All Chapters of พันธะร้ายขังรัก: Chapter 81 - Chapter 90

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา.."ได้ข่าวว่าแกไปบ้านอลินดาทุกวัน แต่ก็โดนพ่ออลินดาไล่ยิงกลับมาทุกวันเหรอ"เสียงประมุขของตระกูลแอคคาร์โดดังขึ้นทำให้มาเฟียหนุ่มที่กำลังเดินผ่านโถงใหญ่หยุดชะงัก เขาลอบถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ อุตส่าห์ทำเรื่องนี้เงียบ ๆ แล้วแท้ ๆ แต่ก็รู้ถึงหูผู้เป็นพ่อจนได้แน่นอนว่าที่ผู้เป็นพ่อรู้มาล้วนเป็นความจริง..ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาแม้จะโดนพ่อของหญิงสาวไล่ยิงทุกครั้งที่ย่างกายเข้าไปที่บ้าน แต่เขาก็ไม่คิดกลัว และยอมแพ้ยังคงบากหน้าไปทุกวัน"เป็นความจริงงั้นสิ" มาคัลเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างรู้ทันเมื่อบุตรชายไม่ยอมพูดอะไรออกมา เพราะหากเรื่องไหนไม่เป็นความจริงบุตรชายจะรีบอธิบายออกมาทันที"ใช่ครับ เรื่องที่แด๊ดรู้มาเป็นความจริง" ในที่สุดมาเฟียหนุ่มก็เอ่ยออกไปเมื่อผู้เป็นพ่อรู้แล้วเขาก็ไม่รู้จะปกปิด หรือปฏิเสธไปทำไม"เป็นถึงมาเฟียใหญ่ แต่ให้คนอื่นมาไล่ยิงโดยไม่คิดตอบโต้แบบนี้รู้ถึงไหนอายถึงนั้น" มาคัลดุบุตรชายอย่างเหลืออด ด้วยกลัวว่าหากเรื่องนี้แพร่งพายออกไปลูกน้องใต้ปกครอง หรือพวกศัตรูจะไม่เกรงกลัวอีกต่อไป"ผมรู้ครับว่าต้องจัดการยังไงผมไม่ทำให้มันส่งผลกระทบไปถึงงาน หรือภาพลักษณ์ของ

วันต่อมา..มาเฟียหนุ่มยังคงเสนอหน้ามาที่บ้านอลินดาอีกเช่นเคยแม้จะไม่ได้รับการต้อนรับจากคนในบ้านก็ตาม "วันนี้พ่อตาไม่ได้ถือปืนออกมารอต้อนรับแล้วครับนาย" ดนัยที่นั่งเบาะหน้าคู่เคนคนที่ทำหน้าที่ขับรถเอ่ยออกมาเมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าสู่รั้วบ้านหญิงสาว แต่วันนี้ไม่เห็นพ่อของเธอยืนถือปืนรอหน้าบ้านเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา"เมื่อวานดูท่าคงโดนเมียด่าไปหลายยก หรือไม่ก็เมียยังงอนไม่หายวันนี้ถึงไม่ออกมาถือปืนรอ" มาเฟียหนุ่มเค้นหัวเราะในลำอย่างนึกขำเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่พ่อตาถูกแม่ยายต่อว่าจากที่ท่าทางกร่าง ๆ ก็หงอยไปเลย ดูก็รู้ว่ารักและเคารพเมียมากขนาดไหนพอเมียงอนแล้วเดินหนีเข้าไปในบ้านก็รีบตามไปง้อทันที หรือให้เรียกอีกอย่างก็คือกลัวเมียนั่นแหละเรียกได้ว่าหมดคราบพ่อตามาดดุไปเลย"ผมว่าบางทีต่อไปนายอาจจะเดินตามรอยพ่อตานะครับ เพราะคุณอลินดาดุเอาการอยู่" เคนอดพูดแซวผู้เป็นนายไม่ได้เพราะเขาเห็นว่ามันค่อนข้างมีแววอยู่ นี่ขนาดยังไม่มีสถานะนะเจ้านายของเขายังยอมหญิงสาวมากขนาดนี้ถ้าได้แต่งงานเป็นเมียคงยกให้อยู่เหนือหัว"มึงนี่พูดมากอยากกินลูกปืนไหม" คนถูกแซวจ้องหน้าลูกน้องผ่านกระจกมองหน้าเขม็งแม้ที

