All Chapters of พันธะร้ายขังรัก: Chapter 71 - Chapter 80

ภายในห้องเหลือเพียงเขากับหญิงสาว เขานั่งพิงหัวเตียงมองหน้าคนที่ยังหลับไม่ยอมตื่นอยู่แบบนั้นกระทั่งเคนเดินเข้ามา"นายจะกลับห้องเลยไหมครับ" เคนถามไถ่"ไม่ล่ะ ฉันจะรอดูอาการอลินดาอยู่ที่นี่""ครับ งั้นผมไปเอามื้อเย็นขึ้นมาให้นะครับ""ไม่ต้องฉันไม่หิว ออกไปได้แล้ว" มาเฟียหนุ่มไล่ให้เคนออกไปจากห้องเพราะเขาเองรู้สึกปวดแผลอยากจะนอนพักผ่อนเสียหน่อย คืนนี้เขาคิดไว้แล้วว่าจะนอนเฝ้าหญิงสาว ต่อให้ฉีดยาแล้วเขาก็ยังไม่วางใจเผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยทันหลังจากเคนออกไปเขาก็ล้มตัวลงนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาร่างบางพร้อมยื่นมือไปกอดเอาไว้หลวม ๆ จากนั้นก็หลับตาลง และเพียงไม่นานก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปวันต่อมา..อลินดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าตรู่ของวันใหม่ด้วยอาการที่ไม่สดชื่นเท่าไรนักเป็นเพราะอาการไข้อย่างไม่หายดีคิ้วสวยพลันขมวดชนกันวินาทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโต นี่มันห้องเธอไม่ใช่เหรอแล้วเขาเข้ามานอนได้ยังไงกัน แล้วเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรความสงสัยมากมายผุดขึ้นในสมองค่อย ๆ แหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายที่อยู่เหนือศีรษะอย่างระวังด้วยกลัวว่าอีกคนจะตื่น ตอนเขาหลับมันก็ด

"โอ้ย! เจ็บ ๆ" ทว่าเสี้ยวนาทีต่อมาเขาก็ผละจูบร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บเมื่อถูกนิ้วเรียวหยิกเข้าที่มัดกล้ามเนื้อหน้าท้องแล้วบิด รู้สึกเหมือนเนื้อแทบจะหลุดออกมายังไงยังงั้น"อยากฉวยโอกาสดีนัก" อลินดาบิดเนื้ออีกคนจนสาแกใจจึงยอมปล่อยพร้อมกับดีดตัวลงจากเตียงไปยืนท้าวเอวมองคนบนเตียงที่นอนหน้าเหยเกอย่างไม่พอใจ "นิสัยไม่ดีพอเริ่มหายก็เอาเลยนะ รู้แบบนี้น่าจะให้โดนยิงสักสิบนัด" "สิบนัดฉันก็ตายสิ" มาเฟียหนุ่มค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่ง ขณะที่มือก็ลูบหน้าท้องที่โดนหยิกปอย ๆ"ไม่รู้แหละ" อลินดาสะบัดหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำโดยมีสายตาของมาเฟียหนุ่มมองตามจนประตูห้องน้ำปิดลง"ร้ายชะมัดแม่คูณ" มุมปากหยักระดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เมื่อนึกถึงความร้ายกาจของคนที่อยู่ในห้องน้ำ และความร้ายกาจของเธอนี่แหละที่เพิ่มสีสันให้กับชีวิตของเขา สมมุติว่าวันหนึ่งไม่มีเธออยู่ชีวิตของเขาคงเงียบเหงามาก แค่คิดก็รู้สึกหวิวในใจอย่างบอกไม่ถูกจนเขาต้องสลัดความรู้สึกที่เกิดขึ้นด้วยการหยิบบุหรี่ที่วางบนหัวเตียงเดินออกไปยืนสูบริมระเบียง สายตาทอดมองท้องทะเลสีเขียวมรกตด้วยความรู้สึกหลากหลายเขายืนสูบบุหรี

"อลินดา" เสียงเรียกของมาเฟียหนุ่มทำให้อลินดาที่ยืนมองท้องทะเลยามค่ำคืนอยู่ที่ริมระเบียงห้องหมุนตัวกลับไปมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง ก่อนเปล่งเสียงถามไป "ว่า""มานี่สิฉันจะพาไปดูอะไร" มาเฟียหนุ่มบอกกล่าวด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ "ดูอะไรเหรอ" อลินดายังคงยืนพิงราวระเบียงไม่ได้เดินเข้าไปหามาเฟียหนุ่มแต่อย่างใด กลายเป็นมาเฟียหนุ่มเองที่ต้องเดินเข้าไปหาเธอ"ตามมาเดี๋ยวก็รู้เอง" บอกกล่าวไปเพียงแค่นั้นแล้วจับมือเรียวจูงให้เธอเดินตามมา อลินดาเองก็ยอมเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายอยากจะรู้เหมือนกันว่าที่เขาอยากให้ดูนักดูหนามันคืออะไรคิ้วสวยพลันขมวดมุนด้วยความสงสัยเมื่อถูกร่างสูงพาเดินมาริมชายหาดตรงที่มีเรือจอดอยู่ "คุณจะพาฉันไปไหนกันแน่เนี่ย""ก็บอกแล้วไงว่าจะพาไปเปลี่ยนบรรยากาศ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างกรุ้มกริ่ม แววตาทอประกายวาววับจ้องมองใบหน้าเรียวอย่างสื่อความหมายทำเอาคนถูกมองใบหน้าร้อนผ่าวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง"คุณนี่หื...ว้าย!" ทำท่าจะต่อว่าเขากลบเกลื่อนความขวยเขินไปแต่ไม่ทันจบประโยคก็ต้องหลุดอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกคนตัวโตช้อนตัวขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว รีบยกมือทั้งสองขึ้นคล

