Semua Bab พันธะร้ายขังรัก: Bab 61 - Bab 70

"แค่ก ๆ!" เสียงไอโขกตามด้วยเสียงซี๊ดซ๊าดน้ำมูกดังมาจากร่างสูงที่กำลังเดินลงจากบันไดในช่วงเช้าของวันใหม่ดึงความสนใจของอลินดาที่นั่งดื่มกาแฟในห้องโถงให้หันไปมอง ก่อนเธอจะต้องหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเงยหน้าเห็นสภาพของมาเฟียหนุ่ม เขายังอยู่ในสภาพสวมชุดนอน ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ใบหน้าขมวดยุ่งเหมือนคนเพิ่งตื่น ขณะที่มือก็ใช้กระดาษทิชชู่ปิดจมูกเอาไว้หากให้เดาเขาคงไม่สบายชัวร์ และมันก็เป็นอย่างที่คิด.. "ป้าสมรครับผมขอน้ำขิงร้อน ๆ สักแก้ว แล้วก็ยาลดไข้สักสองเม็ดครับ" มาเฟียหนุ่มบอกกล่าวกับสายสมรที่เดินออกมาจากครัวพอดี ขณะสายตาจ้องมองไปยังตัวตนเหตุที่ทำให้เขาไข้จับอย่างอลินดาอย่างคาดโทษ ก็เพราะเมื่อวานตอนถูกเธอผลักจนหงายหลังทำให้เขาทั้งกินทั้งสูดน้ำทะเลเข้าไปหลายอึกตื่นมาก็เป็นแบบที่เห็นเลย ยิ่งเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยบนมุมปากอิ่ม และแววตาสะใจที่มองเขาอยู่ยิ่งอยากจะจับเธอมาตีก้นเสียให้เข็ดจริง ๆ ผู้หญิงอะไรแสบสันไม่มีใครเกิน "ได้ค่ะคุณแทนไท" สายสมรพยักหน้ารับแล้วเดินหายเข้าไปในครัวอีกครั้ง ส่วนมาเฟียหนุ่มก็เดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งบนโซฟาตัวตัวข้าง ๆ หญิงสาว ดวงตาคมกริบชำเลืองมองเสี้ยวหน้าคมเ

มาเฟียหนุ่มกับอลินดาไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา หลังจากมาเฟียหนุ่มแกล้งหญิงสาวจนหนำใจก็ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ อิสระที่ว่าคือการปล่อยเธออกจากอ้อมกอด แต่ไม่ยอมให้เธอห่างตัวจับมือเล็กเอาไว้ตลอดไม่ว่าจะเดินไปไหนก็ตาม เวลาใครมองมาที่เธอเขาก็จะใช้สายตาดุดันจ้องเขม็งจนคนพวกนั้นต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาไปของ ๆ เขา เขาไม่อยากให้ใครมามองทั้งนั้น.."คุณจะจับมือฉันไว้ทำไม ปล่อยสักทีสิ" ขณะที่อลินดาก็พยายามจะดึงมือออกจากการจับกุมตลอดเวลา ปากก็ส่งเสียงทักท้วงเบา ๆ ทว่ามือของมาเฟียหนุ่มมันเหนียวยิ่งกว่ากาวเสียอีกไม่ว่าเธอพยายามสะบัดและดึงเท่าไรก็ไม่ออก"คนเลว! ปล่อยมือฉันสักทีสิ""ถ้าอยากให้ฉันปล่อยมือ เธอต้องเอาเสื้อตัวนี้ไปสวมทับฉันถึงจะปล่อย" มาเฟียหนุ่มหยุดเดิน แล้วหันไปยื่นข้อแลกเปลี่ยนกับร่างบางที่ทำหน้ายักษ์อยู่ข้าง ๆ"ทำไมคุณต้องให้ฉันใส่เสื้อคุณด้วย มันมีอะไร" เสียงห้วนเปล่งถามอย่างไม่เข้าใจ แววตาระคนสงสัยก้มลงมองสำรวจชุดบนร่างกายตัวเอง ก่อนจะแหงนขึ้นมองใบหน้าคมคายเชิงตั้งคำถาม"ฉันบอกให้ใส่ก็ใส่เถอะน่า อย่าถามมาก" มาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่ถอดเสื้อฮาวายที่สวมใส่ออกจากตัว