อลินดาแอบเบะปากอย่างหมั่นไส้เขาคงคิดว่าตัวเองรวยมากมั้งถึงได้เปย์สาวความทำให้เธอนึกอะไรขึ้นมาได้"ไม่ว่าฉันจะซื้ออะไรคุณก็จ่ายให้หมดเลยใช่ไหม" แหงนหน้าเอ่ยกับเจ้าของแบล็คการ์ดด้วยรอยยิ้มสดใส สวนทางกับในใจที่แอบแฝงอะไรบางอย่าง แต่คำพูดและรอยยิ้มแสนสดใสของเธอนี่แหละทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกเสียงสันหลังแปลบมันดูไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้แต่ก็นั่นแหละตอนนี้เขากำลังตามง้อเธออยู่จะไปขัดอะไรได้กัน อีกอย่างเธอคงไม่ซื้อหมดเป็นร้อยล้านหรอก "ใช่..อยากได้อะไรก็จัดเลยครับเมีย""ได้ค่ะ" อลินดายิ้มหวานให้ร่างสูงไปหนึ่งกรุบ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับพนักงาน "ฉันเอาน้ำหอมสองกลิ่นนี้เพิ่มอย่างละสิบขวดนะคะ"คำที่หญิงสาวบอกกล่าวกับพนักงานทำเอามาเฟียหนุ่มถึงกับอ้าปากเหวอเขาถูกเธอเล่นเข้าแล้วสิ แต่ก็นั้นแหละทำได้แค่กลืนน้ำลายลงคอ เมื่อรับคำไปแล้วก็ต้องยอมรับกับไอ้แค่น้ำหอมขวดไม่กี่หมื่นไม่ทำให้ขนหน้าแข้งเขาร่วงหรอก"ได้แล้วค่ะคุณผู้หญิง ทั้งหมด 201,330 บาทค่ะ" พนักงานบอกกล่าวหลังจากจัดทุกอย่างให้ครบตามที่หญิงสาวสั่งแล้วซึ่งมันก็ไม่ได้มากมายอะไรอย่างที่เขาคิดไว้จริง ๆ"เคน ดนัยมาถือของหะ.." เขาหันไปสั่งลูกน้องทั้งสองที่ย

"อื้อ.." อลินดารู้สึกตื่นขึ้นมาในช่วงสาย ๆ ของวันใหม่ด้วยความรู้ปวดหนึบในสมองคงเป็นเพราะเมื่อคืนเธอดื่มหนักไปหน่อย มือเล็กยกขึ้นนวดคลึงขมับวนไปมาเบา ๆ พร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เมื่อคืนเธอดื่มหนักมาก ๆ จนต้องโทรตามน้องชายอย่างอคินให้ไปรับเพราะขับรถกลับบ้านเองไม่ไหวเป็นเพราะคนใจร้ายอย่างมาเฟียหนุ่มคนเดียวที่ทำให้เธอต้องดื่มหนักขนาดนี้ พอคิดแล้วเริ่มโกรธเขาขึ้นมาอีกครั้ง"คนเลว" เธอก่นด่าออกไปด้วยความขุนเคืองใจ ก่อนจะสลัดความคิดออกแล้วลงจากเตียงจัดการอาบน้ำแต่งตัว แล้วเดินลงไปยังชั้นล่าง"ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเมาหัวราน้ำเลยเหรอเรา" ทันทีที่ลงมาถึงโถงใหญ่เธอก็ได้รับคำแซวจากคนเป็นพ่อ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่านรู้มาจากใครถ้าไม่ใช่น้องชายตัวดีที่นั่งหน้าสล่อนอยู่ ถลึงตาใส่ไปอย่างคาดโทษ ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งบนโซฟาอีกตัวที่ยังว่างอยู่"แฮ่..ดื่มเพลินไปหน่อยค่ะแด๊ด" ส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อแหย่ ๆ พลางบอกกล่าวไป ก่อนจะตะเบ็งเสียงสั่งแม่บ้านให้ชงกาแฟมาให้ ผ่านไปเพียงห้านาทีกาแฟร้อน ๆ ก็ถูกนำมาเสริฟ์เธอไปยื่นรับมาเป่า แล้วจิบเข้าปากทีละน้อย"ที่เมาเมื่อคืน ไม่ใช่ว่าใครบางคนหายไปเหรอ" อ

อลินดานั่งเฝ้ามาเฟียหนุ่มจนเผลอฟุบหลับไปข้างเตียงในที่สุด หลังจากเธอหลับไปได้ไม่นานมาเฟียหนุ่มก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา วินาทีแรกที่ลืมตาขึ้นเห็นคนที่นอนฟุบหน้าหลับอยู่ข้างเตียง ใบหน้าคมคายพลันผุดรอยยิ้มบาง ๆ มือหนาเลื่อนไปลูบเรือนผมสีน้ำตาลด้วยความรักใคร่ เขาดีใจเหลือเกินที่ได้เห็นผู้หญิงที่รักอีกครั้ง เพราะวินาทีที่โดนยิงเข้าบริเวณหน้าอกเฉียดหัวใจไปเขานึกว่าตัวเองจะต้องตายเสียแล้ว แต่เพราะหญิงสาวทำให้เขามีแรงฮึดสู้ บอกตัวเองอย่างแน่วแน่ไม่ว่ายังไงจะต้องรอดกลับมาหาผู้หญิงที่รักให้ได้และเหมือนปฏิหารย์เขารอดตายอย่างหวุดหวิดหากเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่สนใจว่าจะอยู่หรือจะตาย แต่พอมีหญิงสาวเข้ามาในชีวิตเขาก็กลัวความตายขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขาจดจ่อสายตาอยู่บนเสี้ยวหน้าคม มือยังคงลูบวนเรือนผมสีน้ำตาลอยู่แบบนั้นกระทั่งศีรษะเล็กทุยเริ่มขยับจึงละมือออก อลินดาค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากนอนหลับจนเต็มอิ่มแล้ว หัวใจดวงน้อย ๆ พลันเต้นแรงด้วยความดีใจในตอนที่เงยหน้าขึ้นเห็นคนบนเตียงกำลังนอนมองเธอตาปริบ ๆ ยกมือขึ้นขยี้ตาเบา ๆ ไล่อาการงัวเงียพลางเปล่งเสียงถามไถ่ "คุณตื่นนานแล้วเหรอ""ส