All Chapters of ลิขิตรักข้ามกาลเวลา: Chapter 41 - Chapter 50

กุ้ยหย่งหมิงนั่งพูดคุยกับแขกที่มาเยือนถึงคฤหาสน์ ตอนที่เขากลับมาถึงพ่อบ้านก็รายงานว่าคุณชายอวี่กับคุณหนูหมิ่งฟู่มารอพบตั้งนานแล้ว แรกทีเดียวที่ได้ยินชื่อของชายหนุ่มเขานึกอยากจะตัดคอมันให้หลุดจากบ่า แต่ก็ทนทำเฉยไว้ เพราะมันได้รับบทเรียนจากนางไปแล้ว“บ่าวบอกกับทั้งสองแล้วว่าอีกนานกว่าท่านอ๋องจะกลับ แต่พวกเขายืนยันว่าจะรอ บ่าวก็จนปัญญา”“ไม่ต้องพูดแล้ว” เขานึกถึงตอนที่พ่อบ้านรายงาน ถ้ารู้อย่างนี้เขาคงใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นหลังคาแล้วกลับไปที่เรือนใหญ่ ปล่อยให้พี่น้องคู่นี้รอเก้อต่อไป“ท่านอ๋อง ไม่ลองชิมอาหารกับขนมฝีมือฟู่ฟู่สักหน่อยหรือเจ้าคะ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ใช้คำพูดแบบสนิทชิดเชื้อ หลบสายตาที่มองมาด้วยความเอียงอาย“ข้าเป็นคนกินยาก อาหารผิดรสมือก็ทำให้ข้าบันดาลโทสะแล้ว”คำปฏิเสธแบบไม่รักษาน้ำใจของเขา ทำให้หญิงสาวถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก ทั้งอับอายทั้งเสียใจอวี่หย่วนเจี่ยเห็นน้องสาวหน้าแดงปากสั่นก็สงสารยิ่งนัก นึกโมโหชายหนุ่มที่ไม่รักษาน้ำใจของนาง“ถ้าท่านอ๋องได้กินของที่นางทำมา ข้ามั่นใจว่าต้องถูกปากท่านสักเก้าส่วน” เขาไม่ได้ป้อยอแต่น้องสาวเขามีฝีมือเรื่องการทำอาหารจริง ๆ

คิดแล้วก็รีบลงมือทันที ริมฝีปากของเขาพรมจูบไปทั่วร่างของนาง สัมผัสหยอกเย้าเนิ่นนานกับบางจุดที่ไวต่อความรู้สึกอย่างรู้ดี ไม่นานร่างบางก็เริ่มตอบรับด้วยความเต็มใจพุทธิญาแอ่นกายรับสัมผัสของเขา ครางด้วยความซ่านเสียวที่แผ่ไปทั่วร่าง โมโหตัวเองที่เผลอใจไปกับเขา สาวมั่นอย่างเธอทำไมต้องมาตกหลุมคนเจ้าเล่ห์แบบเขาด้วยนะแล้วความคิดก็เลื่อนลอย แปรเป็นความหฤหรรษ์เกินห้ามใจในทันที นั่นก็เพราะปลายชิวหาพลิกพลิ้วของเขาใบหน้าคมคายของชายหนุ่มผงกขึ้นจากลำตัวของหญิงสาว มองใบหน้าเคลิบเคลิ้มแดงระเรื่อแล้วยิ่งฮึกเหิม จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเอง แล้วยัดเยียดความสุขกระสันที่ตัวเองต้องการให้นางได้รับเช่นกัน“อา!” เธอสะดุ้งและอุทานด้วยความเจ็บแปลบ เมื่อเขาประสานกายเข้ามาสุดแรงอย่างรวดเร็ว แต่มันก็แปรเปลี่ยนเป็นความหอมหวานปานน้ำผึ้งเมื่อเริ่มเคลื่อนไหวนานแสนนานที่เขาใช้เวลาพลอดรักกับเธอ นานจนแทบขาดใจตายกับการทรมานของเขา เขาไม่ยอมพาเธอไปพบกับแก่นแท้ของความสุขสักที ทั้ง ๆ ที่เธอใกล้จะพบกับมันหลายครั้งแล้ว“ท่านอ๋อง ยิปซีไม่ไหวแล้ว” เธออ้อนวอนเสียงสั่นพร่า“เจ้าหายโกรธข้าแล้วใช่มั้ย” ถึงจะสุขสมและเสียวซ่านกับ