"กรี๊ดดดดด!"เสียงกรีดร้องโหยหวนของอลินดาดังออกมาจากถ้ำทำให้มาเฟียหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ไม่ไกลจากถ้ำได้ยิน "อลินดา" เขาจำได้เม้นว่าเป็นเสียงของหญิงสาว สองเท้าใหญ่รีบวิ่งไปตามต้นเสียงสุดกำลัง หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างหนักยามได้ยินเสียงกรีดร้องดังเข้าหู พร่ำภาวนาซ้ำ ๆ ของให้เธออย่าเพิ่งเป็นอะไรไป เมื่อถึงปากถ้ำเข้าก็วิ่งพุ่งเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิตไม่สนใจว่าข้างในจะมีใครอยู่บ้าง และจะอันตรายหรือไม่วินาทีที่วิ่งเข้าไปเห็นชายฉกรรจ์คนหนึ่งกำลังใช้หน้าซุกไซ้ลำคอหญิงสาวอยู่ ส่วนอีกคนนั่งจับเธออยู่ที่ด้านหัวความโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สีหน้าแววตาแดงก่ำจนดูหน้ากลัว "ไอ้พวกสวะ ปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้" ตวาดเสียงกร้าวจนชายคนที่กำลังซุกไซ้หยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าเป็นมาเฟียหนุ่มก็รีบผละตัวลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางตกใจ เฉกเช่นเดียวกับชิดจันทร์ที่หน้าซีดฉับพลัน เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัว "คะ..คุณแทนไท"มาเฟียหนุ่มไม่ได้สนใจชิดจันทร์ตอนนี้เขาอยากจัดการกับคนที่กล้ามาทำคนของเขามากกว่า ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดจากปากเขาอีกนอกจากปลายกระบอกปืนที่เล็งไปยังชายฉกรรจ์ทั้งสอง ก่อนลูกกระสุนจะวิ่งเข้าเจาะกลาง

วันต่อมา.."ซี๊ดด.."อลินดาตื่นมาด้วยอาการที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนักเมื่อคืนเธอโดนพิษไข้เล่นงานอย่างหนัก พอตื่นมาเช้านี้ก็รู้สึกปวดระบมใบหน้าและปากไปหมด แม้จะรู้สึกตัวตื่นแล้วเธอก็ยังคงนอนแช่บนที่นอนอยู่แบบนั้น กระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูจึงค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง สายตามองไปที่ประตูเป็นสายสมรที่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดที่มีข้าวต้ม น้ำ และยาอยู่ข้างใน "หนูอลินดาเป็นไงบ้างคะ อาการไข้ทุเลาลงบ้างรึยัง""ดีขึ้นแล้วค่ะป้า ความจริงป้าไม่ต้องมาคอยดูแลหนูแบบนี้ก็ได้นะคะ" อลินดาฝืนระบายยิ้มให้สายสมรพลางบอกกล่าวไปด้วยความเกรงใจ ลำพังเธอมาพักอยู่ที่บ้านก็ถือว่ารบกวนมากแล้ว นี่สายสมรต้องมาคอยดูแลเธออีกทั้งที่กำลังทุกข์ใจเรื่องชิดจันทร์เมื่อคืนพอเธอมาถึงบ้านสายสมรก็กอดเธอร้องไห้โฮออกมา อีกทั้งยังพร่ำขอโทษเธอซ้ำ ๆ ในสิ่งที่ชิดจันทร์ทำกับเธอและมาเฟียหนุ่ม ซึ่งเธอก็เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่อย่างสายสมรจึงบอกไปว่าไม่เป็นไร"ไม่เป็นไรเลยค่ะ ให้ป้าได้ดูแลหนูอลินเถอะอย่างน้อยมันก็ทำให้ป้ารู้สึกผิดน้อยลงที่อบรมสั่งสอนลูกไม่ดี ทำให้เธอทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ลงไป" สายสมรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า แววตาหม่นหมอง

หลังจากถูกผู้เป็นนายโทรเรียกตัวกลับกะทันหันเคนก็บึ่งเรือจากท้ายเกาะกลับมาในทันที"อ้าว! คุณเคนไหนว่ามีธุระที่ฝั่งคะ ทำไมกลับมาเร็วจัง" อลินดาที่กำลังเดินออกมาจากครัวร้องทักด้วยความแปลกใจครั้นเห็นเคนเดินเข้าบ้านมา เขาบอกว่าจะไปทำธุระ แต่ผ่านไปแค่สองสามชั่วโมงก็กลับมาแล้ว"อ่อ..ทำธุระเสร็จเร็วน่ะครับ" เคนแก้ตัวไปน้ำขุ่น ๆ แล้วรีบขอตัวขึ้นไปหาผู้เป็นนายบนห้อง ซึ่งอลินดาก็ไม่ได้คิดเอะใจอะไร ดีเสียอีกเคนกลับมาเธอจะได้ไม่ต้องคอยดูแลมาเฟียหนุ่มคิดได้ดังนั้นก็เดินขึ้นห้องนอนของตัวเองไปทันทีเพื่อพักผ่อนสักหน่อยเพราะรู้สึกตัวรุ่ม ๆ ร้อนหน้าร้อนตาเหมือนอาการไข้จะกลับมาอีกแล้ว เมื่อกี้ทานยาไปแล้ว นอนพักสักหน่อยคงจะดีขึ้น ทันทีที่หัวถึงหมอนไม่กี่นาทีเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปจนถึงเวลาพลบค่ำเธอก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขนาดเคนมาเคาะประตูเรียกให้ไปทานข้าวเธอก็ยังไม่ตื่น เคนรู้สึกว่ามันผิดปกติจึงรีบเดินไปบอกผู้เป็นนายที่ห้อง "นายครับผมไปเคาะเรียกคุณอลินดาให้ลงไปทานมื้อเย็น แต่ไม่มีเสียงตอบรับเลยครับ""มึงรีบไปเอากุญแจมาไขประตูเร็ว" คำบอกกล่าวจากลูกน้องคนสนิททำให้มาเฟียหนุ่มนึกเป็นห่วงหญิงสาวขึ้นมาแป