Semua Bab เด็กในปกครองของพี่ชายไม่แท้: Bab 11 - Bab 20

ม่านฟ้าตื่นแต่เช้าเธอเดินไปรับอากาศที่สดชื่นแจ่มใส เธอไม่ได้สูดมันเต็มปอดแบบนี้มานานแล้ว ทะเลภูเขาโขดหินมองไปทางไหนก็สวยงามไปหมด "เป็นยังไงบ้างหลับสบายดีไหม" อยู่ๆ ก็มีสาวสวย มีใบหน้าที่คมคายผิวสีน้ำผึ้ง แต่มองยังไงเธอก็สวยอยู่ดี เข้ามาทักทายม่านฟ้า "หลับสบายดีค่ะ" ม่านฟ้าตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ไปให้กับสาวสวยตรงหน้า “ก็มานั่งกินนอนกิน จะไม่สบายได้ยังไง งานการก็ไม่ได้ทำเธอ เนี่ยสบายจังเลยเนอะ!” ตอนแรกม่านฟ้าคิดว่าเธอจะเป็นมิตรเสียอีก ที่ไหนได้พูดแค่ไม่กี่ประโยคก็รู้แล้วว่าเธอต้องการประกาศตัวเป็นศัตรูมากกว่ามิตร "เราไม่รู้จักกัน ทำไมเธอถึงพูดเหมือนกับว่ารู้จักฉันมานาน การที่ฉันมาอยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องมาทำงาน" ม่านฟ้ายอมคนซะที่ไหนกันล่ะ เธอคงไม่คิดว่ายิ่งการปะทะคารมแล้วม่านฟ้ายิ่งถนัด ดาหลาคงต้องผิดหวัง หากคิดที่จะเปิดศึกน้ำลายกับเธอ "ดูท่าทางอายุของเธอแล้ว น่าจะน้อยกว่าฉันนะ เธอควรเ

หลังจากหลับไปหลายชั่วโมง ม่านฟ้าเริ่มรู้สึกตัว แต่ความรู้สึกภายในใจ ความหวาดกลัวที่เธอเพิ่งเผชิญมานั้น มันยังคงติดตรึงอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ ทำให้ม่านฟ้าไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้น เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ รู้แค่เพียงว่าเธอนั้นยังมีลมหายใจ แต่ภาพของชายฉกรรจ์ ที่จับตรงเธอตรึงไว้นั้นกลับโลดแล่นอยู่ในสมอง “กรี๊ดด! ม่าย!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น พร้อมกับดวงตาที่เปิดกว้างบวกกับลมหายใจที่หอบเหนื่อย เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้างาม เหมือนคนพึ่งผ่านสนามรบมาก็ไม่ปาน “ฮึกกฮื้อ!” ม่านฟ้าค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งในท่าชันเข่า ท่อนแขนเรียวโอบรอบขาที่ตั้งชันนั้นเอาไว้ ก่อนจะฟุบหน้าลงไปกับเข่าแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา ในยามนี้จะหาใครมาปลอบเธอได้ ข้างๆ กายก็ไร้คนมาเห็นใจ “ฮึกฮื้อ! แม่จ๋า” เสียงร้องไห้ของเธอทำให้คนที่อยู่ข้างนอก อยากจะเดินเข้าไปปลอบ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่มารดาของเธอได้ทำเอาไว้ ความทรงจำที่มีภายในใจ ทำให้นายหัวคเชนทร์ไม่สามารถ

