All Chapters of ใต้เงารักศัตรู: Chapter 11 - Chapter 20

ยามเช้าวันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์แรกเริ่มส่องลอดผ่านม่านแพร ข้ายังไม่ทันได้ลืมตาดี เสียงกุกกักนอกตำหนักก็ดังขึ้นราวกับมีผู้คนมากมายกำลังเคลื่อนไหว“คุณหนู! ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าแม่นางอวี้เหยาแล้วเจ้าค่ะ!”เสียงสาวใช้เล็ก ๆ รีบวิ่งเข้ามารายงาน ใบหน้านางเต็มไปด้วยความลนลาน“มีเหล่าสนมจากตำหนักอื่นมาขอพบท่านเจ้าค่ะ!”ข้าขมวดคิ้วทันที ยังไม่ทันได้ทำสิ่งใด ก็ต้องเผชิญแรงกดดันเช่นนี้แล้วหรือ? พวกนางย่อมมิได้มาเพื่อทักทายอย่างเป็นมิตรแน่นอน เมื่อข้าออกมายังโถงรับรอง สนมสี่ห้าคนก็นั่งเรียงอยู่พร้อมหน้า แต่ละคนแต่งกายงดงามเจิดจ้า ทว่าแววตาที่ทอดมองข้านั้นเต็มไปด้วยการเหยียดหยามและความริษยา“นี่หรือ สตรีที่องค์ชายทรงอารักขาเมื่อคืน”เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชัน สตรีผู้นั้นคือ “เฟิ่งหลิง” ผู้ขึ้นชื่อในความฉลาดเจ้าเล่ห์ในวังหลังอีกคนหัวเราะเย้ยหยันต่อ“ดูไม่เห็นจะมีสิ่งใดพิเศษนัก หน้าตาก็เพียงแค่พอดูได้ แต่กลับได้รับความเมตตาจากองค์ชายเสียอย่างนั้น”คำพูดเหล่านั้นเป็นเหมือนเข็มพิษทิ่มแทงต่อหน้าธารกำนัล สาวใช้ของข้าโกรธจนหน้าแดง แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยโต้กลับข้าเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ก้าวเดินอย่างสง่

รุ่งเช้าวันใหม่ยังไม่ทันคลี่แสงสุริยาเต็มผืนฟ้า เสียงซุบซิบภายในวังหลังกลับดังคลื่นกระเพื่อมไปทั่ว ทั้งเหล่าสนม นางกำนัล ไปจนถึงขันทีผู้รับใช้ ทุกสายตาล้วนจับจ้องมายังข้า ราวกับข้าเป็นเหยื่อบนเขียงที่กำลังรอถูกหั่นออกเป็นชิ้น ๆ“ได้ยินหรือไม่ อวี้เหยาถูกเรียกเข้าเฝ้าองค์ชายเหยียนเจิ้งเพียงลำพังเมื่อคืนนี้”“จริงหรือเท็จ ข้าก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้นางกลายเป็นที่หมายตาของทุกฝ่ายแล้ว”เสียงซุบซิบนั้นดังแว่วมาถึงโสตประสาทหู ข้าก้าวเดินอย่างสงบเสงี่ยม แต่ในใจกลับลอบระวังทุกฝีก้าว เหล่าสตรีในวังล้วนเฉียบคมและอันตรายยิ่งกว่าคมดาบคมกระบี่ พวกนางจะไม่ปล่อยให้โอกาสเช่นนี้ลอยนวลแน่ในห้องโถงฝ่ายใน กุ้ยเฟยเจินซูหรง นั่งบนบัลลังก์เล็กที่ประดับด้วยผ้าไหมสีแดงเข้ม ริมฝีปากยกยิ้มเย็นยะเยือก ขณะนางกำนัลคู่ใจคุกเข่ารายงานข่าวทั้งหมด“เพคะ คืนวานอวี้เหยาอยู่กับองค์ชายเหยียนเจิ้งเกือบครึ่งราตรี ผู้คนทั้งวังต่างฮือฮาไปทั่ว”เจินซูหรงหัวเราะเบา ๆ พลางยกถ้วยชาอย่างสง่างาม แต่แววตากลับคมกริบดั่งมีดสั้นที่พร้อมจะแทงเข้ากลางใจผู้ใดก็ตาม“สตรีเช่นนั้นคิดจะก้าวขึ้นมาเบียดข้างข้าเชียวหรือ น่าสนใจยิ่งนัก”ในเว

