Semua Bab ป่วนนักนะ รักซะเลย: Bab 21 - Bab 30

“ผมรู้ว่าคุณไม่สบายใจเรื่องคุณน้า แล้วก็ปลอบใจคนไม่เก่ง แต่ที่ผมรู้คือคุณหมอเก่ง ยังไงอาการของแม่คุณก็ดีขึ้นแน่นอน”“อย่ามาทำเป็นพูดซึ้ง ฉันไม่ชิน” เมธาวีบอกขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาเห็นดังนั้นจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้“สมัยนี้ยังมีคนพกผ้าเช็ดหน้าอยู่อีกเหรอ คุณนี่นิสัยลุงจริง ๆ ด้วยเนอะ”เธอบอกแล้วก็หัวเราะจนตาหยีอย่างชอบใจ แค่ผ้าเช็ดหน้าก็สามารถช่วยปลอบประโลมใจเธอได้ เป็นรอยยิ้มแรกตั้งแต่เธอได้มาอยู่กรุงเทพที่เขาเห็น“คุณนี่จริง ๆ เลยนะ คนเขาปลอบยังมาว่าเขาอีก อิ่มแล้วใช่มั้ย”“อืม”“งั้นกลับบ้านกัน ป้าครับเก็บเงินด้วยครับ”ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายกวนๆ อย่างเขาก็มีวิธีปลอบใจคนเป็นด้วย ทำให้เธอผ่อนคลายไปจากความรู้สึกกังวลไปได้บ้าง หลายสัปดาห์มาอยู่ที่นี่ เธอเริ่มคุ้นชินกับการได้มาทำงานเพราะเธอถูกแนะนำว่าเป็นหลานสาวของท่านประธาน ทำให้พนักงานส่วนใหญ่เกรงใจไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งเกี่ยวด้วย แต่ด้วยเมธาวีเป็นคนนิสัยน่ารัก เข้ากับคนง่ายและไม่ถือตัว ไม่คิดว่าตนเองเป็นคนสำค

ทุกคนช่วยกันเก็บของจนเวลาล่วงเลยถึงตีสอง ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย เมธาวีกล่าวขอบคุณทุกคนอีกครั้ง ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ กรวัฒน์ขับรถพาเธอกลับบ้าน ด้วยความเหนื่อยล้าจากการหักโหมงานมาหลายชั่วโมงทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไป“เมย์ เมย์ถึงบ้านแล้ว”“อื้อ!”“ตื่นก่อนถึงบ้านแล้ว” เมธาวีตั้งสติเดินลงรถอย่างคนละเมอ“เดี๋ยวก่อน”“อะไรอีก” มือหนาจูงมือเธอไปยังโซฟา ดวงตาคู่กลมมองเขาด้วยความสงสัย“นั่งลง” เมื่อเห็นเธอมองอย่างงงๆ เขาจึงจับหัวไหล่ดันตัวเธอให้นั่งลงอย่างว่าง่าย ก่อนหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมานั่งทำแผลที่มือให้“เจ็บหรือเปล่า” คำถามนี้ว่าอบอุ่นแล้ว แต่ไอร้อนอบอุ่นที่พ่นออกจากปากเขาลงมาที่แผลของเธอมันอบอุ่นยิ่งกว่า“ไม่ค่ะ แต่ง่วงมากกว่า” น้ำเสียงเธอตอบเหมือนคนเหม่อลอย อาจเพราะเธอง่วงจัด ภาพตรงหน้าจึงเหมือนความฝัน เสียมากกว่าความจริงกรวัฒน์มองคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ตอนนี้เธอแทบลืมตาจะไม่ขึ้นแล้ว เห็นดังนั้นจึงจับศีรษะเธอโคลงไปมาอย่างเอ็นดู ก่อนอดใจไม่ไหวโน้มตัวขึ้นไปจุมพิตที่หน้าผากหญิงสาวอย่างอ่อนโยน“เสร็จแล้ว ขึ้นไปอาบน้ำนอนได้แล้ว”“อืม”ด้วยความเหนื่อยล้าเมธาวีแทบไม่ใส่ใจการกระทำของเขา เธอคิดว

