All Chapters of ครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง: Chapter 61 - Chapter 70

เซิ่นเหยี่ยนยืนอยู่ที่หน้าบ้านซูหว่าน รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปช้าๆ ราวกับว่าเขายังลังเลอยู่ที่จะก้าวขาเข้าไป แต่สายตากลับจับจ้องไปที่เด็กๆ ที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้าน เด็กทั้งสองคืออาเยวี่ยนและอาอวี่ ดูร่าเริงและสนุกสนานสุดๆ เมื่อเห็นพวกเขาหัวเราะและวิ่งไปรอบๆ ซูหว่านก็ยิ้มตามไปด้วย เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรักอาเยวี่ยนวิ่งมาเข้ากอดขาซูหว่านข้างหนึ่ง ส่วนอาอวี่ก็วิ่งมาจากอีกฝั่งและกอดขาอีกข้างหนึ่ง "ท่านแม่ขอรับอาหารเย็นเสร็จหรือยังขอรับ" เสียงของอาเยวี่ยนดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใสซูหว่านยิ้มอ่อนโยนให้กับทั้งสองคนและลูบหัวเบาๆ "ใกล้เสร็จแล้วจ้า เด็กรอแป๊บเดียวแม่กำลังทำเครื่องเคียง วันนี้เราจะกินปลานึ่งซีอิ๊ว"ซูหว่านตอบอย่างอารมณ์ดี เสียงของซุหว่านเต็มไปด้วยความเอื้ออาทร เมื่อพูดถึงปลานึ่งซีอิ๊วที่กำลังเตรียม เสียงของเด็กๆ ก็ดังขึ้นทันที"เย้!" เด็กๆ ร้องด้วยความดีใจ ก่อนจะวิ่งไปที่โต๊ะอาหารด้วยความตื่นเต้นเซิ่นเหยี่ยนยืนมองภาพตรงหน้า หัวใจของเขาก็รู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าเขากำลังมองเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เขาเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ เขามองซูหว่านที่กำลังดูแลเด

“เท้าเจ้าก็ติดดินนี่น่า ไม่ได้ลอยมาเหมือนเทพเซียนเสียหน่อย ทำไมชอบดูถูกคนอื่นแบบนี้ เจ้าเหาะได้หรือไรเป็นเจ้าแม่กวนอิมหรือก็เหล่าเมียน้อยเง็กเซียนหรือก็ไม่ใช่”เสียงของหยางลู่เย้ยหยันทว่าเสียงของซูหว่านเย้ยหยันยิ่งกว่าและมีการกดความโกรธที่ถูกกดทับไว้อย่างหนัก ภาพของหยางลู่ในอดีต ที่เคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของซูหว่านในยุคปัจจุบันเริ่มทับซ้อนกับภาพของหยางลู่ที่สูงส่งในตอนนี้ ความรู้สึกเก่าๆ ที่เคยรู้จักกันกลับสร้างความเจ็บปวดที่แสนร้าวรานในใจซูหว่านทำท่ามองไปที่เท้าของหยางลู่และในใจกลับรู้สึกเหมือนภาพในอดีตสับสนจนไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ "ทำไมถึงต้องมาเจอกันในที่แบบนี้นะ" ซูหว่านคิดในใจ แต่เมื่อถูกหยางลู่ข่มขู่และดูถูกจนเกินไปแล้วก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป"ข้าไม่ได้สนใจคำพูดของเจ้า แต่ข้าก็ไม่ยอมให้ใครมาพูดจาดูถูกข้าถึงจะเป็นเจ้าก็เถอะ ซูหว่านคิดในใจ แต่ทว่าก็ยืนนิ่ง ไม่อยากสร้างเรื่องจนเกินไปหยางลู่มองซูหว่านด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและไม่ยินยอม แต่ก็ไม่ตอบกลับอะไรเพราะรู้ดีว่าไม่ควรพูดมากกว่านี้ในที่สาธารณะ เพียงแค่ขยับเดินไปข้างหน้าแล้วเดินผ่านซูหว่านไป ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้

ฟงหงเหยินเดินเข้ามาพร้อมกับอาภรณ์ใหม่ในมือ สีหน้าของเขาแสดงถึงความเอื้ออาทรที่คุ้นเคยและอบอุ่น แล้วยิ้มให้กับซูหว่านที่ยืนอยู่ข้างๆ"แม่นางซูหว่าน ข้านำอาภรณ์มาให้แม่นาง ไว้สวมในการเทศกาลปีใหม่และเข้าแข่งขันการปรุงอาหารในวันพรุ่งนี้" ฟงหงเหยินพูดพร้อมยิ้มอ่อนโยนซูหว่านรู้สึกเกรงใจเล็กน้อยไม่แน่ใจว่าจะตอบคำเขาอย่างไรดี เพราะรู้สึกว่าได้รับความใส่ใจจากฟงหงเหยินมากเกินไปแล้ว"คุณชายฟงเกรงใจไปแล้ว ซูหว่านมีอาภรณ์ที่สวมในวันปีใหม่แล้วค่ะ ก่อนหน้านี้คุณชายฟงก็ได้ส่งอาภรณ์ใหม่มาให้เด็กๆ แล้วไม่เห็นจะต้องนำมาอีกครั้ง" ซูหว่านยิ้มอ่อนอย่างสุภาพ ไม่อยากให้เขารู้สึกเกินไปว่ามันทำให้ซูหว่านรู้สึกหนักใจฟงหงเหยินยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะวางอาภรณ์ใหม่ลงบนโต๊ะเบาๆ ด้วยท่าทางที่ดูเรียบง่ายและสง่างาม"ข้าแค่หวังว่าแม่นางซูหว่านจะไม่ปฏิเสธนะครับ" คำพูดของเขาดูมีความจริงใจ เหมือนกับเขาต้องการให้ซูหว่านได้รับสิ่งนี้ด้วยความเต็มใจมากกว่าที่จะเป็นแค่คำขอซูหว่านรู้สึกถึงความกรุณาของเขา ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ"ไม่ปฏิเสธค่ะ ขอบคุณคุณชายฟงยิ่งนัก" คำพูดของซูหว่านออกมาด้วยความรู้สึกจริงใจ แม้ว่าจะเกรงใจอยู่บ้าง

