All Chapters of วิวาห์พยศใจ: Chapter 61 - Chapter 70

Chapter 62 “ก็แล้วแต่คุณจะคิด ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณแล้ว ปล่อยฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ศรัญญาดิ้นรน สองมือผลักไส แต่อ้อมแขนจอมทัพก็ยังคงรัดแน่นเช่นเดิม เธอจึงเปลี่ยนวิธีมาเป็นใช้ไรฟันกัดหน้าอกเขาเต็มเขี้ยว ได้ผล...ความเจ็บทำให้แขนกำยำทั้งสองข้างคลายออก ก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะฟาดลงบนแก้มจอมทัพจอมปากเสียเต็มแรง “คนอย่างคุณหูเบา ใครพูดอะไรก็เชื่อ ไม่คิดไม่ไตร่ตรองก่อนว่า คนที่คุณกำลังกล่าวหาจะทำอย่างนั้นหรือเปล่า ต่อให้ฉันพูดให้คุณเข้าใจยังไง คำพูดของฉันก็คงไม่ผ่านเข้าไปในหูคุณ สมองของคุณมีแต่ความคิดชั่วๆ ก็ขอให้คุณอยู่กับมันไปเถอะ นับตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ฉันจะกลับไปอยู่บ้านพ่อกับแม่ ฉันจะไม่ทนให้พวกคุณเหยียบย่ำฉันอีกต่อไปแล้ว ส่วนเรื่องหย่า ฉันจะเป็นบอกคุณปู่เอง รับรองว่าเราได้หย่ากันแน่ๆ” ก่อนหน้านี้ศรัญญาลับฝีปากกับธนัสสรณ์ยังไม่ทันจะหายใจโล่ง พอเข้าห้องมาก็ต้องมาปะทะคารมกับจอมทัพอีก และคำพูดของทั้งสองก็มาในแนวทางเดียวกันว่า เธอมีชู้ ช่างเป็นคำกล่าวหาที่เธอยอมไม่ได้ เพราะมันหมายถึงศักดิ์ศรีของตนก็ว่าได้ ศรัญญายอมมาตลอด ทว่าความอดทนของคนเรามีขีดจำกัด สักวันหนึ่งม

Chapter 64“อา...คุณใหญ่...อืม...อา”เป็นเสียงครางที่บ่งบอกถึงอารมณ์ใคร่ของเธอได้เป็นอย่างดี เวลานี้ร่างสาวกำลังถูกไฟปรารถนาหล่อหลอม รู้สึกถึงอุณหภูมิความร้อนสูงเฉียดร้อยองศา และดูเหมือนว่าจะสูงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอไม่อาจควบคุมได้จอมทัพควบคุมท่วงทำนองหฤหรรษ์อย่างเจนจัด รุกเร้าหนักหน่วง กระชั้นถี่สลับกับผ่อนปรน แล้วปรนเปรอให้เธอด้วยจังหวะเร่าร้อน สอดกายประสานแข็งแรงดุจดังแท่งปูนขนาดใหญ่ตอกเข้ากับผืนดิน ในขณะที่ปากยังคงทำหน้าที่เพิ่มเติมความกระสันซ่านอยู่บนปทุมถัน มือแข็งแรงนวดเฟ้นทรวงอกอีกข้างไปด้วย ความสุขของเขาและเธอจึงโรยตัวไปทั่วทั้งห้องและดูเหมือนว่าศรัญญากำลังจะก้าวผ่านไปยังสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า ร่างเธอเบาหวิวคล้ายขนนกล่องลม ปลิวไสวไปตามกระแสสมพักพาไปสู่เบื้องบน ที่เจิดจรัสด้วยพลุไฟหลากสีที่พากันแตกกระจายเต็มท้องนภา ศรัญญาเกร็งตัวแข็ง มือทั้งสองข้างจับท่อนแขนกำยำของสามีแน่น ใบหน้าแดงก่ำ เสียงครางเริ่มขาดหาย เสมือนลมหายใจขาดห้วง“คุณ...ใหญ่...อา...อา...กรี๊ดดดดดด”เธอกรีดร้องออกมาทันทีที่รู้สึกราวกับว่าร่างกายที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า อยู่ๆ ก็ตกฮวบลงมาบนพื้นดิน ก่อนจะถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนเมฆาอีก

