All Chapters of ป่วนนักนะ รักซะเลย: Chapter 31 - Chapter 40

“ผมเห็นนะว่าคุณยิ้มอยู่น่ะ”“แล้วที่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง”“วันนั้นผมได้ยินที่คุณพูดกับไอ้หมอนั่น”“ได้ยินเหรอ ได้ยินอะไรบ้าง”“อืม...ก็ได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ ก็เลยทำหน้าที่แฟนเสียหน่อย ต่อไปถ้ามันมาวอแวคุณอีกให้รีบบอกผมเข้าใจมั้ย”“อืม” เธอพยักหน้า“จริงสิเราแวะเยี่ยมคุณน้าด้วยเลยดีมั้ย”“ฉันไม่อยากให้แม่เห็นฉันในสภาพนี้ เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง”“มนุษย์มันก็ต้องมีบาดเจ็บบ้างเป็นเรื่องปกติ ถ้ารอให้หายดีคุณจะไม่ได้เจอคุณน้าอีกหลายวันเลยนะ แล้วถ้าคุณน้ารู้เรื่องนี้จากคนอื่นท่านจะยิ่งห่วงคุณมากกว่าเดิมอีก สู้ไปให้ท่านเห็นคุณสภาพนี้และรับรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรมาก แถมมีผมคอยดูแลท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”“งั้นเมย์ขอนั่งรถเข็นนะไม่เข้าไปสภาพนี้” เขายิ้มเมื่อเธอเผลอแทนตัวเองด้วยชื่อ และการอุ้มเธอไปเยี่ยมมารดาสภาพนี้ก็ไม่เหมาะสมจริง ๆ จึงขอรถเข็นจากบุรุษพยาบาลใหม่“แทนตัวเองว่าเมย์ตลอดเลยได้มั้ย น่ารักดี”“ไม่เอามันไม่ชิน”“พูดบ่อย ๆเดียวก็ชินไปเอง” รถมาถึงเขาก็วางเธอลงอย่างอ่อนโยนและมีจังหวะที่ปลายจมูกของเธอโดนแก้มของเขาเล็กน้อย ช่วงนี้เขาและเธอใกล้ชิดกันมากจนทั้งสองไม่ได้สังเกตความเปลี่ยนแป

ช่วงเย็นกรวัฒน์นำอุปกรณ์วาดรูปตามรายการที่เมธาวีจดมาให้หนูนา เอาไปให้หญิงสาว“ของที่คุณเมย์สั่งมาแล้วค่ะ”“ขอบใจนะ” เมธาวียิ้มหน้าบานก่อนจะเช็กของที่ได้มาว่าครบหรือเปล่า แต่ที่ต้องแปลกใจคือมีของที่เธอไม่ได้สั่งเกินมาด้วย แต่เป็นของที่จำเป็นต้องใช้เหมือนกัน“หนูนารู้ได้ยังไงว่าเมย์ต้องใช้อันนี้ด้วย”“เอ่อ หนูนาไม่รู้หรอกค่ะ คนขายบอกว่าโปรโมชั่นหนูนาเห็นว่าเงินเหลือเลยซื้อติดมาด้วย” เมธาวีพยักหน้า แต่ก็ยังไม่วายสงสัยเพราะกระดาษยี่ห้อนี้ราคาสูงเพราะคุณภาพดี แถมไม่เคยจัดโปรเลยสักครั้ง หลังได้อุปกรณ์ เมธาวีก็มุ่งมั่นในการวาดแบบระหว่างพักรักษาตัว ทุกการเคลื่อนไหวของเธอจะมีหนูนาคอยรายงานเจ้านายหนุ่มไม่ขาด วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ เธอใช้เวลาทั้งวันไปกับการเขียน ๆลบ ๆ จนออกมาเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา “หนูนาว่าเป็นยังไงสวยมั้ย” เมธาวีหันไปถามหนูนาที่ถือโทรศัพท์อัดวิดีโอเธออยู่โดยที่ไม่รู้ตัว คิดว่าหญิงสาวคงท่องโซเชียลตามประสาคนสมัยนี้“สวยค่ะคุณเมย์ วาดรูปสว

