กู้จั๋วตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ในโรงพยาบาล“หว่านฉิงของฉันล่ะ?”กู้ฮ่าวอวิ๋นนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ “แม่ตายแล้ว”กู้จั๋วลุกขึ้นมานั่ง ถลึงตาใส่เขาอย่างดุร้าย จากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้า ถอดเข็มออก ยิ้มออกมาแล้วลงไปจากเตียงเขาก้มลงไปอุ้มกู้ฮ่าวอวิ๋นขึ้นมา “ไร้สาระน่า แม่ยังรอให้พวกเราไปรับที่ข้างทาง พวกเรารีบไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นแม่จะโกรธเอานะ”กู้ฮ่าวอวิ๋นตกใจท่าทางเหมือนคนเสียสติของกู้จั๋วจนลืมร้องไห้ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก หลินอวี๋หน่วนเห็นกู้จั๋วฟื้นขึ้นมา ก็โถมตัวเข้าอ้อมกอดของเขาอย่างดีใจ “ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว ฉันเป็นห่วงแทบแย่”กู้จั๋วผลักเธอออกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “เราจบกันเถอะ ฉันจะไปรับหว่านฉิงกลับบ้าน”หลินอวี๋หน่วนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่พอได้ยินชื่อของเหลิ่งหว่านฉิง ดวงตาของเธอก็ทอแววเกลียดชังทำไมเขาต้องรักยัยตาบอดเหลิ่งหว่านฉิงขนาดนี้!อีกอย่างเหลิ่งหว่านฉิงก็ตายไปแล้วด้วย!เขายังอยากเลิกกับเธออีก เขาลืมไปแล้วหรือไงว่าในท้องของเธอมีลูกของเขาอยู่?เมื่อนึกถึงลูก หลินอวี๋หน่วนก็ข่มกลั้นความขุ่นเคืองในใจเอาไว้ พูดเสียงอ่อนโยน “อาจั๋ว หว่าน
Read more