All Chapters of OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14 : Chapter 41 - Chapter 50

มันคือกระทะอลูมิเนียมรูปทรงประหลาดที่ไม่เคยมีใครในบ้านเคยเห็นมาก่อน ตรงกลางนูนสูงขึ้นมาเป็นโดมมีรูระบาย  เล็ก ๆ ส่วนรอบฐานโดมนั้นมีลักษณะเป็นร่องลึกคล้ายคูน้ำขนาดเล็ก ดูแปลกตาแต่ก็ไม่ได้ดูซับซ้อนอะไรมากนัก"นี่ไงคะ" หลินชี้ไปที่กระทะด้วยรอยยิ้มกว้าง "กระทะหมูกระทะหน้าตาเป็นแบบนี้แหละค่ะ"เธอลุกขึ้นไปอธิบายชี้ให้ดูส่วนต่าง ๆ "ตรงกลางที่นูน ๆ นี่นะคะ เอาไว้ปิ้งหมูหมักไก่หมักวางลงไปเลย พอมันสุกน้ำมันจากหมูมันก็จะไหลลงมาตามร่องนี่..." เธอชี้ไปที่ร่องรอบ ๆ"...ซึ่งในร่องนี้เราจะใส่น้ำซุปกระดูกหมูไว้ค่ะ พอน้ำมันหมูไหลลงไปผสมน้ำซุปก็จะยิ่งหวานอร่อยมาก ๆ เลย แล้วเราก็เอาผัก วุ้นเส้น ตอกไข่ ใส่ลงไปต้มในร่องน้ำซุปนี่ได้เลย กินพร้อมกันทั้งปิ้งทั้งต้มในกระทะเดียว"คราวนี้ทั้งเคี้ยงและใช้เข้าใจแจ่มแจ้งทันทีเมื่อเห็นของจริงตรงหน้ามันเป็นแนวคิดการกินที่น่าทึ่งมาก อีกทั้งเธอก็ไม่ต้องมาปรุงสุกให้ลูกค้ากินด้วย"โห... สุดยอดเลยเปี๊ยก!" ใช้ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น "น่ากินมาก ๆ เลย อีกอย่างมันทำง่ายมากด้วย ลูกค้าทำกินเองแบบนี้ก็สบายเลย"เคี้ยงเองก็มองกระทะนั้

คล้อยหลังร่างโปร่งแสงของหญิงวัยกลางคนผู้เป็นมารดาของเจ้าของที่ดินค่อย ๆ เลือนหายไป หลินก็ชำเลืองมองไปทางพี่สาวเกสรเป็นเชิงขอความคิดเห็นเพราะเธอหวังว่านางไม้แสนสวยจะมีคำตอบในเรื่องนี้ได้เด็กน้อย ข้าว่าเอาไว้พวกเรากลับไปที่บ้านก่อนเถอะ ที่นี่เริ่มจะมืดค่ำแล้ว บรรยากาศไม่เหมาะจะพูดคุยเรื่องสำคัญอันใดนัก จากนั้นเจ้าค่อยเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ได้ประสบมาให้ทุกคนในครอบครัวฟังอย่างละเอียด แล้วค่อยร่วมกันตัดสินใจอีกทีเถิด เสียงนุ่มนวลของเกสรดังขึ้นในความคิดของหลินหลินรับฟังคำกล่าวของนางไม้อย่างเห็นพ้อง เพราะที่ดินรกร้างผืนนี้กำลังถูกความมืดค่อย ๆ กลืนกิน แสงสุดท้ายของวันคล้ายลาลับขอบฟ้าไปสักพักแล้วและได้ถูกแทนที่โดยแสงริบหรี่ของดวงจันทร์จึงทำให้บรรยากาศยิ่งดูวังเวงชวนน่าขนลุก การจะพูดคุยเรื่องดวงวิญญาณและข้อเสนออันน่าเหลือเชื่อในสถานที่และเวลานี้คงจะไม่ดีแน่เด็กหญิงสูดหายใจเข้าปอดลึกหนึ่งครั้ง ก่อนจะหันไปทางอาม่า อากง และเฮียใช้ ที่ยังคงยืนมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจระคนกังวลกับท่าทีเหม่อลอยและพูดคุยกับความว่างเปล่าของเธอเมื่อครู่"อาม่าคะ อากงคะ เฮียใช้

