All Chapters of Secret Love รักลับสัมพันธ์ร้อน: Chapter 11 - Chapter 20

เรนเดียร์ขยับตัวลุกขึ้น เอามือจับหัวของตัวเอง ตอนนี้เธอรู้สึกหนักตรงหัวมากจนลุกแทบไม่ไหว อาจเพราะเมื่อคืนเผลอดื่มมากไปหน่อย แต่วันนี้เธอต้องกลับแล้ว เพราะมีงานที่บริษัทต่อและลางานไว้แค่วันเดียว แต่ทว่าเธอไม่ได้บอกฟรินท์ว่าจะกลับวันนี้ และเพิ่งรู้เมื่อวานว่าเขาจองห้องพักไว้สองคืน เมื่อเห็นความตั้งใจของเขา มันยิ่งทำให้เธอไม่กล้าบอกเขา เลยตัดสินใจส่งข้อความหาอัทธ์เลขาส่วนตัวให้มารับ โดยบอกเขาไว้ว่าให้ทำเหมือนมีเรื่องด่วนที่บริษัทและต้องมารับเธอกลับทันที หันไปมองร่างสูงของฟรินท์ที่ยังนอนเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่ เมื่อคืนเธอจำได้ว่าเขาอุ้มเธอกลับมาจากดินเนอร์ และเราสองคนก็ร่วมรักกัน แต่แค่รอบเดียวเธอก็สลบไปทันที “เห้อออ” ถอนหายใจออกมาและขยับตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อยก่อน แล้วค่อยออกมาปลุกเขา เธอจะได้ฉวยโอกาสนี้จัดกระเป๋าเสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วย เพราะเธอนัดให้อัทธ์มารับตอนบ่ายโมง “ตื่นได้แล้วฟรินท์ ฉันหิวแล้ว” ชายหนุ่มขยับตัว ลืมตามองหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงก็นึกสงสัยที่เห็นเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว และดูเหมือนจะอาบน้ำแล้วด้วย หันมองนาฬิกาตรงข

กลับมาถึงกรุงเทพฯ ฟรินท์ก็โหมทำงานอย่างหนัก ตอนนี้เขายังอยู่ในช่วงระหว่างความเสียใจกับความโกรธ หากเมื่อไหร่ที่เขาจัดการความเสียใจออกไปได้ ก็จะคงเหลือไว้เพียงความโกรธเธอที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาแบบนี้ เรนเดียร์ยังโทรมาหาเขาเหมือนปกติที่เธอเคยทำ คะยั้นคะยอให้เขาไปหาเธอที่คอนโด แต่ตอนนี้เขายังไม่พร้อมจะเจอหน้าเธอ อีกอย่างเขามีบางสิ่งบางอย่างต้องจัดการก่อน แล้วหลังจากนั้นเธอถึงจะได้เจอหน้าเขาแบบที่เธอต้องการ “ครับ ผมจะไปให้ตรงเวลา”ฟรินท์คุยโทรศัพท์กับคนเป็นแม่ ขณะดูเอกสารอยู่ที่สนามแข่งรถ ซึ่งแน่นอนว่าตอนนี้ไทเกอร์กำลังนั่งฟังและได้ยินสิ่งที่เพื่อนคุยทุกอย่าง “มีไรว่ะ?”ไทเกอร์เอ่ยถามเพื่อน ทั้งที่พอจะฟังออกว่าเพื่อนพูดเรื่องอะไร “แม่กูนัดลูกสาวเพื่อนให้กูไปกินข้าวด้วยว่ะ” “มึงเนี่ยนะจะไปนัดดูตัว ไอ้ฟรินท์มึงใช่เพื่อนกูหรือเปล่าว่ะ” “ไม่ใช่นัดดูตัว แค่ไปกินข้าวว่ะ ก็ทำ ๆ ไปเพื่อให้แม่กูสบายใจ ช่วงนี้ต้อนกูเรื่องแฟนหนักเลย” เรื่องนี้ไทเกอร์เองก็พอจะเข้าใจ เพราะเขาเองก็ได้ยินแม่กับพ่อพูดเรื่องพี่เรนอยู่เหมือนกัน คงจะอิจฉาที่ลูกบ้านอื่นทยอยมีแฟนกันไปหลายคน ยิ่งตอนงานแต่งของโซลน้อง

