All Chapters of ป่วนนักนะ รักซะเลย: Chapter 11 - Chapter 20

“ขออนุญาตนะคะ ได้เวลาที่คุณหมอจะมาตรวจแล้วค่ะ” พยาบาลสาวเอ่ยแทรกการสนทนาของทุกคน“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณน้า ผมมีนัดกับลูกค้าต่อ แล้วผมจะแวะมาเยี่ยมบ่อย ๆ”“ขอบใจจ้ะ” บอกเสร็จเขาก็เดินออกไปทิ้งมารดาและเมธาวีไว้เพราะมารถคนละคัน“วันนี้เป็นยังไงบ้างครับคนไข้ ยังมีอาการเวียนศีรษะ หน้ามืดอยู่มั้ย”“มีแต่ไม่มากแล้วค่ะคุณหมอ”“ดีครับช่วงนี้พยายามพักผ่อนให้มาก ๆ ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็ว ๆ ถ้าร่างกายคนไข้พร้อมเราก็จะเริ่มผ่าตัดทันที”หลังคุณหมอตรวจอาการปิ่นอนงค์แล้วสามสาวคุยกันต่อสักพักก่อนขอตัวกลับให้คนป่วยได้พักผ่อน เมธาวีทำหน้าไม่อยากกลับ“กลับกันก่อนเถอะลูกปล่อยให้เป็นหน้าที่ ของพยาบาลแล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาเยี่ยมกันใหม่” คุณหญิงแก้วฤดีบอกหญิงสาวที่มีสีหน้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด “ไปเถอะลูก แม่ไม่เป็นไร อยู่บ้านคุณป้าเขาก็อย่าดื้ออย่าซนเชื่อฟังป้าเชื่อฟังพี่กรเขาให้มาก ๆ รู้มั้ย”“รู้แล้วจ้ะ แม่ก็ต้องอดทนนะรู้มั้ย”“อืม ไปได้แล้ว”ขึ้นรถมาได้เมธาวีเอาแต่นั่งน่าเศร้ากลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้ไหลออกมา คุณหญิงแก้วฤดีเห็นจึงดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบ“เดี๋ยวแม่ปิ่นของหนูก็หาย อย่าเศร้าไปเลยนะอย

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ เมธาวีก็กลับมาถึง กรวัฒน์มีอาการเลิ่กลั่ก จนผู้เป็นมารดาสังเกตได้ กรวัฒน์พยายามนั่งนิ่งทำเป็นไม่สนใจการมาของหญิงสาว ทั้งที่จริงแล้วเขารอเธออยู่ อยากเห็นสีหน้าเธอตอนเห็นเขาว่าจะเป็นอย่างไร“หนูเมย์กลับมาพอดีเลย ทานอะไรมารึยัง มาทานข้าวกับป้ามา”“กำลังหิวพอดีเลยค่ะ” เมธาวีบอกพร้อมกับเอามือลูบหน้าท้องของตัวเองเป็นการบอกว่าเธอหิวมาก ก่อนจะหันไปเจอชายอีกคนนั่งกินข้าวอยู่ข้าง ๆ“คุณป้ามีแขกเหรอคะ เดี๋ยวเมย์ไปทานในครัวดีกว่าค่ะ”“ไม่ใช่แขกที่ไหนหรอกจ้ะ หนูจำไม่ได้เหรอว่าใคร”สิ้นคำคุณหญิงแก้วฤดี หญิงสาวเอียงคอซ้ายทีขวาที จ้องมองอย่างพินิจ ใบหน้าหล่อขาวผ่อง คมเข้ม คิ้วหนาดำ จมูกโด่งได้รูปรับกับปากสวย ถ้าไม่นับหุ่นที่ท้วมไปหน่อย เขาหล่อมากเลยทีเดียว แต่ก็ต้องสะดุดที่ดวงตาที่ดูคุ้นเคย บวกกับหุ่นท้วม ๆ ไม่อ้วนไม่ผอมแบบนี้ทำเอาหญิงสาวถึงกับเบิกตากว้าง -อย่าบอกนะ-“ลุงอ้วนโรคจิตเหรอ”“นี่คุณ! ต่อหน้าคุณแม่เลยนะ คุณยังกล้าพูดแบบนี้”“ว้าวว..ตัดผมแล้วดูเป็นคนเลย”“เมย์” เขาเรียกชื่อเธอเสียงดุ“โหย โหดเหมือนเดิมเลยแฮะ คุณป้าดูสิคะ” เธอถือโอกาสฟ้องเสียเ

