All Chapters of FORCED LOVE มาเฟียร้ายพ่ายรัก: Chapter 1 - Chapter 10

พะพาย ธัญญารัตน์ คือชื่อฉันเอง ลูกสาวอดีตผู้บริหารนักธุรกิจอันดับต้นๆ ของเมืองไทย ที่ตอนนี้วางมือให้ลูกชายคนโตบริหารต่อ และรอให้ฉันเข้ารับตำแหน่งรองประธานบริษัทหลังจากที่ฉันเรียนจบ และใช่…ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้ว จบมาได้เกือบครึ่งปีแล้วด้วย"เฮีย…" ฉันลากเสียงหวานเรียกเฮียพร้อมหรือพี่ชายของฉันเองที่อายุห่างกันเกือบห้าปี ในขณะที่มือบางถอดแว่นตากันแดดออกแล้วรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาพี่ชาย"หมวย กลับมาไม่บอกเฮียเลย" ฉันพุ่งเข้าไปกอดเฮียที่ไม่ได้เจอกันนานมากตั้งแต่วันที่ฉันไปเรียน ก็ไม่ได้เจอกันเลย มีแค่คุยผ่านโทรศัพท์เท่านั้น"หมวยกลับมากับป๊าหม่าม้า" วันนี้เป็นวันแรกของการกลับประเทศตัวเอง และเหตุผลที่ฉันต้องกลับก็เพราะป๊ากับหม่าม้าฉันน่ะบินไปตามฉันถึงที่ ถึงถิ่นจนฉันหนีไม่ได้ เพราะฉันใช้เวลาเที่ยวเตร็ดเตร่ต่างประเทศไม่ยอมกลับ อยู่นานไปหน่อย ก็เลยต้องถูกบินตามกลับบ้านตามระเบียบ"หื้ม…ไม่เห็นป๊ากับหม่าม้าบอกเฮียเลย" เฮียพร้อมเลิกคิ้วหันไปหาหม่าม้าที่พึ่งเดินเข้ามายังตัวบ้าน"แกกลับมาให้ฉันเห็นหน้าด้วยหรือไง" หม่าม้าตอบกลับเฮีย จนเจ้าตัวยิ้มแห้งๆ ออกมา ท่าทียอมรับแบบนี้แสดงว่าหม่าม้าพูดจริงสินะ"

"ช่วงบ่ายวันนี้มีประชุมเปิดตัวกับบอร์ดบริหารและผู้ถือหุ้นทุกคนเวลาบ่ายสองนะคะ แล้วก็มีเซ็นเอกสารอนุมัติโครงการของแผนก…" พี่นุ่นที่อยู่หน้าห้องของฉันเปิดประตูเข้ามาบอกรายละเอียดงานต่างๆ ที่ต้องทำในช่วงบ่าย"ขอบคุณค่ะพี่นุ่น" ฉันเอ่ยขอบคุณพร้อมกับจดจ่อกับเอกสารรายละเอียดต่างๆ ที่ต้องศึกษาของบริษัท"น้องพายให้พี่สั่งข้าวให้ไหมคะ?" พี่นุ่นเอ่ยถาม ฉันจึงละเอกสารไปดูนาฬิกาที่ข้อมือ บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพายออกไปซื้อเอง ขอบคุณนะคะ" ฉันเอ่ยขอบคุณพี่นุ่นอีกครั้ง พร้อมกับปิดเอกสารแล้วหยิบของเพื่อออกไปทานข้าวขับรถออกมากินข้าวร้านที่ฉันเคยกินเมื่อคืน จะว่าถูกใจอาหารร้านนั้นก็ได้ เพราะฉันตั้งใจมาโดยเฉพาะเลยแหละ"รับอะไรดีครับ" วันนี้พนักงานที่มารับเมนูไม่ใช่คนนั้นแล้ว การแต่งตัวแตกต่างไปจากคนเมื่อคืนเลย คนนี้ดูเหมาะที่จะเป็นพนักงานเสิร์ฟมากกว่า"เอา....ค่ะ" ฉันเปิดดูเมนูอาหารแล้วสั่งกับพนักงาน"ครับ รอสักครู่นะครับ" แล้วพนักงานก็เดินออกไปหลังร้าน ฉันก็นั่งเล่นโทรศัพท์ฆ่าเวลารออาหาร"ได้แล้วครับ ส่วนนี้สิทธิพิเศษสำหรับทางร้าน มอบให้คุณครับ" พนักงานคนเดิมที่รับออเดอร

