Semua Bab รักสลายปลายฤดูใบไม้ร่วง: Bab 11 - Bab 20

ภายในห้องพักหรูหราเสียงสะอื้นไห้ของผู้หญิงดังไม่ขาดสาย ไหล่ของเธอสั่นสะท้านพลางขอร้องเสียงสั่นเครือ แต่กลับไม่ได้ทำให้ผู้ชายที่อยู่บนร่างเธอเกิดความสงสารแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับยิ่งรุนแรงขึ้น ราวกับกำลังระบายความโกรธจนกระทั่งซือชิงเจ๋อครางออกมาเบา ๆ ผู้หญิงใต้ร่างถึงได้หยุดร้องไห้ เหลือเพียงเสียงหายใจหอบอย่างหนักของทั้งสองคนในอากาศต่อมา เซี่ยซือซือก็คลายมือจากไหล่ของเขา ดวงตาแดงเรื่อพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า “น่ารังเกียจจริง ๆ! คนเขาเกือบจะทนไม่ไหวแล้วนะ!”ซือชิงเจ๋อยิ้มก่อนจะก้มลงไปจูบซอกคอเธอเบา ๆ “เธอเป็นคนยั่วยวนฉันก่อนไม่ใช่เหรอ?”เซี่ยซือซือถูกเขาจูบจนรู้สึกจั๊กจี้ รีบเบี่ยงตัวหนีพลางหัวเราะยั่วยวน “ยังไงคุณก็แย่อยู่ดี!”ซือชิงเจ๋อมองท่าทางเย้ายวนของเธอ ลำคอกระตุกเล็กน้อย กำลังคิดจะจัดการขั้นต่อไป ทันใดก็ได้ยินเสียงระฆังดังจากด้านนอกแก๊ง——เสียงระฆังเก่าแก่ทรงพลัง ราวกับค้อนหนักฟาดลงตรงกลางใจของซือชิงเจ๋ออย่างแรงร่างของเขาแข็งทื่อ ใจสั่นอย่างบอกไม่ถูกราวกับกระแสน้ำซัด เสียงอื้ออึงดังขึ้นภายในหัว รู้สึกเหมือนความตายกำลังใกล้เข้ามาเกิดอะไรขึ้น...ซือชิงเจ๋อเอามือก

บนเตียงเหล็กที่เย็นเฉียบ ศพนั้นแทบจำเค้าเดิมไม่ได้แล้ว ผิวหนังส่วนใหญ่เน่าเปื่อยจนเกือบหมด ส่งกลิ่นเหม็นรุนแรงจนยากจะบรรยาย แม้กระทั่งเพศก็ยากที่จะระบุได้ แต่ซือชิงเจ๋อก็ยังจำได้ทันทีว่านั่นคือซางชิวเพราะบริเวณด้านในท่อนแขนที่โผล่ออกมาของศพนั้นมีรอยแผลเป็นสีน้ำตาลอ่อนคล้ายก้อนเมฆอยู่ ซึ่งเป็นรอยที่ทิ้งไว้ตอนเกิดเหตุแผ่นดินไหวที่เมืองหลวงเมื่อหลายปีก่อนจริง ๆ แล้วรอยแผลเป็นนี้สามารถลบออกได้ด้วยการผ่าตัด แต่ซางชิวกลับเลือกที่จะเก็บมันไว้เธอบอกว่าทุกครั้งที่เห็นรอยแผลเป็นนี้ ก็มักจะนึกถึงซือชิงเจ๋อตอนอายุสิบเจ็ดปี ที่กล้าหาญปกป้องเธอไว้ด้วยร่างกายของเขา ถ้าวันนั้นไม่มีซือชิงเจ๋อ บางทีเธออาจจะตายอยู่ใต้กองซากปรักหักพังไปแล้ว ไม่ใช่เหลือเพียงแค่รอยแผลแบบนี้ตอนนี้บนร่างศพที่เน่าเปื่อย มีเพียงรอยแผลเป็นนี้เท่านั้นที่ยังคงสมบูรณ์ หลักฐานของความรักในวันวานกลับกลายเป็นเหมือนคมมีดทิ่มแทงหัวใจของซือชิงเจ๋อในตอนนี้ซือชิงเจ๋อยืนอยู่กับที่ ตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ รูม่านตาหดเล็กลงอย่างรวดเร็วก่อนที่จะขยายตัวอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายราวกับคนป่วยที่สูญเสียความสามารถในการพูด ปากอ้าพูดแต่ไม่สามา