ผู้ติดตามทั้งสี่ที่นั่งคุยกันอยู่อีกโต๊ะใกล้ ๆ กัน ลุกขึ้นยืนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เมื่อเห็นอวี่หย่วนเจี่ยเข้ามาแทะโลมท่านหญิงถึงที่โต๊ะ“พวกเจ้านั่งลงเถิด” เธอหันไปพูดกับผู้ติดตาม ส่งสายตาบอกพวกเขาว่าไม่เป็นไร“ความงามของแม่นางทำให้ใคร ๆ ก็อยากยื่นมือทำความรู้จัก” หย่วนเจี่ยมองหนุ่มสาวที่โต๊ะข้างเคียง ไม่ได้คิดสักนิดว่าพวกนั้นมากับหญิงสาว แต่คิดว่าสามีของพวกนางทนความงามของหญิงสาวไม่ได้ ต้องการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือมากกว่า“คราวที่แล้วเจ้าคงเจ็บจนเลอะเลือนสินะ” หญิงสาวอมยิ้ม ที่เธอพูดแบบนี้ก็เพราะคราวที่แล้วเขาก็เจอกับพวกนั้น ถ้าจำไม่ผิดเขาน่าจะเจอพวกนั้นก่อนโดนเธอทุ่มนะเฮ้อ! วันนี้มันวันอะไรนะ ทำไมเจอแต่ผู้ชายชีกอ คิดแล้วจึงยกถ้วยน้ำเต้าหู้ขึ้นซดทีละนิด ๆ เพราะความร้อนของมันชายหนุ่มเห็นหญิงสาวใช้เพียงสองนิ้วหนีบถ้วยขึ้นมาและเป่าก่อนดื่ม ก็มั่นใจว่านางไม่ใช่คนแคว้นนี้แน่ ทำให้ยิ่งลำพองใจ เพราะอะไรที่อยากทำก็คงง่ายดายขึ้นมาก เขาอมยิ้มพึงพอใจกับความคิดของตัวเอง“เจ้าไม่ได้ยินที่ข

“ข้าอยากให้เจ้าเรียกข้าว่าหย่งหมิง” ฝ่ามือใหญ่แตะลงบนแก้มนาง“ทำไมข้าต้องเรียกด้วย ไม่เรียก จะเรียกท่านอ๋อง” กระเง้ากระงอดไม่เลิกแถมยังสะบัดหน้าใส่ จนเขาต้องหัวเราะออกมา“เพราะมันแสดงให้คนอื่นรู้ว่าข้ากับเจ้าเป็นสามีภรรยากันแล้วน่ะสิ”“ห้ามเรียกแบบนั้นนะ ไม่ใช่เสียหน่อย” แล้วรัวกำปั้นใส่เขาแก้เขินหน้าของนางแดงระเรื่อ ดูน่ารักยิ่งนัก จึงบรรจงหอมแก้มทั้งสองข้างของนางเป็นรางวัล“กลับบ้านกันดีกว่า ข้าชักอดใจไม่ไหวแล้วพระชายาของข้า” เขาตั้งใจแหย่นางให้เลิกงอแง“กลับจากชิลลาข้าจะแต่งเจ้าเป็นชายาให้ถูกต้องตามประเพณี”“ท่านอย่าลืมคำพูดก็แล้วกัน ไม่งั้นยิปซีจะฆ่าท่าน” เธอถลึงตาขู่เขาให้กลัว แต่ความจริงแล้วอายแสนอาย แต่เขากลับหัวเราะอย่างมีความสุข “อีกเรื่องที่ท่านต้องจำไว้ ถ้าแต่งแล้วห้ามมีอนุเด็ดขาด ไม่งั้น..” เธอยกมือทำท่าปาดคอให้เขาดู “เข้าใจหรือไม่” ถามเสียงดุกลบเกลื่อน“หึ ๆ ๆ อันนี้ยังตอบไม่ได้ เพราะทุกอย่างขึ้นอยู่กั

“หมายความว่าเจ้า..ให้ข้าสั่งประหารนางหรือ” กุ้ยอ๋องถามย้ำอวี่หมิ่งฟู่ที่มาทวงความยุติธรรมแทนพี่ชายพุทธิญามองหน้าคนรักด้วยความรู้สึกน้อยใจอยู่ลึก ๆ  แต่เธอก็อยากรู้ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป จึงเงียบและฟังอย่างสงบไม่มีการโต้แย้งทั้งสิ้น รอให้จบเรื่องแล้วค่อยโวยวายก็ยังไม่สายอวี่หมิ่งฟู่ยิ้มกว้างแล้วส่งสายตาหวานเชื่อมให้ชายหนุ่ม ในที่สุดเขาก็เห็นนางกับพี่ชายสำคัญกว่าสตรีนางนั้น แล้วจึงมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสะใจ“เจ้าค่ะท่านอ๋อง”“ถ้าเช่นนั้นข้าขอถาม พี่ชายของเจ้าทำอะไรนาง ถึงได้มีเรื่องมีราวเกิดขึ้น”อวี่หมิ่งฟู่มองท่านอ๋องด้วยความตกใจ แล้วนิ่งอึ้งไปเพราะจนต่อคำตอบ ใช่! นางไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด แล้วจะตอบเขาได้อย่างไร“ตอบข้ามาเดี๋ยวนี้!”  เสียงของเขาเฉียบขาดคล้ายตะคอก มองนางด้วยสายตาคาดโทษ“ท่านอ๋องเจ้าคะ คุณหนูของข้าน้อยเป็นห่วงคุณชายจนเลอะเลือน ท่านอย่าถือสาเลยนะเจ้าคะ” โค่วอี้ออกหน้าแทนคุณหนูของตนเสียงสั่นรัว“คุณหนูของเจ้ายังไม่รู้เรื่องอันใด แต่บังอาจ