แกร๊ก!!! ประตูห้องนอนคอนโดของเรนเดียร์ถูกเปิดออกจากข้างนอกในเวลาเกือบสี่ทุ่ม ร่างสูงของฟรินท์หันไปมองบนเตียงนอนเห็นเจ้าของห้องนอนคว่ำหน้าอยู่บนหมอน ไม่ได้สนใจการมาของเขา "ทำไมยังไม่อาบน้ำอีกเรน" "....." "เธอควรจะอาบน้ำรอ ไม่ใช่ยังอยู่ในชุดทำงานอยู่แบบนี้" หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ผมเผ้าหลุดลุ่ย ดวงตาบวมเป่ง เหมือนคนผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลานาน "ทำไมฉันต้องอาบน้ำรอ" "ร้องไห้เหรอว่ะ เป็นอะไร?"ชายหนุ่มชะงักทันทีเมื่อเห็นใบหน้าสวยมีคราบน้ำตา "อย่ามายุ่ง!!!"เธอสะบัดแขนออกจากมือหนา "....." "ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉัน" "ฉันถามว่าเธอร้องไห้ทำไมเรนเดียร์ เธออย่ามายั่วประสาทฉันนะ” เรนเดียร์ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่กลัว“อาทิตย์ที่ผ่านมานายบอกฉันว่ายุ่ง ฉันโทรไปนายก็บอกไม่ว่าง” “ก็ใช่ไง”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมใบหน้าเรียบเฉย “โกหก!!! นายโกหกฉัน”เรนเดียร์ตะโกนออกมาเสียงดัง ทำเอาคนตัวสูงตกใจที่เห็นเธอเป็นแบบนี้“ไม่ว่างแต่มีเวลาไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่น มีเวลาพากันไปนั่งดื่มที่ผับ มันหมายความว่าไงฟรินท์” “ก็แค่กินข้าว มันจะอะไรนักหนา ฉันไม่ได้ไปเอากับเขาสักหน่อย”คนตัวเล็กสะอ

ตอนเช้าเรนเดียร์ตื่นมา หันไปมองข้างกายก็ไร้ซึ่งร่างสูงที่กระแทกเธอจนเกือบเช้า เขาคงจะกลับคอนโดไปแล้ว บนที่นอนมีคราบน้ำรักของเธอและเขาเปื้อนเป็นจุดเต็มไปหมด ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย เสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เขาทิ้งให้สภาพห้องเธอเป็นแบบนี้ ปกติไม่ว่าเราจะทำรักกันกี่ครั้ง หลังเสร็จกิจเขาจะเก็บกวาดทุกอย่างให้เธอเรียบร้อย หากเรานอนค้างด้วยกัน เขาก็จะเป็นฝ่ายตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้เธอกิน และจะมาปลุกเธอตื่นก่อนที่เขาจะออกไปเรียนหรือทำงาน มันเป็นแบบนี้มาตลอดสามปี จนในหัวเธอมีภาพจำแบบนี้และไม่คิดว่าวันหนึ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ผู้ชายคนเมื่อคืนคือผู้ชายที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน แววตาของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อทะนุถนอมเธออีกแล้ว ไม่รู้ว่าเธอทำผู้ชายคนนั้นหายไปตั้งแต่ตอนไหนและเพราะอะไรเขาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวเธอจนกระทั่งเธอมาทำงาน “คุณเรนไม่สบายหรือเปล่าครับ ถ้าไม่ไหวผมว่าลาพักผ่อนดีกว่า”อัทธ์เลขาส่วนตัวที่เห็นอาการของเจ้านายสาว ถึงเธอจะแต่งหน้ามาหนาจนแทบมองไม่เห็นร่องรอยอะไร แต่ทว่าสีหน้าที่แสดงออกมาเขาก็รู้ทันทีว่าเธอมีเรื่องไม่สบายใจหรืออา

ฟรินท์ไปส่งใบเฟิร์นกลับบ้านเสร็จแล้ว เขาก็ขับรถมาที่ผับของธันเดอร์ทันที ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์อยากไปไหนทั้งนั้น อยากนั่งเมาจนหลับไป "มาบ่อยนะมึง"ธันเดอร์เห็นเพื่อนมาตั้งแต่หัวค่ำก็เดินเข้ามาทักทาย"ยกขนาดนี้ คืนนี้มึงอยากนอนชั้นบนอีกสินะ" "......" "เป็นไรว่ะ งานก็ดี รักก็ไปได้สวย แต่มึงกลับทำตัวเหมือนคนอกหัก" ธันเดอร์จ้องหน้าเพื่อนจริงจัง ทีแรกเขาก็ไม่ค่อยอยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของเพื่อน แต่พักนี้ทำตัวแปลกขึ้นทุกที"กูถามมึงได้ยินไหมไอ้ฟรินท์หรือว่ามึงหูหนวกไปแล้ว กูจะได้พาไปรักษา" “กูได้ยิน แต่ไม่รู้จะตอบมึงยังไงว่ะ”พูดแล้วก็ยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ตั้งแต่มานั่งไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาดื่มเหล้าเพียว ๆ ไปเกือบสี่แก้วแล้ว แต่ทว่ากลับไม่รู้สึกถึงรสชาติความขมของมัน เป็นไปได้ว่าตอนนี้ชีวิตของเขาคงจะขมกว่าเหล้าราคาแพงพวกนี้ “ถ้าไม่รู้จะตอบยังไง เปลี่ยนเป็นเล่าได้ไหมว่ะ” เพราะประโยคกำกวมของเพื่อน ทำให้เขาหันไปมองหน้ามัน ก็ต้องแปลกใจที่เห็นสีหน้าจริงจังแบบที่จะได้เห็นจากมันไม่บ่อยนัก ปกติธันเดอร์นอกจากเรื่องงาน มันไม่ค่อยจริงจังกับเรื่องอะไร โดยเฉพาะเวลากำลังนั่งดื่มแบบนี้ “มึงรู้มากแค่ไหน?”