"ม่าจ๋า..." หลินเอ่ยเรียกเคี้ยงเสียงหวานจนใช้สะดุ้งอีกคำรบ (หวังว่าเด็กคนนี้คงไม่คิดจะ...จะเข้าไปข้างในนั้นหรอกนะ)   ใช้คิดอย่างหวาดกลัวพลางกลืนน้ำลายลงคอ"ว่ายังไงอาหมวย" เคี้ยงหันมาถามหลานสาวตัวน้อยอย่างอ่อนโยน"คือว่า...." หลินรู้สึกว่าหากจะบอกอาม่าไปตามตรงก็กลัวว่าม่าจะกลัวดังนั้นเธอจึงคิดว่าเอาแบบนี้ตามที่เมื่อเช้านางไม้เกสรว่าไว้ดีกว่า"คือแบบนี้จ้ะ...หนูคิดว่าที่เมื่อเช้าพี่เกษรเสนอให้เรามาไหว้เจ้าที่เจ้าทางต่อสถานที่แห่งนี้เพื่อจะทำมาค้าขาย" เด็กหญิงเว้นจังหวะลงชั่วขณะ"หนูคิดว่าเราควรทำกันเลยเถอะจ้ะ และก็เข้าไปให้ลึกหน่อยเพื่อให้พวกเขาเห็นถึงความตั้งใจของพวกเราดีไหมจ๊ะ" เคี้ยงไม่ได้แปลกใจกับสิ่งที่หลานสาวพูดสักเท่าไหร่เนื่องจากที่เธอมาก็เพื่อตั้งใจทำสิ่งนี้อยู่แล้ว"ได้สิ" หล่อนตอบตกลงอย่างง่ายดายโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าบุตรชายคนเล็กของตนที่กำลังยืนหน้าซีดปากสั่น"ม... ม๊า! แต่ว่า..." ใช้กำลังจะอ้าปากทักท้วง เขาอยากจะเสนอว่าแค่ไหว้กันง่าย ๆ ตรงปากทางเข้าก็พอแล้ว ไม่เห็นจะต้องเข้าไปลึกกว่านี้เลย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบประ

เมื่อเคี้ยงเห็นว่าประทีปมีท่าทีอ่อนลงและคลายความระแวงลงมากแล้ว หล่อนจึงตัดสินใจเอ่ยถึงเรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้ออกมา"คุณประทีปคะ... ไม่ว่าเรื่องราวที่ผ่านมาของคุณจะเป็นอย่างไร ตอนนี้คุณป่วยหนักมากพวกเราจะทิ้งคุณไว้แบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงใจ"ก่อนอื่นเลยนะคะ... พวกเราต้องพาคุณไปโรงพยาบาล ให้หมอตรวจดูอาการให้ละเอียด แล้วค่อยว่ากันว่าจะรักษากันอย่างไรต่อไป"ประทีปมองหน้าเคี้ยงด้วยแววตาซาบซึ้ง เขารู้ดีว่าตัวเองแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะดูแลตัวเองแล้ว การมีคนยื่นมือเข้ามาช่วยในยามนี้มันเหมือนปาฏิหาริย์เหลือเกินทั้งที่พวกเขาไม่ใช่ญาติพี่น้องหรือมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับตัวเองด้วยซ้ำ"ขอบคุณพวกคุณมาก..." เขากล่าวเสียงแผ่ว พยายามขยับตัวอย่างยากลำบากเอื้อมมือไปหยิบกล่องไม้เก่า ๆ ใบหนึ่งที่ซ่อนอยู่ใต้ฟูกนอนที่ยุบแบน เขารื้อค้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบเอาเอกสารสำคัญแผ่นหนึ่งออกมา มันคือโฉนดที่ดินริมบึงบัวผืนนั้นนั่นเอง"นี่..." ประทีปยื่นโฉนดที่ดินที่ดูเก่าเหลืองแผ่นนั้นส่งให้เคี้ยงด้วยมืออันสั่นเทา"นี่คือโฉนดที่ดินริมบึง

เช้าวันต่อมากิจกรรมยามเช้าของบ้านหลังน้อยริมคลองของครอบครัวก็ดำเนินไปอย่างเช่นทุกวันที่ผ่านมานับตั้งแต่เปิดร้าน เสียงตะหลิวกระทบกระทะ เสียงสับหมูสับผัก เสียงลูกค้าสั่งอาหาร และเสียงพูดคุยจอแจดังผสมปนเปกันไปหมด       สร้างบรรยากาศมีชีวิตชีวาให้กับมุมเล็ก ๆ ท้ายซอยอันเงียบเหงามานานกลิ่นหอมของน้ำยากะทิปลาช่อนหม้อใหญ่ที่เคี้ยงลงมือปรุงตั้งแต่เช้ามืด และผัดเผ็ดเครื่องในรสจัดจ้านที่เกสรช่วยผัดอย่างคล่องแคล่วลอยอบอวลไปทั่วบริเวณดึงดูดลูกค้าทั้งหน้าเก่าที่ติดใจในรสชาติและหน้าใหม่ที่ได้ยินคำร่ำลือแล้วอยากจะมาลองชิมให้แวะเวียนเข้ามาอุดหนุนอย่างไม่ขาดสายตงซึ่งวันนี้อาการปวดหลังดีขึ้นมากจนไม่ต้องใช้ไม้เท้าแล้วแม้หมอที่รักษาจะยังคงกำชับเรื่องห้ามยกของหนักอยู่            เขาก็ออกมานั่งที่โต๊ะไม้ตัวหนึ่งหน้าร้านคอยมองดูภรรยา หลานสาว และเกสร ช่วยกันทำงานอย่างขยันขันแข็งและรับเงินทอนเงินดวงตาของเขาฉายแววภูมิใจระคนยินดีที่เห็นกิจการเล็ก ๆ ของครอบครัวกำลังไปได้สวย ลูกค้าที่เข้าร้านมาไม่ขาดสายคือเครื่องยืนยันความสำเร็จก้าวแรกของพ