ฉันทำงานมาได้สัปดาห์ที่สองก็ถึงวันหยุดของฉัน วันนี้กะจะนอนที่คอนโดไม่อยากไปไหน ขอพักผ่อนให้เต็มที่หน่อยแล้วกัน เดินเข้าไปนั่งที่โซฟาแล้วเปิดหนังดู สักพักก็สายเข้าจากโทรศัพท์เฮียพร้อม"ว่ายังไงคะ คุณพร้อมพงศ์ หายไปเลยน่า"(กวนตีนละหมวย เดี๋ยวเถอะๆ)"คิคิ โทรหาหมวยมีอะไรคะ"(วันนี้วันเกิดธาวิน มันให้เฮียชวนหมวยไปด้วยอะ)"หมวยไม่อยากไปอะเฮีย นานๆ ทีหมวยจะหยุดนะ"(เพราะเฮียรู้ไงว่าวันนี้หมวยหยุด เฮียเลยรับปากมันไว้แล้ว)"เฮียจะรับปากใครถามหมวยก่อนไหม?"(เหอะหนา…มันบอกอยากเจอหมวย ตั้งแต่หมวยกลับยังไม่ได้เจอหมวยเลย)"ก็ได้ แต่หมวยให้เพื่อนไปด้วยนะ"(อืม…ชวนน้ำฟ้ามาด้วย)"แหนะๆ ยังไงอะเฮีย"(ไม่มีอะไรแค่นี้แหละ คืนนี้ที่บ้านธาวิน เฮียวางละ)ฉันวางสายจากเฮีย เขินแล้วชอบหนี สงสัยจะชอบเลขาตัวเองเข้าเสียแล้ว พี่ธาวินหรือพี่วินเป็นเพื่อนเฮีย พวกเพื่อนฉันกับเพื่อนเฮียเรารู้จักกัน เพราะแต่ก่อน ก่อนที่ฉันจะไปเรียนต่อเฮียชอบพาเพื่อนมาปาร์ตี้ที่บ้านแล้วชวนเพื่อนฉันมาด้วย เราเลยสนิทกัน แต่ที่ฉันไม่อยากไปเพราะมันมีเหตุผลมากกว่านั้นน่ะสิฉันนัดแนะเพื่อนๆ ฉันผ่านทางกลุ่มสนทนา ทุกคนก็โอเคว่างกันหมด หมดกัน

ตื่นเช้ามาในวันหยุดที่แสนสดใสด้วยการขับรถกลับบ้าน เพราะวันหยุดสัปดาห์ที่แล้วไม่ได้กลับ ครั้งนี้จึงตั้งใจออกจากบ้านแต่เช้าเพราะกลัวผู้เป็นแม่งอนเสียก่อนรถสปอร์ตสีขาวเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ฉันลงจากรถพร้อมกับปรายตามองชายชุดดำแปลกหน้าที่ยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่สี่คน ไม่ค่อยมีความแปลกใจเพราะฉันรู้ว่าคนเหล่านี้เป็นคนของใคร"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้สวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านด้วยความนอบน้อม ก่อนที่จะเข้าไปนั่งระหว่างป๊ากับม้า โดยที่มีลุงคิณกับป้าแพรนั่งคุยกันพร้อมหน้า ซึ่งท่านสองคนคือพ่อกับแม่ของพี่คีริน"โตเป็นสาวแล้วสวยขึ้นเยอะเลยหนูพาย" ป้าแพรพูดพร้อมกับยิ้มเอ็นดูให้ฉัน"ขอบคุณค่ะ ป้าแพรยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ""บริษัทเป็นยังไงบ้างล่ะ" ลุงคิณถามฉันต่อ"ช่วงนี้อยู่ระหว่างพิสูจน์ตัวเองค่ะ หนักพอสมควร" ฉันตอบกลับไปตามตรง ตอนนี้ฉันต้องพิสูจน์ให้บอร์ดบริหารและผู้ถือหุ้นทุกคนไว้ใจให้ฉันบริหารบริษัท เพราะฉันยังเป็นเด็กจบใหม่ ยังไม่มีผลงาน มีอีกหลายคนที่กำลังจะจ้องแย่งตำแหน่งฉันทุกเมื่อ"ลุงเชื่อว่าหนูทำได้ ถ้ามีอะไรก็ปรึกษาตาคีรินได้นะ เราสองคนสนิทกันหนิ" ลุงคิณเสนอลูกชายเขา ฉันว่าต้องใช้คำว่า

ความจริงแล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีตผมยอมรับว่าผมนอกกายน้องจริงๆ ตอนนั้นผมยังไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองว่ารู้สึกยังไงกันแน่ ผมคิดว่าผมแค่รักเธอเหมือนกับน้องสาวคนหนึ่ง ผมเลยพูดแบบนั้นออกไป ผมผิดที่มีคนอื่นในระหว่างที่ผมก็คบกับน้องอยู่ แต่นั้นเป็นครั้งแรกของผม เพราะความเด็กและน่ารักสดใสของพะพายทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องอย่างว่ากับเธอ แต่ผมก็ผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อมีคนเข้ามาเสนอผมก็แค่สนองจนลืมนึกถึงความรู้สึกของน้องแต่เมื่อได้เห็นน้ำตาเธอผมกลับรู้สึกเจ็บที่ทำให้เธอต้องร้องไห้เพราะผม หลังจากนั้นความรู้สึกผมเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด ผมไม่ได้คิดกับเธอแค่น้องสาว เพราะความเคยชินที่อาจจะทำให้ผมคิดไปแบบนั้น แต่เมื่อเธอหายไปจากชีวิตมันกลับไม่ใช่ แต่สุดท้ายมันกลับไปแก้ไขไม่ทัน เพราะเธอหนีผมไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วแต่ผมก็ยังให้คนของผมตามเธออยู่ตลอด โดยที่เธอไม่รู้ตัวจนถึงทุกวันนี้ ตอนนั้นผมคิดว่ายังไงน้องก็ต้องกลับมา ถึงความรู้สึกของน้องที่มีต่อผมจะไม่เหมือนเดิมแต่ผมสัญญากับตัวเองว่ายังไงผมก็จะรอเธอ ผมอยากจะกลับไปแก้ไขอดีตที่ผมเคยทำผิดกับเธอ แล้วทำให้เธอกลับมารักผมใ