All Chapters of ลิขิตรักข้ามกาลเวลา: Chapter 61 - Chapter 70

หญิงสาวหลับตาพริ้ม เผยอริมฝีปากรับจูบจากเขา อารมณ์รักหวานซึ้งในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นลุกโชนด้วยไฟราคะเขาจับตัวนางให้หันหน้ามาประจันกัน “ข้าไม่อยากมองแผ่นหลังนวลเนียนของเจ้า แต่ต้องการมองด้านหน้าของเจ้าให้เต็มตา ติดตรึงไว้ในความทรงจำให้มากที่สุด..อีกอย่างที่ข้าต้องการ...” เขานิ่งเงียบไม่พูดต่อ แต่โน้มหน้าลงไปจูบนางอย่างดูดดื่ม จูบเอาแต่ใจและเรียกร้อง ละจากปากก็ไปต่อที่หน้าอกเต่งตึงทั้งสองข้าง ขบเม้มดูดดุนจนนางอ่อนระทวยยิปซีอยากร้องประท้วงให้เขาหยุดการกระทำสุดสยิวนี้ เพราะนอกจากปากแล้ว ปลายนิ้วเรียวแกร่งของเขาก็ยังทำหน้าที่อยู่ใต้น้ำเช่นกัน เขากลัวเธอจะลืมเขาหรือยังไงกันนะ ถึงตักตวงดุเดือดขนาดนี้ความคิดกำลังล่องลอยเธอก็ต้องตกใจ เมื่อเขาใช้สองแขนสอดเข้าไปใต้สองขาของเธอ แล้วยกจนลอยขึ้นเหนือน้ำ ความตกใจทำให้เธอรีบใช้สองมือตะปบรอบลำคอของเขาไว้มั่นสองฝ่ามือใหญ่จับขอบอ่างไว้มั่นเมื่อยกร่างบางขึ้นมาแล้ว สองขาของนางพาดอยู่บนสองแขน สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือสิ่งเย้ายวนใจที่เขาต้องการทุกคืนวันแต่วันนี้เขาตั้งใจจะฝากรักไว้ไม่ให้นางลืมได้ลง จึงตั้งใจทำทุกอย่างให้นางจดจำ ใบหน้าคมสันจึงก้มลงไปตร

การเจรจาการค้ากับชาวฝรั่งเศสเป็นไปอย่างราบรื่น ทั้งสองฝ่ายตกลงซื้อขายกันด้วยความพอใจ มิหนำซ้ำมิสเตอร์คาล์นยังใจดี นำเสื้อกันหนาวสีสันสดใสที่ตั้งใจทำเป็นตัวอย่างมอบให้พุทธิญาทั้งหมด มีทั้งแบบยาวจนเกือบถึงตาตุ่ม ยาวแค่เข่า เสื้อกันหนาวแบบยาวคลุมสะโพก แบบเสื้อกั๊ก และแบบสั้นเหนือเอวที่หญิงสาวในประเทศของเขากำลังนิยม รวมทั้งผ้าพันคอฟูฟ่อง หมวกไหมพรมและถุงมืออีกหลายคู่“ขอบคุณมากคุณคาล์น ข้าเกรงใจจังเลย” เธอรับของพวกนั้นแล้วกล่าวอย่างมีมารยาท นึกในใจว่าอีกไม่นานการแต่งตัวของเธอคงถูกเลียนแบบอีกแล้ว เพราะซินเหม่ยที่เป็นช่างตัดเสื้อส่วนตัวของเธอ บอกว่าเริ่มมีบรรดาคุณหนู ฮูหยินหลายนางมาตัดเสื้อผ้าที่ร้านมากขึ้น โดยบอกสั้น ๆ ว่าเอาแบบเดียวกับที่สตรีของอ๋องกุ้ยสวมใส่เธอมองชุดตัวอย่างที่ได้รับมา แล้วคิดว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เธอคงต้องใส่ชุดพวกนี้แล้วแวะมาที่ร้านค้าแห่งนี้บ่อย ๆ เพื่อนำเสนอสินค้าด้วยตัวเอง ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่เดินโฉบไปโฉบมาทั่วตลาดให้ลูกค้าเห็น แล้วนำเสื้อใส่หุ่นฟางตั้งโชว์ที่หน้าร้านก็พอ เดี๋ยวก็ปากต่อปากจนกลายไวรัลแห่งยุคโบราณ“ชุดพวกนี้ท่านสา

“ก็หลงความงามตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเหมือนกัน แถมยังเป็นหญิงงามคนเดียวกันอีก แต่โชคดีที่ท่านอ๋องของเราได้เจอนางก่อน ทำให้นางกลายเป็นของท่านไปเรียบร้อยแล้ว แค่รอให้ทำถูกต้องตามประเพณี นางก็จะกลายเป็นพระชายาทันที ตอนนี้เรามีหน้าที่คือคอยเฝ้าระวังฝ่าบาทให้ดี ทำให้พระองค์รู้ตัวตนของนาง พระองค์จะได้ตัดใจ ไม่เช่นนั้นเจ้ากับข้าคงรักษาศีรษะไว้ไม่ได้”“นางไม่ได้มีแค่ความงามอย่างเดียวเท่านั้น แต่นางเป็นสตรีที่เก่งมาก” โต้วฉือกล่าวชมหญิงสาวจากใจ“แต่ความเก่งนั่นท่านอ๋องมารู้ทีหลัง ไม่ใช่ตั้งแต่ครั้งแรกเสียหน่อย” อี่เฉินกล่าวแก้ชายหนุ่มบางคนที่มักจะพูดว่าเลือกคบหญิงงามที่น้ำใจใช่ใบหน้า เขาคนหนึ่งนี่ขอเถียงขาดใจ เจอกันครั้งแรกล้วนสะดุดตาที่ความงาม รูปร่างลักษณะภายนอกก่อนทั้งนั้น แล้วจึงสานสัมพันธ์เรียนรู้ไมตรี ถ้าดีก็คบกันต่อไป แต่ถ้าโฉมงามแต่นิสัยไม่ดีก็อาจมองข้าม“อือ แล้วเราจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ถ้าทุกอย่างมันไปไกลกว่าที่เห็น” โต้วฉือกล่าวเสียงเครียด มองการณ์ไกลเตรียมไว้ล่วงหน้า“จับตาดูกันไปก่อน อย่าเพ

วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับกุ้ยหย่งหมิง แต่เขาก็ทนอยู่โดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่ครึ่งคำ และวันนี้เป็นวันแรกที่เขาเริ่มยิ้มด้วยใจที่เป็นสุข เพราะพรุ่งนี้เขาจะได้เดินทางกลับไปหายอดรักยอดเสน่หาที่แสนคิดถึงแล้ว.. ถึงแม้ต้องใช้เวลาเป็นเดือน ๆ ในการเดินทาง แต่ออกเดินทางหนึ่งวันระยะเวลาก็สั้นลงหนึ่งวัน ก็ยังดีกว่าเสียเวลาอยู่ที่แคว้นชิลลาแห่งนี้ฉางอาน บ้านสกุลอวี่อวี่หมิงฟู่กำลังสนทนากับพี่ใหญ่ของนางอยู่ในสวนดอกไม้หลัง สายตาของนางกวาดตามองโดยรอบด้วยความระมัดระวัง“พี่ใหญ่แน่ใจแล้วนะ”“ข้าแน่ใจยิ่ง”เริ่มแรกที่คนสนิทนำข่าวของหญิงงามนามว่ายิปซีมาส่ง เขาก็ยังไม่เชื่อสักทีเดียว เฝ้าติดตามอยู่นานวันจนแน่ใจว่าข้างกายของนางไร้เงาของอ๋องเถื่อนผู้นั้น นอกจากไม่เห็นเขาอยู่ข้างกายนางแล้ว เส้นทางที่เขาใช้เดินทางอยู่สม่ำเสมอก็ไม่ปรากฏร่องรอยของเขาเลย จึงตามสืบจนรู้แน่ชัดว่าตอนนี้เขาไม่ได้พำนักอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้แต่ว่าอยู่ที่ไหนนั้นก็ไม่มีข่าวไหนที่กล้าฟันธง บ้างก็ว่าเดินทางไปนอกเมือง บ้างก็ว่าไปเยือนแคว้นอื่นพร้อมกับฮ่องเต้ แต่สรุปแล้วก็คือเขาไม่อยู่นั่นเอง“ขอบคุณพี่ใหญ่มากที่มอบข่าวดีนี้ให้ข้า”

“ต้องไปหาพิษเม่นทะเลตัวผู้ที่ไหนเจ้าคะ ข้าจะไปหามันเอง” เสี่ยวหลันถามน้ำตาคลอเบ้า ยอมออกหน้าเพื่อท่านหญิงที่นางรักเหนือชีวิต“ท่านหมอหลวงโปรดบอกมาเถิด ข้าจะเดินทางไปเอาด้วยตนเอง และจะรีบกลับมาก่อนพระอาทิตย์ตกดิน” โต้วฉือที่ยืนอยู่ด้านนอกฉากกั้นเสนอตัว“ท่านเดินทางไปทางทิศใต้ประมาณสามร้อยลี้ ถามหาหมู่บ้านประมงเทียนฉือ หาผู้เฒ่าที่ชื่อเฉียนจือ แล้วเอาของสิ่งนี้ขอแลกกับพิษเม่นทะเลตัวผู้ห้าเข็ม” หมอหญิงจากวังหลวงหยิบเอาสมุนไพรอย่างดี ที่มีค่าพอจะแลกกับสิ่งที่ต้องการ ห่อใส่ผ้าให้สาวใช้ไปส่งให้องครักษ์ “ทำไมไม่ให้เงินเขาไปเล่า” หัวหน้าหมอหลวงถามด้วยความสงสัย“เพราะเขาไม่ต้องการเงิน แต่ต้องการสมุนไพรที่มีค่าเท่าเทียมเป็นของแลกเปลี่ยนเจ้าค่ะ ที่ข้ารู้เพราะก่อนที่ข้าจะสอบติดเป็นหมอหญิง ข้าเคยพบกับผู้เฒ่ามาแล้วระหว่างที่เดินทางจากบ้านเกิดมาที่นี่” นางขยายความให้อีกฝ่ายเข้าใจ “รีบไปเถิดใต้เท้า ชักช้าจะไม่ทันการนะเจ้าคะ”โต้วฉือรับห่อยาจากเสี่ยวซิงแล้วรีบออกไปจากห้อง ดีดเท้าทะยานขึ้นฟ้า ใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาอย่างออกหน้าออกตาเป็นครั้งแรกในชีวิต...................วังหลวงถังโจวฟังรายงานของหมอหลว