Semua Bab ท่านพ่อ...ข้าคือบุตรสาวของท่าน: Bab 71 - Bab 80

ตอนที่ 71แต่เดิมทุกคนต่างรู้ว่า ลี่อิงเป็นสาวใช้ติดตามเนี่ยหงเฉินมานาน มีนิสัยรอบคอบ การที่นางจับตัวคนร้ายมาได้สองคนนางต้องคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายอาจฆ่าตัวตายได้ แต่นางตรวจสอบแล้วไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด แต่กลับไม่คิดว่าพวกเขาจะยังมีไม้ตายซ่อนไว้อีกเนี่ยฉีเย่าเดินเข้ามาใกล้ศพของคนร้ายด้วยสีหน้าจริงจังกว่าครั้งไหนๆ เลือดที่คนร้ายทั้งสองคนกระอักออกมานั้นแดงสด ไม่มีพิษปะปนอยู่ เป็นไปตามที่ลี่อิงรายงานว่าพวกเขาไม่ได้ถูกพิษไม่มีกลิ่นผิดปกติใดๆ เหลืออยู่เลยแต่ทันใดนั้นเอง ที่ปากของศพคนร้ายทั้งสอง ก็มีบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ หนอนไหมตัวสีแดงอ่อนกำลังขยับตัวของมันเดินออกมาจากปากของศพของทั้งสองคนเนี่ยฉีเย่าและเนี่ยหงเฉินที่เห็นมัน ถึงกับหน้าถอดสี พวกมันกำลังคืบคลานไปยังทิศทางที่เฉิงเข่อซิงยืนอยู่ เนี่ยฉีเย่าที่เห็นเช่นนั้น ก็รีบนำตลับไม้ที่เขาพกติดตัวเอาไว้ตลอดเวลาออกมา หนอนทั้งสองตัวที่ได้กลิ่นตลับไม้ก็หันเหความสนใจมาทางที่เนี่ยฉีเย่าอยู่ทันที ก่อนที่มันจะคลานเข้าตลับไม้ไปเนี่ยฉีเย่ารีบเก็บตลับไม้เข้าไปในแขนเสื้อดังเดิม โดยมีสายตาของเฉินหลี่ไท่มองดูอยู่ด้วยสายตาสงสัยใค

ตอนที่ 73 คารวะน้ำชาฮูหยินเอก 2นอกจากเยว่เอินอวี้ที่เป็นฮูหยินรองแล้ว อนุทั้งสามคนของเฉิงป๋อเหวินนั้นช่างมีเอกลักษณ์แตกต่างกันออกไป คนที่นั่งถัดจากเยว่เอินอวี้ เนี่ยหงเหยารู้มาว่านางมีชื่อว่า ว่านซุนหลี่ นางแต่งกายด้วยชุดสีฟ้าอ่อนที่ตัดเย็บมาจากผ้าไหมชั้นดีไม่ต่างจากเยว่เอินอวี้จากที่ได้ยินมา อนุว่านผู้นี้เป็นบุตรสาวของขุนนางขั้นสี่ผู้หนึ่ง แม้จะดูเหมือนว่าภูมิหลังของนางจะด้อยกว่าเยว่เอินอวี้ แต่เบื้องหลังของนางยังมีตระกูลว่านสายรองที่เป็นพ่อค้ารายใหญ่ในเมืองหลวงหนุนหลังอยู่ ทำให้อีกฝ่ายถือดีพอสมควรถัดจากอนุว่าน ก็คืออนุหลี่ หลี่หยวน นางเป็นบุตรสาวคนโตของใต้เท้าหลี่ ขุนนางขั้นหก เบื้องหลังของนางไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่เนี่ยหงเหยาคิดว่าคนอย่างอนุหลี่นั้นค่อนข้างที่จะรับมือยาก เพราะนางเป็นคนเจ้าแผนการ ทำสิ่งใดมักจะระมัดระวังตัวอยู่เสมอ เรื่องปะทะคารมกันระหว่างอนุว่านและฮูหยินรองนั้นมีบ่อยครั้ง แต่หากลองสืบทราบดูก็จะรู้ว่า เรื่องทั้งหมดเกิดจากการพูดยุแหย่ของอนุหลี่ผู้นี้คนสุดท้าย อนุซาง ซางอวี้เฉิน นางคือนางโลมที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้ แต่เบื้องหลังของนางไม่เป็นที่แน่ชัด เ