เมื่อนายหัวคเชนทร์และไต้ฝุ่นออกจากบ้านไป ม่านฟ้าก็เริ่มเรียนรู้การทำอาหารจากป้าอุ่น ซึ่งเมนูแรกที่หญิงสาวเอ่ยขอคือวิธีการต้มไข่ ป้าอุ่นถึงกับตกใจแค่ต้มไข่ง่ายๆ เธอยังทำไม่เป็น "ไข่ต้ม คุณหนูม่านฟ้าเปลี่ยนเป็นเมนูอื่นไม่ได้เหรอคะ" ป้าอุ่นคิดว่าเมนูนี้มันง่ายเกินไป เพราะเด็กเจ็ดขวบบางคนก็ยังทำได้ นับประสาอะไรกับคุณหนูม่านฟ้าของเธออายุตั้งสิบแปด อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะเป็นสาวมหาลัยแล้ว "เริ่มจากเมนูนี้ล่ะคะป้าอุ่น เพราะม่านฟ้าอยากลองทำอะไรที่มันง่ายๆ ก่อน" ป้าอุ่นมองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาด้วยความรักและเอ็นดู คุณหนูม่านฟ้าที่นายหัวคเชนทร์มองเธอเป็นแค่ศัตรู แต่วันนี้ทำไมเขาถึงอยากให้ม่านฟ้า ได้เรียนรู้การทำอาหารมันน่าแปลกใจ "ตกลงค่ะ ต้มไข่ก็ต้มไข่มาเดี๋ยวป้าจะสอน" แล้วป้าอุ่นก็ลงมือนำไข่ที่ล้างไว้เรียบร้อยแล้ว ออกมาจากตู้เย็นสามสี่ไป แล้วนำไปใส่ลงในหม้อ "จำไว้นะคะคุณ

ภาพของหญิงสาวตรงหน้าที่นั่งสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เธอพยายามเอามือขึ้นมาปิดสองเต้าเอาไว้ ในขณะที่ท่อนล่างมีเพียงแค่กางเกงในตัวจิ๋วสีชมพูหวาน สายตาคมกริบของนายหัวหนุ่มจับจ้องกวาดมองไปที่เรือนร่างของเธอด้วยความพิศวาส ในเวลานี้เขาขาดสติไปแล้ว เมื่อร่างกายของเขาต้องการแรงปะทะ เนื่องจากไม่ได้ปลดปล่อยมานานหลายปี "ลุกขึ้น!" คำสั่งของเขาไม่มีผลใดๆ ต่อหญิงสาวตรงหน้า และตัวเขาก็ไม่ได้สนใจว่าเธอนั้น กำลังหวาดกลัวมากกว่าที่จะต้องการความเป็นชายจากเขา "มานี่เลย! ยัยหน้ามึน” ตุ๊บ!! "โอ๊ย!” ร่างเล็กของม่านฟ้าถูกนายหัวคเชนทร์ ลากออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับผลักเธอลงไปที่เตียงนอนอย่างแรง "อย่าทำเป็นสำออยหน่อยเลย!” นายหัวหนุ่มพูดในขณะที่เขากำลังเปลื้องผ้าของตัวเองออกทีละชิ้น ไม่นา

นายหัวคเชนทร์มั่นใจว่าคนตัวเล็กรู้สึกตัวตื่นนานแล้ว แต่เธอแกล้งทำเป็นหลับ เขาจึงอยากแกล้งเธอกลับ ด้วยการทำมือปลาหมึกจับลูบไล้ไปทั่วเรือนกายของเธอ ก่อนจะมาหยุดที่เต้าคู่สวยที่เขาจับแล้วมันถนัดมือ เสียจนอยากจับบีบซ้ำๆ เอาไว้แบบนั้น "เอามือของคุณออกไปให้พ้น” ม่านฟ้าเอะอะโวยวายขึ้น เพราะเธอกลัวว่านายหัวหนุ่มจะทำมากกว่าจับ และเธอคงไม่ยอมเขาแน่ เมื่อช่วงล่างของหญิงสาวรู้สึกได้ถึงความระบม "ทำไมคนหลับถึงพูดได้..หืม” นายหัวคเชนทร์พูดพร้อมกับ ก้มหน้าลงไปจับจ้องใบหน้างาม ที่แกล้งหลับทั้งที่เธอนั้นตื่นนานแล้ว "ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว" "ลุกไปทานข้าว พี่หิวจนไส้กิ่วแล้ว" ม่านฟ้าไม่พูดอะไรตอบกลับ มือเล็กดันที่อกแกร่งของนายหัวหนุ่มเอาไว้ ในขณะที่ลำแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กเข้าหา หญิงสาวไม่แน่ใจว่าเขาต้องการแกล้งอะไรเธออีก ถึงพยายามพูดดีกับเธอแบบนี้ "ปล่อยค่ะ คุณหิวก็ไปทานฉันไม่หิว"