กรวัฒน์ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวต่อหน้าทุกคน -วันนี้สาวน้อยของเขาขี้แยจัง- เขาคิด ที่จริงเขาไม่อยากแสดงตัว อยากให้เธอใช้ความสามารถของตัวเอง แต่เห็นเธอถูกคนอื่นรังแกแบบนี้เขาก็ยอมไม่ได้“ไม่ต้องร้องแล้ว” เสียงทุ้มอบอุ่นกระซิบบอกให้ได้ยินกันสองคน ก่อนหันไปยังคณะกรรมการ“คลิปนี้ถูกถ่ายขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อนครับ เป็นช่วงที่คุณเมธาวีพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน ผมให้แม่บ้านคอยถ่ายรูปถ่ายวิดีโอส่งรายงานผมเป็นระยะ และผมคิดว่านี่น่าจะเป็นหลักฐานให้คุณเมธาวีได้”“แต่คุณเฟอรี่ก็มีหลักฐานว่าเธอเป็นคนวาดเหมือนกันค่ะ”“แต่จากที่ผมดูคลิปของคุณเฟอรี่ เธอพึ่งถ่ายเมื่อไม่กี่วันมานี้เองครับ ซึ่งหลังจากที่คุณเมธาวีวาดภาพนี้เสร็จไปแล้วด้วยซ้ำ”“นี่เป็นผลงานของเฟอรี่นะคะ ถึงคุณจะไม่รักเฟอรี่แล้ว แต่คุณไม่ควรมาใส่ร้ายเฟอรี่ เพียงเพื่อปกป้องผู้หญิงคนนี้นะคะกร”“อ่อ! ผมลืมบอกไป ก่อนคุณเมธาวีไปเอาเฝือกออก คุณเฟอรี่มีไปเยี่ยมเธอที่บ้านผมด้วย และวันนั้นเป็นวันที่คุณเมย์ลงสีเสร็จพอดี ผมว่าเรื่องนี

“ว้าย..”“เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมเดินไม่ดูทาง” เสียงดุเข้มต่อว่า พร้อมกับสำรวจร่างกายหญิงสาวจนทั่ว“คุณมาได้ยังไง” ดวงตาวาวถามกลับอย่างสงสัย “ผมก็มาเยี่ยมคุณน้าแทนคุณ เห็นช่วงนี้คุณยุ่งทั้งวันผมกลัวคุณน้าจะเหงา” หลายวันมานี้เธอยุ่งมากกลับบ้านดึกทุกวัน“ขอบคุณนะคะ” ท่าทีอ่อนลงเมื่อได้ฟังเขาพูด เธอมัวแต่ยุ่งกับเรื่องอื่นจนละเลยแม่ตัวเอง เห็นสีหน้ารู้สึกผิดของเธอแล้วเขาก็ถอนใจ“ผมไม่ได้จะต่อว่าคุณ ให้รู้สึกผิดนะผมแค่..”“เรื่องจริงค่ะ ฉันละเลยแม่ไปจริง ๆ” เธอบอกเสียงเศร้าพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า เขาเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิดที่พูดแรงไป“เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะ”“ครับ” เขาบอกพร้อมกับจับมือเธอดึงหลบรถอีกคัน ก่อนจะจูงมือเดินเข้าไปด้วยกัน เมธาวีแอบหวั่นไหวเธอลอบมองเขาแล้วเผลอยิ้มหลายรอบท่าทางมีความสุขของทั้งสอง อยู่ในสายตาของคุณหมอหนุ่มที่เดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี“เมย์มาเยี่ยมคุณป้าเหรอ”“อืม”“ดีเลยเราก็จะไปเยี่ยมคุณป้าพอดี ไปพร้อมกันมั้ย” พูดขณะที่สายตามองมือเธอที่ถูกเขากุมไว้ไม่ยอมปล่อย เห็นดังนั้นกรวัฒน์จึงดึงเอวบางกระชับเธอเข้ามาหาตัว“คุณหมอไม่ต้องทำงานเหรอครับ พวกเราไม่อยากรบกวน จริงมั้ยที่

“ก็หัวเราะมึงสิวะไอ้กร ชอบเขาขนาดนี้ยังมามัวเก๊กอยู่นั่นแหละ”“ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ”“เออสิ ถามจริงเคยบอกชอบเขาไปหรือยัง”“ไม่เคย แต่กูก็ทำให้เขารู้นะ”“โธ่ ไอ้พ่อพระ มัวแต่รอให้เขาคิดได้เอง ไม่ทันกินกันพอดี ของแบบนี้มันต้องชัดเจนไปเลย บอกเขาไปเลย”“กูกลัวเมย์ไม่ได้คิดแบบกู”“มึงเชื่อกู ชอบก็ไปแสดงความเป็นเจ้าของให้คนอื่นได้รู้ เดินหน้าจีบไปเลยจะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดแบบนี้”เขายอมรับว่าหงุดหงิด ไม่สบายใจที่ปล่อยให้เธอไปคนเดียว แต่จะให้เขาคอยตามเธอตลอดในฐานะอะไรล่ะ เขาคิดก่อนจะนึกขึ้นได้ แฟนกำมะลอไง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น ไวเท่าความคิดตอนนี้เขามาอยู่ที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วและภาพที่เขาเห็นยิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปอีก แต่ต้องข่มอารมณ์ไว้ เมธาวียืนคุยกับไอ้หมอหนุ่มนั่น กรวัฒน์ไม่รอช้าเดินกึ่งวิ่งไปแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นทันที“เมย์”“พี่กร มาได้ยังไงคะ” หลังตกลงเป็นแฟนกำมะลอเพื่อความสมจริง เธอและเขาต้องเปลี่ยน