All Chapters of OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14 : Chapter 61 - Chapter 70

"หา! วันที่ 15 อย่างนั้นรึ!" ลุงคนที่ถามเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย "อืม... อีกไม่กี่วันเองนี่หว่า! ดี ๆ ถ้าอย่างนั้นข้าไม่พลาดแน่!" ลุงพยักหน้าอย่างหมายมั่นก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยถึงสิ่งที่ทูนเพิ่งพูด"แต่... ไอ้ที่ว่า ไปสามจ่ายสอง ไปสี่จ่ายสามน่ะ มันเป็นยังไงวะไอ้หนู ข้ายังไม่ค่อยเข้าใจ"ไม้ที่ยืนนิ่งอยู่นานก็รีบก้าวออกมาข้างหน้า พูดอธิบายด้วยน้ำเสียงฉะฉานอย่างที่ได้เตรียมมา "มันคือแบบนี้ครับลุง""โปรโมชั่น ไปสามจ่ายสอง หมายความว่า... สมมุติว่าลุงมากันสามคนใช่ไหมครับ แล้วสั่งชุดเล็กที่ราคาชุดละ 5 บาท        ถ้าสั่งสามชุดปกติก็ต้องจ่ายสิบห้าบาทใช่ไหมครับ แต่ในวันเปิดร้านถ้ามาสามคนสั่งสามชุดเล็กเราคิดเงินแค่สองชุดครับ คือจ่ายแค่สิบบาทเท่านั้นเอง! ลุงประหยัดไปตั้งห้าบาทเลยนะครับ!""โห!" เสียงฮือฮาดังขึ้นจากกลุ่มชาวบ้านที่ยืนฟังอยู่"แต่ถ้าหากมาสามคน แล้วอยากจะลองชุดกลางที่ราคาปกติชุดละ 8 บาทสำหรับกินสองคน" ไม้กล่าวต่อตามที่หลินอธิบายให้ฟังถึงส่วนลดพิเศษ "ทางร้านเราก็ลดราคาชุดกลางนั้นให้เหลือแค่ 5 บาทครับ!""หา! ชุดแปดบาท เ

"เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นวะ!" เสียงอุทานด้วยความตกใจดังลั่นจากลูกค้าหลายโต๊ะตามมาด้วยเสียงกระซิบกระซาบที่ฟังไม่ได้ศัพท์แต่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและเกรี้ยวกราดดังขึ้นรอบทิศทาง! คราวนี้ไม่ใช่แค่หลินที่ได้ยินแต่ทุกคนในบริเวณนั้นแม้แต่เพ็ญเองก็เริ่มรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่มองไม่เห็นและกำลังคุกคาม! โคมไฟประดับที่หลินแขวนไว้เริ่มแกว่งไกวไปมาเองทั้งที่ไม่มีลมแม้แต่นิดเดียว"อะไรกัน! พวกแกเล่นตลกอะไรกับฉัน!" เพ็ญตวาดเสียงสั่นพยายามข่มความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ หล่อนกวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างหวาดระแวงแต่ความรู้สึกกดดันและเย็นยะเยือกนั้นดูเหมือนจะพุ่งเป้ามาที่เธอโดยเฉพาะ! เพ็ญรู้สึกเหมือนมีสายตานับไม่ถ้วนกำลังจับจ้องมาที่ตนด้วยความอาฆาตแค้น เธอเริ่มหน้าซีดตัวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว!เกสรที่ยืนมองเพ็ญด้วยแววตาที่เย็นชาอยู่แล้ว มุมปากของนางยิ่งยกขึ้นสูงอย่างเย้ยหยัน นางไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการอนุญาตให้เหล่าดวงวิญญาณเจ้าถิ่นที่เคยได้เจรจาไว้แล้ว ได้แสดงความไม่พอใจต่อผู้ที่มาดูหมิ่นเจ้าของบ้านคนใหม่ที่พวกเขายอมรับแล้วเท่านั้นเอง"กรี๊ดดดดด