[ซางชิวนังสารเลว หย่าไปแล้วยังมาแสร้งทำเป็นน่าสงสารอะไรอีก อย่าคิดว่าพี่ชิงเจ๋อจะเห็นใจแกนะ! ฉันจะบอกแกให้ แกมันก็เป็นแค่ของไร้ค่าไม่มีใครเอา!][ถ้าฉันเป็นแกนะ ฉันไม่มีหน้ามาเจอเขาอีกหรอก เพราะตอนนี้คนที่เขารักที่สุดคือฉัน แกกับเขามันเป็นอดีตไปแล้ว?!]ข้อความด่าทอเยาะเย้ยสิบกว่าข้อความ ตามมาด้วยรูปภาพอีกหลายรูปแต่ละรูปน่าเกลียดจนดูไม่ได้!ตอนนั้นเอง การหายใจของซือชิงเจ๋อก็แทบหยุดชะงัก บาดแผลในใจยังไม่ทันหายดี กลับถูกคมมีดกระหน่ำแทงเข้าไปอีก!ดวงตาของเขาแดงก่ำ เส้นเลือดที่หน้าผากและขมับแทบจะระเบิดออกมา แต่ยังพยายามควบคุมอารมณ์อย่างมากเปิดอ่านข้อความทีละข้อความหลังจากที่เขาอ่านครบทุกข้อความแล้ว ก็ไม่สามารถควบคุมไฟแห่งความโกรธที่สะสมอยู่ในใจได้อีกต่อไป และพุ่งทะลักออกมาทันที!“สารเลว! กล้าก่อกวนชิวชิวลับหลังฉัน!”ซือชิงเจ๋อคิดว่าตัวเองปกปิดเรื่องทุกอย่างไว้อย่างดีมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่านังสารเลวเซี่ยซือซือจะเป็นคนบอกเรื่องที่เขานอกใจกับซางชิวก่อน แถมยังส่งรูปมามากมายขนาดนี้!คืนนั้นที่เกิดเรื่อง เซี่ยซือซือถึงกับส่งรูปตอนที่พวกเขามีอะไรกันอยู่ยี่สิบกว่ารูปให้ซางชิว มิน่าเธอถึงได

“ไม่นะ! ช่วยด้วย!” เซี่ยซื่อซือกรีดร้องออกมา พยายามยื่นมือไปคว้ากางเกงของซื่อชิงเจ๋อ แต่ทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์หลังจากซื่อชิงเจ๋อออกไป ผู้ชายคนที่ข่มขืนเธอเมื่อคืนเดินเข้ามาในห้องทำงาน แต่ครั้งนี้มือของเขาถือมีดปลายแหลมไว้หนึ่งเล่ม!เซี่ยซื่อซือถูกแทงสิบเจ็ดแผล บาดแผลทั้งหมดอยู่บริเวณหน้าอก เธอนอนแขนขาเกร็งอยู่กับพื้น ตายตาไม่หลับซื่อชิงเจ๋อมองศพของเธอ ในใจไม่รู้สึกเศร้าหรือยินดีอะไร แค่สั่งว่า “เอาไปทิ้งในรางน้ำเน่า!”ไม่นานศพก็ถูกลากออกไป สถานที่ก็ถูกทำความสะอาดจนเกลี้ยง แต่กลิ่นคาวเลือดที่เหลืออยู่ยังคงรุนแรงอยู่หลังจากจัดการเซี่ยซื่อซือไปไม่นาน ผู้ช่วยก็บอกข่าวดีว่าจับฆาตกรได้แล้ว ซื่อชิงเจ๋อรีบบินกลับประเทศทันทีเดิมทีซื่อชิงเจ๋อเคยคิดว่าฆาตกรคงเป็นพวกหน้าตาดุร้ายและโหดเหี้ยม แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม คนคนนั้นดูซื่อมากไม่เหมือนกับคนที่จะทำเรื่องชั่วร้ายได้เลยเขาดูเหมือนไม่เข้าใจว่าตัวเองไปล่วงเกินซือชิงเจ๋อตอนไหน ตอนถูกกดลงกับพื้นตัวสั่นเทา ด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตกใจซือชิงเจ๋อนึกถึงเหตุการณ์ที่ซางชิวต้องเจอในคืนนั้น หัวใจของเขาราวกับถูกหนามแหลมของดอกก

ซือชิงเจ๋อปรี่เข้าไปที่หน้าเตียงคนไข้ของเธอ น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะ ๆ น้ำเสียงเจือความอ้อนวอนจนถึงขีดสุด “ชิวชิว เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม! ชาตินี้ฉันขอสาบานว่าจะรักแค่เธอคนเดียวสุดหัวใจ!”ซางชิวไม่อยากจะพูดคำใด ๆ กับเขาอีกแม้แต่คำเดียว เธอจึงกดกริ่งเรียกพยาบาลทันที “คุณพยาบาลคะ! มีคนบ้าเข้ามารบกวนเวลาพักผ่อนของฉันค่ะ!”พยาบาลสองคนรีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว พอเห็นซือชิงเจ๋อก็ถึงกับตกใจ “คุณชายซือ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ! เมื่อครู่ยังให้น้ำเกลืออยู่ไม่ใช่เหรอคะ!”ซือชิงเจ๋อไม่แม้แต่จะมองพวกเธอ สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างของซางชิวอย่างไม่ละสายตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นและดวงตาที่แดงก่ำ “ชิวชิว อย่าเมินฉันเลยนะ...”ซางชิวล้มตัวลงนอนอีกครั้งแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาลอดออกมา “ถ้าไม่อยากให้ฉันเกลียดขี้หน้าคุณไปมากกว่านี้ ก็รีบไสหัวออกไปซะ น่ารำคาญ!”พยาบาลก็ช่วยพูดเกลี้ยกล่อม “คุณชายซือ กลับไปก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้อาการของคุณซางยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่”ซือชิงเจ๋อปาดน้ำตาของตัวเอง ก่อนจะเค้นรอยยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก “ถ้างั้น เธอก็พักผ่อนให้ดี ๆ นะ เดี๋ยวฉันจะมาหาเธอให