ก่อนจะตอบออกไปอีกทีอย่างรวดเร็ว "ไม่ ไม่ยกเว้นใครทั้งนั้น!"หยางลู่ผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองไปข้างนอกที่มีแสงจากพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า "เราจะต้องเหนือกว่าทุกคนที่นี่โดยเฉพาะซูหว่านนางขอทานนั่น ที่นี่เรามีเงิน มีอำนาจ ทุกอย่างที่คนธรรมดาไม่มี คุณจะกลัวทำไม ซูหว่านก็แค่ผู้หญิงไร้พิษสงคนหนึ่งเท่านั้น!"คำพูดของหยางลู่ยังดังก้องในห้อง แต่เซิ่งเจี๋ยกลับมองไปที่หยางลู่ด้วยแววตาที่ไม่อาจบอกได้ว่ากำลังคิดอะไร เขายังคงเงียบ และท่าทางนั้นทำให้หยางลู่หันกลับมามองเขาด้วยความสงสัย"คุณไม่เชื่อใช่ไหมคอยดูก็แล้วกัน ซูหว่านจะต้องไร้ที่ยืนที่นี่" หยางลู่ถามเสียงต่ำเซิ่งเจี๋ยพยักหน้าอย่างช้าๆ เขารู้ดีว่าไม่ใช่แค่ซูหว่านที่เขาต้องระวัง แต่ยังมีคนอื่นๆ ที่เขาต้องคิดถึงอีกมากมาย... " คุณเกลียดอะไรเขาหนักหนาผมไม่เข้าใจ ผมก็แค่ไม่อยากเห็นความผิดพลาดครั้งใหญ่" เขาพูดเบาๆหยางลู่ยิ้มหยัน"ไม่ต้องห่วง คุณชายเซิ่งเจี๋ย ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง ที่นี่จะไม่มีคำว่าผิดหวังในเมื่อต้นทุนเรามาดีขนาดนี้ฉันถึงปฏิเสธระบบบ้าบอนั่นอย่างไรเล่า"หยางลู่พูดก่อนจะหันกลับไป และจากไปด้วยท่าทีที่มั่นใจ จะไม่ยอมให้ใ

เซิ่นเหยี่ยนก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ข้างๆ ฉายหยาที่เกาะแขนของเขาเดินไปติดๆ ในขณะที่ทั้งคู่เดินไปข้างหน้า หยางลู่ที่เดินอยู่ข้างหลังอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง ทั้งๆ ที่พยายามทำใจให้สงบ แต่ทว่าความรู้สึกบางอย่างกลับฉุดรั้งให้ไม่สามารถละสายตาจากแผ่นหลังของเซิ่นหยี่ยนได้เซิ่งเจี๋ยที่ยืนอยู่ข้างหน้าเห็นหยางลู่ที่เดินเข้ามาใกล้ก็ยกมือขึ้นมาโบกให้กับหยางลู่รอยยิ้มบนใบหน้า แม้จะเป็นเพียงการแสดงออกธรรมดา แต่ก็ไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกบางอย่างในเมื่อหยางลู่สวมชุดสีแดงเพลิงสะดุดตาขนาดนั้นฉายหยาที่เห็นเซิ้งเจี๋ยโบกมือก็พูดขึ้นยิ้มๆ"พี่จะไปหาพี่เซิ่งเจี๋ยก็ได้นะคะ ส่วนข้ากับพี่เซิ่นเหยี่ยนเราจะได้ใช้เวลาด้วยกันเพียงลำพัง พี่เองก็จะมาเดินตามเราทำไมกัน" เสียงของฉายหยาที่พูดด้วยท่าทางไร้เดียงสาแทรกเข้ามาในหูของหยางลู่ แม้รอยยิ้มใสใสที่ส่งมาเป็นเพียงแค่การแสดงออกภายนอก แต่หยางลู่กลับเห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในแววตาของฉายหยาความเย้ยหยันที่แฝงมาในท่าทีที่แสนสงบ ทำให้รู้สึกไม่พอใจ"อืม เข้าใจแล้ว ก็น่าเห็นใจเจ้านะฉายหยานานๆ ครั้งไม่สิคงไม่มีโอกาสได้เดินเคียงข้างคุณชายหวงสินะ วันนี้จึงอยากจะใช้โอกาสนี้ใ