All Chapters of ลิขิตรักข้ามกาลเวลา: Chapter 51 - Chapter 60

“ยิปซี”“........”“ยิปซี! ยิปซี! เจ้าเป็นอะไร! ยิปซี!”ใจของเขาหล่นวูบเมื่อจับร่างระหงหงายขึ้น และเห็นนางหมดสติไปแล้ว เขารีบอุ้มนางกระชับไว้ในอ้อมแขน แล้วใช้วิชาตัวเบาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วกลับไปที่ห้องนอน“มีใครอยู่แถวนี้บ้าง เสี่ยวหลัน เสี่ยวซิง มาดูท่านหญิงหน่อย” เสียงตะโกนลั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนของเขา สร้างความโกลาหลให้บ่าวไพร่แถวนั้นไม่น้อย แล้วเริ่มลุกลามไปทั่วคฤหาสน์จากปากต่อปากพุทธิญาแอบหลิ่วตามองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินเป็นหนูติดจั่นอยู่หน้าเตียง นึกอยากโกรธก็โกรธไม่ลง นึกอยากขำก็ขำไม่ออก แต่ที่นึกออกตอนนี้คือเจ็บก้นมาก ๆแบร่! เธอแลบลิ้นใส่ด้านหลังเขา แล้วรีบหลับตาเมื่อเขาหันกลับมา..................เสี่ยวซิงกับเสี่ยวหลันช่วยกันพยาบาลอยู่พักใหญ่ ยิปซีจึงค่อย ๆ ลืมตาเมื่อเห็นสมควรแก่เวลา“ท่านหญิงฟื้นแล้ว!”เสียงดีใจของสาวใช้ ทำให้กุ้ยอ๋องรีบถลาเข้าไปหาร่างบางบนเตียง“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากไหม บอกข้าสิยอดรัก” เขากุม

“ข้าหิวข้าวแทบแย่ แต่ไม่ยอมกินเพราะหวังจะมากินกับเจ้า แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ขอกินเจ้ารองท้องก่อนแล้วค่อยไปกินข้าวดีกว่า” พูดจบก็จัดการปิดปากที่กำลังเปิดขึ้นหญิงสาวดิ้นไม่เลิกเพราะน้อยใจในคำพูดของเขา ที่บอกว่าไปหาอนุมาช่วยแบ่งเบาภาระของเธอ แต่ด้วยฝีมือระดับเขากับคนที่ประสบการณ์น้อยอย่างเธอ มีหรือจะสู้กันได้ ไม่นานร่างของเธอก็อ่อนปวกเปียกและส่งเสียงครางกระเส่า เสื้อผ้าถูกทึ้งออกไปจากร่างตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้ชายหนุ่มลากปลายลิ้นสัมผัสไปทั่วเรือนร่าง หยอกเย้าตามจุดที่เขารู้ว่าทำให้นางเสียวกระสัน เขาทำมันอย่างช่ำชองจนนางทนไม่ไหว ออกปากร้องขอให้เขาร่วมรักเสียงกระเส่า จึงสอดประสานเอ็นอุ่นเข้ากับร่างระหง เมื่อเนื้อแนบเนื้อแล้วจึงโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ให้สมกับความหิวโหยให้สมกับที่อดมาถึงสามวันเสียงครวญครางด้วยความสุขสมของนางดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะถูกเขาเล้าโลมด้วยปลายลิ้นและริมฝีปากแต่กุ้ยอ๋องยังไม่อยากหยุด เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้า ลำคอ คลำคลึงอกตูมเต่งตึงขนาดใหญ่ที่ยั่วยวนด้วยมือและตามด้วยปากร่างบางสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน พยายาม

“ขอบใจนะหลัน เจ้าจะไปไหนน่ะซิง” เห็นสาวใช้อีกคนเปิดประตูห้องก็รีบถามด้วยความสงสัย“ข้าจะไปเอาน้ำสมุนไพร ท่านหญิงรอสักครู่นะเจ้าคะ” จบคำก็รีบวิ่งออกไป ไม่สนใจเสียงห้ามที่ตามหลังมาสักนิด“ท่านหญิงมีธุระกับพวกข้าทำไมไม่ใช้ให้ใครมาตามเจ้าคะ จะเดินมาเองทำไม” เสี่ยวหลันบ่นขณะที่มือก็ยังถูไถให้ความอบอุ่นกับมือเรียวของนายหญิง “ยังไม่เข้าสู่ฤดูหนาวเลยนะ แต่ท่านหญิงก็หนาวขนาดนี้แล้ว ถ้าถึงฤดูท่านหญิงคงจะอยู่แต่บนเตียงคั่ง ออกไปไหนไม่ได้แน่”  สาวใช้ถูมือทั้งสองให้หญิงสาวแล้วจึงถกผ้าห่มที่ห่มล่างขึ้น “ท่านหญิง! ทำไมท่านถึงไม่ใส่รองเท้า” นางตกใจจนถลึงตาเอ็ดด้วยความลืมตัว แต่ก็รีบยกเท้าทั้งสองข้างมากอดไว้ ใช้แขนเสื้อของตัวเองเช็ดเอาคราบเปื้อนที่เท้าออกจนหมด แล้วเอามือถูให้เกิดความอบอุ่นการกระทำของเสี่ยวหลันทำให้พุทธิญารู้สึกตื้นตันในหัวใจเหลือเกิน รู้สึกว่านางยังรักเธอมากกว่าเขาคนนั้นอีก.. น้ำตาจึงปริ่มออกมาแบบห้ามไม่อยู่“ขอโทษนะหลัน ข้าสัญญาว่าครั้งหน้าจะไม่ทำให้เจ้าโมโหอีก”“บ