ยามเช้าในวังยังคงสงบเหมือนทุกวัน เสียงนกกระจอกเกาะกิ่งท้อร้องขับขาน แต่ในใจข้ากลับไม่อาจนิ่งสงบได้อีกต่อไป หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่องค์ชายเหยียนเจิ้งจับได้ว่ามีการวางแผนร้ายซ่อนอยู่ ข้ารู้แน่แก่ใจแล้วว่า เงามืดในวังนี้ยิ่งลึกลับและอันตรายกว่าที่คิด“คุณหนูเจ้าคะ คืนนี้มีงานเลี้ยงที่ตำหนักฉินหยาง”ซิ่วอวิ๋นกล่าวพลางรินชาให้ ข้าหันมามองนางทันที“ตำหนักฉินหยางหรือ? มิใช่ที่อยู่ของกุ้ยเฟยผู้ที่เป็นที่โปรดปรานที่สุดของฝ่าบาทหรอกหรือ?”ซิ่วอวิ๋นพยักหน้าเบา ๆ “เจ้าค่ะ ข้าได้ยินมาว่าในงานนั้นจะมีการบรรเลงพิณถวายต่อหน้าฮองเฮาและฝ่าบาทด้วย”คำว่าพิณสะกิดใจข้าเข้าอย่างจัง เพราะเพียงไม่กี่วันก่อน ข้าลอบได้ยินว่ากุ้ยเฟยจงใจสั่งให้มือพิณที่มีชื่อเสียงนำเพลงใหม่มาเล่นในงานครั้งนี้ และเพลงนั้น ถูกแต่งขึ้นเพื่อสื่อความหมายซ่อนเร้นเกี่ยวกับนางสนมต่ำต้อยผู้ล่อลวงฝ่าบาท หากนี่เป็นความจริง เพลงพิณนี้ไม่เพียงสร้างความอับอายแก่ข้าเท่านั้น แต่ยังอาจทำให้ฮองเฮาเข้าใจผิด และก่อให้เกิดการลงโทษร้ายแรงนี่คือกับดักอีกชั้นหนึ่ง...“ซิ่วอวิ๋น” ข้ากล่าวเสียงนิ่ง แต่แฝงความเด็ดขาด “คืนนี้ ข้าจะเป็นคนบรรเลงพิณนั้น

เสียงกลองยามสามดังแผ่วสะท้อนออกไปทั่ววังหลวง ท้องฟ้ามืดมิดไร้แสงจันทร์ มีเพียงคบไฟที่ส่องแสงลุกวาวบนกำแพงสูงตระหง่าน เงาร่างเล็กในชุดดำเคลื่อนไหวเงียบเชียบ แทรกตัวไปตามเส้นทางที่วางแผนไว้เป็นเวลานาน เส้นทางสู่ท้องพระโรงอันเป็นศูนย์กลางของอำนาจราชวงศ์ หลานซูเหยากำมือแน่น ภายในอกปั่นป่วนราวไฟเผา ความจริงที่ม่ออี้สารภาพเมื่อวันก่อนยังดังก้องไม่จาง“เจ้าเป็นเพียงเบี้ยหมากสุดท้ายของข้า”ถ้อยคำเย็นชานั้นทิ่มแทงราวคมมีดที่บาดลึกกว่าเข็มพิษใด ๆ แต่ในคืนนี้ นางจะไม่ยอมเป็นเพียงหมากเดินตามแผนของใครอีกต่อไปเสียงยามลาดตระเวนดังใกล้เข้ามา ซูเหยากดตัวชิดเงาเสาไม้ใหญ่ เงี่ยหูฟังอย่างระมัดระวัง รอจนเสียงฝีเท้าห่างออกไปจึงกระโจนขึ้นสู่หลังคาด้วยฝีเท้าปราดเปรียวเหมือนเงาเสือดาว นัยน์ตาสะท้อนเพลิงไฟเย็นเยียบ ปลายทางคือท้องพระโรงภายในท้องพระโรงยามวิกาล ว่างเปล่าไร้ขุนนาง มีเพียงแท่นบัลลังก์มังกรอันสง่างามที่ส่องประกายอยู่ท่ามกลางความมืด เงียบงันจนได้ยินแม้เสียงลมหายใจของตนเองซูเหยาก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ก่อนดึงสมุดบัญชีลับออกจากอกเสื้อ สิ่งนี้คือหลักฐานที่บอกชัดว่าตระกูลหลานถูกขายเป็นเบี้ยหมาก ไม่ใ

เสียงหิมะโปรยปรายกลางคืนหนาวเหน็บ คล้ายสวรรค์จงใจซ้ำเติมหัวใจที่ปริร้าว หลานซูเหยาในชุดสีขาวบริสุทธิ์เปื้อนเลือด ยืนตัวสั่นกลางลานกว้าง ดวงตาที่เคยทอประกายอบอุ่น บัดนี้กลับเต็มไปด้วยเพลิงแค้นที่สั่นสะท้านหัวใจผู้มองเบื้องหน้าคือองค์ชายเหยียนเจิ้ง ผู้ที่นางเคยเฝ้าคิดถึงทุกลมหายใจ เขาก้าวออกมาท่ามกลางม่านหิมะ ใบหน้าเย็นสงบ แต่แววตาแฝงความสั่นไหวที่พยายามเก็บซ่อน“ซูเหยา…”เสียงเขาเรียกขานชื่อนาง แผ่วเบาราวกับกลัวว่า หากดังเกินไป ความฝันนี้จะสลายไปในหิมะ ซูเหยากัดริมฝีปาก เลือดซึมออกมา นางสั่นสะท้านทั้งร่าง น้ำตารินลงพร้อมกับเกล็ดหิมะ“องค์ชาย ท่านจำได้หรือไม่ ว่าครั้งหนึ่ง ข้าเคยรักท่าน” เสียงของนางพร่าแผ่ว แต่ทุกคำคือคมดาบที่ฝังลึกลงกลางใจองค์ชายเหยียนเจิ้งหลับตาแน่น ราวกับถูกแทงกลางอก เขาเอื้อมมือออกมาแต่ถูกซูเหยาปัดออก“แต่วันนี้ ” ซูเหยาก้าวถอย ดวงตาแข็งกร้าว “ท่านคือศัตรูของข้า ไม่เพียงในความจริง หากแม้แต่ในหัวใจก็ใช่!”เลือดในอดีต ความตายของตระกูลหลานทั้งตระกูล ความทรยศซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกสิ่งตะโกนบอกนางว่า ความรักคือพิษร้าย องค์ชายเหยียนเจิ้งกัดฟัน ดวงตาสั่นระริกเต็มไปด้วยความเจ็