บทที่ 17

แม้จะรู้ว่าการสอดมือเข้ามายุ่งในยามนี้ เป็นเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง แต่จ้าวเสี่ยวหมิงก็หาใช่มีหนทางมากมายให้เลือกนัก ผู้หนึ่งคือศิษย์ที่เคยสอนมากับมือ อีกผู้หนึ่งคือสหายเพียงผู้เดียวที่ตนมีอยู่ หากปล่อยทิ้งไว้ให้สู้กันเอง ไม่ว่าใครสักคนจักต้องเจ็บหนัก และนั่นคือสิ่งที่ตัวเขานั้นหาได้ต้องการ

มือหนึ่งกระชับกระบี่ที่หยิบยืมมาอย่างมาดมั่น โดยที่ตนนั้นหาได้ร่ายปราณใส่แม้เพียงครึ่งคำ ขาทั้งสองข้างแม้จะอ่อนกำลัง

ทว่าจ้าวเสี่ยวหมิงก็ยังข่มใจก้าวทะยานเข้าไป แล้วควงกระบี่แทรกเข้าไปตรงจุดที่ทั้งสองปะทะกันอย่างไร้ซึ่งความลังเล

ในครานั้นเองบังเกิดเสียงคมของศาสตราวุธทั้งสามปะทะกันจนสะท้อนส่งเสียงดัง ‘ชิ้ง’ ก่อนจ้าวเสี่ยวหมิงจะควงกระบี่หันเข้าใส่เจวี๋ยวั่ง อย่างชำนาญ แม้จะติดขัดไปบ้าง ด้วยร่างกายของตนยังไม่ฟื้นเต็มกำลัง แต่ก็ยังรับพอมือกับมีดบินเหล่านั้นได้แบบถูๆ ไถๆ

พอเห็นว่ามีผู้ที่ยื่นมือเข้ามาแทรก เจวี๋ยวั่งก็พลันชะงักค้างการฟาดฟันไปเสียวูบหนึ่ง เขามองคนผู้นี้อย่างประเมิน มือทั้งสองข้างก็มิได้อยู่เฉย รับเพลงกระบี่ของดรุณน้อยรูปร่างซูบผอม โดยมิได้ตอบโต้กลับไป

และเมื่อได้มองดูคู่ปะทะอย่างถ้วนถี่