กุ้ยอ๋องสูดปากครางสะท้าน เมื่อขยับสองขาที่คร่อมอยู่บนตัวนางขึ้นไปจนเกือบถึงใบหน้างาม และตอนนี้เอ็นอุ่นที่สู้มือก็ถูกนางอมไปเกือบครึ่ง เขารีบเอามือยันไว้กับหัวเตียง หลับตาและกัดริมฝีปากข่มกลั้นความเสียว ลิ้นของนางกำลังทรมานเขา ส่วนสะโพกของเขาก็เริ่มตอบโต้ ซอยสู้ลิ้นของนางอย่างฮึกเหิม “ซู้ด..ที่รัก..ซู้ด..อา..อูย..ยิปซี ยอดรัก ซู้ด” เขาสูดปากครางกระเส่า เสียวจนเข่าอ่อนเลยทีเดียว ราตรีนี้เขากับนางคงผลัดกันรับผลัดกันรุกอยู่แบบนี้อีกหลายกระบวนท่า ซึ่งเขายินดีเป็นอย่างยิ่ง ................. หลายวันผ่านไปพรุ่งนี้แล้วที่กุ้ยอ๋องกุ้ยหย่งหมิงต้องเดินทางไกล วันนี้เขาจึงไม่ได้คลอเคลียนางอันเป็นที่รักเหมือนหลายวันหลายคืนที่ผ่านมา เพราะต้องเข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้ยิปซีจึงชวนเสี่ยวซิง เสี่ยวหลันและสาวใช้อีกหกคนให้พาไปไหว้พระที่วัดที่อยู่ใกล้ที่สุด เพราะอยากไหว้พระขอพรให้แก่คนรักที่กำลังจะเดินทาง และอยากให้จิตใจที่ฟุ้งซ่านของตนเองสงบลงบ้างซึ่งเธอไม่ได้ไปกันแค่เก้าคน แต่ยังมีองครักษ์อีกสี่นายติดตามไปอารักขาด้วยภายในวัดมีชาวบ้านจำนวนมากมาสักก

“ข้าว่าเจ้ารีบเข้าไปบอกท่านหญิงเถิดหลัน”“ข้าบอกท่านแล้ว เจ้าก็ได้ยินนี่นา ตอนนี้ถึงตาเจ้าบ้างแล้ว รีบเข้าไปบอกท่านหญิงเถิด ข้าว่าป่านนี้ท่านอ๋องกลับถึงคฤหาสน์แล้วแน่ พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางแล้ว คืนนี้คงอยากมีเวลาอยู่กับท่านหญิงมาก ๆ ไฉนพวกเราจึงปล่อยปละละเลยหน้าที่ของบ่าวที่ดีไปได้ รีบช่วยกันทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเถิด”เสี่ยวหลันตัดสินใจจูงมือเสี่ยวซิงเข้าไปพร้อมกัน ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากให้ท่านอ๋องได้มีเวลาอยู่กับนางในดวงใจของท่านนาน ๆสาวใช้สองนางย่อกายลงเคียงข้างหญิงสาวที่นั่งคุยกับหญิงชรา ขณะที่มือก็ช่วยนางเรียงฟืนให้เป็นระเบียบ“มีอะไรเหรอ” ยิปซีเลิกคิ้วเล็กน้อย“เรากลับกันก่อนดีกว่าเจ้าค่ะท่านหญิง ป่านนี้ท่านอ๋องคงกลับถึงคฤหาสน์แล้ว เมื่อเช้าท่านหญิงไม่ได้บอกกับท่านไว้ ข้าเกรงว่าท่านจะ” เสี่ยวหลันพูดเหมือนท่อง แต่ยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกปิดปากไว้“เข้าใจแล้ว ๆ กลับก็กลับ” ยิปซีกลั้วหัวเราะ ถึงแม้อยากอยู่ต่อ แต่ก็ไม่อยากให้ผู้ติดตามโดนทำโทษ เพราะเธอก็เพิ่งรู้ความจริงเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง เรื่องที่พวกนางโดนทำโทษด้วยการโบย ถึงแม้จะโกรธเขาแต่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปกล่าวโทษ เพราะพวกนางต่างบอกเธอเป