“โห คงหมดเงินไปมาก”“ใช่ค่ะ ใช้ทั้งเงินและความพยายามมาก ที่สำคัญต้องมีความเชื่อและความอดทนด้วย เพราะกว่าจะเป็นรูปเป็นร่างได้แบบนี้ ใช้เวลานานหลายปีเลยค่ะ”“หืม! ไม่น่าเชื่อเลยว่าลุงอ้วนนั่นจะเก่งขนาดนี้ .....เอ่อเมย์หมายถึงท่านรองของคุณปัดนะคะเก่งมากเลย”“ใช่ค่ะท่านรองเป็นคนทำงานเก่งมาก เวลาทำงานนี่คือจริงจังมากเลยล่ะค่ะ ภายนอกเหมือนจะดูดุ แต่จริง ๆแล้วท่านรองเป็นคนจิตใจดี แต่เรื่องงานนี่ต้องยอมคนนี้เลยเนี้ยบจริง”“ดอกไม้ที่ใช้จัดตกแต่งทั้งหมดก็คือปลูกที่นี่ทั้งหมดเลยเหรอคะ”“ไม่ทั้งหมดค่ะแต่ก็ประมาณ80% ที่เหลือเรายังนำเข้ามาจากซัพพลายเออข้างนอกค่ะ แต่อนาคตท่านรองตั้งใจจะปลูกเองที่นี่ให้ได้ทั้งหมด ถือเป็นการลดต้นทุนและลูกค้าจะได้ของดีในราคาที่ถูกลงด้วย”'โห! ใช่ย่อยนะเนี่ยลุงอ้วนโรคจิตของเรา' ทั้งเช้าเมธาวีตื่นตาตื่นใจกับแปลงดอกไม้ เหมือนเธอได้มาเที่ยวเสียมากกว่า ไม่ต้องเดินทางไปถึงเชียงรายเชียงใหม่หรือต่างประเทศ การมาทำงานที่นี่เป็นการต

ดูเหมือนว่าการได้มาทำงานที่นี่ ทำให้เมธาวีมีความสุขไม่น้อยที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ถึงจะไม่ได้ทำเต็มตัวแต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีไม่น้อย ที่เธอจะสามารถเก็บเกี่ยวไปเป็นประสบการณ์ได้การมาของเมธาวีเป็นที่กล่าวถึงของทุกคนในบริษัทมีทั้งคนที่ชอบในความน่ารักอ่อนน้อมเป็นกันเองของเธอ และมีคนที่ไม่ชอบเพราะคิดว่าเธอมาอ่อยเจ้านายหนุ่มหวังได้ดี เมธาวีไม่ได้ปกปิดฐานะของตนเอง ที่มาจากต่างจังหวัดจบจากมหาลัยไม่ดังและมาอาศัยอยู่ที่บ้านของประธานบริษัทช่วงเย็นของทุกวันหลังเลิกงานเมธาวีจะไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล โดยมีคนขับรถของคุณหญิงแก้วฤดีขับไปรับส่งทุกวัน วันนี้ก็เช่นกันที่เธอเตรียมตัวสำหรับไปเยี่ยมมารดา“กรเย็นนี้ช่วยพาหนูเมย์ไปเยี่ยมน้าปิ่นหน่อย แม่มีธุระด่วนที่ต้องไปจัดการ”“ทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ โตป่านนี้แล้วไปเองก็ได้”“คุณป้าคะ เมย์ไปเองได้ค่ะไปหลายรอบแล้วเมย์จำทางได้แล้วค่ะ”“ไม่ได้ลูก เดี๋ยวหลงทางอีก กรอย่ามาพูดจาแบบนี้นะ น้องเป็นคนต่างถิ่นไม่รู้ทาง พาน้องไปแล้วอย่าให้แม่รู้นะว่าแกล้งน้องนะ”“โถคุณแม่ครับ ผมกลัวว่าหลานรักของคุณแ

ด้วยความโกรธจัดโชเฟอร์แท็กซี่รีบลงไปปิดประตูรถด้านที่หญิงสาวเปิดค้างไว้ก่อนกลับรถ เหยียบคันเร่งขับตามเธอไป ไม่นานก็มาถึงตัวเขาบีบแตรเป็นสัญญาณให้เธอรู้ว่าเขามาแล้ว เมธาวีวิ่งมาไกลมากและเริ่มวิ่งได้ช้าลง แต่ยังคงวิ่งไปยังแสงไฟข้างหน้าต่อแท็กซี่ขับไปดักรอเธออยู่ด้านหน้า เมธาวีคิดจะวิ่งกลับไปทางที่วิ่งหนีมา แต่มันมืดสนิททำให้เธอกลัวจนขาก้าวไม่ออก“จะหนีพี่ไปทำไมน้องสาว พี่จะพาไปส่งบ้านดีๆ ไม่ชอบหรือไง”“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉัน”“ไปบ้านพี่ก่อน เสร็จธุระกับพี่แล้วพี่จะพาไปส่งที่บ้าน”“พี่ ปล่อยฉันไปเถอะฉันสัญญาว่าจะไม่แจ้งความ ไม่เอาเรื่องเลย”“ตอแหล” ชายร่างใหญ่อุทานลั่น เขาจะคว้าตัวเธอ แต่เธอถอยหนี“จะทำอะไรถอยไปนะ ไม่งั้นจะโทรแจ้งตำรวจ”“ฮ่า ฮ่า แบตหมดนิจะโทรแจ้งได้ยังไง” ชายร่างใหญ่บอกอย่างรู้ทัน ก่อนเดินตรงไปยังเธอที่ยืนขาแข็งอยู่ตรงหน้า“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย”“ร้องไปก็