหละ”

“เขาทำอะไรพี่อัญญาหรือเปล่าคะ” กวางถามอย่าเป็นห่วง

“เขาไม่ทำอะไรหรอก แต่เขาบอกว่าจะแวะมาที่นี่พี่เลย พี่เลยอยากให้กวางโทรบอกพี่ได้ไหมถ้าเขามาที่นี่อีก”

“ได้ค่ะ”

“ก่อนหน้านี้เขามาที่นี่บ่อยไหม”

“ตอนคบกันก็ไม่บ่อยค่ะ แต่พอเลิกกันเขาก็มาง้อพี่อัญญาหลายครั้งแล้วค่ะ แต่พี่อัญญาก็ไม่ยอมกลับไปคบกับเขา”

“พี่ก็ไม่อยากให้อัญญากลับไปคบกับเขาหรอก”

“กวางก็เหมือนกันค่ะ ก็ไม่อยากให้พี่อัญญาเสียใจเหมือนกันค่ะ พี่อัญญารักพี่กอล์ฟมากนะคะ แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกกันเพราะเขาไม่เข้าใจพี่อัญญาเลยค่ะ”

“พี่ก็คิดอย่างนั้นแหละครับ อย่าลืมโทรบอกพี่นะถ้าเขามา” อธิปัตย์ย้ำอีกครั้งก่อนที่อัญญารินทร์จะเดินมาถึงร้าน

“คุยอะไรกันคะ”

“กวางเขาถามเรื่องไปงานแต่งน่ะว่าผ่านไปได้ด้วยดีไหม” อธิปัตย์รีบแก้ตัว

“กวางดีใจด้วยนะคะที่ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี กวางขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ”

อธิปัตย์นั่งทานดื่มกาแฟและทานแซนด์วิชอย่างมาเร่งรีบพออัญญารินทร์เดินเข้าไปหลังร้านเขาก็เรียกกวางมาเก็บเงิน

“ไม่ต้องทอนนะ”

“นี่มันเยอะมากนะคะ” กวางมองธนบัตรสีเทาในมือแล้วมองหน้าอธิปัตย์ด้วยความเกรงใจ

“ไม่เยอะเลยกับงานที่พี่ให้กวางช่วย”

“กวางจะโทรบอกพี่อธิปทันทีเลยค่ะ”

“ขอบใจนะ พี่ฝากด้วยและอย่าบอกคุณอัญญาเรื่องนี้นะ”

“ค่ะพี่อธิปไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ กวางจะเก็บเป็นความลับค่ะ” กวางรับปากอย่างแข็งขัน เธอรู้สึกว่าคุณอธิปัตย์ดูเป็นห่วงเป็นใยเจ้านายของเธอจริงๆ และนั่นทำให้เธอรู้สึกดีกับเขามากยิ่งขึ้น

ตลอดทั้งวันอธิปัตย์ก็ยังคงวนเวียนอยู่ที่ร้านกาแฟ เขาช่วยรับออเดอร์จากลูกค้าบ้างเป็นบางครั้ง ลูกค้าผู้หญิงหลายคนถึงกับต้องหันมามองด้วยความสนใจ

อัญญารินทร์รู้สึกแปลกๆ กับความใกล้ชิดนี้ แต่เธอก็ยอมรับว่าการมีเขาอยู่ข้างๆ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างประหลาด ยิ่งได้เห็นเขาปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยนและเอาใจใส่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังสั่นไหวไปกับบทบาทแฟนเช่าที่มันควรจะจบไปแล้ว

ช่วงบ่ายอธิปัตย์เสนอตัวช่วยอัญญารินทร์ทำขนมในครัวหลังร้าน อัญญารินทร์รู้สึกประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่าผู้ชายอย่างเขาจะสนใจเรื่องทำขนม

“คุณอธิปทำขนมเป็นด้วยเหรอคะ”

“นิดหน่อยครับ ผมเคยไปทำงานพิเศษที่ร้านเบเกอรี่อยู่”

“จริงเหรอคะเนี่ย ทำไมคุณดูทำได้ทุกอย่างเลย” อัญญารินทร์เอ่ยชมด้วยความทึ่ง

“ผมแค่อยากเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ครับ”

ขณะที่ทั้งสองกำลังช่วยกันทำขนม บรรยากาศในครัวก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม อธิปัตย์ช่วยอัญญารินทร์อย่างคล่องแคล่วและตั้งใจ บางครั้งมือของพวกเขาก็เผลอแตะกันโดยบังเอิญทำให้อัญญารินทร์รู้สึกใจสั่นแบบแปลก ทั้งที่เมื่อคืนเขาก็ทั้งโอบเอวและจับมือแต่มันต่างจากวันนี้มาก

เย็นวันนั้น หลังจากที่ร้านปิดอธิปัตย์ก็ยังคงอยู่ช่วยอัญญารินทร์เก็บร้านจนเสร็จ

“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณอธิป วันนี้คุณช่วยอัยญาเยอะมากจริงๆ ค่ะ” อัญญารินทร์ขอบคุณเขาจากใจจริง

“ยินดีครับ พอดีช่วงนี้ผมว่าง”

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้คุณจะมาอีกไหมคะ” อัญญารินทร์ถามอย่างไม่รู้ตัวว่าเธอกำลังอยากให้เขามาอีก อธิปัตย์ยิ้มกว้าง

“แน่นอนครับ ผมอยากมาช่วยคุณทุกวันเลย” คำพูดของเขาทำให้ใจของอัญญารินทร์พองโตอย่างประหลาด

“แต่อัญญาว่าก่อนที่คุณจะมาช่วยอัญญาที่ร้านเราน่าจะคุยอะไรกันสักหน่อย”

“อะไรครับ”

“คุณอธิปรู้ใช่ไหมว่าสัญญาจ้างจบไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน”

“รู้ครับ”

“แต่คุณก็ยังมาหาอัญญาที่ร้าน”

“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมว่างผมก็เลยอยากมาช่วย” เขาแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ

“อัญญาไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดจะทำอะไรอยู่”

“แล้วอยากรู้ไหมล่ะ”

“คุณจะบอกความจริงใช่ไหม”

“ครับ”

“งั้นเพราะอะไร”

“เพราะผมชอบคุณไงล่ะ”

“อะไรนะ” อัญญารินทร์อุทานเสียงหลง เธอตกใจที่เขาพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ข้างในมันทะลักออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ผมชอบคุณนะอัญญา ผมไม่อยากเป็นแค่แฟนเช่า เราลองมาคบกันดูไหม” อธิปัตย์ถามออกไปแล้วก็แทบจะกลั้นหายใจเพื่อรอลุ้นคำตอบ