เพียงพริบตาหลินก็มาอยู่ที่นี่ได้หลายเดือนแล้ว กิจการร้านข้าวแกงตอนเช้าและร้านหมูกระทะริมบึงยามเย็นของครอบครัวดำเนินไปได้ด้วยดีอย่างน่าอัศจรรย์ชื่อเสียงเรื่องรสชาติความอร่อยและความแปลกใหม่ของหมูกระทะริมบึงบัวที่ตอนนี้ชาวบ้านเริ่มเรียกติดปากกันแล้ว แพร่กระจายไปทั่ว ทำให้มีลูกค้าแวะเวียนมาอุดหนุนไม่ขาดสายชีวิตความเป็นอยู่ของทุกคนดีขึ้นมาก ความกังวลเรื่องเงินทองจางหายไปถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจนกระทั่งถึงค่ำคืนวันเพ็ญเดือนสิบสอง... วันลอยกระทงบรรยากาศที่ร้านหมูกระทะริมบึงยิ่งคึกคักเป็นพิเศษกว่าทุกคืน แสงไฟจากโคมประดับหลากสีที่หลินหามาประดับไว้ส่องสว่างไสวตัดกับแสงจันทร์นวลเต็มดวงที่ลอยเด่นอยู่กลางท้องนภาลูกค้าส่วนใหญ่มากันเป็นครอบครัว บ้างก็มาเป็นกลุ่มเพื่อนเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลสำคัญนี้ เสียงเพลงรำวงสนุกสนานจากงานวัดที่จัดขึ้นในตัวอำเภอซึ่งอยู่ไม่ไกลนักลอยแว่วมาตามลม พร้อมกับเสียงประกาศเชิญชวนให้ไปเที่ยวงานของโฆษกประจำวัดหลินช่วยอาม่าเคี้ยงและพี่เกสรดูแลลูกค้าอย่างขยันขันแข็ง วันนี้นางไม้เกสรในร่างจำแลงดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มุมปากของนางม

เสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์คำรามลั่นก้องไปทั่วบริเวณลานแสดง! นักบิดผาดโผนในชุดหนังเท่ ๆ สองคนทะยานรถคู่ใจขึ้นไปบนผนังถังไม้ขนาดใหญ่ยักษ์วนรอบแล้วรอบเล่าด้วยความเร็วที่น่าหวาดเสียวท้าทายแรงโน้มถ่วงของโลกอย่างไม่น่าเชื่อ! ผู้ชมที่ยืนเกาะรั้วไม้ระแนงอยู่ขอบถังด้านบนต่างก็ส่งเสียงโห่ร้องเชียร์ด้วยความตื่นเต้นระคนเสียวไส้ บางคนถึงกับเผลอยกมือขึ้นปิดตาแต่ก็ยังแอบมองลอดช่องนิ้วอยู่ดีหลินเองก็เบิกตากว้างมองภาพตรงหน้าอย่างไม่กะพริบ แม้จะเคยเห็นการแสดงผาดโผนที่น่าตื่นตาตื่นใจกว่านี้มามากในโลกอนาคตแต่การได้มาเห็นของจริงในยุคนี้มันก็ให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง มันคือความดิบ ความกล้า และความสามารถเฉพาะตัวของนักแสดงล้วน ๆ โดยไม่มีเทคนิคพิเศษใด ๆ เข้ามาช่วยใช้กับพวกทูนนั้นไม่ต้องพูดถึง พวกเขากำลังตะโกนเชียร์และปรบมือเสียงดังลั่นอย่างสนุกสุดเหวี่ยง ส่วนสหายต่างภพทั้งสามตนที่จำแลงกายมาก็ยืนมองการแสดงนั้นด้วยแววตาที่ทึ่งและประหลาดใจไม่แพ้มนุษย์คนอื่น ๆเมื่อการแสดงสุดยอดผาดโผนจบลงทุกคนก็ยังคงอยู่ในอารมณ์ตื่นเต้น คืนวันลอยกระทงนั้นผ่านพ้นไปอย่างรวดเ

งานศพของประทีปถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่วัดท้ายตลาดตามความประสงค์สุดท้ายที่เขาเคยเอ่ยไว้กับเคี้ยง และด้วยความที่เขาไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนหลงเหลืออยู่แล้ว พิธีการต่าง ๆ จึงไม่ได้จัดขึ้นหลายวันหรือใหญ่โตอะไรนักมีเพียงครอบครัวของตง เกสร และเพื่อนบ้านในตลาดไม่กี่คนที่รู้จักมักคุ้นกันมาร่วมงานส่งดวงวิญญาณของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ร่างของประทีปถูกนำไปประกอบพิธีฌาปนกิจอย่างสงบในวันถัดมาในวันที่เปลวเพลิงสุดท้ายมอดดับลงท่ามกลางเสียงสวดพระอภิธรรมนั้น หลินที่ยืนอยู่ข้างอาม่าเคี้ยงก็มองเห็นร่างโปร่งแสงของคุณนายแรมยืนมองดูเปลวควันจากเมรุที่ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขดวงตาของเธอไม่ได้มีแววเศร้าสร้อยหรือห่วงกังวลอีกต่อไป แต่กลับเต็มไปด้วยความรัก ความคิดถึง และความสงบอย่างแท้จริง เมื่อควันจางลงร่างของหล่อนก็ค่อย ๆ เลือนหายไปในแสงสว่าง...และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาหลินก็ไม่เคยได้พบเห็นวิญญาณของคุณนายแรมอีกเลยหลายวันต่อมา เมื่อหลินมีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับเกสร เธอก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามถึงเรื่องนี้ "พี่สาวเกสรคะ... คุณยายแรมท่าน... ท่านไปดีแล้วจริง ๆ ใช่ไหม