ตอนที่ 75น้ำเสียงของเฉิงเข่อซิงทำเอาถงจื่อซีถึงกับขนลุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ รอยยิ้มจากการตื่นเต้นเมื่อครู่จืดจางลงทันที“ปะ เปล่า ขะ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ปกติเทศกาลล่าสัตว์ที่ทางราชสำนักจัดขึ้น ไม่ได้มีข้อห้ามว่าห้ามสตรีเข้าไปล่าสัตว์ด้วย เพียงแต่ว่าที่ผ่านมายังไม่มีสตรีคนใดเข้าร่วมก็เท่านั้น ส่วนใหญ่สตรีที่เข้าร่วมจึงยังคอยทำอาหารอยู่ที่กระโจมที่พักก็เท่านั้น” น้ำเสียงที่อธิบายมีแววตาเกรงอกเกรงใจอีกฝ่ายหลายส่วน“ใช่แล้วเสี่ยวซิง ที่น่าตื่นเต้นกว่านั้นคือ เขามีการแข่งขันล่าสัตว์ด้วยว่าใครจะล่าสัตว์ได้เยอะกว่ากัน คนที่ได้ที่หนึ่งในการแข่งขันนี้จะได้รับชื่อเสียงและของรางวัลจากฮ่องเต้อีกด้วย เจ้าคิดดูสิ ว่าหากเจ้าได้ที่หนึ่งในการแข่งขัน ครอบครัวของเจ้าจะได้รับเกียรติมากเพียงไหน” มู่ชิงเหยียนกล่าวเสริม“ใช่ๆ เมื่อปีที่แล้ว องค์รัชทายาทได้ที่หนึ่งจากการแข่งขันในครั้งนั้น ฝ่าบาททรงมอบจวนพักตากอากาศที่อยู่นอกเมืองให้ตั้งหนึ่งหลัง ได้ยินว่าที่นั่นบรรยากาศดีมากเลยสำหรับการพักผ่อน มีบ่อน้ำร้อนให้แช่อีกด้วย" รั่วรั่วที่พอรู้ข่าวมาบ้างกล่าวเสริมเฉิงเข่อซิงที่เมื่อครู่ยังมีท่าทางเบื่อหน่ายอยู

ตอนที่ 77คำพูดของนาง ทำเอาจวงเยว่เหลียงถึงกับหลุดยิ้มออกมาเขาลืมนางไปได้อย่างไร? ขอเพียงมีเด็กสาวคนนี้อยู่ ต่อให้มีเสือเข้ามาจะทำร้ายพวกนักเรียน เด็กสาวคนนี้ก็จัดการได้อย่างสบายมืออยู่แล้ว“…” เหล่านักเรียนห้องหวังปัน“เช่นนั้น เมื่อเข้าไปที่ด้านในแล้ว ให้ทุกคนเกาะกลุ่มกันเอาไว้ อย่าได้หลงแตกกลุ่มเป็นอันขาดเข้าใจหรือไม่?” จวงเยว่เหลียงกล่าวย้ำกับเด็กๆ อีกครั้ง“ขอรับ” คนที่จะเข้าร่วมล่าสัตวในครั้งนี้ต่างพยักหน้ารับแต่เดิมนั้น การที่นักเรียนจะต้องเข้าป่าเพื่อไปล่าสัตว์นั้นไม่จำเป็นต้องไปเป็นกลุ่ม เพราะผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนล้วนแล้วแต่แข่งขันกันเองอยู่แล้วว่า ใครจะล่าได้มากกว่ากัน เพียงแต่ในครั้งนี้ เหล่านักเรียนระดับชั้นที่หนึ่งเข้าร่วมด้วย พวกเขายังอายุน้อยอยู่จึงไม่สามารถแยกย้ายกันไปออกล่าได้ เพื่อความปลอดภัยเช้าวันต่อมา ยามเฉิน (07.00 น.)เหล่าผู้เข้าร่วมการแข่งขันทุกคนต่างเข้าแถวด้านหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้ที่กระโจมใหญ่ด้านหน้า โดยมีเหล่าสนมและขุนนางทั้งหลายนั่งอยู่ด้านข้างตามลำดับศักดิ์ของตนอวี้ชางเหอกวาดตามองเหล่านักเรียนที่ยืนอยู่ด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่สายตาของเขาจะมาหยุดอยู่ที่

ตอนที่ 79ยามเซินสี่เค่อ (16.00 น.)เหล่านักเรียนเริ่มกลับมากันครบแล้ว เหลือเพียงกลุ่มของนักเรียนห้องหวังปันระดับชั้นที่หนึ่งเท่านั้นที่ยังไม่ออกมา แม้แต่เฉิงป๋อเหวินที่ยังนั่งอารมณ์ดีอยู่เมื่อครู่ก็เริ่มมีสีหน้าขมวดคิ้วแน่นแล้วเฉิงป๋อเหวินยกมือส่งสัญญาณให้คนของตนเข้ามา“คุณหนูยังไม่ออกมาอีกหรือ?” เฉิงป๋อเหวินสอบถามเฉินหลี่ไท่ที่ติดตามตนเองมาในครั้งนี้“เมื่อครู่ลี่อิงที่อยู่กับฮูหยินได้มารายงานแล้วว่าคุณหนูปลอดภัยดีขอรับ อาจออกมาล่าช้าหน่อย” ตอนที่ได้ยินคำพูดของสหายสนิทคนใหม่ เฉินหลี่ไท่ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน แต่เมื่อได้ยินท่านแม่ทัพถามเช่นนี้ เขาก็คิดว่าลี่อิงสหายสนิทคนใหม่ของเขาเป็นหมอดูหรือไม่ เหตุใดจึงรู้ว่าท่านแม่ทัพจะถามเขาเรื่องนี้หากลี่อิงได้ยินความในใจของเฉินหลี่ไท่ตอนนี้ คงจะด่าอีกฝ่ายว่าซื่อบื้อเป็นแน่ โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ยินกระทั่งผ่านไปอีกหนึ่งเค่อ กลุ่มของนักเรียนห้องเรียนชั้นหวังปันระดับที่หนึ่งก็เดินเข้ามา โดยพวกเขาทั้งหมดต่างช่วยกันหามหมูป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่งออกมาด้วย พวกเขาต่างเดินเข้ามารวมกับทุกคนด้วยสีหน้าภาคภูมิใจเหล่านักเรียนคนอื่นๆ ต่างมองมาที่พวกเขาด้วยความอิจฉา