บททั้งหมดของ แสงจันทร์ที่ลับไปในตาเธอ: บทที่ 21 - บทที่ 24

เมื่อกู้จั๋วและกู้ฮ่าวอวิ๋นเห็นภาพตรงหน้าก็แทบสติแตกกว่าพวกเขาจะสืบหาที่อยู่ของเหลิ่งหว่านฉิงมาได้ก็ไม่ใช่ง่าย ๆ อุตส่าห์ซื้อดอกไม้ตามมาถึงที่นี่ กลับต้องมาเห็นภาพนี้กู้จั๋ววิ่งขึ้นไปบนเวที เขามองเหลิ่งหว่านฉิงอย่างเว้าวอน “คุณไม่ตอบตกลงได้ไหม? ผมสำนึกผิดแล้ว ผมตัดขาดกับหลินอวี๋หน่วนแล้ว มารหัวขนนั่นก็ตายไปแล้วด้วย จะไม่มีอะไรมาขัดขวางระหว่างเราสองคนอีกแล้ว เรารักกันมาตั้งหลายปี แถมเราก็มีลูกด้วยกัน ผมขอร้องล่ะให้โอกาสผมอีกสักครั้งได้ไหม?”หลี่วั่งจิ้นเข้ามาบังเหลิ่งหว่านฉิงไว้ ยกมือต่อยกู้จั๋วจนล้มลงบนพื้น เขาย่อตัวลงไป กระชากคอเสื้อของกู้จั๋วขึ้นมา “ครั้งที่แล้วโดนต่อยยังไม่สาแก่ใจใช่ไหม ตอนนี้หว่านฉิงคือคู่หมั้นของฉัน ถ้านายยังพูดจาเหลวไหลอีก ฉันจะไม่ออมมือกับตระกูลกู้แน่”ครั้งก่อนกู้จั๋วไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของหลี่วั่งจิ้น ครั้งนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่เตรียมตัวมา ไม่อย่างนั้นเขาจะทำลายแผนการของหลี่วั่งจิ้นแล้วมาอยู่ตรงหน้าเหลิ่งหว่านฉิงได้ยังไงหน้าประตูมีบอดี้การ์ดบุกเข้ามาหลายสิบคนยืนเผชิญหน้ากับบอดี้การ์ดของหลี่วั่งจิ้น คนอื่นในงานกลัวโดนลูกหลงเลยพากันไปหลบอยู่ตามมุมห้องกู้

หลี่วั่งจิ้นยกมือนวดคิ้วที่กำลังขมวดมุ่นของเธอ “ไม่อย่างนั้นเราเลื่อนงานแต่งไปก่อนดีไหม ฉันกลับไปเยี่ยมกับเธอก็ได้?”เหลิ่งหว่านส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ถ้ามีฉันไว้ยึดเหนี่ยว เขายังสามารถประคองลมหายใจต่อไปได้ บางทีเขาอาจจะรอด แต่ถ้าฉันไป แล้วเขาไม่มีอะไรค้างคา เขาอาจจะปล่อยลมหายใจนั้นไปก็ได้”ครึ่งเดือนต่อมา งานแต่งงานของเหลิ่งหว่านฉิงและหลี่วั่งจิ้นจัดขึ้นที่โบสถ์ริมทะเลขณะที่เสียงเปียโนไพเราะบรรเลงขึ้น เหลิ่งหว่านฉิงก็ได้ทำตามความฝัน ด้วยการใส่ชุดแต่งงานที่เธอออกแบบเองก้าวเดินบนพรมแดงตรงไปอยู่ข้างกายของคนที่ตัวเองรักที่สุดเมื่อหลี่วั่งจิ้นสวมแหวนให้เธอเสร็จก็หลั่งน้ำตาด้วยความซาบซึ้ง รักที่เก็บไว้ในใจมานานในที่สุดก็สมหวังสักที“หว่านฉิง ขอบคุณที่ยอมแต่งงานกับฉัน ขอบคุณที่ทำให้ฝันของฉันให้เป็นจริง”เหลิ่งหว่านฉิงร้องไห้จนพูดไม่เป็นคำ ก่อนจะเป็นฝ่ายโอบลำคอของหลี่วั่งจิ้นไว้ “ขอบคุณ ที่ทำให้ฉันมีบ้านอีกครั้ง”ท่ามกลางบาทหลวงและพยานรักทั้งหลาย ทั้งสองได้ให้คำมั่นสัญญาต่อกันและกัน จากนั้นก็กอดและมอบจุมพิตให้กันในเวลาเดียวกัน เครื่องตรวจคลื่นหัวใจในห้องผู้ป่วยของกู้จั๋วก็ส่งเสียง