มาเฟียหนุ่มยังคงยืนนิ่งอยู่ริมชายหาดแบบนั้นแม้เรือสปีดโบ๊ทที่หญิงสาวนั่งอยู่จะหายลับไปจากการมองเห็นแล้ว น้ำตาของลูกผู้ชายค่อย ๆ เอ่อคลอหน่วยตาอย่างกลั้นไม่อยู่ ช่วงเวลาที่ผ่านมามันดีมาก ๆ จนเขาลืมไปเสียสนิทว่าสักวันวันนี้ก็ต้องมาถึง..เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาเสียหลักไปชั่วขณะ สมองตั้งรับไม่ทันยังคงสับสนงุนงง มีคำถามมากมายวนเวียนอยู่ข้างในว่าที่ผ่านมามันเป็นแค่เรื่องโกหกอย่างนั้นหรือ ถ้าเป็นเรื่องโกหกจริง ๆ หญิงสาวก็แสดงได้แนบเนียนมาก มากจนเขาหลงคิดว่าเธอมีใจให้เขาแล้ว หลงคิดว่าความสัมพันธ์ของเขากับเธอจะเป็นไปได้ด้วยดี แต่แล้วทุกอย่างก็พังคลืนลงมาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวและเตรียมใจ ไม่มีสัญญาณเตือนใด ๆ ให้รู้ล่วงหน้า.."นายโอเครึเปล่าครับ" เคนที่ยืนอยู่ด้านหลังมาเฟียหนุ่มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายยืนนิ่งเหมือนหินมาสักพักใหญ่แล้วเสียงของลูกน้องทำให้มาเฟียหนุ่มหลุดจากภวังค์ เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ พลางกระพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำสีใสที่เอ่อคลอดวงตาออกไป"มึงคิดว่ากูโอเคไหมล่ะ" เปล่งเสียงย้อนถามลูกน้องทั้งที่ยังยืนหันหลังอยู่เพราะไม่ต้องการให้ลูกน้องเห็นแววตาแดงก่ำพ

"แทนไท!"อลินดาที่อยู่ในอาการเมากึ๋ม ๆ แทบจะสร่างเมาในทันตา ดวงตาหยาดเยิ้มเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นระรัวราวกับกลองชุดวินาทีที่เผชิญหน้ากับคนที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอไม่มีความสุข สองคิ้วสวยขมวดมุนด้วยความสงสัยว่าเขาโผล่มาที่นี่ได้ยังไงกัน หนำซ้ำยังมีหน้ามาประกาศป่าว ๆ ว่าเป็นผัวเธออีกคนไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างรวิชงงเป็นไก่ตาแตกมองหน้าคนทั้งสองสลับไปมานานนับนาที ก่อนจะมองหน้าถามอลินดาไป "นี่มันอะไรกันครับคุณอลินดา ไหนบอกว่าไม่มีแฟนไงครับ แล้วทำไมผู้ชายคนนี้ถึงบอกว่าเป็นผัว""ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ผัวฉันค่ะ เขาคงเมาแล้วมาพูดจาเละเทะ อย่าไปสนใจเขาเลยค่ะ" อลินดารีบปฏิเสธไปพัลวัน ขณะที่สายตาจ้องหน้ามาเฟียหนุ่มเขม็ง"จะ..""รีบไสหัวออกไปไกล ๆ เมียกูถ้าไม่อยากกินลูกปืน" ไม่ทันที่รวิชจะได้เอ่ยอะไรต่อน้ำเสียงเย็นเยือบของมาเฟียหนุ่มก็ดังขัดเสียก่อน ไม่ว่าเปล่าเขายังดึงปืนที่แหนบเอวออกมาตีบนฝ่ามืออีกข้างแปะ ๆ เชิงบอกให้รู้ว่าไม่ใช่แค่พูดขู่ แต่หากชายหนุ่มยังไม่ออกไปคงได้กินลูกปืนจริง ๆ"มีผัวแล้วก็ไม่ยอมบอก" รวิชถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นกระบอกปืนสีดำวาวพานนึกโมโหหญิงสาวที่มาโกหกเขา แต่ก็ทำได้แค่รีบห