บททั้งหมดของ FORCED LOVE มาเฟียร้ายพ่ายรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

ทันทีที่พี่คีรันเดินออกจากห้อง ฉันก็วางปากกาในมือลงอย่างหมดอารมณ์ที่จะทำงานต่อ เอนตัวไปพิงเก้าอี้พร้อมกับสมองที่กำลังประมวลผลว่าเขาต้องการจะอธิบายอะไร ฉันยังต้องฟังอะไรจากเขาอีก ทั้งที่ทุกอย่างในอดีตที่เขาเคยทำมันก็ชัดเจนขนาดนั้นแล้ว ถึงฉันจะยังรักเขา รักมาก แต่ฉันก็ไม่อยากพาตัวเองไปเจ็บแบบนั้นอีกแล้ว เขาเป็นคนไล่ฉันออกจากชีวิตเขาเอง แล้วทำไมวันนี้ฉันจะไล่เขาออกไปจากชีวิตฉันบ้างไม่ได้ความคิดทุกอย่างหายวับไปเมื่อเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นระรัว ฉันลืมตาขึ้นมาจากความคิด ก่อนที่จะเอื้อมไปหยิบขึ้นมากดเข้าห้องสนทนาLINE(NANONT)นนท์ : วันนี้มาที่ร้านไหมครับ?ฉันนั่งมองข้อความด้วยความรู้สึกที่ลังเล การที่ฉันให้โอกาสใครอีกคนมันจะยังดีต่อตัวฉันหรือเปล่า…พะพาย : ถ้าเลิกงานทันร้านปิด พายก็ไปค่ะสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจตอบไปแบบนั้น เปิดใจให้โอกาสทั้งเขาและฉันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิด ฉันต้องออกจากลูปของความเจ็บปวดนี้ได้แล้วนนท์ : สำหรับพายร้านปิดพี่ก็จะทำให้ครับพะพาย : ได้ค่ะ เดี๋ยวพายเข้าไปนะคะนนท์ : ครับ ไว้เจอกันนะครับตัดมาตอนเลิกงานฉันขับรถไปที่ร้านอาหารของพี่นนท์ แล้วเดินเข้าร้านไป เห็นพี่นนท

ตอนนี้ฉันอยู่บนรถของพี่คีริน โดยที่มีการ์ดของพี่คีรินเป็นคนขับ อีกเช่นเคยคือโดนร่างสูงกันท่าไม่ให้ขับรถกลับเองถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้ บรรยากาศในรถเงียบจนฉันเริ่มเกร็งขึ้นมานิดหน่อย เบือนหน้ามองวิวข้างทางในขณะที่รถหรูเริ่มเคลื่อนตัวออกจากหน้าคอนโดของเฮียพร้อม"จะแซวก็พูดปกติไอสัส ไม่ต้องมองกูผ่านกระจก" พี่คีรินเหมือนจะพูดกับการ์ดของเขาที่กำลังเหล่มองเราผ่านกระจก"พายนี่ไอนธีมือขวาหรือเพื่อนของพี่" ก่อนที่พี่คีรินจะหันมาแนะนำคนที่กำลังขับรถอยู่ตอนนี้กับฉัน และดูท่าสองคนจะสนิทกันมากจริงๆ"สวัสดีค่ะพี่นธี พายเรียกว่าพี่ได้ไหมคะ?" ฉันพูดกับพี่นธีแล้วส่งยิ้มเป็นมิตร"พูดอย่างเดียวพอไม่ต้องไปยิ้มให้มัน" จนพี่คีรินเอามือใหญ่ของเขาปิดหน้าฉันไม่ให้เห็นพี่นธี พร้อมกับสายตาเข้มดุที่มองมาที่ฉันราวกับไม่พอใจ"แค่นี้ทำหวงว่ะนาย เรียกอะไรก็ได้หมดเลยครับคุณพะพาย" พี่นธีพูดแซวคนตัวโตแล้วหันพูดกับฉันต่อ"จิ๊…พี่คีริน" ฉันจิ๊ปากใส่พี่คีรินแล้วปัดมือของเขาหวงอะไรไม่เข้าท่า!"เรียกว่าพายเฉยๆ ก็ได้ค่ะ""ครับคุณพาย คุณพายรู้ไหมครับว่าหลังๆ มาตั้งแต่คุณพายกลับ นายไม่ยอมกลับไปนอนบ้านเลยครับ" พี่นธีพูดเผาเจ้านา

