บทที่ 11

กู้จั๋วตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ในโรงพยาบาล

“หว่านฉิงของฉันล่ะ?”

กู้ฮ่าวอวิ๋นนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ “แม่ตายแล้ว”

กู้จั๋วลุกขึ้นมานั่ง ถลึงตาใส่เขาอย่างดุร้าย จากนั้นก็เปลี่ยนสีหน้า ถอดเข็มออก ยิ้มออกมาแล้วลงไปจากเตียง

เขาก้มลงไปอุ้มกู้ฮ่าวอวิ๋นขึ้นมา “ไร้สาระน่า แม่ยังรอให้พวกเราไปรับที่ข้างทาง พวกเรารีบไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นแม่จะโกรธเอานะ”

กู้ฮ่าวอวิ๋นตกใจท่าทางเหมือนคนเสียสติของกู้จั๋วจนลืมร้องไห้

ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก หลินอวี๋หน่วนเห็นกู้จั๋วฟื้นขึ้นมา ก็โถมตัวเข้าอ้อมกอดของเขาอย่างดีใจ “ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว ฉันเป็นห่วงแทบแย่”

กู้จั๋วผลักเธอออกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “เราจบกันเถอะ ฉันจะไปรับหว่านฉิงกลับบ้าน”

หลินอวี๋หน่วนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่พอได้ยินชื่อของเหลิ่งหว่านฉิง ดวงตาของเธอก็ทอแววเกลียดชัง

ทำไมเขาต้องรักยัยตาบอดเหลิ่งหว่านฉิงขนาดนี้!

อีกอย่างเหลิ่งหว่านฉิงก็ตายไปแล้วด้วย!

เขายังอยากเลิกกับเธออีก เขาลืมไปแล้วหรือไงว่าในท้องของเธอมีลูกของเขาอยู่?

เมื่อนึกถึงลูก หลินอวี๋หน่วนก็ข่มกลั้นความขุ่นเคืองในใจเอาไว้ พูดเสียงอ่อนโยน “อาจั๋ว หว่าน