Chapter 66 อลงกตพูดขณะที่ยังขับรถไปตามเส้นทางลัด จนกระทั่งทะลุมายังชุมชนม่านแก้ว ซึ่งเขาก็ยังไม่หยุดรถ ขับรถต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้เหลือบมองคนที่นั่งเบาะข้างเลยแม้แต่น้อยว่า ใบหน้าตอนนี้เป็นเช่นไร เวลานี้จอมทัพเหมือนถูกของหนักทุบเข้าที่หัว เขามึนไปชั่วขณะ มองเส้นทางที่รถยนต์หรูเคลื่อนผ่านด้วยความรู้สึกที่ผสมกันปนเป มีทั้งความรู้สึกผิด ความโล่งใจ ปลอดโปร่งทางอารมณ์ประหนึ่งได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปในปอด ทนแทนมลพิษที่สะสมในกาย เขาไม่คิดว่าเส้นทางนี้จะเป็นทางลัดไปชุมชนที่อยู่ทางด้านหลัง เพราะหากใครเห็นรถยนต์หรือบุคคลใดเดินเข้ามาในโรงแรมแห่งนี้ ก็คงคิดในทิศทางเดียวกับตน จอมทัพเหมือนคนบ้าใบ้ ไม่ปริปากพูดสักคำเดียว เนื่องจากความรู้สึกผิดมันตีตื้นเข้ามาในจิตใจ จนอ้าปากไม่ออก “ฉันกับแก้วมาที่นี่” อลงกตหยุดรถหน้าบ้านป้ามด “ลงมาสิ นายจะได้รู้ความจริงอีกเรื่อง” จอมทัพก้าวลงจากรถตามอลงกตที่ยืนอยู่หน้าประตูรั้วไม้กลางเก่ากลางใหม่ ความแปลกใจที่มาคู่กับความสงสัยว่า อลงกตกับศรัญญามาที่นี่ทำไม แต่ก็คิดว่า คำตอบคงรู้ในอีกไม่กี่นาที อลงกตตะโกนเรียก

Chapter 68“ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามันคือความรักหรือเปล่า ฉันมีความรู้สึกว่า ฉันอยู่ใกล้คุณจิมแล้วฉันมีความสุข ความอบอุ่นและปลอดภัยเกิดขึ้นในใจของฉัน” ไพลินยอมรับกับศรัญญาตรงๆ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่า ความรู้สึกดังกล่าวจะใช่ความรักหรือไม่“นั่นแหละคือความรัก” ศรัญญาสรุปให้ “แล้วแกคุยกับคุณจิมหรือเปล่าว่า เหตุผลที่แต่งงานกับแกคืออะไร ฉันอยากให้แกพูดกับคุณจิมให้รู้เรื่อง ฉันหมายถึงทำความเข้าใจกันน่ะ ถ้าคุณจิมแต่งงานกับแกเพราะกลัวแม่เขาจะตาย ฉันอยากให้แกตั้งเงื่อนไขกับเขา อย่าให้การแต่งงานครั้งนี้มันคือเชือกรัดตัวแกไปตลอดชีวิต”“แกพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ” “ฉันไม่อยากให้แกจดทะเบียนสมรสกับคุณจิม เพราะมันจะมัดทั้งตัวแกและคุณจิมไงล่ะ ถึงแม้ว่าแกจะเต็มใจแต่งงานกับคุณจิม แต่เราไม่รู้นี่นาว่า คุณจิมเต็มใจหรือเปล่า เขาอาจจะยอมแต่งเพราะไม่อยากให้แม่อาการป่วยกำเริบก็ได้ และอยากให้แกตกลงกับเขาด้วยว่า แต่งงานกันเพียงในนามเท่านั้น รอจังหวะและโอกาสดีๆ ค่อยเลิกกัน พอเลิกกันไปแกจะได้ไม่มีอะไรเสียหาย” ไม่ใช่ว่าไพลินจะไม่คิดเรื่องนี้ศรัญญาแนะนำ เธอคิดและตั้งใจจะพูดก

Chapter 70 “ไม่มีปัญหา ย่าจัดการได้” “หวานต้องรบกวนคุณย่าเรื่องนึงค่ะ คือว่า หวานตกลงกับคนที่หวานจ้างว่า จะต้องจ่ายเงินให้เขาก่อนครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งเมื่องานเสร็จค่ะ ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ทำงานให้ค่ะ” ธนัสสรณ์เข้าแผนสำคัญ “เท่าไหร่ล่ะหวาน เดี๋ยวย่าไปหยิบมาให้” “ค่าจ้างสองแสนค่ะ ครึ่งหนึ่งก็หนึ่งแสนบาท” สกาวใจไม่ยี่หระกับจำนวนเงินที่ได้ยิน นางลุกขึ้นไปหยิบเงินสดจากตู้เซฟออกมา ก่อนจะยื่นให้ธนัสสรณ์ “ย่าให้หวานสามแสนนะ แสนนึงให้คนที่หวานจ้างมาทำงาน ส่วนอีกสองแสนหวานเอาไว้ใช้จ่ายล่ะกัน”ธนวรรณกับธนพรถึงกับตาโตเมื่อเห็นเงินในมือของสกาวใจ คนเป็นแม่สะกิดแขนบุตรสาวให้รับเงินก้อนนั้นไว้ ทว่าธนัสสรณ์กลับไม่ทำตามนั้น เพราะเธอคิดว่า จะต้องออกตัวบ้างอะไรบ้าง“หวานคงไม่รบกวนคุณย่าค่ะ แค่นี้ก็รบกวนจะแย่”“รบกวนที่ไหนกันล่ะ ย่าเต็มใจให้ ย่าเป็นคนบอกให้หวานมาเมืองไทย ย่าก็ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของหวานสิ มันถึงจะถูก รับไปเถอะนะลูก ย่าเต็มใจให้จริงๆ”“หวานขอบคุณในความมีเมตตาของคุณย่ามากค่ะ” ธนัสสรณ์พนมมือไหว้เจ้าของเงินอย่างนอบ