"สวัสดีครับสาวๆ" พี่ไลอ้อนเดินลงมากับพี่ธาวิน ตามด้วยคนที่ฉันเซอร์ไพรส์สุดนั้นคือพี่คีริน หึ…ออกมาเจอเพื่อนได้แต่ไม่มาเจอฉัน แต่ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ตัดสินใจง่ายๆแผนผังบนโต๊ะคือพวกฉันนั่งฝั่งเดียวกันเป็นแถวยาว ในขณะที่พวกพี่เขานั่งตรงกันข้าม โดยคนที่นั่งตรงหน้าฉันก็คือพี่คีริน"ว้าวๆ วันนี้มันวันอะไรกันนะ เสือสาวทั้งสามถึงได้รวมตัวกัน" พี่ไลอ้อนพูดทำลายบรรยากาศความเงียบภายในโต๊ะ สัมผัสได้ถึงความขรึมที่เกิดขึ้นจากหลายๆ คน ไม่ว่าจะเป็นน้ำฟ้ากับเฮียพร้อม และฉันกับพี่คีริน"เสือก็ต้องมาล่าเหยื่อสิคะ" เกรซหันมาขยิบตาใส่พวกฉันสองคน เหมือนจะช่วยฉันประชดพี่คีริน ฉันยังไม่ได้บอกเรื่องก่อนหน้านี้ให้เพื่อนรู้ แต่มันคงคิดว่าฉันคงเกลียดเขาเพราะเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้วนั้นแหละ ส่วนยัยน้ำฟ้าเหม่อมองแต่พื้นอย่างเดียวเลยเพราะเฮียพร้อมเล่นมองน้ำฟ้าปานจะกลืนกินไปทั้งตัว ส่วนพี่คีรินก็นั่งมองฉันเงียบๆ ไม่เอ่ยพูดอะไรจนดูแปลกไป เพราะปกติเขาจะคุยมากกว่านี้เวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกันหึ ไม่รู้จะมองทำไมไม่เคยเห็นคนสวยหรือไง!?ฉันหันไปยิ้มร้ายใส่ยัยเกรซ มองหน้ากันเพื่อสื่อถึงเหตุการณ์ต่อไปที่เกิดขึ้น มือบางยกแก้ว

"อย่านะคะ!" พี่คีรินไม่ยอมฟังแต่กลับเอามือหนาลูบไล้ไปตามตัวของฉัน"อื้ม~" ไม่นานเขาก็จัดการประกบริมฝีปากจูบฉันอีกครั้ง เป็นจูบที่แตกต่างจากในตอนแรก มันเริ่มอ่อนโยนขึ้นจนฉันเริ่มรู้สึกเคลิ้มจนเผลอครางออกมาเบาๆ อาศัยจังหวะที่ฉันเผลอค่อยๆ สอดใต้แผ่นหลังเพื่อปลดบราตัวจิ๋วที่กำลังห่อหุ้มท่อนบน ความไวและชำนาญทำให้เขาสามารถปลดด้วยมือเดียวภายในเวลาไม่กี่วินาทีในขณะที่ริมฝีปากกำลังปนเปรอความสุขมือหนาก็เริ่มเลื่อยมาบีบเคล้นเนินอกอวบอั๋น สิ่งแปลกประหลาดที่ฉันไม่เคยโดนจากใครทำให้ร่างกายฉันกระตุกเบาๆ จากการสัมผัส ความวาบหวามกัดกินในใจเริ่มสร้างความอ่อนระทวยทำให้ฉันเริ่มดิ้นน้อยลงและดูเหมือนว่าเขาจะยิ่งได้ใจผละออกจากริมฝีปากของฉัน สายตาคู่คมจดจ้องมาที่ฉันในขณะที่มือหนาก็เริ่มเอื้อมมาถกกระโปรงฉันขึ้น เขาใช้สายตาที่โลมเลียเรือนร่างฉันพร้อมกับดึงแพนตี้น้อยออกจากร่างกาย ฉันหุบขาลงด้วยความเขินอายก่อนที่จะเอ่ยออกไปเบาๆ เพื่อห้ามการกระทำ"ปะ ปล่อยพายนะคะ…" เป็นการห้ามที่ไม่มีความน่ากลัวเลยสักนิด ฉันรู้ตัวเองดีว่ามันไม่ได้ทำให้พี่คีรินอยากปล่อยฉันเลย และฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมตอนนี้ฉันถึงยอมให้เขาได้

ผมนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่ที่โซฟาชั้นล่างโดยที่มีไอนธีคอยมองผมอยู่ตลอดแต่ก็ไม่คิดจะถามอะไร มันคงจะรู้ว่าเวลาไหนที่ผมเล่นหรือไม่เล่นด้วย จึงยืนเงียบๆ ปล่อยให้ผมจมอยู่ในความคิดเวลาผ่านไปหลายนาทีผมก็ยังไม่เห็นร่างบางลงมาจากชั้นสองจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง"เป็นอะไร?" ผมเอ่ยถามร่างเล็กที่นอนตะแคงข้างหันหน้าไปอีกทาง แต่ก็มีแต่ความเงียบที่ไม่ได้ตอบกลับ ผมเลยเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อดูว่าเธอหลับอยู่หรือเปล่า…"พะพายเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?" ผมตกใจรีบเดินเข้าไปคนตัวเล็กที่นอนน้ำตาไหลพราก นัยน์ตาแดงก่ำราวกับคนนอนร้องไห้นานนับชั่วโมง"ฮึก…พายไม่ได้เป็นอะไร""ก็เห็นอยู่ว่าเป็น""ไม่เป็น" ร่างสวยตะแคงอีกข้างหันหนี ในขณะที่ผมก็เดินตามอีกข้างเพื่ออยากรู้สิ่งที่เธอเป็น"พะพายครับ เป็นอะไร เจ็บตรงนั้นเหรอครับ บอกพี่มาสิ""เปล่า""แล้วเป็นอะไร?""ก็บอกว่าไม่เป็นอะไรไงคะ พี่มาตามพายกลับบ้านใช่ไหม ฮึก…ให้พี่นธีไปส่งนะ พายไม่อยากไปกับพี่" ว่าจบร่างเล็กก็ลุกจากเตียงนอน แต่ไม่ทันจะก้าวไปไหนผมก็รีบคว้าเธอไว้ดึงให้กลับมานั่งปลายเตียงดังเดิม"ทำไมไม่ไปกับพี่""…""คุยให้รู้เรื่องพะพ