All Chapters of ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง: Chapter 51 - Chapter 60

แสงแดดสดใสแต่ไม่น่าเบื่อ ผู้คนในตลาดยังคงเดินพลุกพล่านในขณะที่เด็กแฝดทั้งสองกำลังเดินถือกล่องอาหารไปส่งที่บ้านหวงตามคำสั่งของซูหว่าน เมื่อถึงบ้านหวงเห็นเซิ่นเหยี่ยนผู้ที่นับว่าเป็นเจ้าของบ้านที่นั่น“ท่านลุงครับท่านแม่ให้เรานำอหารเช้ามาส่งที่บ้านหวง”อาเยวี่ยนพูดขึ้นเมื่อเห็นเซิ่นเหยี่ยนยืนรออยู่ที่หน้าประตู เขาทำความเคารพเล็กน้อยขณะที่อาอวี่ยิ้มแย้มเดินตามหลังพี่ชายเซิ่นเหยี่ยนยิ้มให้เด็กๆ“วันนี้ท่านแม่พวกเจ้าคงทำอาหารรสชาติอร่อยๆ อีกใช่ไหม เด็กๆก็ทำหน้าที่ส่งของได้ดีเลย” เขาเดินเข้ามาหาเด็กๆ และยิ้มเอ็นดูเมื่อเห็นทั้งสองตัวเล็กกระตือรือร้น เซิ่นเหยี่ยนรับอาหารจากเด็กๆ"เข้าไปนั่งข้างในก่อนเถอะ ข้าจะให้รางวัลพวกเจ้าสำหรับการทำงานดี"“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ท่านแม่บอกว่าไม่ให้เถลไถลเจ้าค่ะ ห้ามรับเงินจากบ้านหวง เพราะท่านแม่ทำงานอย่างหนัก ขายอาหารเองเพียงลำพัง เราสองคนจะรีบไปช่วยท่านแม่ขายของค่ะ” อาอวี่พูดออกมาเสียงหวานพร้อมกับยิ้มเซิ่นเหยี่ยนได้ยินแล้วก็ยิ้มเอ็นดู เด็กทั้งสองกตัญญูและรู้จักการทำงานอย่างหนัก แม้แต่ถูกสอนอย่างดี"ดีจริงๆ มีจิตใจดี แต่…ข้าจะให้เงินพวกเจ้าไว้เป็นรางวัลสำหร

ซูหว่านถอนหายใจอย่างโล่งอก ดวงตาแสดงถึงความเบาใจที่ไม่ต้องกังวลเรื่องเด็กๆ "หือ... ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหานี่นา" ซูหว่านพูดด้วยเสียงที่เบาลง แม้จะรู้สึกโล่งใจ แต่ก็ยังคงมีความสงสัยเล็กน้อย "แล้ว...คุณชายหวงจะพาเด็กๆ ไปไหนหรือ"เสี่ยวเปาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบอย่างจริงจัง "คุณชายหวงเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความเท่าเทียมและความถูกต้องเป็นอย่างมาก ข้าน้อยจำได้ว่าตอนที่แม่นางซูหว่านไปที่ร้านหวงฝูเหอเมื่อคราวก่อน ท่านไม่ได้เข้าไปในร้านเพราะมีคนสำคัญเลือกผ้าอยู่ในขณะนั้น... คุณชายหวงจึงจัดการเรื่องนี้ทันที แต่ท่านเองก็ยังไม่เข้าไปในร้านเหมือนกัน ครั้งนี้นายน้อย ท่านเลยตัดสินใจพาเด็กๆ ไปเลือกเสื้อผ้าที่ร้านหวงฝูเหอด้วยตัวเองเลยครับ"ซูหว่านพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็อดรู้สึกทึ่งในใจไม่ได้ที่เซิ่นเหยี่ยนใส่ใจในเรื่องนี้มากขนาดนี้ หันมามองเสี่ยวเปาอย่างเกรงใจ“เช่นนั้นเหรอ... ถ้าพวกเขากลับมาพร้อมกับราคาอาภรณ์เท่าไหร่ ข้าจะจ่ายให้เอง แต่ท่านน่าจะช่วยลดราคาสักหน่อยนะ ข้าคงไม่มีเงินมากพอสำหรับอาภรณ์ใหม่เดือนนี้ เพราะส่วนของความบันเทิงและเสื้อผ้าอาภรณ์เดือนนี้ของข้าหมดไปหมดแล้ว”เสี่ยวเปามองซูหว่าน

ในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างงดงามของบ้านหวง ฮูหยินซือจูนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ประดับด้วยดอกไม้สีสดใส ใบหน้าของสวยงามสง่างาม เหมือนทุกสิ่งในบ้านหวงที่เต็มไปด้วยความสมบูรณ์แบบ ดวงตาของฮูหยินมองไปที่ลูกชายคนเดียวที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าหนักแน่น“เซิ่นเหยี่ยน…” เสียงของฮูหยินซือจูเบาๆ แต่แฝงไปด้วยความตั้งใจ บิดาของเซิ่นเหยี่ยนหวงเชียวหยู ยืนอยู่ห่างออกไป เหลือบตามองบุตรชายด้วยสายตาห่วงใย“ปีนี้เทศกาลปีใหม่มีการจัดงานใหญ่ทั้งการแข่งทำอาหาร การประกวดนานาชนิด และยังมีการจุดพลุไฟที่สวยงาม คุณชายของเราไม่ควรพลาดที่จะเข้าร่วมในงานนี้”เซิ่นเหยี่ยนที่ยืนอยู่ตรงหน้าหยุดนิ่งในขณะที่ได้ยินคำพูดของมารดา เขาไม่ตอบในทันที แต่กลับถอนหายใจอย่างหนัก พร้อมกับแสดงท่าทีไม่ค่อยอยากจะมีส่วนร่วมในงานเทศกาลนี้เท่าไหร่“แต่ข้า…” เซิ่นเหยี่ยนพูดขึ้นเสียงอ่อน ก่อนจะพูดต่อ “ข้าคิดว่าแค่ธุรกิจและการทำงานก็เพียงพอแล้วการที่ต้องไปเอาใจคู่ค้านั่นมีหลากหลายวิธี” หวงเชียวหยูพูดเบาๆฮูหยินซือจูยิ้มอ่อนๆ ขณะที่มองลูกชายคนเดียวของตระกูลหวงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความหวัง “แต่ท่านพี่ข้าอยากจะชี้แนะเซิ่นเหยี่ยนว่า…

หยางลู่และเซิ่งเจี๋ยนั่งอยู่ในห้องรับรองขนาดใหญ่ของโรงเตี๊ยมไห่ถัง บนโต๊ะไม้สักสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ มีจอกสุราหมักไว้อยู่เต็ม ทั้งสองคนกำลังวางแผนการสำหรับการแข่งขันทำอาหารที่กำลังจะถึงในเทศกาลปีใหม่ ที่มีผู้ตัดสินเป็นขุนนางและเจ้าหน้าที่จากราชสำนัก รวมถึงฮ่องเต้ที่จะเป็นผู้ชี้ขาดผลแพ้ชนะ“เจ้าว่า… อาหารพิสดารที่เราใช้อาหารของยุคปัจจุบันแสนอร่อย และผ่านการคิดค้นและสรรหาวัตถุดิบดีๆ มาปรุง… มันจะชนะการแข่งขันครั้งนี้ไหม” เสียงของเซิ่งเจี๋ยดังขึ้น ก่อนที่เขาจะหยิบจอกสุราขึ้นมาจิบหยางลู่ที่นั่งตรงข้ามกัน พยักหน้าขึ้นลง "ฉันคิดว่าอาหารในยุคสมัยของเรามีการพัฒนาไปมากกว่าที่เคยในยุคนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะพัฒนาไปพอขนาดที่จะเอาชนะการแข่งขันนี้ได้ ฉันเลยคิดว่าเราควรประสมประสานวิธีการเก่าและใหม่… สร้างความแปลกใหม่ที่ไม่เคยมีใครคิดถึงมาก่อน"เซิ่งเจี๋ยยิ้มและพยักหน้าเห็นด้วย "อันนี้ข้าเห็นด้วย ข้าเชื่อว่า… ถ้าหากเราใช้วัตถุดิบที่ดีที่สุดจากทุกยุคทุกสมัย ผสมผสานกันอย่างลงตัว… มันจะต้องเป็นสิ่งที่ไม่เคยมีใครได้ลิ้มลองมาก่อนเมนูใหม่นี้ตั้งไว้โดยใช้ชื่อโรงเตี๊ยมของเราต่อท้ายดีไหม"หยางลู่ลูบยิ้มหวานหยด ขณะมอ

เช้าวันนั้น ซูหว่านเตรียมตัวรับคุณชายฟงอย่างเรียบร้อย ภายในร้านอาหารผู้คนเริ่มบางตาแต่ยังมีบรรยากาศคึกคักจากการขายอาหาร แต่ก็ยังไม่วายมีความรู้สึกคาดหวังบางอย่างลอยอยู่ในอากาศ ราวกับว่าจะมีการตัดสินใจสำคัญเกิดขึ้นในวันนี้คุณชายฟงเดินเข้ามาด้วยท่าทางสง่างาม สวมชุดที่ดูดีเป็นพิเศษ มีรอยยิ้มเต็มไปด้วยความคาดหวังปรากฏบนใบหน้า เมื่อเขาเห็นซูหว่านยืนอยู่ที่มุมร้าน เขาก็ยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้ามาทักทาย"วันนี้มาช้าไปใช่ไหมอาหารจึงหมดไปแล้ว ข้าไม่ได้มีโอกาสชิมใช่ไหม” ซูหว่านยิ้ม“หากคุณชายไม่ถือสาร่วมโต๊ะอาหารกับข้าและเด็กๆ ดีไหม” คุณชายฟงพยักหน้า“เย้ๆๆๆ วันนี้คุณลุงมาทานข้าวกับเราด้วย” อาเยวี่ยนพูดขึ้นดังๆ รีบจัดโต๊ะและยกอาหารคาวหวานมาวาง ซูหว่านยิ้ม คุณชายฟงยกมือเขย่าศีรษะอาเยวี่ยนเบาๆแล้วมานั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน คุณชายฟงไม่อ้อมค้อม“ขอบคุณที่สละเวลา ข้าได้เตรียมตัวมาพร้อมแล้วเพื่อที่จะได้คำตอบจากแม่นางซูหว่านในวันนี้" คุณชายฟงกล่าวเสียงอบอุ่น ก่อนจะมองตรงไปที่ซูหว่านซูหว่านยิ้มบางๆ ขณะหันไปจับจ้องใบหน้าของเขา ดูเหมือนว่าเวลานี้การตัดสินใจเป็นเรื่องใหญ่ พักหนึ่งซูหว่านถอนหายใจเบาๆ และ