All Chapters of แสงจันทร์ที่ลับไปในตาเธอ: Chapter 1 - Chapter 10

กู้จั๋วถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าเสียใจหรือดีใจกันแน่“ไม่เป็นไร คุณแค่จำเอาไว้ ต่อให้จะมองไม่เห็นไปตลอดชีวิต ผมก็จะรักคุณตลอดไป พรุ่งนี้ผมจะให้ทุ่มเงินให้แผนกจักษุแพทย์หนึ่งร้อยล้าน ให้พวกเขาเร่งกระบวนการวิจัย”“แต่ว่า ตอนนี้ถึงเวลากินข้าวก็ควรกินข้าว ไปกันเถอะ”ขณะที่พูด กู้จั๋วก็ก้มลงอุ้มเหลิ่งหว่านฉิงขึ้นมาการกระทำแสนหวานตลอดเวลาที่ผ่านมา ตอนนี้มีแต่ทำให้เหลิ่งหว่านฉิงรู้สึกขยะแขยง จนร่างกายของเธอแข็งทื่อมาถึงห้องรับประทานอาหาร“ผมอยากนั่งกับแม่”กู้ฮ่าวอวิ๋นผู้เป็นลูกดูสดใสร่าเริง แต่กลับกำลังเหยียบเก้าอี้ขึ้นไปเช็ดปากให้ผู้หญิงคนนั้นยิ่งกว่านั้น บนโต๊ะอาหาร กู้ฮ่าวอวิ๋นกับผู้หญิงคนนั้นแยกกันนั่งคนละด้าน พวกเขาคงไม่ให้เธอนั่งข้างผู้หญิงคนนั้นหรอกเรื่องที่ตัดสินใจไว้ตั้งแต่แรก ยังต้องมาแสดงละครต่อหน้าเธออีกผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดคลุมอาบน้ำ นั่งอยู่ข้างกายกู้จั๋วอย่างผ่อนคลาย ดูเหมือนนายหญิงของบ้านมากกว่าเธออีกกู้จั๋วหั่นซี่โครง แกะกุ้งให้เธอ…ส่วนกู้ฮ่าวอวิ๋นเทน้ำให้…ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ที่แตกต่างออกไปคือ ตอนนี้เธอเห็นแววอิจฉาริษยาในดวงตาของผู้หญิงคนนั้นเหลิ่งหว่

หลายวันต่อมายังเป็นเหมือนวันที่เหลิ่งหว่านฉิงรู้ความจริงพวกเขาสามคนออกไปข้างนอกด้วยกัน พอกลับบ้านก็แอบทำอะไรเงียบ ๆ ลับหลังเธอกู้จั๋วลงมาปลดปล่อยอารมณ์กับหลินอวี๋หน่วนทุกคืน จากนั้นก็แอบกลับมาช่วงเช้าตรู่เธอดูพวกเขาแสดงละครเงียบ ๆ ต่อมาเหลิ่งหว่านฉิงก็อยู่ในห้องนอนชั้นบนตลอด เว้นแต่มีความจำเป็นจริง ๆพริบตาเดียวก็ถึงวันตรวจของเหลิ่งหว่านฉิงตื่นขึ้นมาตอนเช้า กู้จั๋วก็มอบมอร์นิ่งคิสให้เธออย่างเคยชิน แล้วประคองเธอลงไปกินข้าวเช้าข้างล่างในตอนนี้เอง หลินอวี๋หน่วนที่ไม่เคยส่งเสียงและปฏิบัติตามกฎอย่างเข้มงวดมาตลอดพลันสำรอกแห้งออกมากู้จั๋วกับกู้ฮ่าวอวิ๋นหน้าเปลี่ยนสี กู้จั๋วอยากเข้าไปปิดปากของหลินอวี๋หน่วน ส่วนกู้ฮ่าวอวิ๋นกลับมองหลินอวี๋หน่วนอย่างเป็นห่วง ขยับปากถามเธอโดยไร้เสียง “น้าหน่วนหน่วน เป็นอะไรเหรอครับ?”เหลิ่งหน่วนฉิงเห็นสองพ่อลูกลนลานทำตัวไม่ถูก ก็ให้ความร่วมมือ “มีอะไรเหรอ?”“แม่บ้าน จู่ ๆ แม่บ้านก็อาเจียนน่ะ!”ในยามคับขันเช่นนี้กู้จั๋วตอบกลับไปอย่างมีไหวพริบ เพื่อเพิ่มระดับความน่าเชื่อ เขาถึงขั้นด่าอากาศที่เรียกว่าแม่บ้านออกมายกใหญ่มื้อเช้าจบลงอย่างเร่งรีบ ทั้งสา

ตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่า งานเลี้ยงที่กู้จั๋วและกู้ฮ่าวอวิ๋นพาเธอมาคืองานวันเกิดของหลินอวี๋หน่วน!ไม่เพียงเท่านี้ พ่อแม่ของกู้จั๋ว ญาติพี่น้องก็อยู่กันครบเธอเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาในควาทรงจำต่างเข้าไปรุมล้อมอยู่ข้างกายหลินอวี๋หน่วน นี่นะเหรอที่กู้จั๋วบอกว่าอยากทำให้เธออารมณ์ดีเธอถูกสองพ่อลูกพามาอยู่แถว ๆ ลำโพง จากนั้นพวกเขาก็เอาน้ำกับเค้กมาให้เธอ“ที่รัก คุณนั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ผมจะพาลูกไปทักทายแขก”เหลิ่งหว่านฉิงเห็นกู้จั๋วคุกเข่าลงต่อหน้าหลินอวี๋หน่วนต่อหน้าต่อตา พร้อมประคองท้องของเธอ ประทับจูบลงไปอย่างจริงใจกู้ฮ่าวอวิ๋นเองก็เรียกชื่อหลินอวี๋หน่วนพลางกระโดดโลดเต้น “แม่ครับ”พี่น้องของเขาก็เรียกอีกฝ่ายว่า “พี่สะใภ้”กู้จั๋วหันมามองทางฉัน แล้วทำมือบอก ให้พวกเขาเบาเสียงลง“พวกนายจะเรียกอะไรนักหนา ระวังหว่านฉิงได้ยินหน่อยสิ”ในอดีตเธอได้รับบาดเจ๊บเพราะช่วยเชานายหญิงกู้จึงเคยมาเฝ้าอยู่ข้างเตียงเธอเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ตอนนี้กลับตบหลังกู้จั๋วอย่างไม่พอใจ “จะกลัวอะไร ได้ยินแล้วยังไงต่อ? เธอเป็นคนตาบอด ถ้าหย่ากับแกแล้วจะยังไปไหนได้? ตอนนี้ในท้องของเสี่ยวหน่วนมีหลานสุดที่รักของฉันอยู่ทั

วันนี้เป็นวันที่ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลและเป็นวันที่เธอตัดสินใจจากไปขณะที่เหลิ่งหว่านฉิงแต่งตัวเรียบร้อยลงมาชั้นล่าง กู้จั๋วก็เปิดประตูเข้ามาพอดี ข้างหลังมีกู้ฮ่าวอวิ๋นและหลินอวี๋หว่านตามมาด้วยเธอรู้ว่ากู้จั๋วคงรีบกลับมาพาเธอไปตรวจดวงตาเพราะอย่างไรการที่เธอแปลกไปในช่วงนี้ก็ทำให้เขาอยู่ไม่สุข“ที่รัก ผมกับลูกกลับมาแล้ว!”กู้จั๋วกำลังจะเข้ามาอุ้มเธอเดินไปที่ห้องรับแขก แต่กลับถูกเหลิ่งหว่านฉิงผลักออกบนหน้าของเธอไร้ซึ่งแววดีใจที่เขากลับมากู้จั๋วเรียกเธออย่างร้อนรน “ที่รัก?”“แม่ครับ”กู้ฮ่าวอวิ๋นยัดโมเดลรูปตึกใส่มือของเธอ “นี่คือของที่ระลึกที่ผมซื้อมาฝาก แม่ลองลูบดูว่าชอบไหม?”เหลิ่งหว่านฉิงวางไว้ข้าง ๆ น้ำเสียงห่างเหินเย็นชา “ฉันจะไปโรงพยาบาล กลับมาค่อยคุยกัน”กู้จั๋วกอดเธออีกครั้ง “ที่รักผมจะพาคุณไปเอง”กู้ฮ่าวอวิ๋นกอดขาของเธอ “ผมไปด้วย! รู้สึกว่าไม่ได้อยู่กับแม่นานแล้ว”ก่อนจะขึ้นรถ เหลิ่งหว่านฉิงก็หันกลับไปมองบ้านกู้จั๋วถามอย่างเป็นห่วง “ทำไมเหรอ?”เหลิ่งหว่านฉิงส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”แค่มองสถานที่ที่ตัวเองใช้ชีวิตมาตลอดสิบปีเป็นครั้งสุดท้ายโรงพยาบาลในเครือกู้กรุ

“ผมจะขึ้นไปดูข้างบน ตอนนี้แม่ชอบอยู่แต่ในห้อง”ขณะที่พูด กู้ฮ่าวอวิ๋นก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนไม่ถึงหนึ่งนาทีก็วิ่งลงมา “ในห้องนอนไม่มี”แม่บ้านเดินเข้ามาบอกว่ายังไม่เห็นเหลิ่งหว่านฉิงกลับมาเลยความไม่สบายใจที่ถูกกู้จั๋วกดข่มเอาไว้ขยับขยายอีกครั้ง เขาล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะโทรหาเหลิ่งหว่านฉิง กลับพบว่าโทรศัพท์ปิดเครื่องไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้“ตามหา!”กู้จั๋วรอโทรศัพท์เปิดเครื่อง พลางให้คนไปหาดูในห้องต่าง ๆ“หว่านฉิง…หว่านฉิง…”กู้จั๋ซเรียกชื่อของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรู้สึกไม่สบายใจมีมากขึ้นเรื่อย ๆเขาไม่น่าปล่อยหว่านฉิงไว้ข้างถนนคนเดียว เธอมองอะไรไม่เห็น ถ้าเกิดเป็นอะไรไปจะทำยังไง?กู้จั๋วมองหน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังเปิดเครื่อง ทั้ง ๆ ที่ผ่านไปแค่ไม่กี่วินาที แต่เขากลับรู้สึกเหมือนผ่านไปเป็นปีเขาโทรหาเหลิ่งหว่านฉิงซ้ำ ๆ แต่ไม่มีคนรับสายเลยขณะที่เขาเตรียมจะโทรหาคนขับรถ ประตูบ้านก็ถูกทุบเสียงดังกู้จั๋วตาเป็นประกาย “หว่านฉิง…”ประตูเปิดออก มีตำรวจในเครื่องแบบยืนอยู่ข้างนอกสองคน“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใช่คุณกู้หรือเปล่าครับ? เหลิ่งหว่านฉิงภรรยาของคุณเกิดอุบัติเหตุรถชนเสียชี