เมธาวีเล่าด้วยความตื่นเต้นแถมเผลอชมเขาออกมา ทุกครั้งที่เธอพูดเรื่องดอกไม้แววตาเธอจะมีประกายเป็นพิเศษ ระหว่างที่สองแม่ลูกพูดคุยกันอย่างออกรส ก็ถูกขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน“ป้าปิ่น สวัสดีครับ”“อ่าว สกายมาได้ยังไง”“ผมทำงานที่นี่ครับ เห็นเมย์เมื่อกี้เลยไปถามที่ฝ่ายเวชระเบียนมา เลยทราบว่าคุณป้าพักห้องไหน”“เหรอจ๊ะ ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ แล้วเป็นยังไงบ้างเป็นหมองานคงหนักน่าดูเลย”“ก็นิดหน่อยครับ ผมพึ่งรู้ว่าคุณป้ารักษาตัวอยู่ที่นี่ เลยพึ่งได้มาเยี่ยม”“ไม่เป็นไรหรอกมา แค่มาป้าก็ดีใจแล้ว อ่อนี่พี่กรเป็นลูกชายเพื่อนสนิทของป้า รู้จักกันไว้สิ” ทั้งสองทักทายกันอย่างไม่สบอารมณ์นัก“เอ่อ คุณป้าจะว่าอะไรมั้ยครับถ้าผมจะขอคุยกับเมย์แบบส่วนตัวสักครู่”“ก็แล้วแต่เมย์ป้าไม่ว่าอะไรหรอก”“งั้นผมขอตัวสักครู่นะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็เดินไปคว้าข้อมือเมธาวีให้เดินตามต่อหน้ากรวัฒน์แต่หญิงสาวสะบัดมือออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับทำสีหน้า

มองไปภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ผุดขึ้นมาทำให้เธอกระตุกขาออกจากมือเขาอย่างแรง“ผมนวดแรงไปเหรอ ผมขอโทษ”“เปล่าค่ะ ดีขึ้นมากแล้วไม่ต้องนวดต่อแล้วก็ได้”“แน่ใจนะว่าดีขึ้นแล้ว แล้วทำไมถึงหน้าแดงไม่สบายเหรอ” ไม่ถามเฉย ๆมือหนายังแตะที่หน้าผาก แตะที่ข้างแก้มและลำคอของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำเหล่านี้ทำให้หัวใจดวงน้อย ๆของเธอเต้นแทบไม่เป็นจังหวะแล้ว เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย“อืม ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณค่ะ”“หิวมั้ย กินข้าวก่อนจะได้ขึ้นไปข้างบนทีเดียวแล้วไม่ต้องลงมาอีก”“อืม” เมธาวีพยักหน้า“งั้นรอแป๊บหนึ่ง ผมจะไปทำอะไรมาให้กิน” กรวัฒน์หายเข้าไปในครัวสักพัก แล้วเดินออกมาพร้อมกับข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวสองจาน วางให้เธอและเขาคนละจาน หมายความว่าเขาจะนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนเธอสินะ เอาอีกแล้วใจเธอเต้นแรงอีกแล้ว ยิ่งเวลาที่เขาทำดีด้วยแบบนี้“เรื่องตอนเย็น” จู่ ๆเขาก็พูดขึ้นมาดื้อ ๆเมธาวีสะดุ้งโหยงเรื่อ

“บอกกรหน่อยว่าฉันมาหา”“ได้นัดไว้มั้ยคะ”“ทำไมฉันจะต้องนัดด้วย ฉันเป็นแฟนกรจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้”“คือต้องขอโทษด้วยนะคะ ท่านรองยังไม่เข้าบริษัทเลยค่ะ”“อย่ามาโกหก ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้ ฉันรู้นะว่ากรอยู่ ไปบอกกรเดี๋ยวนี้ว่าฉันมา”“ท่านรองไม่อยู่จริง ๆค่ะ คุณเฟอรี่”“นี่อย่ามาทำให้ฉันอารมณ์เสียนะ ถ้าไม่ไปบอกฉันจะเข้าไปเองเดี๋ยวนี้แหละ”“ไม่ได้ค่ะคุณเฟอรี่ ท่านไม่อยู่จริง ๆค่ะ”“งั้นฉันจะเข้าไปนั่งรอในห้อง”“ไม่ได้จริง ๆค่ะ”“โอ๊ยอีนี่ โน่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ เป็นแค่พนักงานมาตัดสินใจแทนเจ้านายได้ยังไง”“ท่านรองสั่งไว้ค่ะ ตั้งแต่คุณมาอาละวาดครั้งที่แล้ว”เพียะ!! เสียงฝ่ามือปะทะที่ใบหน้าพนักงานสาวอย่างแรง จนทุกคนต่างหันมามองเป็นตาเดียวกัน“อย่างมาต่อปากต่อคำกับฉันนะ เป็นแค่พนักงาน ถ้าฉันแต่งงานกับกรเมื่อไหร่ฉันจะไล่พวกแกออกให้หมดเลย กร กรคะ ออกมาคุยกันหน่อย คนพวกนี้ไม่ยอมให้เฟอรี่เข้าไปหาคุณค่ะ”เสียงตะโกนโต้เถียงกันดังขึ้นเรื่อย ๆ จนเมธาวีต้องเดินออกมาดู เห็นพนักงานสาวจับแก้มตัวเองไว้แล้วร้องไห้ และเห็นสาวสวยรูปร่างดียืนตะโกนเรียกกรวัฒน์อยู่หน้าห้อง“เกิดอะไรขึ้นคะ”“คุณเมย์ คือ...” พนัก